‘Je moet tegenwoordig altijd op je hoede zijn’

‘O, je gaat het heel lekker vinden!”, zegt Bridget Maasland als ik zeg dat ik nog niet eerder in Rijks heb gegeten, het restaurant in het Rijksmuseum (één Michelinster). Zij komt er vaker, ze is bevriend met chef-kok Joris Bijdendijk, die meteen gedag komt zeggen.

Of ze weer een glaasje Pétiot wil, alcoholvrije perencider? Ja. En ze wil liever verrast worden dan de menukaart: „Jullie weten toch wel wat ik lekker vind.”

„Wil je hem zelf uitleggen?”, vraagt de ober bij „de eerste snack”. Maasland, lachend: „Komkommer-gember!” Ze was hier toevallig gisteravond ook en had toen ook dit bleekgroene bolletje, een flinke knikker groot, dat tussen donkergroen zeewier ligt. De ober neemt het over:

1. De parel, naar ‘Het meisje met de parel’ van Vermeer. Vloeibare komkommer, gember en limoen. Het zeewier is niet om op te eten.

„Je moet hem met de hand in je mond doen en dan knapt-ie met een soort explosie open”, zegt Maasland. „Voorzichtig hè, er komt sap uit.” Sap dat naar gember en komkommer smaakt; de textuur van het omhulsel is als chocola.

Maasland (48) is komend najaar precies dertig jaar op televisie, dertig jaar bekende Nederlander. Ze begon op haar negentiende bij muziekzender TMF, werkte daarna onder meer bij BNN, Talpa en Net5. Nu is ze een van de presentatoren van RTL Boulevard, het dagelijkse ‘entertainment-, lifestyle-, royalty- en crime’-programma op RTL4, en sidekick van dj Ruud de Wild op NPO Radio 2.

In haar podcast Bridget and Friends introduceert ze zichzelf als „Bridget, megasuccesvolle A-ster”, wat zowel megagrappig onbescheiden is als, laten we eerlijk zijn, binnen Nederland gewoon waar. Ze is iemand van wie de wenkbrauwstamceltransplantatie de media haalt, maar die ook een aantal jaar geleden haar tv-productiebedrijf Haagse Bluf aan Endemol verkocht (in coronatijd kocht ze een woning voor haar ouders in het chique Amsterdam-Zuid).

In het echt – een megasuccesvolle A-ster heeft uiteraard een ‘persona’ en een ‘in het echt’ – is ze open en vrolijk; ze praat makkelijk en lacht vaak haar lekker vette, Haagse lach. Tegelijkertijd is duidelijk hoe professioneel ze is. Sinds de moord op Peter R. de Vries („zo’n lieve, gevoelige man, een groot gemis voor heel Nederland”) wordt RTL Boulevard niet meer op het dynamische Leidseplein opgenomen, maar in „een bunker in Hilversum”. Maar als ze zegt dat je als presentator dat verschil wel merkt, benadrukt ze meteen dat het de kijkcijfers niet heeft aangetast. Ze vergeet ook niet de interieurwinkel van haar ouders en haar broer Bryan even te noemen (Melting Pot Amsterdam, ze verkoopt er weleens). En zij weet wél steeds nog precies waar we het over hadden als de bediening tussendoor is gekomen met de beschrijving van een gerecht.

2. De asperge-panna cotta. Gemaakt van witte asperge met daarbovenop groene asperge, een crumble van boeren Goudse oplegkaas en hazelnoot, shiso-sorbet en waterkerscrème.

Dat Maasland al zo’n anderhalf jaar geen alcohol meer drinkt, heeft met de overgang te maken. „Ik ben 48, ik heb er écht last van. Lange katers, lang herstel. Dus ik dacht: ik stop gewoon. Ik ga nooit meer drinken. ‘Nooit meer’ zeggen maakt het zoveel makkelijker in je hoofd.”

Haar moeder Elly (73) heeft al sinds haar 36ste overgangsklachten, en nog steeds, vertelde ze in april in Maaslands podcast, dit jaar omgedoopt tot Bridget and Friends Take a Menopause. Maasland zelf kreeg rond haar veertigste symptomen: „Grote ontstekingen in mijn gezicht. Dat was met mijn werk niet zo leuk. Ik heb een pony genomen die er overheen viel, maar het deed ook echt pijn. Mijn moeder zei meteen: je hormoonhuishouding is in de war.”

