‘Wat is natuur? Er is hier geen centimeter die niet door de mens is aangepast’

Posted on by admin

De rivier de Berkel in Gelderland meandert weer.

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Interview

Hein Pieper | dijkgraaf over Waterschapsverkiezingen Het waterschap moet politieker worden, klinkt het. Dijkgraaf Hein Pieper is het daar niet mee eens: „Laat er nou één orgaan zijn dat ervoor zorgt dat het thema klimaatverandering niet voortdurend in een soort politieke heksenketel verzandt.”






Met één soepele handbeweging pakt Hein Pieper twee hoge laarzen uit de achterbak van zijn auto. Bestuurdersschoenen uit, laarzen aan. Je ziet: dit doet de dijkgraaf vaker. Eind deze maand begint hij aan zijn derde periode van zes jaar als bestuurder die midden in het krachtenveld van boeren, burgers en natuurbeheerders met de zorg voor de watersystemen in het waterschap Rijn en IJssel is belast. Zijn nieuwe termijn maakt hem tot een van de nestors van het gilde. Hoe dat zo gekomen is, een theoloog in de wereld van het watermanagement, dat is een verhaal op zich. Je kunt het een mirakel noemen, in het jargon van de gelovige katholiek Pieper zelf. Maar dat verhaal zal even moeten wachten.

Eerst lopen we in het spoor van de dijkgraaf langs de Berkel bij Almen, een rivier die de twee hoofdstromen van ‘zijn’ jurisdictie, Rijn en IJssel, met elkaar verbindt. Lange tijd liep het water hier kaarsrecht, als een kanaal. Wel zo efficiënt, was de gedachte, in de tijd toen de rivier nog gebruikt werd als transportkanaal. Net zoals elders in het waterschap, bij de Groenlose Slinge, laat het waterschap het water hier weer slingeren als vanouds.

Waarom lopen we hier?

„Water dat rechtdoor stroomt gaat veel te snel, ontdekten we. Hier zie je goed wat het betekent als een rivier weer meandert. Vóór de kanalisatie, meer dan honderd jaar geleden, deed het water in de Schipbeek en de Buurserbeek [andere waterstromen in de Achterhoek, red.] er wel zestien dagen over om in de IJssel te komen. Dat is tegenwoordig bij een flinke regenbui slechts 9 uur. Zoiets speelde ook met de Berkel. Het water krijgt nu weer de kans om de bodem te infiltreren. Je ziet in de bochten en de luwtes allerlei nieuwe natuur ontstaan. En het water is schoner. Je kunt hier tegenwoordig weer heerlijk zwemmen, al mag ik dat eigenlijk niet zeggen van mijn mensen omdat het geen officieel zwemwater is.”

Een succesverhaal, zo te horen. Maar vooral voor wie het zich kan veroorloven, lijkt het. Het huis dat op deze idylle uitkijkt, stond onlangs te koop voor 1,7 miljoen euro.

„Ja, maar de Berkel stroomt óók door een achterstandswijk in Zutphen. En wat ik nu zo mooi vind, twee bewoners van een van de flats daar klopten bij de gemeente aan met de vraag of zij óók een bocht mochten. De gemeente stuurde die bewoners naar ons door. En die bocht? Die ligt er nu, met een speeltuin erbij. Hartstikke mooi en een goed voorbeeld van hoe de gemeenschap bestuurders kan bijsturen. Want eerlijk is eerlijk, hier hadden we zelf niet aan gedacht.”

Toch lijkt het veelzeggend dat deze burgers niet wisten dat ze daarvoor bij het Waterschap moesten zijn. We mogen bijna [15 maart, red.] weer stemmen, maar weten burgers wel waar jullie over gaan?

„Ja, en dan klinkt vrijwel ieder spotje ook nog hetzelfde. Droge voeten, schoon water. Tsja, wie is daar nu tegen?”

Het waterschap moet politieker worden, klinkt het dan ook. En met het verdwijnen van ‘geborgde zetels’ voor bedrijven en vijftig nieuwe deelnemende partijen ten opzichte van de vorige verkiezingen lijkt het dat ook te gaan worden. Goed nieuws?

