Mama zit vandaag op de A12

Posted on by admin


Illustratie Renske de Greef

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Klimaatactivisme Renske de Greef doet deze zaterdag mee aan het snelweg-protest van Extinction Rebellion – en accepteert het risico op arrestatie voor de ogen van haar kinderen. „Later zal ik hun vertellen dat we dit deden om hen te beschermen.”






Afgelopen donderdagochtend 26 januari gaat om zeven uur ’s ochtends de bel. Ik ben net wakker, nog niet aangekleed, als ik door de intercom hoor dat het de politie is. De twee trappen naar de voordeur loop ik af in een roes van adrenaline – mijn man Sieger is een paar dagen weg, ik ben ervan overtuigd dat de agenten me zullen gaan vertellen dat hij een ongeluk heeft gehad. Mijn dochters van 7 en 4 volgen me naar beneden. Buiten zijn de straatlantarens aan, het is nog donker. De uniformen van de twee agenten vormen een vreemd contrast met onze pyjama’s. De agenten vertellen dat ze voor Sieger komen. „Die is er niet”, antwoord ik, waarop mijn oudste dochter aanvult: „Hij is een paar dagen weg, met onze tante.” Als ik vraag waarom de agenten naar Sieger op zoek zijn, zeggen ze dat ze een arrestatiebevel voor hem hebben. Ze willen niet zeggen waarvoor.

Na een kort moment van overleg door de portofoon tonen ze me een ondertekende brief – een huiszoekingsbevel. „We willen zeker weten dat uw man toch niet binnen is.” Ik vraag nog of dat echt nodig is – het idee dat ik zelfs mijn kind zou hebben geïnstrueerd om te liegen moet hun toch ook wat vergezocht voorkomen – maar het volgende moment zit ik met mijn kinderen in hun slaapkamer terwijl twee agenten door het huis lopen om te kijken of Sieger zich misschien toch niet ergens achter een gordijntje heeft verstopt.

De agenten vertrekken, mijn oudste dochter begint te huilen. Voor haar is de politie eenduidig. De Paw Patrol, maar dan net iets minder schattig. Aan mij de taak twee overtuigingen samen te knopen – haar duidelijk maken dat haar vader niet iets verschrikkelijks heeft gedaan, terwijl ik tegelijkertijd haar vertrouwen intact laat dat de politie er is om haar te beschermen. Uiteindelijk breng ik haar naar school en licht kort haar meester in. Pas dan merk ik hoe in de war ik zelf ben.

Het blijkt te gaan over enkele Twitterberichten waarin Sieger had opgeroepen naar de Extinction Rebellion-demonstratie tegen fossiele subsidies op de A12 in Den Haag te komen. Er zijn zes anderen op dezelfde wijze van hun bed gelicht en gearresteerd, voor opruiing. ‘Je mag dan ook geen snelweg blokkeren’, is het argument, waarop mijn antwoord is dat een vreedzaam protest op een inhoudelijk relevante locatie echt iets anders is dan zomaar in je eentje knooppunt Barneveld-Hoevelaken op rennen.


Schurende vraag

Maar zelfs los van deze discussie: de keuze van het OM om zulk grof geschut in te zetten, om bereid te zijn geweldloze klimaatactivisten voor de ogen van hun kinderen te arresteren alsof het om een vuurwapengevaarlijke bende gaat, vanwege een paar Twitterberichten, maakt me bang. En niet op de manier waarop zij dat volgens mij graag hadden gezien.

Het maakt mijn klimaatangst nog indringender. Want ik zit ook op die snelweg. Niet omdat ik dat graag doe, sterker nog: als gezagsgetrouw en nogal verlegen type kostte het me een tijd om die stap te zetten. Lang dacht ik dat ik mijn klimaatzorgen wel op een andere manier vorm kon geven, manieren die beter bij me pasten, vond ik: via mijn werk, via petities, via klimaatmarsen, via Vinted en vegan bitterballen. Maar hoe goedbedoeld al deze manieren ook zijn: het effect is te gering, het probleem te groot en de tijd dringt.

