Als je je wel Turks voelt, maar de taal niet spreekt: ‘Ik heb er veel door gemist’

Waarom houden egels van vlinders? Het is een vraag waar we mee bleven zitten na het spelen van het lieflijk bosspel Forest Shuffle. In dit fijne kaartspel leggen twee tot vijf spelers prachtig geïllustreerde natuurkaarten tot er een bos is gegroeid. Punten scoor je volgens ecologica.

Zo levert een wolf meer punten op met herten in het bos. De goudvink scoort met insecten. De havik lust juist vogels. Hazen mag je eindeloos stapelen, waar de rode vos zijn pootjes dan weer bij aflikt. En egels willen dus vlinders. (Maar waarom?)

Elk bos begint met een boom. Laten we een eik spelen, maar een beuk, berk, linde of spar mag ook. Zodra de eik op tafel ligt is er ruimte voor ander leven. Onder elke van de vier zijdes van de eikenkaart mag je andere kaartjes schuiven, zodat de helft zichtbaar blijft.

Alle kaarten in Forest Shuffle zijn daarom in tweeën gespleten. Sommige zijn horizontaal gesplitst: links een vos, rechts een everzwijn. Of verticaal: onder een mierenvolk, boven een bosuil.

De duivelse dilemma’s zijn ingebakken in de kaarten. Dan staat er op de linkerhelft een relmuis, een kaart die pas punten oplevert met drie vleermuizen in het bos. En wat staat er op de rechterhelft? Natuurlijk, een vleermuis.

Ook bomen zelf zijn punten waard. Een eik scoort punten als er andere boomsoorten in je bos staan. Paardenkastanjes doen het juist goed met méér paardenkastanjes. En zo lokt zelfs die eerste keus voor een eik meteen weer nieuwe keuzes uit.

Daarbij is het zaak wendbaar te blijven, oog te houden voor kansen en verliezende tactieken te verlaten. Soms hoop je op een kaart die niet komt, als een wanhopige ecoloog. Er is écht plek in je bos voor wolven, kijk naar al die heerlijk sappig dartelende reeën, maar ze komen niet.

Forest Shuffle is voortdurend kiezen. Niet alleen om de kaarthelft die je speelt, maar ook om de kaart zélf. Want om een gewenste kaart te spelen betaal je met kaarten uit je hand die je nét iets minder graag wil. Die komen op de open plek en zijn voor andere spelers beschikbaar. Dit bos is circulair, niets gaat verloren.

Tot de winter komt althans. Er zijn drie winterkaarten verstopt in de trekstapel. En als de derde winterkaart is getrokken, is het spel meteen afgelopen.

De egelvraag laat ons niet los. Toch maar even googlen. De site van een Britse vlinderstichting heeft het antwoord. Kevers zijn het meest geconsumeerde prooidier van egels. Op plek twee staan rupsen. Aha.

Delen

Mail de redactie

Op een ochtend sta je te douchen met je ogen dicht en je gedachten dwalen af naar de Yuntai-waterval in het oosten van China. Je bent er nooit geweest, maar je zag onlangs een onthullend filmpje dat een toerist had gemaakt van die beroemde, driehonderd meter hoge muur van water. Op dat filmpje was te zien hoe de waterval stiekem werd gevoed door tussen de rotsen verborgen pijpleidingen. De Chinese toerist vond dat hij gefopt was: de waterval was nep. Zijn video ging viraal. Waarop de parkbeheerders moesten toegeven dat ze de waterval tijdens het droge seizoen kunstmatig van water voorzagen. Niet om mensen te misleiden, zeiden ze erbij, maar om teleurstelling te voorkomen bij wie lang had gereisd om dit wonder van de natuur te aanschouwen.