Daarna kwamen de paniekaanvallen. „Alsof ik een hartaanval kreeg. De eerste keer denk je: ik ga dood! Ik heb het ook weleens op de snelweg gehad. Dan bel ik mijn vader, die snapt het, die kan me afleiden. Als ik mijn ouders niet meer zou hebben… Mijn steun en toeverlaat, op elk gebied.” Resoluut: „Gaan we niet over nadenken.”

Het stoort haar dat vrouwen zo weinig praten over hun overgangsproblemen. „Ik ken vrouwen die er nog nooit met hun man, vriendinnen of werkgever over hebben gepraat. Absurd! Als het taboe weg is, kunnen we er rekening mee houden en veel productiever zijn.” Daarom begon Maasland een besloten Facebook-groep, ook met de naam Bridget and Friends Take a Menopause. „Binnen 24 uur had ik tweeduizend leden. Die zijn meteen helemaal losgegaan met elkaar. Ervaringen, tips, er wordt honderduit gechat. Dit was er nog niet: een plek waar vrouwen onderling verhalen kunnen uitwisselen, zich gehoord voelen.”

3. De langoustinetartaar. Met Nederlandse rijst erbovenop. Aan de linkerkant peterselie en spinaziepuree. Aan de rechterkant paprikapuree. Met gepofte gierst en Anna Dutch-kaviaar, uit Eindhoven.

Maasland, enthousiast: „O, die ken ik nog niet! Allemaal verschillende texturen, dat maakt het zo apart… nee, bijzonder. Apart is een rotwoord. Dat iemand zegt: heb je een nieuw kapsel, apart!”

Ze is vegetariër, maar eet af en toe vis. „Wij zijn thuis echt van de dieren.” Vooral honden: in Maaslands podcast noemde haar moeder de honden (haar eigen hond en die van Bridget) nog vóór de kleinkinderen in een lijstje van wat haar gelukkig maakt. Maaslands vader Frits (76) noemde de honden tot zijn eigen schrik vóór de kinderen.

In 2005 zag Maasland, voor BNN in Roemenië, straathonden afgemaakt worden. „Gruwelijk.” Ze begon stichting Dutchy Puppy, die dierenorganisaties over de hele wereld steunt. „Mijn vorige hond, Tibbs, kwam uit Roemenië, die heeft toen bij de notaris nog zijn poot in de inkt geduwd.” In 2016, vier maanden na Tibbs’ overlijden, kwam Zackie, mee uit Ibiza. Een rossigblond straathondje, „echte terriërkop”, maar Maasland liet een dna-test doen waaruit bleek: „Er zit chowchow in, een mix van poedels en Duitse staande. Geen terriër. Zo grappig. En zo’n lief beest, niet normaal.”

Ze heeft bij de laatste verkiezingen Partij voor de Dieren gestemd. „Mijn moeder deed dat al jaren. Toen deed ik er nog lacherig over, net als veel mensen over de overgang. Inmiddels, ook met de klimaatverandering, geloof ik steeds meer in zo’n partij.”

4. De knoflookvelouté, een klassieke soep gebonden met room. Met kookvocht van mossels, bij terrine van aardappel, mayonaise van oesterblad, een ziltig plantje met oestersmaak, en Hollandse scheermessen.

De wereld is zó veranderd in de tijd dat ze bekend is. Ook de entertainmentwereld: „Als TMF-presentator had je een soort popsterrenleven: iedereen wilde wat van je, want we waren één stap verwijderd van de grote sterren die we interviewden. Sterren zijn nu minder onbereikbaar.” Ze presenteren zichzelf op Instagram. „Liever dan dat ergens een verhaal verschijnt dat niet klopt. Maar als je vroeger je deur dichttrok, was het klaar. Nu moet je altijd op je hoede zijn.” Ook thuis? „Ja, na wat ik heb meegemaakt wel.” Ze bedoelt haar korte relatie met André Hazes, in 2019. „Dagelijks overal fotografen. En ik zag clickbaitkoppen dat ik dacht: wát?! Dat is helemaal niet waar!”