Eindelijk genezen van valse zoethoudertjes als ‘een beter milieu begint bij jezelf’ en het berekenen van mijn ecologische voetafdruk, wil ik nu de aandacht richten op degenen die daadwerkelijk in staat zijn de wereld rechtvaardiger te maken. Er is systeemverandering nodig. En daarom voelt die demonstratie als het onvermijdelijke puntje van de trechter – ergens gaan zitten, een lijfelijk protest, altijd geweldloos, kwetsbaar en krachtig tegelijk.

Mensen vragen soms aan mij of ik een klimaatdepressie heb – de vraag is goedbedoeld, maar ergens schuurt het. Alsof het erkennen van een klimaatdepressie gelijkstaat aan toegeven dat je zweetvoeten hebt, iets wat vooral vervelend is voor jezelf. Terwijl ik met dit onderwerp simpelweg doe wat mensen bij de dokter of de accountant of op scholen volstrekt normaal vinden: de wetenschap geloven.

En daarom raakt de opstelling van het OM me. Ik begrijp dat deze vorm van demonstreren voor dilemma’s kan zorgen, ik begrijp ook dat demonstranten die op de weg zitten uiteindelijk gearresteerd worden voor een overtreding. Maar het voelt alsof de overheid recht tegenover burgers gaat staan, en met intimiderend gedrag hoopt dat een hoofdpijndossier verdwijnt. Maar 1. de bezorgdheid verdwijnt niet. En 2. wíj zijn niet het hoofdpijndossier.


Grijs gebied

In mijn uitleg aan mijn oudste dochter betreed ik grijs gebied, het verschil tussen legaal en legitiem: de politie heeft gelijk, terwijl je óók dat gelijk mag bevragen. Hoe moet ik haar anders uitleggen dat een gezonde lucht, gezond water en een gezonde aarde, de elementen die voor ieder waardevol zijn, minder zwaar wegen dan de financiële belangen van een heel klein groepje? Dat een bedrijf dat zijn omgeving letterlijk dodelijk ziek maakt, vrijuit zijn gang kan gaan, terwijl de activist die ons daarop wijst wordt opgepakt?

Een week nadat de politie bij ons op de stoep stond, werd er weer in alle vroegte aangebeld. Mijn oudste dochter verstijfde en zei: „Niet weer de politie, toch?” Op de stoep stond een vriendin. Ze droeg een pet en een zware lange jas en zei: „Stop! Ik ben de pannenkoekenpolitie, en ik heb een dringend opvrolijkbevel bij me.” Ze zette onze huiskamer af met zelfgemaakt lint en verklaarde het tot opvrolijkgebied, waarna ze een grote stapel pannenkoeken op tafel toverde. Mijn dochters mochten na afloop de pannenkoekenpolitiepet hebben. Ze hebben hem opgezet bij hun grootste teddybeer, die hen naar eigen zeggen nu beschermt tegen nachtmerries.

Dit weekend is er weer een XR-demonstratie, waar ook ik weer bij zal zijn. Mijn oudste dochter gaat mee naar de supportdemonstratie. Ik wil niks verbergen en ik wil alles uitleggen. Later zal ik hun vertellen dat we dit deden om hen te beschermen. Ik hoop dat ik dan hetzelfde over hun overheid kan zeggen.


Illustraties Renske de Greef

Related Posts

Kookboekschrijver Meera Sodha: ‘Als je bij mij thuis komt eten, krijg je deze gerechten’

  • admin
  • November 14, 2024
  • 0

Na drie succesvolle kookboeken, Made in India, Puur India, Azië en een veganistische receptenrubriek in de Britse krant The Guardian verloor Meera Sodha het plezier in koken. Ze schrijft openhartig over die donkere periode in haar nieuwste boek Bij Meera aan tafel. „Ik heb heel lang in bed gelegen en maanden en maanden niet gekookt”, vertelt ze tijdens een videogesprek vanuit haar huis in Londen. De oorzaak noemt ze complex, maar de vele deadlines, een jonge baby en de coronapandemie hielpen niet. „Het was een opeenstapeling van alles in mijn leven waardoor ik mijn hoofd niet meer boven water kon houden en mijn weerstand volledig verdween.”