„Dat lijkt me eerlijk gezegd een stap achteruit. Mensen kijken soms naar ons alsof we een gemeenteraad zijn. Maar dat zijn we helemaal niet. We maken geen wetten, we voeren alleen een aantal taken uit, in goed overleg met onze stakeholders, van landeigenaren en boeren tot natuur- en landschapsorganisaties. En dat geeft ons iets waar de hele wereld stikjaloers op is: een orgaan dat écht iets aan de gevolgen van klimaatverandering kan doen. Dat onderwerp is al zo gepolitiseerd. Laat er nou één orgaan zijn dat ervoor zorgt dat dit thema niet voortdurend in een soort politieke heksenketel verzandt.”

Dijkgraaf Hein Pieper: „Droge voeten. Tsja, wie is daar nu tegen?”

U weet waar u het over heeft, u was korte tijd zelf CDA-Kamerlid.

„Ik viel in die tijd van de ene in de andere verbazing. Zo viel me tijdens stemmingen op dat Kamerleden na hun stem te hebben uitgebracht van hun stoel opstonden en achter in de zaal gingen staan. Ik vroeg aan mijn collega’s: wat ís dit? Ja, Hein, vertelden ze me toen, dat doen ze zodat ze straks als eerste bij de media zijn. Nee, dat was niks voor mij.”

Toch weet u de media zelf ook te vinden. Zo schetste u in de zomer van 2020 in dagblad Trouw en De Stentor de noodzaak van een groot kunstmatig meer, op de grens van de Achterhoek en Duitsland. Nogal een knuppel in het hoenderhok.

„Ja, daar was op het waterschap en in de regio lang niet iedereen blij mee. De hydrologen en de ecologen die bij ons werken zijn dat niet gewend. Hun werk is doorgaans een kleine wijziging hier of een aanpassinkje daar. En begint de dijkgraaf ineens over een heel meer. Maar toch, we hadden net drie extreem droge zomers achter de rug. Als dat zo doorgaat moeten we het IJsselmeer leegdrinken. Ik wilde mensen anders naar dat probleem laten kijken. En ik zal je zeggen, laatst kwam één van onze hydrologen op me af. Hij zei: dat meer van jou, ik moest er eerst niets van weten. Maar misschien was het niet zo gek.”

We hebben in beton gegoten wat wel en niet natuur is. Dat is het probleem

Rivieren laten meanderen, een meer aanleggen. Water klinkt nogal maakbaar. Is het dat ook?

„Nou ja, het is vooral aanpassen hè, bijvoorbeeld aan de nieuwe realiteit van een opwarmende aarde. Hét probleem van nu is juist de doorgeschoten rationalisering. Het idee dat we de problemen wel te lijf kunnen met een nieuw protocol hier een model daar, of met big data.”

Maar bieden juist die gegevens niet de duidelijkheid die nodig is om verder te komen? U wilt toch ook weten welke stoffen er in uw water zitten?

„Ja, maar al die spreadsheets en cijfers maken bestuurders en de taal die ze spreken veel te technocratisch. Big data zijn op zich mooi, maar je moet je altijd afvragen: wat wil ik eigenlijk precies weten als ik begin met meten? Voordat je het weet ben je alleen maar bezig met compliance, of het op papier allemaal wel klopt. Terwijl juist de klimaatcrisis vraagt om een taal waarin de relatie centraal staat in plaats van de ratio. We moeten samen leren zoeken naar het bonum commune, zoals dat in mijn katholieke traditie heet. Het goede voor de gemeenschap.”


Lees ook: Als het begint te duizelen met al die partijen, raadpleeg dan de digitale stemhulp

Wat betekent samen het goede zoeken in de stikstofcrisis? Daar ligt ‘het goede’ toch allang vast in verdragen die we in 1992 ondertekend hebben. We hebben ons er alleen niet aan gehouden. En daar houdt de Raad van State de overheid nu aan.