Je zeept je in met kunstmatige geuren van tropische vruchten en vraagt je af of je eigenlijk moet reizen om iets mee te maken. Jaren geleden bladerde je door een boekje getiteld Comment parler des lieux où l’on n’a pas été, (Hoe praat je over plaatsen die je niet hebt bezocht) omdat je iets wilde schrijven over reizen zonder te reizen. Het boekje bleek een geestige les in bluffen, maar zou het ook écht kunnen: reizen zonder weg te gaan?

Je hoeft in elk geval niet altijd het origineel te zien, bedenk je. Verspreid over Nederland vind je bijvoorbeeld tientallen Lourdes-grotten, allemaal nabootsingen van de originele grot in Lourdes waar op 11 februari 1858 Maria is gezien. Het scheelt nogal wat moeite als je met je verlamde been voor je genezingsbedevaart niet naar Zuid-Frankrijk hoeft af te reizen, maar terechtkunt in Vriezenveen of Simpelveld. De grotten daar verschillen enkel in schaal van de originele, verder hebben ze dezelfde geneeskrachtige werking. Daar is natuurlijk geloof voor nodig, maar dat geldt ook voor de echte grot.

Draai naar blauw en je bent opeens in een ijskoud Alpenmeer, draai naar rood en je zit zo in een IJslandse hot spring

Op dezelfde manier zou je met niet eens zoveel verbeeldingskracht je douchekop kunnen beschouwen als een miniatuurversie van de Yuntai-waterval, bedenk je terwijl je het water over je schoudergebergte laat plenzen. De twee zijn alleen in schaal verschillend, nietwaar, de essentie is hetzelfde: water gaat via een buizensysteem onder druk omhoog waarna het valt door zwaartekracht, het wonder is geschied. Met als bijkomend voordeel van je douche ten opzichte van het origineel: je kunt er onder gaan staan.

En je kunt de temperatuur reguleren. Via de temperatuur kun je verder reizen. Draai naar blauw en je bent opeens in een ijskoud Alpenmeer, draai naar rood en je zit zo in een IJslandse hot spring. Je kiest voor warm, het douchescherm beslaat langzaam, mist vult de cabine.

Maar als het echt zo simpel was, dat reizen, vraag je je af, waarom wilde je dan zo graag nog naar Albanië?

Vrijheid zien

Het zal een jaar geleden zijn dat je las over de Albanese Vjosa-rivier, de laatste wilde rivier van Europa, zo werd-ie althans aangeprezen. De azuurblauwe rivier ontspringt in het Griekse Pindosgebergte, stroomt via Albanië de Adriatische zee in, zonder onderweg ook maar ergens getemd te worden door stuwen, kanalen of strekdammen. Je vindt er grindeilandjes in zeer helder water. Er leven forellen en otters, soms spot je een lynx. Op de oevers kom je soms een mens tegen vergezeld door een oud balkend ezeltje.

Het kledingmerk Patagonia heeft zich de laatste jaren opgeworpen als sponsor van deze rivier, Leonardo DiCaprio heeft zich recentelijk hard gemaakt om de Vjosa een beschermde status te geven, stond in The Guardian. Zo superwild was die bruisende Albanese rivier dus niet meer, maar de sponsoring door een Amerikaans miljardenbedrijf deed weinig af aan het wonder zelf: dit ongetemde kronkelen was vrijheid – je wilde vrijheid zien.

Maar je ging niet. Met je vingertoppen masseer je nu het schuim op je schedeldak. De rest van het huis ontwaakt.

Waarom ben je niet gegaan, was het soms te veel gedoe? Dat je een week aan vrije dagen moest zien te vinden, de trein naar Italië nemen, van daar met de boot… Of vliegen naar Tirana, ja had ook best gekund, maar je stoort je aan natuurliefhebbers die de wereld over vliegen om te zien hoe prachtig en precair die wel niet is. Je gaat toch geen badkuip vol kerosine verbranden om de laatste kristalheldere rivier te zien? Of zeg je dat misschien als vroom smoesje, heb je stiekem reisangst?