Het omslagpunt kwam toen ze zag dat haar man, die naast zijn baan alle zorg voor hun dochters en het huishouden op zich had genomen, brak. „Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging.”

Ze ging naar de keuken, pakte intuïtief wat ingrediënten, linzen, curryblad, citroengras en chilipepers, en maakte dahl. „Ik voelde een nieuwe energie in mijn vingertoppen, kon mijn longen voelen en weer ademhalen. Voor het eerst in lange tijd voelde koken anders, niet als een opgave.”

Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging

Sodha besefte toen dat dit was hoe ze wilde koken, eenvoudige gerechten voor haar man, dochters en zichzelf. En ze realiseerde zich hoe belangrijk ze de avondmaaltijd vindt. „Niet het ontbijt, niet de lunch, ik wilde alleen nog maar het avondeten maken.”

Het vermogen om een lekkere avondmaaltijd – de Engelse titel van haar boek is Dinner – op tafel te zetten noemt ze een ‘superkracht’. Ze kreeg weer plezier in koken; het voelde als een prestatie om iedere dag een maaltijd voor te bereiden en ’s avonds met haar gezin aan tafel te zitten. „Ik weet niet of dit voor iedereen geldt die mentaal door een diep dal is gegaan, maar ik was verdoofd, ik voelde niks meer. Door het klaarmaken van het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel.”

Bij moeder nog vlees

De recepten die ze in deze periode maakte vormden de basis van Bij Meera aan tafel. Ze noemt het haar meest persoonlijke boek. „Ik kookte altijd, maar het was nooit echt het soort eten waar ik van houd.” En dan aarzelt ze even. „Ik twijfel of ik dit woord moet gebruiken, maar het ging erom andere mensen te imponeren. Heel veel in deze wereld draait om indruk maken, waarom zou je anders nieuwe recepten verzinnen? Maar ik hou juist van eenvoudig eten. Als je bij mij thuis komt eten, krijg je de gerechten in dit boek.”

Door het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel

Die zijn allemaal vegetarisch. Alleen als ze bij haar moeder eet, eet ze nog weleens vlees. „Eten is niet alleen brandstof, maar ook nostalgie, plezier, geschiedenis en traditie, dus ik hou wat ruimte vrij voor mijn moeders kip curry of kip pilav, waar ik dol op ben.”

Sodha is de dochter van Indiase ouders uit Oeganda, die in 1972 het land moesten ontvluchten, omdat dictator Idi Amin de bevolking tegen de Indiase minderheid ophitste. „Ik heb geen plek om naar terug te gaan, ik kan niet naar het huis waar mijn ouders geboren zijn, de gemeenschap van toen is er niet meer. Daarom hou ik me vast aan de verhalen en de spullen die me verbinden met dat verleden.”

Ze staat op en komt terug met een houten lepel die haar dierbaar is, die ze van haar moeder kreeg en waar ze in haar boek over schrijft, net over als het koperen pannetje van haar oma en de beelden van de Hindoegoden Ganesha, Lakshmi en Annapurna in haar keuken. Ze staat weer op, pakt haar telefoon en laat ze zien. Ze is niet religieus, schrijft ze in haar boek, maar ‘door verbinding, traditie of rituelen’, geven ze haar ‘troost en het geluk dat ze nooit in haar eentje staat te koken’.

Haar ouders kwamen op het Engelse platteland van Lincolnshire terecht. „Wat mijn moeder aan mij heeft doorgegeven is dat koken je verbindt met tradities en in mijn geval was dat de Indiase Gujarati-keuken.” Gujarat is een deelstaat van India die aan Pakistan grenst.