„Dat is precies het probleem, we hebben toen in beton gegoten wat wel en niet natuur is. Terwijl, wat is natuur in Nederland? Er is hier geen centimeter die niet door ons is aangetast, op een zeker moment. En de vraag is ook of de opwarming van ons klimaat intussen niet om natuur vraagt die daartegen bestand is. Ik bedoel, in 1992 was de klimaatopwarming nog iets wat eraan zat te komen, inmiddels zitten we er middenin. Bij sommige bomen en planten – de fijnspar bijvoorbeeld, de lariks – kun je je afvragen of die nog wel passen in ons nieuwe klimaat. En de oorlog in Oekraïne laat ook zien: meer voedselzekerheid is misschien zo gek nog niet. Dat je niet in alles van het buitenland afhankelijk bent. Is het wel zo verstandig om van een deel van onze boeren af te willen? Dáár moet het gesprek over gaan, niet over of we wel precies een richtlijn van dertig jaar oud weten te halen. Die cijfermatige doelen veronderstellen dat je een soort perfectie kunt bereiken. Terwijl, je kunt als bestuurders hoogstens een optimum bereiken, het meest optimale gegeven de omstandigheden en de belangen van verschillende partijen.”

Ze zien ons aankomen, daar in Brussel. Sorry, we hebben deze doelen de afgelopen jaren niet gehaald en zullen dat ook de komende jaren niet doen.

„Ik moet nog maar zien hoe daarop gereageerd wordt. In mijn ervaring is het zo dat er in Brussel best begrip bestaat, als je maar een goed verhaal hebt.”

Aan het eind van de wandeling langs de Berkel gooit Pieper zijn modderige laarzen weer in de achterbak. Hij heeft nog één mysterie op te helderen. Hoe komt een theoloog als hij in de wereld van het watermanagement terecht? „Drie dagen voor de vacature zou sluiten viel er ineens een krant in de bus die wij nooit lezen. Met daarin een vacature voor dijkgraaf. Mijn vrouw vroeg nog: is dat een betaalde functie? Ik schreef een brief en was op dat moment de 84ste kandidaat die zich meldde. Ondanks een moeizaam eerste gesprek ben ik het toch geworden. En ik ben het bijna twaalf jaar later nog steeds. Maar nog altijd hebben we geen idee wie die krant bij ons door de bus geduwd heeft.”

Related Posts

Kamer verkeerd geïnformeerd over aanschaf van Israëlische afluistersystemen voor de politie die miljoenen kosten en na jaren nog steeds niet werken

  • admin
  • November 25, 2024
  • 0

Het ministerie van Justitie en Veiligheid heeft buiten de Tweede Kamer om een telefoon- en data-aftapsysteem voor de politie gekocht van het omstreden Israëlische defensiebedrijf Cognyte. Het besluit werd dit jaar genomen, toen Dilan Yesilgöz nog minister was en Dick Schoof de hoogste ambtenaar op het ministerie. Dat blijkt uit onderzoek van NRC.

Het ministerie kocht het nieuwe systeem om het falen van een ander gloednieuw tapsysteem te verhullen, maar ook dit heimelijk gekocht systeem werkt tot op heden niet, blijkt uit het onderzoek. Daardoor zit de overheid nu opgescheept met twee nieuwe, niet-werkende tapsystemen en maakt de politie nog altijd gebruik van een verouderd en technisch rammelend afluistersysteem.

Het ministerie heeft de geheime aankoop niet genoemd in Kamerstukken en sprak slechts over een „upgrade”. Meerdere direct betrokken politie- en justitiemedewerkers laten NRC weten dat de Kamer daarmee verkeerd is geïnformeerd. Het gaat niet om een upgrade, maar om een nieuw tapsysteem, dat is aangeschaft omdat een ander nieuw tapsysteem een miskoop bleek. De aanschafprijs van dat systeem is geheim. Aan pogingen om het werkend te krijgen, gaf de politie afgelopen jaren 3,8 miljoen euro uit, bevestigt een woordvoerder van de politiekorpsleiding nu. Over dat bedrag is de Tweede Kamer nooit geïnformeerd.