Je was wel op benzine naar de Dinkel gereden, een van de laatste wilde riviertjes van Nederland. Bij natuurgebied het Lutterzand in Twente had het stroompje een ieniemienie grand canyon uitgeslepen. Mooi. Maar anders. Vlak bij de Duitse grens was de Dinkel decennia geleden rechtgetrokken tot een kanaal, de laatste jaren was men in de weer geweest om meanders terug te graven. De rivier slingerde er met hulp van graafmachines en computers weer ‘natuurlijk’, daar konden de Chinezen van leren.

Nee, de Dinkel was niet echt wild en kon de Vjosa niet doen vergeten. Misschien deed je ook gewoon te moeilijk, zocht je het zelfs in Twente te ver.

Patronen

Leonardo da Vinci beschouwde de aarde als een levend lichaam met rivieren en beken als aderen. Hij bedoelde dat niet als metafoor; hij zag de wereld echt als een wezen dat alleen in schaal verschilde van ons lichaam. Hij zag er dezelfde patronen, ging ervan uit dat ze aan dezelfde wetten onderhevig waren: de macrokosmos en de microkosmos waren nauwe verwanten. En hij had het bij het rechte eind, aldus de Britse wetenschapsjournalist Philip Ball in zijn boek The Self-made Tapestry. Pattern Formation in Nature.

Ook vrije rivieren kennen patronen. Zo heb je rivieren die meanderen en rivieren die vlechten. Meanderende rivieren hebben één hoofdstroom die grote lussen maakt. Vlechtende rivieren bestaan uit verschillende kleinere slingerende stroompjes die elkaar steeds doorsnijden zodat er eilandjes ontstaan. De Vjosa is voor grote delen zo’n vlechtende rivier.

Je hoefde maar naar het beslagen douchescherm te kijken om te zien dat je via die universele patronen de wereld over kunt reizen. De condensdruppels rollen naar beneden, vormen geultjes en beekjes, ze vlechten precies de Vjosa; alleen in het klein.

Er is dus alleen schaalverschil. Korstmossen op oude muren hebben dezelfde kartelingen als de kustlijn op de kaart; de ribbels die de wind vormt op het strand zijn woestijnduinen; bliksem vertakt als een boom die vertakt als een rivier die vertakt als je bronchiën. (In het boekje Li. Dynamic form in nature, van David Wade, staan prachtige illustraties van meer van zulke patronen.) Je kijkt naar je natte hand: in het ruitjespatroon van je huid zie je boomschors. Je kijkt naar de barstjes in het craquelé op een porseleinen bord: hetzelfde als de barsten in de klei van een drooggevallen rivierbedding, hetzelfde als het stratenplan van een oude stad. Met een rietje blaas je in een glas Fristi en er verschijnen dezelfde vormen als die van basaltblokken die groeien uit stollend gesteente. Als je een beker water leeggiet op het strand heb je het stroompatroon van de Amazone.

Deze wiskunde van de natuur voelt iedereen aan. Maar de algoritmes blijven verrassen. Niemand weet wat er komt na de volgende bocht, alleen dat de rode warme stroompjes in ons lijf, net als beekjes, in de binnenbocht dichtslibben. Dat je moet stromen, niet stilstaan. Ja, alles moet stromen, denk je in je stoomcabine, en alles stroomt hetzelfde. Alles is één zegt de Tao zegt ook Boeddha zegt de kabbala zegt Plato zegt Leonardo da Vinci. Dus nee, je hoeft niet te reizen om elders hetzelfde fenomeen te zien. Alles is hier al. Er is een waterval in je badkamer, een wereld in een zandkorrel…

Maar wat nu als het saai wordt?

Dat turen naar de geultjes en de beekjes op je douchescherm… Het valt toch écht niet te vergelijken met een echte reis naar Albanië? Waar zijn de fijne reiszenuwen vooraf, waar de smaak van gekruid lamsvlees, waar de vreugdeschrik in je buik als je die lynx spot, of toon me desnoods dat ezeltje, het ezeltje dat ruikt en klinkt en aanvoelt als een nukkig ezeltje?

