Nog even de veters van z’n Nikes strikken en dan hup, het Malieveld op. Telefoon in de ene hand, rood Uniqlo-jasje in de andere. Eigenlijk had verpleegkundige Youssef Massaoudi (29) deze zondag helemaal niet hier willen zijn, maar in Rafah. Medicijnen uitdelen aan kinderen. Maar toen-ie de afgelopen week met een groep van Artsen voor Gaza het vliegtuig pakte, werden ze op de luchthaven van Caïro tegengehouden en direct teruggestuurd. „Je mag gewoon niet meer zien wat er daar in Gaza gebeurt.”
Maar Massaoudi is ook niet gek. Zijn neef is getrouwd met een Palestijnse en hij volgt het nieuws op de voet. Vóór 7 oktober dacht hij nooit aan demonstreren. Liever chillen, lekker naar het strand, net als z’n vrienden. „Ik dacht: wat maakt het uit.” Maar zijn eerste keer demonstreren, vorig jaar in Amsterdam, was indrukwekkend. En de vorige Rode Lijn-demonstratie nog meer. „En”, glimlacht Massaoudi, „moet je nu eens zien.”
Hij duikt de menigte in, op zoek naar het groepje collega-verplegers dat mee was richting Rafah.
„Meneer Schoof”, klinkt vanaf het podium, „hoeveel moeten er nog sterven voordat u de Rode Lijn…” Intussen maakt de mensenmassa aanstalten om te vertrekken. Jong, oud, gemengd publiek. Rode polo’s, rode hoofddoeken, rode voetbalshirts.
Een rode lijn door de stad, is het idee. Net als op 18 mei, toen volgens de organisatoren, waaronder Amnesty International en Artsen zonder Grenzen, ruim honderdduizend mensen deelnamen aan de mars. De grootste demonstratie in twintig jaar tijd. De stille hoop van veel deelnemers deze zondagmiddag in Den Haag is dat ze dat aantal ditmaal samen overtreffen.
/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data133730710-f91ee5.jpg|https://images.nrc.nl/VnTAZ7_LDIaNNWLMN_C8ZsbQkS4=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data133730710-f91ee5.jpg|https://images.nrc.nl/8CZi9MsLkc6P5MD4yDxEZm0syjQ=/5760x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data133730710-f91ee5.jpg)
Watermeloen op een stokje
„Kom, zullen we gaan lopen”, zegt Alya (7) terwijl haar moeder net de stiften en het picknickkleed heeft ingepakt. Het is de eerste keer dat ze als gezin demonstreren, zegt moeder Ylva Dantuma (42). Ook met man en driejarig kind, en de buurvrouw. Maar het valt ze niet tegen. Er is een heel veld met families. Dantuma vindt het belangrijk om haar kinderen mee te geven dat conflict in de wereld bestáát en dat daar emoties bij horen, „en dat je daar met saamhorigheid uiting aan kunt geven”.
En nee, haar dochter kijkt geen journaal. Hoe je dit alles uitlegt aan een zevenjarige, was nog wel even zoeken. Dantuma: „Ik heb gezegd dat wij in Nederland een regering hebben die beslissingen neemt, maar dat wij het hierover niet met hen eens zijn.” Met een glimlach: „En dat wij, met z’n allen, meer macht hebben dan de regering.”
/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data133729849-04cff5.jpg|https://images.nrc.nl/Qo9rtjWBI29_TydWTOWPbkIjH9k=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data133729849-04cff5.jpg|https://images.nrc.nl/PwWtATcDQgLIbrryFRqa0w3xjr0=/5760x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data133729849-04cff5.jpg)
Aantallen, daar draait het om. Met hoeveel zullen ze ditmaal zijn? Als de mars richting het Vredespaleis begint, is dat de vraag die je overal hoort.
Halverwege moeten Mirjam Debets (31) Krista Jongsma (39) nog even wachten, want een gezamenlijke vriend, „echte Extinction Rebellion”, verschoont verderop z’n baby.
„Ooh wauw! That’s amaaazing!” roept een vrouw die een foto maakt van hun watermeloen op een stokje. „Uit de koelkast”, zegt Debets. „De rest heeft de baby vermoedelijk opgegeten.”
Gemengde bubbels
Ze zijn ook bij een klimaatmars geweest, bij de Women’s March en eens bij een XR-demonstratie op de A12. Maar het publiek vandaag bij deze betoging is meer divers, valt hen op. Jong, oud, man, vrouw en alle nationaliteiten. En de sfeer is rustig, kalm. Niet zoals bij XR, „dat is vooral met een gestrekt been erin”. En ook minder megafoons dan bij die andere betogingen. Jongsma: „Kalm is misschien wel goed. Want centraal staat het statement naar de regering.” Debets: „Laten zien dat je een massa bent, en geen statistiekje.”
/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data133729902-04bb96.jpg|https://images.nrc.nl/Zh0OdjrPMBIfBf-jxtWoJX3JZm8=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data133729902-04bb96.jpg|https://images.nrc.nl/JED9ZnkQTKfisGZ7lzzZiD8GKLA=/5760x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data133729902-04bb96.jpg)
„Heeft u al een idee hoeveel mensen er zijn?” Hans van Hessen (92), even verderop, gaat even zitten op zijn rollator, rode handdoek om z’n nek. Aantallen zijn belangrijk, zegt hij. „Dat maakt indruk. Dat betekent dat de regering niet kan denken: dat zijn allemaal verwarde lui.”
Van Hessen heeft wat moeite met zijn ogen en daarom helpen Jeroen Pek en Sandra Bonckaert hem door de mensenmassa heen. Pek: „Je hebt wel een afwijking naar links.”
Van Hessen heeft het stel hier ontmoet en toevallig hebben ze alle drie ook een van de allergrootste demonstraties in Nederland meegemaakt, tegen de kruisraketten in Amsterdam. Sterker, Pek en Bonckaert hebben elkaar daar ontmoet. Pek: „Na afloop in het café.” Bonckaert: „En nu zijn we getrouwd en hebben we twee kinderen.”
Maar deze betoging, daarover zijn ze het eens, vinden ze waarachtiger. Van Hessen: „Toen waren de mensen vooral bang voor hun eigen hachie, daarom waren het er ook zo veel.” Pek: „Dat was echt een links ding, veel meer georganiseerd vanuit de politiek.” Bonckaert: „Ik zie hier veel meer gemengde bubbels.”
„En? 150.000 hoorde ik!” Terug op het Malieveld kan Youssef Massaoudi, de verpleegkundige uit Leiden, een glimlach niet onderdrukken. Hij heeft zijn groepje medevrijwilligers van Artsen voor Gaza niet meer gevonden. „Ik bleef maar lopen, in steeds hogere versnelling, maar er kwam geen einde aan.”
Maakt niet uit, zegt Massaoudi, het rode jasje om z’n middel geknoopt. „Het gaat erom dat de beweging groeit. Hoe meer hoe beter. En op een gegeven moment kan de regering er niet meer onderuit.”
Lees ook
In beeld: De ‘rode lijn’-manifestatie tegen kabinetsbeleid Israël