Al vijf jaar probeert de politie het systeem met hulp van tal van interne en externe IT-specialisten vergeefs draaiend te krijgen conform de eisen

Daarnaast is de heimelijke aankoop omstreden omdat van leverancier Cognyte eerder in de Tweede Kamer werd gevreesd dat het afluisterapparatuur misbruikte voor spionage voor Israël. Daarom wilde de Kamer al in 2016 afscheid nemen van Cognyte – dat toen nog Verint heette – als leverancier van het toenmalig tapsysteem.

Sindsdien is Cognyte meermaals direct in verband gebracht met mensenrechtenschendingen en spionageschandalen. In 2023 kwam het Israëlisch defensiebedrijf publiekelijk onder vuur te liggen wegens het leveren van afluistersystemen aan onder meer Myanmar. Daar zette het regime ze in tegen politici en journalisten waarmee het mensenrechten schond – ook nadat in Israël een officieel verbod op die handel was ingevoerd.

Een jaar eerder besloot de centrale bank in Noorwegen niet meer in Cognyte te investeren, nadat een rapport van een ethische commissie van de Noorse regering had vastgesteld dat het een „onacceptabel risico” was dat „het bedrijf bijdraagt aan serieuze mensenrechtenschendingen” zoals ontvoeringen en marteling.

Afluister- en andere cybersecuritysystemen van Israëlische defensiebedrijven zorgen regelmatig voor internationale schandalen. De bekendste is het Pegasus-schandaal, waarmee in diverse landen activisten, politici en journalisten werden bespioneerd. Afgelopen zomer onthulde The Guardian in samenwerking met andere internationale media dat Israël bij het Internationaal Strafhof in Den Haag aanklagers probeerde af te luisteren die klachten tegen het land behandelden.

Lees ook

De problemen met het verouderde tapsysteem zijn erger dan minister Yesilgöz deed voorkomen

Het verouderde tapsysteem van de politie faalt steeds vaker.

Miskoop

Het tapsysteem van de Nederlandse politie is al langer een hoofdpijndossier. Het oude systeem van Cognyte – destijds dus Verint – werd door de Tweede Kamer vooral gewantrouwd omdat de soft- en hardwarekern van het Israëlische systeem voor Nederland een black box was: het technisch onderhoud van het tapsysteem was niet in handen van de Nederlandse politieambtenaren, maar werd uitgevoerd door Israëli’s die bij problemen werden ingevlogen.

Onder druk van de Kamer kocht Nederland daarom via een openbare aanbesteding uiteindelijk in 2019 een nieuw tapsysteem. Die aanbesteding werd gewonnen door een ander Israëlisch defensiebedrijf, Elbit. Met de toezegging dat de Nederlanders ditmaal wel zelf het onderhoud van het systeem in de hand zouden houden, en andere eisen over cybersecurity, ging de Kamer akkoord. Na de aankoop in juli 2019 bleek dit nieuwe tapsysteem van Elbit, geheten ‘i360’, een miskoop.

Al vijf jaar probeert de politie het systeem van Elbit met hulp van tal van interne en externe IT-specialisten tevergeefs draaiend te krijgen conform de eisen van de Nederlandse politie. Zo lukt het nog steeds niet met het nieuwe systeem vertrouwelijke gesprekken met advocaten die niet getapt mogen worden, automatisch te beschermen, aldus betrokkenen. En ook de koppeling van het tapsysteem met andere politiesystemen werkt niet of niet voldoende.

‘Onzekerheid over realisatie’

De problemen waren twee jaar terug al zo serieus dat de opsporing in gevaar kwam, onthulde NRC. Het ministerie van Veiligheid en Justitie weet de problemen destijds aan opstartproblemen en kondigde aan dat „de zorgvuldige stapsgewijze implementatie naar verwachting nog heel 2023 zal vergen”.

Een jaar geleden werkte i360 nog steeds niet. Lang was de uitleg daarbij dat het om reguliere opstartproblemen ging. Maar in december 2023 kreeg de Kamer na nieuwe vragen over het falende systeem een nieuwe verklaring: de twee maanden daarvoor begonnen oorlog in Gaza. „Vanwege de situatie in Israël is de onzekerheid over de realisatie van het nieuwe tapsysteem helaas toegenomen,” liet toenmalig minister Yesilgöz de Kamer weten. En een halfjaar later, afgelopen juni: „Vanwege de situatie in Israël is er nog steeds onzekerheid over de realisatie van het nieuwe tapsysteem.”