Er is een waterval in je badkamer, een wereld in een zandkorrel

Echt, je bent jezelf voor de gek aan het houden. Je bent als een toerist die de pijpleiding van de nepwaterval prijst. Je verzint vast excuses om je comfortzone, deze douche, niet te verlaten: deze condens is geen rivierdelta, deze cabine is gewoon te comfortabel. Mensen douchen te lang: ook dat is een universeel patroon.

Je gaat twijfelen aan je geloof dat je uit stand kunt reizen. Zoals je laatst ook al bijna van je geloof was gevallen. Ja, je gelóófde in dat boek, Pelgrim langs Tinker Creek van Annie Dillard. Je wilde er alles over weten. In het boek beschrijft ze hoe ze in een bos langs een riviertje woont, hoe ze haar omgeving verkent en avonturen beleeft, puur door goed op te letten. Ze schoot wortel zonder dat het saai werd, ze was een kluizenaar die kon trippen op een vissenkom. Ze was je reisgids voor thuisblijven.

Maar je maakte een kapitale fout: je ging lezen óver de schrijver die je zo hoog had, in plaats van het werk van de schrijver zelf. En toen las je ergens dat ze in werkelijkheid helemaal niet midden in een bos woonde maar gewoon in suburbia, weliswaar nabij een riviertje; en je las dat ze niet in haar eentje woonde maar met haar man, die hoogleraar was, zelf was ze huisvrouw, schreef ze in haar dagboek. In haar boek had ze niet gelogen, nee; ze had die hele burgerlijke woonwijk en haar hele echtgenoot gewoon weggelaten, die bestonden er niet, ze had enkel oog gehad voor de sterren, de rivier en de bidsprinkhanen. Terecht, maar toen je dat las voelde je je gefopt zoals die Chinees bij de nep-waterval.

Pas nu valt het kwartje: dit is juist precies hoe je kunt reizen tijdens het douchen. Juist door al het andere te negeren: het huis met zijn natuurwetten, de huisgenoten, het woeden van de hele wereld. Je zeept je in, laat je bedwelmen door exotisch geurende mist tot je alleen die waterdruppels voor je neus ziet, hoe ze geulen en beekjes vormen volgens dezelfde vrijheidswetten als de kolkende Vjosa, volgens de wetten van een zwalpend essay dat dat alle kanten op stroomt en toch ergens heen. Hoe wild dit leidingwater is, wild als je bloed of een vulpen in flow.

Tot iemand roept: waar zijn mijn gymschoenen? Je veegt het condens weg, de hele Vjosa verdwijnt. Verwilderd en druipend stap je terug de echte wereld in, die nieuw is als na een reis. Je droogt je af pakt je boog. Je schiet een forel, vult een broodtrommel en geeft de lynx wat brokjes.

Delen

Mail de redactie

Wie wil er een vreemde in huis? Een student, expat, statushouder, een gescheiden man of vrouw? 8 procent van de Nederlanders overweegt een kamer te verhuren, blijkt uit onderzoek in opdracht van het ministerie van Binnenlandse Zaken. Ruimte genoeg: een derde van de Nederlanders heeft meer dan twaalf vierkante meter over. Zo’n 944.000 Nederlanders bewonen in hun eentje een woning groter dan negentig vierkante meter met meer dan drie kamers, rekende toenmalig demissionair minister Hugo de Jonge (Volkshuisvesting, CDA) de Tweede Kamer ook al eens voor.

Hospitaverhuur kan bijdragen aan oplossing van de woningnood, denkt De Jonge. Maar veel mensen durven het niet aan. Huiseigenaren zijn bang dat hun huis in waarde daalt – hypotheekverstrekkers kunnen kamerverhuur om die reden ook verbieden. Huurders van sociale woningen vrezen dat ze zelf meer huur moeten gaan betalen. Het ministerie werkt aan een wetswijziging om belemmeringen weg te nemen. In augustus begint een informatiecampagne.