De Indiase en Aziatische keuken zijn belangrijk voor Sodha, maar in Bij Meera aan tafel is de stijl veel uiteenlopender met invloeden uit bijvoorbeeld de Italiaanse en Egyptische keuken. De 120 recepten ademen de Londense diversiteit waar ze deel van uitmaakt. „Eten verandert met de omgeving en de mensen mee en dat omarm ik. Als ik iets van een andere cultuur gebruik, doe ik dat met respect en begrip voor de oorsprong, maar eten is ook een geweldig creatief medium.”

En eten is leuk, benadrukt ze. „Het moet leuk zijn. Hoewel de aanleiding voor dit boek verdrietig was, is het boek vrolijk geworden. Ik hou nu van mijn leven en als ik niet was ingestort, was ik zonder nadenken op oude voet door blijven gaan. Nu leef ik bewust en weet ik wat me gelukkig maakt.”

Dat zijn kleine dingen als zonlicht op haar gezicht, yogalessen, om drie uur klaar zijn met werken – en eenvoudige gerechten. „Ik heb aan dit boek echt met mijn hart en buik gewerkt. Wat ik er zo fijn aan vind is dat het me weer bij mezelf heeft gebracht.”


In de Westelijke Tuinsteden zouden functioneel ingerichte woningen leiden tot ‘een gelukkiger gezinsleven en een vitale samenleving’

  • admin
  • November 13, 2024
  • 0
Foto Jordi Huisman

Een halve eeuw geleden geleden verdween de verzuiling stilletjes uit Nederland. Maar in Slotermeer, de oudste van de Westelijke Tuinsteden van Amsterdam, zijn de restanten ervan nog zichtbaar. Daar staan in de Dobbebuurt ‘katholieke’ woningblokken van vijf verdiepingen tegenover ‘algemene’. De bewoners van de algemene, rechttoe-rechtaan-blokken moeten een trappetje op naar de entree van hun woningen. De katholieke blokken hebben daarentegen op de begane grond een soort kerkportalen als ingangen, met gemetselde bogen en eenvoudige tympanen. Boven de bogen zitten veelkleurige, half abstracte mozaïeken van de kunstenaar Theo Forrer. Met enige moeite vallen hierin onder meer ploegende boeren, zwoegende werklui en de hand van god te herkennen.

De door Nielsen Spruit en Van der Kuilen ontworpen algemene blokken zijn begin jaren vijftig gebouwd voor de algemene woningbouwvereniging Rochdale. De blokken die een katholieke woningbouwvereniging liet neerzetten zijn van Aat Evers en Geert Sarlemijn, twee traditionalistische architecten die omstreeks 1950 de cursus kerkelijke architectuur van pater-architect Dom Hans van der Laan volgden. Evers en Sarlemijn gaven hun bakstenen woondozen, waarvan enkele in de jaren tachtig helaas vaal wit zijn gestuct, niet alleen stichtelijke entrees maar ook natuurstenen lateien en vier dikke, bakstenen zuilen op de kopse kanten. Een naburig, ook door hen ontworpen blok met winkels en woningen heeft zelfs rijen witte zuilen met rare ionische kapitelen aan weerszijden van een boogvormige poort.

Foto Jordi Huisman

De stedenbouwkundige Cornelis van Eesteren, hoofd stadsontwikkeling in Amsterdam, zag de architectonische gevolgen van de verzuiling in Slotermeer met lede ogen aan. De hoofdontwerper van de Westelijke Tuinsteden hield niet van diversiteit. Het liefst had hij de enorme Amsterdamse uitbreidingswijken helemaal volgezet met radicaal modernistische architectuur. Van Eesteren en Sarlemijn en andere architecten die in Slotermeer hadden gebouwd vond Van Eesteren „kwalitatief op een laag peil” staan, schrijft Ineke Teijmant in het boekje De Dobbebuurt. Ze hadden er gezorgd voor een weerzinwekkende „kakofonie”, meende hij. De bewoners dachten hier anders over: zij vonden Slotermeer juist „gezellig gevarieerd”.