Intussen, zo staat in hetzelfde stuk, wordt „het huidige tapsysteem langer in stand gehouden om de continuïteit van tappen te borgen”. Daarvoor wordt het „geüpgraded en op een nieuw hardware platform geplaatst”. Over wat dat betekent ontbreekt iedere uitleg.

Lees ook

Verkennen, hacken en tappen: mogen de AIVD en MIVD al genoeg of moet de wet nodig ruimer?

De top van de Nederlandse inlichtingendiensten generaal Jan Swillens, directeur van de MIVD (l.) en AIVD-directeur Erik Akerboom (r.) in gesprek met , Pieter-Jaap Aalbersberg, Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid.

Miljoenen

In werkelijkheid gaat het om veel meer dan een „upgrade”, bevestigen diverse bronnen binnen de politie en het ministerie die direct bij het project betrokken zijn aan NRC. Het gaat om een compleet nieuw tapsysteem: Reliant X van Cognyte – aangeschaft omdat het al die jaren niet lukt om het nieuwe i360 te laten functioneren. Maar daarover krijgt de Kamer niets te horen. Kamerleden krijgen van de minister slechts te horen dat „de situatie in Israël” – de Gaza-oorlog – voor vertraging zorgt. Terwijl diezelfde oorlog blijkbaar geen belemmering vormt voor de aanschaf van het eveneens Israëlische Reliant X. Vorige week schreef NRC nog over de 1,9 miljard euro die Nederland afgelopen jaren aan Israëlisch defensiematerieel uitgaf, waarvan de helft na het begin van de Gaza-oorlog. Alleen al bij Elbit werd voor ruim 900 miljoen euro aan materieel besteld in de afgelopen vijf jaar.

De opsporingsdiensten zitten nu opgescheept met een nieuw probleem. Het nieuwe, in het geheim gekochte Reliant X van Cognyte blijkt ook niet te werken. De politie heeft miljoenen uitgegeven aan twee nieuwe systemen die niet aan de eisen voldoen en zit vast aan een verouderd en compleet achterhaald tapsysteem, waar de Tweede Kamer al in 2018 vanaf wilde.

De politie wil niet zeggen hoeveel ze voor i360 en Reliant X heeft betaald, omdat die bedragen ‘onder geheimhouding’ vallen

Het ministerie verwijst voor vragen door naar de politie. Die wil niet zeggen hoeveel ze voor i360 en Reliant X heeft betaald, omdat die bedragen „onder geheimhouding” vallen, aldus een woordvoerder. Over Reliant X van Cognyte wil de politie zelfs niet de naam of de leverancier bevestigen. De woordvoerder herhaalt alleen: „het betreft een upgrade, niet een nieuw systeem”.

Na de opeenstapeling van mislukkingen en verlopen deadlines, is nu besloten een nieuwe poging te ondernemen om alsnog i360 aan de praat te krijgen. De technici hebben te horen gekregen dat het systeem uiterlijk 1 april aanstaande moet draaien. En dat in elk van de tien regionale eenheden van de politie voor het eind van het jaar minstens een strafrechtelijk onderzoek met het i360-tapsysteem getapt moet worden. De reden voor de deadline, volgens een betrokkene, is dat de minister dan aan de Tweede Kamer kan melden dat i360 inmiddels in heel Nederland wordt ingezet en werkt.

Tips? mail: [email protected]


‘Studeren is een recht’, klinkt het op het Malieveld. En ook: ‘Oorlog is een keuze’

  • admin
  • November 25, 2024
  • 0

„3.000 euro? Op je muil!’” en „Vecht, vecht, vecht, studeren is een recht”, klinkt het maandagmiddag op het Malieveld in Den Haag. En: „Stop de eppocalyps”, verwijzend naar onderwijsminister Eppo Bruins (NSC). Hij krijgt, in verschillende bewoordingen, het ‘advies’ om af te treden. Net als twee collega-bewindslieden van NSC.