Misschien zou de drempel om een vreemde in huis te nemen ook lager zijn als je vooraf zeker weet dat je huurder niet verslaafd is, of psychiatrische klachten heeft. En als de huur door een tussenpersoon wordt geïnd, zodat je niet maandelijks om geld hoeft te zeuren. Dat is hoe Onder de Pannen werkt, een gesubsidieerd non-profitproject voor mensen die hun woning verliezen door bijvoorbeeld een relatiebreuk. In zo’n dertien gemeenten kan er een beroep op worden gedaan.

Alle kamerzoekenden worden door Onder de Pannen gescreend. Op basis van een-op-eengesprekken wordt een match gemaakt met een potentiële hospita (m/v). Na twee kennismakingsgesprekken volgt bedenktijd voor beide partijen. Wordt er een hospitaovereenkomst getekend, dan betaalt de kamerbewoner de huur aan Onder de Pannen, die het volledige bedrag overmaakt aan de verhuurder. „Als er een betalingsachterstand is horen wij dat niet eens”, zegt Theodora Smittenaar (68), die voor de tweede keer via Onder de Pannen een kamer verhuurt aan een gescheiden man. „Dat is heel goed. Je wilt als verhuurder niet betrokken raken bij iemands problemen.”

Onder de Pannen vraagt zo nodig ook toestemming voor de verhuur bij de pandeigenaar (vastgoedbeheerder of woningcorporatie) – die niet mag delen in de opbrengst. Het hospitacontract eindigt na maximaal een jaar, zodat de huurder geen recht krijgt op huurbescherming. In dat jaar moet de huurder zelf andere woonruimte vinden.

Zelfs met deze gunstige voorwaarden is het moeilijk hospita’s te vinden, zegt Tamara Kuschel, projectleider Tijdelijk Wonen bij de Regenboog Groep in Amsterdam, de welzijnsorganisatie die de werkwijze samen met de gemeente Amsterdam ontwikkelde. De hospita’s die zich wel melden wonen volgens haar relatief vaak in een sociale huurwoning. „Grappig,” zegt ze, „want dat zijn niet de grootste huizen.”

Theodora Smittenaar en Bert Bas‘Het voelt goed om iets voor iemand te doen’

Theodora Smittenaar (68) en Bert Bas (71) verhuren sinds drie jaar een slaapkamer op de tweede verdieping van hun huis van 195 vierkante meter in Haarlem. De kamer is ongeveer vier bij vier, met een kleine keuken in een zijkamertje. Er staan een tweepersoonsbed, een bureau en wat kastjes. „Het is belachelijk dat wij zoveel ruimte hebben terwijl om de hoek mensen de nacht moeten doorbrengen in het park”, zegt Smittenaar. „Je voelt je een beetje schuldig.” Ze delen met de huurder de enige badkamer van het huis. Voor de huur vragen ze 350 euro per maand.

Hun eerste huurder was een man met drie kinderen die geen huis meer had doordat zijn relatie was geëindigd. Bij gebrek aan een netwerk moest hij naar de nachtopvang, waar het niet werd gewaardeerd dat hij vroeg opstond om naar zijn werk te gaan. Hij werkt bij een facilitaire dienst. „Het was een heel makkelijke man”, zegt Bert. „Hij vroeg of hij mocht meehelpen met de schoonmaak.” Theodora: „Hij deed het sanitair, dat vond hij fijn.” Een keer per week aten ze met zijn drieën. De man, geboren in Afrika, sprak niet zo goed Nederlands. Ze hielpen hem met post van instanties.