Foto Jordi Huisman

Goede smaak

Om de kloof tussen de smaak van Van Eesteren en die van de toekomstige bewoners van de Westelijke Tuinsteden te dichten, was in 1946 de stichting Goed Wonen opgericht. Uitgangspunt van Goed Wonen was dat smaak een kwestie van opvoeding is en de meeste Amsterdammers onopgevoed waren. „Slechts zelden treft men een interieur aan, waarin zuivere vormgeving, innerlijk evenwicht en harmonische kleurencombinatie ons het gevoel geven van werkelijke sfeer”, schreef de voorzitter van Goed Wonen (en Amsterdamse PvdA-wethouder van Volkshuisvesting) Jan Bommer in 1948 in het eerste nummer van het gelijknamige tijdschrift.

Om de lezers bij te brengen hoe ze hun interieurs konden zuiveren van zware balpootmeubelen en andere foute huisraad, schreef Goed Wonen niet alleen over „doelmatige” woninginrichting maar ook over kitsch en de vraag of massaproductie „een gevaar was voor onze persoonlijkheid”. Ook deed het tijdschrift de lezers een proefje aan de hand om vast te stellen of hun interieur ‘zuiver’ genoeg was: de melkflestest. De dikke, onelegante melkfles was „typerend voor onze tijd en voor de stand van onze natuur- en scheikunde” en past in elk „modern” interieur, zo legde de bedenker van de melkflestest uit. „Als u het beslist nodig vindt om de melk eerst over te gieten in een ‘mooi’ kannetje, dan is er ergens iets fout òf bij u òf bij uw interieur, want de fles is goed.”

Foto Jordi Huisman

In de jaren vijftig en zestig liet Goed Wonen twaalf modelwoningen inrichten in de Westelijke Tuinsteden. Wat de toekomstige tuinstedelingen daar toen zoal aantroffen, is te zien in de Van Eesteren Museumwoning, gevestigd in een woning in een algemeen blok in de Dobbebuurt. Hier staan de woon-, eet- en slaapkamer vol met huisraad die Goed Wonen had goedgekeurd, zoals de nog altijd populaire slaapbank van Mart Visser en een fauteuil van gebogen rotan. Aan de knalrode wand van de woonkamer hangen metalen wandrekken van het merk Pilastro, de keuken heeft een modulaire Bruynzeelkeuken van Piet Zwart en in de slaapkamer staan bedden van Auping met ‘hygiënische’ metalen spiraalbodems. Boven de eettafel hangt de beroemde en nog altijd geproduceerde PH 5-lamp van de Deense ontwerper Poul Henningsen.

De eerste modelwoning van de Westelijke Tuinsteden stond in Slotermeer en was in 1955 ingericht door Johan Niegeman, die in de jaren dertig in Stalins Sovjet-Unie had gewerkt. Daar werkte hij onder meer aan ‘sotsgorods’ als Magnitogorsk, nieuwe socialistische steden waar de Nieuwe Mens gestalte moest krijgen. De sotsgorods werden een faliekante mislukking en Niegeman moest in 1937, net als eerder de communistische architect Mart Stam, de Sovjet-Unie verlaten.

Foto Jordi Huisman

Betere mensen

Ook de Westelijke Tuinsteden waren bedoeld als een soort sotsgorods. Ontwerpers als Niegeman geloofden dat ‘zuiver’ ingerichte woningen betere mensen zouden maken van de bewoners. Mensen die zich omringen met melkflessen en andere ‘neutrale’ industrieel vervaardigde voorwerpen en meubels getuigen van een sterke persoonlijkheid, schreef Goed Wonen: „Zij hebben geen opvallende meubelen nodig in hun interieur om zichzelf tot recht te laten komen. Hoe eenvoudiger de meubelen, hoe beter de mens uitkomt.” Ook zouden functioneel ingerichte en hygiënische woningen leiden tot „een gelukkiger gezinsleven, een harmonieuze opvoeding van de kinderen en een vitale samenleving”.

De modelwoningen vielen lang niet bij alle bezoekers in de smaak. Velen vonden ze ‘kaal’ en ‘ongezellig’. En de degenen die er wel in iets zagen, konden de eenvoudige, maar desondanks dure huisraad meestal niet aanschaffen. Zo bleef het zuiver vormgegeven interieur alleen weggelegd voor een elite die ermee kon getuigen van hun goede smaak.