Op het veld, gelegen naast de tijdelijke Tweede Kamer en de A12, waren maandag duizenden studenten, medewerkers en bestuurders van hogescholen en universiteiten op de been om te protesteren tegen de besparing van het kabinet op het hoger onderwijs. De eis was duidelijk: de bezuinigingen moeten van tafel.

Die zijn verstrekkend. Vanaf 2025 wil het kabinet 175 miljoen euro per jaar besparen op 1.300 tot 1.700 onderwijsbeurzen voor jonge en ervaren docenten. Ook wordt bezuinigd door het aantal internationale studenten terug te dringen, studenten die langer doen over hun studie meer collegegeld te laten betalen en door te korten op het Fonds Wetenschap en Onderzoek. Het totale bedrag: zo’n 1 miljard euro per jaar.

Lees ook

Brede bezuiniging op onderwijssubsidies: ‘We snappen heel goed dat dit pijnlijk zal zijn’

MBO studenten van het Zadkine en Albeda college aan het werk op de Heijplaat Rotterdam.

‘Staken’

Op het Malieveld protesteren studenten vooral tegen de ‘langstudeerboete’ van 3.000 euro. Voor sommigen is dat niet het enige thema: hier en daar is ook een Palestijnse vlag te zien, of een leus als „Solidarity for Palestina”.

Op een podium op het veld benadrukt Thijs Roovers, voorzitter van de Algemene Onderwijsbond (AOb), nog maar eens hoe groot de bezuinigingen zijn. „Omgerekend twee hbo-instellingen of een grote universiteit”. Als het protest niets oplevert, zegt Roovers, wil hij het er niet bij laten zitten. „We zullen geen middelen schuwen. Als het moet, gaan we staken.”

Veel van de demonstranten doen ook mee aan de aansluitende protestmars. Die brengt ze onder meer langs de Tweede Kamer en het ministerie van Onderwijs. Hard boegeroep volgt, en de leus: „Onderwijs is een recht, geen privilege.” Niet ver daarachter roept een groep „onderwijs is een recht, oorlog is een keuze”. Het zijn demonstranten van onder meer de Communistische Jongerenbeweging, die net als enkele andere organisaties aanwezig waren om zich ook uit te spreken tegen de oorlog in Gaza.

Wie stonden op het Malieveld en waarom?


‘Grensbewaking doet niet alleen migranten pijn, maar ook de grensbewakers zelf’, toont deze Nederlandse documentaire

  • admin
  • November 25, 2024
  • 0

Ramon Gonzalez is politiechef van het politiekantoor in La Joya. Het plaatsje van zo’n drieduizend zielen ligt in de zuidpunt van Texas, vlak bij de grensrivier met Mexico. Gonzalez en zijn manschappen pakken dagelijks criminelen op die immigranten, soms met tientallen tegelijk, over de Rio Grande smokkelen. De jacht op beide groepen ontaardt geregeld in wilde achtervolgingen, soms met dodelijke afloop. Als Gonzalez terugdenkt aan hoe bij een van die incidenten een jonge vrouw uit Honduras zich schreeuwend aan zijn broekspijp vastklampte voordat ze stierf door de verwondingen als gevolg van het auto-ongeluk, moet hij huilen.

Gonzalez en zijn manschappen werden in 2022 enkele maanden gevolgd voor een documentaire van de Nederlandse regisseur Loretta van der Horst. De film van iets meer dan een uur geeft een zeldzaam inkijkje in ‘de achterkant’ van de grensbewaking en grenscontroles, een thema dat ook in Nederland sterk speelt. Vanaf 9 december worden de controles door de Koninklijke Marechausse aan de grenzen met Duitsland en België geïntensiveerd, tot voor kort taboe gezien het vrij verkeer van personen en goederen in Europa. Hiermee wil de rechtse coalitie onder meer illgale migratie en mensensmokkel beter bestrijden.