Na bijna een jaar, de maximale huurtermijn, had de man nog geen andere woonruimte. „We merkten dat hij gespannen werd omdat hij misschien weer naar de nachtopvang moest”, zegt Theodora. „We hebben gezegd dat hij onder dezelfde voorwaarden nog een tijdje kon blijven.” Dat was een risico; na een huurperiode van langer dan een jaar kan de huur niet meer zomaar worden stopgezet. Maar de relatie bleef goed, en na nog een paar maanden vond de man een andere woning. Ze hebben nog steeds contact met hem. Sinds twee maanden woont een nieuwe huurder bij hen in, opnieuw een gescheiden man met kinderen.

Ze kennen geen andere mensen die een kamer verhuren. „Ik heb soms het gevoel dat wij te links of te goed gevonden worden”, zegt Theodora. Bert: „Ik had er eerst ook geen zin in. Ik dacht: straks krijg je herrie.” Theodora: „Privacy is heilig in Nederland. Dat is doorgeslagen vind ik.” Bert: „Ik zie nu ook de andere kant. Het is gezellig en het voelt goed om iets voor iemand te doen.” Zijn zus werd ooit dakloos toen haar partner plotseling overleed – het huurcontract stond op zijn naam. Theodora heeft het woningdelen van huis uit meegekregen. „We woonden in Katwijk, bij ons was altijd wel een Zimmer Frei.”

Ze zou het goed vinden als meer mensen iemand in huis zouden nemen. „Zoals wij zijn er velen: groot huis, kinderen de deur uit, geen zin om in een bejaardenbunker te gaan zitten. Hier in de straat staan heel grote huizen. Daar kun je zo honderd mensen onderbrengen.”

Jorge García‘Het geeft me een soort basisinkomen’

Jorge García (45) verhuurt sinds bijna een jaar een van de drie slaapkamers van zijn kleine huurflat in Breda – „wat zal het zijn, zestig vierkante meter?” Hij wil bijdragen aan een oplossing voor de woningnood, zegt hij. „Ik ben altijd sociaal actief geweest, als buurtambassadeur, buurtbemiddelaar, ook een paar jaar in de lokale politiek.” Zijn huurder betaalt de helft van de kale huur en een vergoeding voor de nutsvoorzieningen. Bedragen wil hij liever niet noemen.

Met de huurder, vijftien jaar jonger dan hij, klikte het meteen. „Hij is net als ik vader van een kind dat niet bij hem woont.” Zijn eigen zoon, negentien jaar, woont bij diens moeder in Terneuzen. De huurder rookt niet, drinkt niet, werkt en heeft zijn sociale leven. En hij spreekt Spaans, dat was een leuke extra. „Ik ben geboren in Spanje, ik woon 35 jaar in Nederland.”

Jorges moeder woont in de buurt. Zij was aanvankelijk sceptisch, zegt hij. „‘Je weet niet wie je binnenhaalt.’ ‘Krijg je je geld wel?’ Maar ze hebben iemand vooraf doorgelicht. En ze matchen mensen.” Hij had aangegeven het liefst iemand te willen die schoon is. „En ik vind het belangrijk dat iemand iets te doen heeft overdag.” Zelf helpt hij als zzp’er startende ondernemers met hun financiën.

In de verhuurde kamer heeft hij een eenpersoonsbed, een klerenkast en een stellingkast neergezet. Hij deelt de rest van zijn huis: woonkamer, badkamer en keuken. „Ik wil graag dat iemand zich thuisvoelt. Zelf heb ik geen televisie, maar als iemand die wel wil vind ik dat best. Het mag zelfs in de huiskamer.” De slaapkamers gaan niet op slot. „Openheid, eerlijkheid en transparantie zijn voor mij belangrijk. Er is weleens wat, maar dat lossen we samen op.”

Nee, hij ervaart de medebewoner niet als inbreuk op zijn privacy. „Natuurlijk, je houdt rekening met elkaar. Als je thuiskomt en de ander slaapt al, dan doe je zachtjes; je laat je was niet in de wasmachine zitten. Ik probeer niet te veel bezoek te ontvangen, zoveel mogelijk buiten de deur af te spreken. Daar hou ik toch al van, ik ben totaal geen huismus.”