Museumwoning Van Eesteren. Freek Oxstraat 27, Amsterdam. Info: www.vaneesterenmuseum.nl/museumwoning

Foto Jordi Huisman


Column | De oppaskat van Jan

  • admin
  • November 13, 2024
  • 0

Mijn vriend Jan kwam bij ons eten. Van tevoren zei Willem: „Ik heb echt zin in vanavond. Jan gaat in ieder geval niet zo verschrikkelijk lopen jeremiëren over de toestanden in de wereld.” Daar verheugde ik me ook op, want ik kan er alleen tegen als ik zelf jeremieer.

Jan kwam bij het vallen van de avond binnen, een en al benen en glanzend kaal hoofd. Kaas klom als een kapucijnaapje tegen hem op, nestelde zich op zijn schoot en lispelde dat hij spaghetti carbonara wilde. Die kreeg hij, in een handomdraai door Jan bereid, maar vol en vet en bevredigend. De kaarsen brandden, er werd gegeten, buiten was het zacht novemberweer.

Jan woont in Leeuwarden, maar past in Amsterdam op een kat van achttien jaar oud, die allerlei medicijnen nodig heeft om door de dag te komen. Ik had weinig begrip voor de hele situatie. Een bejaarde kat in het licht van deze tijd vraagt te veel van iedereen, zeker op een avond als deze, die eindeloos moest duren. Ook heb ik mijn vader weleens een ongelukkig kuikentje, wiens hoofd verkeerd om aan zijn lijf zat, bij geboorte de nek om zien draaien. Toen zat het hoofd weer goed, maar daar was dan ook alles mee gezegd.

De kinderen gingen slapen. Willem bracht ze naar boven, aan tafel werd het even stil. Ik begon maar weer eens over het lot van vrouwen over de hele wereld. „Het is de alsof de wapens in je handen van suiker zijn, in een heel stroperige zich eeuwig herhalende droom”, fluisterde Jan en daarna, schel: „We kunnen er helemaal niks aan doen, vergeet die linkse lente.” We deden de gordijnen dicht. Willem kwam naar beneden, we moesten het er toch nog iets langer over hebben, je komt er niet onderuit. Dus vroegen we ons af waarom er zoveel stemmen zich laven aan de steeds grotere chaos, hoe die stemmen iedereen nog verder opdrijven, de waanzin willen laten heersen, de hoofdstad vol geweld en zij, juichend achter hun schermpjes verontwaardiging fingerend. „Het is nu wachten op Gavrilo Princip, en ondertussen verdringen ze elkaar om hem te mogen zijn”, zei ik en was geheel niet ontevreden met mezelf.

Toen begon Jan nonchalant The Waste Land te citeren en daarmee keerden we terug naar onze eigen, voor velen onuitstaanbare, veiligheid van oude teksten, liedjes, luisterend, in stille bewondering. Drie sukkels aan een keukentafel, met een stapel boeken, Medea en Cavalleria Rusticana. Een grote troost, maar één die moeilijk te vinden is, en daarom in het dagelijkse leven steeds verder uit zicht leek te verdwijnen.

De kat moest haar pillen, Jan vertrok even plots als hij gekomen was. Wij zaten nog even. Ik dacht aan Antigone die haar broer wilde begraven tegen de wens van de staat in. Daarna dacht ik aan mijn vader, die weigerde onze dode hond aan de dierenarts af te geven en hem achter in de tuin onder een appelboom begroef.

De volgende dag fietste ik met Kaas en Cléo katerig door onze straat. Op de hoek stond een verwarde man naar duiven te trappen. „Rot op, tyfusbeesten” schreeuwde hij. Toen kreeg hij er eentje onder zijn laars en stond met zijn volle gewicht op het beestje. Ik fietste met kloppend hart door en dacht aan de oppaskat van Jan. Moge het lieve dier voor eeuwig leven.