De documentaire The Border Crossed Us werd, mede vanwege de unieke interviews, onlangs genomineerd voor een Gouden Kalf, de belangrijkste filmprijs in Nederland. En op enkele Amerikaanse filmfestivals werd de film van Van der Horst ook vertoond.

Als er één gebied is dat de willekeur van getrokken grenzen laat zien, is het Texas wel

Loretta van der Horst
documentairemaker

De documentairemaker, die in Honduras werd geboren als kind van een Nederlandse vader en een Puerto Ricaanse moeder, kreeg niet alleen zicht op de enorme druk die het werk als grensbewaker met zich meebrengt, „Ik was ook nieuwsgierig naar de onvermijdelijke morele dilemma’s bij het controleren van een grens”, vertelt ze in een café in Eindhoven. Voor haar was namelijk één ding duidelijk: grensbewaking leidt hoe dan ook tot geweld, of het nu doden en gewonden bij politie-achtervolgingen zijn, gezinnen die gescheiden worden, of de deportatie van illegale migranten terug naar – vaak – onveilige gebieden.

Behalve morele dilemma’s wilde Van der Horst ook mogelijke frustraties van grensbewakers blootleggen. Zo is mensensmokkel veel lastiger te bestrijden dan drugssmokkel, zegt politiechef Gonzalez bijvoorbeeld. Bij de laatste pak je het product af, vernietig je de partij. Met mensen kun je dat niet doen. „Die deporteren we terug. Zo krijgen smokkelaars en hun kartels steeds nieuwe producten.”

Ook worstelen politie-officieren met de vraag of ze wel tot het hart van bendes en criminele netwerken weten door te dringen. Komen we wel genoeg toe aan de bendeleiders „in hun grote huizen en Mercedessen?”, vraagt Gonzalez’ collega, politie-inspecteur Manuel Casas zich af. En hoe loopt het met migrantengezinnen af, waar ouders en kinderen na arrestaties worden gescheiden, vraagt politieagent Mayra Garza zich af.

Van der Horst concludeert aan het eind van haar project: „Grensbewaking doet niet alleen immigranten pijn, ook grensbewakers zelf. En nu de politieke druk op die laatste groep toeneemt, zullen ze die pijn meer gaan voelen.”

Filmmaker Loretta van der Horst : Grensbewaking leidt hoe dan ook tot geweld. Foto: Loretta van der Horst

Willekeur

Texas is niet toevallig gekozen, vertelt Van der Horst. Een groot deel van de een à twee miljoen illegale migranten die tijdens de binnenkort afgelopen Biden-periode de zuidgrens van de Verenigde Staten overstaken, deed dat in deze regio. „Maar Als er één gebied is dat de willekeur van getrokken grenzen laat zien, is het Texas wel”, zegt Van der Horst. Het gebied was achtereenvolgens Spaans, Frans, en Mexicaans grondgebied, in de negentiende eeuw korte tijd onafhankelijk, en vanaf 1845 Amerikaans.

Gonzalez en zijn mannen en vrouwen mogen dan Amerikaanse staatsburgers zijn en met hun mooie uniformen vooropgaan in het beschermen van de Amerikaanse soevereiniteit, maar dat kan niet verhelpen dat migranten en smokkelaars de agenten nog steeds als deels Mexicaans beschouwen. „Vendidos [verraders], is een scheldwoord dat we regelmatig naar ons hoofd geslingerd krijgen”, zegt een politieman in de documentaire. „Een grensbewaker die uit New York komt, heeft daar veel minder last van”, voegt Van der Horst eraan toe.

De film kent drie hoofdpersonen die hun eigen weg vinden in de wereld van de grenscontroles, met alle bijbehorende frustraties en gevoelens van futiliteit. Een simpel evangelie als: ‘Grenzen zijn er nu eenmaal om bewaakt te worden’, volstaat niet, zo blijkt.

De meest bevlogen grensbewaker is de eerdergenoemde inspecteur Manuel Casas. Als een radiopresentator hem vraagt hoe hij zijn werk rijmt met zijn expliciet beleden christelijk geloof, zegt Casas: „Elke wet van mensen krijgt kracht door God. Hij heeft de wetten gemaakt. […] Het woord van God zegt ook dat er dienaren zijn. Deze dienaren dragen het zwaard […] Ze zullen de toorn van God over je brengen. […] Wie zijn die dienaren? Iedereen die werkt voor de overheid, inclusief de politieagenten.”