Binnenkort vertrekt zijn eerste huurder omdat de maximale huurtermijn van één jaar is verstreken. Jorge heeft al kennisgemaakt met de volgende: een man die vijf à tien jaar ouder is dan hij. „Deze man rookt, dat wil ik hem thuis niet ontzeggen. Hij kan roken op het balkonnetje en als het regent op de galerij.”

Voor Jorge is het verhuren van een kamer een win-win-winsituatie, zegt hij. „Je loopt geen groot risico, je doet iets voor een ander en ik help ook mezelf. Het geeft me een soort basisinkomen waardoor ik minder hoef te werken.”

Silvia de Jong‘Wat moet ik met zo’n groot huis?’

Silvia de Jong (63) verhuurt sinds ruim een half jaar de zolder van haar sociale huurwoning in Haarlem. Ze is gescheiden, en sinds haar zoon uit huis is, heeft ze het rijtjeshuis van ongeveer honderd vierkante meter voor zichzelf. „Ik heb altijd gedacht: ik hoop dat ik ooit eens iemand kan helpen. Want wat moet ik met zo’n groot huis?” De huurder betaalt de helft van de kale huur van 800 euro en 90 euro voor gas, water en licht.

Haar eerste huurder, een Zuid-Afrikaanse vrouw van ergens in de dertig, was bijna nooit thuis. „Dat vond ik niet prettig. Iemand moet de woonruimte wel nodig hebben.” Met wederzijds goedvinden werd de hospitaovereenkomst voortijdig beëindigd. Haar tweede huurder, een gescheiden zestiger van Turkse afkomst, had de woonruimte hard nodig – hij woonde al een paar maanden in zijn auto. „Dat ging eigenlijk meteen heel goed.”

Een trap voert naar de ruime zolderkamer. Er staan een eenpersoonsbed, een bank, een legkast en een kleine tafel. Silvia heeft ruimte gemaakt in een hangkast een verdieping lager, daar maakt de man geen gebruik van. „Hij is heel bescheiden. Zijn was neemt hij nog altijd mee naar zijn werk. Ik zeg: gebruik gewoon mijn wasmachine. Ik geloof dat hij dat één keer heeft gedaan.”

Ze delen badkamer, keuken en wc. Over de badkamer hebben ze een afspraak gemaakt. „Ik ben daar tussen half zeven en half acht. De rest van de tijd kan hij er terecht.” De man doet onderhoudswerk bij de gemeente, zij werkt vier dagen per week met mensen met een verstandelijke beperking.

Silvia vindt het prima als de man ook de huiskamer en tuin gebruikt als zij er niet is. „Hij doet dat weleens, maar als ik thuiskom gaat hij meteen naar boven.” Als zij voorstelt even koffie te drinken hebben ze „best leuke gesprekken”. Een paar keer heeft hij voor haar gekookt. En ze hebben een keer samen spullen naar Duitsland gebracht om naar Kenia te worden verzonden – waar zij een paar maanden per jaar vrijwilligerswerk doet. „Ik vertelde hem dat ik geen vervoer had voor die spullen. Hij zei: ‘waarom vraag je het mij niet?’ Hij nam er een vakantiedag voor op.”

Niemand in haar omgeving kijkt ervan op dat ze een kamer verhuurt aan een vreemde, zegt Silvia. Eén vrouw begreep niet dat ze een man in huis nam, als vrouw alleen. „Dan zeg ik: jouw denkwijze is anders dan de mijne.” Haar huidige huurder is „precies wat ik voor ogen had”, ze vindt het bijna jammer dat hij maximaal een jaar kan blijven. „Het is gewoon alsof hij bij me hoort.”

Delen

Mail de redactie