Maar is RTL Boulevard niet ook een roddelprogramma? „Nee. We brengen entertainmentnieuws, altijd met hoor en wederhoor. We proberen niet om mensen in een kwaad daglicht te stellen.” Dat neemt niet weg, zegt ze, „dat er soms onderwerpen zijn waar ik vraagtekens bij zet”. In april volgden ineens wel héél veel mensen de relatiebreuk van een bekende Nederlander. „Laat ik het zo zeggen, ik was blij dat ik die week niet presenteerde.” Zoveel mensen kenden allerlei intieme details. „Natuurlijk ook door social media. Ik heb daar een haat-liefdeverhouding mee. Ik gebruik het ook, zo werkt het tegenwoordig. Het is geven en nemen: mensen willen wat van je dagelijks leven zien, en ik kan bijvoorbeeld mijn podcast promoten.”

5. De millefeuille van rode biet: ‘duizend lagen’ van rode biet, gekookt in bietensap. Daarbij een beurre blanc van (Nederlandse) Tomasu-sojasaus.

„Dit is mijn all time favourite! Zó lekker. Maar goed, ik heb er hard aan gewerkt om het beeld dat op een gegeven moment van mij bestond, en dat zo ver van mij af stond, weer naar me toe te krijgen.” Welk beeld was dat? „Hoe moet ik dat vertellen… Dat ik ouder was dan mijn vriend, als vrouw. Heel seksistisch. En alsof ik alleen maar verkeerde levenskeuzes maak, al had ik 25 jaar carrière achter de rug.” Ze is nog meer gaan opletten: „Wat laat ik zien en wat niet? En me een beetje koest houden. Ik ben gestopt met drinken, daar vroegen mensen vaak naar, mijn rustige kant. Dan merk je dat ze me weer gaan zien zoals ik ben. Maar het is geen checklist hè, ik dacht niet: hoe kan ik mijn imago verbeteren, o, menopauze!”

In februari vertelde Maasland in De Kist, een interviewprogramma over de dood, aan presentator Kefah Allush over haar zwaarmoedigheid. En over twee jonggestorven vriendinnen: Sannie, de moeder van haar jeugdliefde Tijl, in 1998, en haar beste vriendin Martine in 2002. Maasland moest huilen. „Een eyeopener. Ik ben daarna in schematherapie gegaan. Tijd om dit aan te pakken.” En andere issues: „Waarom moet ik altijd een masker op als ik naar mijn werk ga? Waarom vind ik het zo moeilijk om de hele dag met veel mensen te zijn? Ik moet altijd vrolijk zijn, leuk zijn, dat hoort bij mijn vak. Maar dat is dodelijk vermoeiend. Ik moet daar echt mijn best voor doen.”

Chef-kok Bijdendijk komt het zesde gerecht brengen. Hij heeft mijn naam opgezocht: „Dit is voor Ellen.”

Maasland: „Ze weet niet wat ze meemaakt! Ze nog heeft nooit zo lekker gegeten.”

Bijdendijk, opgewekt: „Dat maak je me niet wijs, hoor.”

6. Zeebaars met asperges en koolraappuree, en een saus op basis van vin jaune, wijn uit de Jura. Een beetje kaviaar en wat finger lime, een citrusje.

Maasland vertelde in De Kist ook dat ze een doodgeboren tweelingbroertje heeft en dat het voelt of hij nog bij haar is, om haar te helpen. Hij heeft geen naam. „Hij werd gewoon weggehaald. In 1974 dachten ze dat dat beter was voor de ouders. Ik heb ook nooit gedacht dat mijn ouders daar last van hadden, of ikzelf. Ik heb wel altijd gevoeld: ik krijg kansen voor twee, die moet ik aangrijpen. Maar uit reacties op De Kist begreep ik: andere mensen ervaren zoiets wél als heel moeilijk.” Ze las het boek Noem haar naam, van Jorie Horsthuis, over een lang verzwegen doodgeboren tweelingzusje. Het raakte haar diep.

En nu wil ze iets met dit onderwerp. „Vlak voor corona heb ik de Amsterdam Film School afgerond. Een particuliere opleiding, één dag per week, regisseur fictie. Dus ja, ik zou over zulke verhalen heel graag een speelfilm willen maken.”