Het is het begin van de middag en er staat al een grote pan te pruttelen in de keuken van stichting MCTC (Maranatha Community Transformation Center) in Amsterdam. ’s Avonds staat er zoals elke donderdag een diner gepland voor de buurt en de voorbereidingen beginnen vroeg. „We maken een lekker buffet met groente, rijst, kip, couscous en meer”, zegt pastor Moses Alagbe. „Onze kerkactiviteiten beslaan maar één dag in de week, de rest van de week organiseren we verschillende maatschappelijke activiteiten.”
Verschillende Amsterdamse kerkorganisaties en -leiders hebben onlangs een brandbrief naar burgemeester Femke Halsema gestuurd. Er is te weinig plek voor kerken die groeien, zeggen zij. Ook maken de ondertekenaars van de brief zich zorgen om de strikte manier waarop de gemeente Amsterdam omgaat met de scheiding tussen kerk en staat. Dat biedt weinig oplossingen voor kerken die het lastig hebben, vrezen zij.
MCTC is een van de kerken die onder druk staat. De stichting zit in een voormalige crèche in de Amsterdamse Bijlmer, maar bij de herontwikkeling van het gebied zal het gebouw tegen de vlakte gaan. En in de nieuwe plannen is geen rekening gehouden met ruimte voor hen.
Verliezen
Als kerken moeten concurreren met commerciële partijen, verliezen ze bijna altijd, zegt Jurjen ten Brinke, die de brief mede heeft opgesteld. Hij is twintig jaar voorganger geweest en probeert kerken in Amsterdam met elkaar en met de overheid in contact te brengen. „Het heeft te maken met de vraag: ziet de gemeente de waarde van geloofsgemeenschappen in de stad?”
Met de brief willen de ondertekenaars tegengas geven aan het idee dat geloven achter de voordeur hoort. Ten Brinke: „Er zijn heel veel vrijwilligers en talloze organisaties die vanuit geloofsbewegingen het goede doen voor de stad. Dan kun je je niet verschuilen achter die voordeur.” De kerken willen als partij – als onderdeel van de samenleving – aan tafel zitten met de gemeente.
Het zou volgens Ten Brinke behulpzaam zijn als de gemeente meedenkt over panden die niet of nauwelijks gebruikt worden. En dat er in bestemmingsplannen ook rekening gehouden wordt met religieuze ruimtes. „We hebben regelmatig te maken met verouderde kerken die verkocht worden aan projectontwikkelaars die er woningen bouwen.” Het bestemmingsplan wordt dan gewijzigd en het religieuze aspect verdwijnt.
In Amsterdam zijn veel meer christenen en kerken dan gedacht. Maar ze moeten vechten om een plek in een stad waar alles duur is
Het initiatief voor de brandbrief kwam vande ChristenUnie, die nu niet vertegenwoordigd is in de gemeenteraad. Volgens lijsttrekker Tim Kuijsten zijn er in Amsterdam veel meer christenen en kerken dan gedacht. „Maar ze zitten in sociaal-economisch kwetsbare groepen. Ze moeten heel erg vechten om een plek in een stad waar alles duur is.”
Scheiding kerk en staat
Burgemeester Halsema heeft de initiatiefnemers uitgenodigd voor een gesprek begin april. Toch lijkt het er niet op dat de gemeente mee gaat werken met de kerken. Tijdens een commissievergadering afgelopen week wees wethouder Rutger Groot Wassink (GroenLinks) meermaals op de scheiding tussen kerk en staat. „Ik vind het geen taak van de overheid om in gebiedsontwikkelingen religieuze instellingen van huisvesting te voorzien.” Hij wil de behoefte ervoor niet in kaart brengen en wil het ook niet opnemen in omgevingsplannen. Wel zegt hij in gesprek te blijven met MCTC om in ieder geval een oplossing te vinden voor de maatschappelijke activiteiten.
We hebben ons twintig jaar ingezet om een gemeenschap op te bouwen. Dat is niet altijd makkelijk, mensen zijn heel wantrouwig soms
Alagbe was bij de vergadering aanwezig en voelde zich teleurgesteld, vertelt hij een dag later. Hij snapt het gehamer op scheiding van kerk en staat niet. „Er zou geen discriminatie moeten zijn, puur omdat mensen religieus zijn. Er wordt plek gemaakt voor scholen, bioscopen en andere activiteiten. Waarom dan niet voor religie?”
MCTC is twintig jaar geleden ook vanuit een garage begonnen. Tegenwoordig is er elke dag wel iets te doen: van het verstellen van kleding tot kinderactiviteiten. Ook kunnen mensen er een keer in de week terecht om gratis advies te krijgen van een advocaat.
Migrantenkerken
Het gaat opvallend vaak om migrantenkerken die problemen hebben met huisvesting, ziet oud-voorganger Jurjen ten Brink. Vele liggen in stadsdeel Zuidoost. Zij hebben minder budget om grotere en duurdere kerken te huren. Die zijn er ook te weinig. „In Zuidoost zaten ze vaak in antikraakpanden, scholen of parkeergarages. Niemand is erop tegen dat de Bijlmer een goede facelift krijgt. Maar het is wel tekenend dat voor de kerken weinig ruimte overblijft.”
Migrantenkerken in Amsterdam worden vertegenwoordigd door onder meer SKIN, Samen Kerk in Nederland. Algemeen coördinator Madelon Grant ziet dat het beleid in Nederland is gebaseerd op het uitgangspunt dat het aantal kerken krimpt. „Dat is ook al jaren gaande. Maar de groeiende kerken hebben juist meer plekken nodig. De bestaande gebouwen zitten vol, met name in de grote steden.” Uit onderzoek blijkt dat de komende vijf jaar zo’n 250 migrantenkerken in Nederland op zoek moeten naar andere huisvesting.



Foto Simon Lenskens
De huisvestingsproblematiek is niet zomaar op te lossen. Gebouwen of kerken die vrijkomen, bevinden zich niet altijd op de juiste plek. In een dorp zonder migrantengemeenschap bijvoorbeeld. „Er zijn simpelweg te weinig kerkgebouwen in de grote steden”, constateert Grant, „dus dan moet er ook uitgeweken worden naar andersoortige plekken. Op een industrieterrein of in een school. En dat kan soms knellen met het bestemmingsplan.”
Wanneer MCTC het pand uit moet, is nog niet bekend. Pastor Alagbe noemt het een „groot verlies voor de buurt” als er geen nieuwe locatie wordt gevonden. „We hebben ons twintig jaar ingezet om een gemeenschap op te bouwen. Dat is niet altijd makkelijk, mensen zijn heel wantrouwig soms.” Toch geeft Alagbe de moed niet op. „Ons geloof motiveert ons om te doen wat we doen. Het is afwachten wat er nu gaat gebeuren. We vertrouwen op God.”