Prediker

Een bizarre motivatie, zal een gemiddelde Europeaan zeggen, maar voor veel conservatieve Amerikanen klinkt dit heel vertrouwd, vertelt Van der Horst. „In de VS, zeker in het zuiden, is het christelijk geloof veel belangrijker dan in Europa. Politiek en religie zijn daar veel meer met elkaar verweven.”

Bovendien is Casas in zijn vrije tijd prediker. Dus helemaal verbaasd was ze niet over diens christelijke drijfveren. „Al vond ik het best heftig”, zegt Van der Horst. „Inspecteur Casas zei eigenlijk dat alles wat agenten zoals hij doen, in de naam van God is.”

Een van de collega’s van Casas gooit het over een andere, meer humanitaire boeg. Mayra Garza is een alleenstaande moeder met drie jonge kinderen en raakte gewond bij een wilde achtervolging van een suv die vermoedelijk vol migranten zat. „Mayra raakte mij heel erg”, vertelt Van der Horst. „Ze maakte vroeger heel nare dingen mee, zoals mishandeling thuis. Nu wil ze met haar jacht op mensensmokkelaars het goede doen”, aldus de documentairemaker.

„Zo helpt ze mishandelde vrouwen in de buurt, zowel migranten als niet-migranten. Ze probeert ze wegwijs te maken, zodat ze – ondanks alle beperkingen, zeker voor illegalen – toch hulp kunnen krijgen. Het frustreert haar dat ze voor migrantenvrouwen zonder documenten – vaak tijdens hun reis door Midden-Amerika het slachtoffer van verkrachtingen en gruwelijke mishandelingen – weinig tot niets kan doen.”

Tussen goed en kwaad

Garza zoekt tastend haar weg in het mistige gebied tussen goed en kwaad, ziet Van der Horst. „Net zoals veel van haar collega’s zet ze oogkleppen op, door puur op haar taak te focussen: mensensmokkelaars vangen, the bad guys, zoals ze die noemt. Maar even later zegt ze ook dat ze zich goed realiseert dat veel vluchtelingen en migranten juist háár als the bad guy zien. Smokkelaars zijn voor vluchtelingen de good guys, want die willen hen tenminste in veiligheid brengen.”

Ook politiechef Ramon Gonzalez, ofwel the chief, zoals Van der Horst hem noemt, maakte indruk. Als leidinggevende durfde hij het aan groen licht te geven voor een filmproject over een controversieel onderwerp. „Gonzalez weet dat grensbewaking pijn doet en dat wilde hij laten zien”, aldus de regisseur. „Hij geeft ook in zijn eigen korps mensen ruimte voor het uiten van emoties, al moet je niet denken dat iedereen daar ’s avonds huilend naar huis gaat.”

Komen we wel genoeg toe aan de bendeleiders in hun grote huizen en Mercedessen, vraagt inspecteur Casas zich af

De politieman gelooft in zijn werk, vertelt Van der Horst, maar dan moet het wel ergens toe leiden. De leidinggevende in La Joya verbijt zich als collega Garza hem vertelt dat een belangrijke smokkelaar alweer op vrije voeten is gesteld na betaling van een sterk verlaagde borgsom (van 3 miljoen naar 112.000 dollar). Ook vreest Gonzalez voor de toekomst. De massale deportaties van illegale migranten (Trump heeft kiezers beloofd het aantal en tempo van deze deportaties flink op te voeren) „geven de kartels meer inkomstenbronnen”.

Of Gonzalez nog lang op het politiebureau in Zuid-Texas zal blijven, is de vraag. Van der Horst vertelt dat the chief ervan droomt ergens les te gaan geven.

Politievrouw Mayra Garza helpt mishandelde migrantenvrouwen

De documentaire The Border Crossed US is te zien via NPO Plus en Pathé Thuis