Column | Een groot kind

Posted on June 27, 2025 by admin

Die live uitgezonden persconferentie van Donald Trump na de NAVO-top: een fascinerender uurtje televisie heb ik zelden gezien. Alles wat hem berucht heeft gemaakt zat erin: zijn onbedaarlijke snoeverij, zijn haat tegen een deel van de pers (CNN en The New York Times), zijn wraakzucht (hier tegen Spanje), zijn onbetrouwbaarheid bij de evaluatie van gebeurtenissen (de effecten van de bombardementen in Iran).

De discussies na afloop op de Nederlandse tv spitsten zich vooral toe op de vraag: had Mark Rutte hem niet te veel stroop om de mond gesmeerd, was hij daarmee niet door „een morele ondergrens” gezakt? Mijn houding is opportunistischer: als je met vleierij een belangrijk en nuttig doel kunt bereiken, moet je het niet laten.

Ruttes critici vergeten bovendien dat je Trump als een groot kind moet beschouwen – en navenant behandelen. Hij wil gepamperd worden, hij moet in alles zijn zin krijgen en als dat niet snel genoeg gebeurt, begint hij te stampvoeten en te krijsen. Wie zelf zo’n groot kind gehad heeft – ik gelukkig niet – weet dat je het niet in alles zijn zin moet geven. Maar in het geval van Trump is grote voorzichtigheid geboden, want hij is toevallig het machtigste grote kind ter wereld.

Daarom nam Rutte zijn toevlucht tot de firma Slijm & Stroop. En zie: het werkte. Trump zei zelf op die persconferentie dat hij zich tijdens de vlucht naar Nederland eigenlijk „iets anders” had voorgenomen – wat precies bleef onduidelijk, zoals vaak bij hem – maar dat hij van gedachten veranderd was toen hij al die lieve hoofden van staatshoofden in Den Haag om zich heen had gezien. Ze wilden hun land beschermen, had hij gemerkt. En wie hadden ze daarbij nodig? Hém!

Nou ja, hij was de beroerdste niet, dus waarom zou hij die stumpers niet even helpen, als ze het maar zelf wilden betalen?

Intussen zou hij zelf wel even afrekenen met de klootzakjes die aan de zijlijn bleven zaniken. CNN, The New York Times en Spanje, dat niet wilde meewerken aan de 5 procent-norm: hij lustte ze rauw. Onnauwkeurige bombardementen? „Wie zegt dat? Een lek van de Inlichtingendienst? Het is een schande dat onze moedige piloten…. En Spanje? We hebben een handelsdeal met ze, we laten ze nu twee keer zoveel betalen.”

Wie ook zijn lesje heeft geleerd als ouder van dit grote kind is Zelensky. „Hij is aardig, aardiger dan ooit”, mompelde Trump. Ze hadden eens een vervelende ruzie gehad, maar nu was alles vergeven en vergeten. Zelensky had het moeilijk, hij wilde nu ook wel van die oorlog af, constateerde Trump. Hij zou het er nog eens met Poetin over hebben.

Toen brak het opmerkelijkste moment van de persconferentie aan. Myroslava Petsa, een reporter van de BBC, vroeg hem of hij Oekraïne bij de luchtverdediging meer kon helpen. Hij luisterde aandachtig en vroeg haar of haar man daar soldaat was. Dat bleek het geval. „Ik kan zien dat het u veel doet”, zei Trump. Hij zou nagaan of er nog Patriots beschikbaar waren, Amerika zelf en Israël hadden ze ook nodig.

Dit empathische kantje had ik niet eerder van Trump gezien. Rutte misschien wel? Het zou kunnen verklaren waarom hij al tien jaar bevriend met hem is.

Media
NIEUWS

Het slotseizoen ‘Squid Game’ is nóg duisterder

admin
June 27, 2025
0

Het was een uitdaging na het eerste seizoen van de Zuid-Koreaanse hitserie Squid Game: hoe zet je de serie voort in een tweede en derde seizoen, wanneer bijna alle personages van belang al uitgeschakeld zijn? Er werd een creatieve oplossing gevonden die goed werkte voor het tweede seizoen. Seizoen 3, dat vrijdagochtend is verschenen, kent mogelijk de spannendste én duisterste spellen van de hele serie.

Dat Squid Game ondanks het hoge sneuveltempo van de personages meerdere seizoenen zou krijgen was logisch: het eerste seizoen is nog altijd de grootste kijkcijferhit die Netflix ooit gekend heeft, aldus de streamingdienst zelf. Alleen al in de eerste vier weken werd de serie 1,65 miljard uur bekeken. Uiteindelijk leverde het eerste seizoen, dat een luttele 18,6 miljoen euro kostte om te maken, het streamingplatform zo’n 775 miljoen euro aan omzet op.

Ondanks de bijtende kritiek op het kapitalisme, geldzucht en de kloof tussen arm en rijk werd Squid Game overal gecommercialiseerd: restaurants kwamen met Squid Game-menu’s, feestwinkels boden de kostuums uit de serie aan en terwijl fans wachtten op een nieuw seizoen hield Netflix het concept warm met een game en spelshow.

Datzelfde greed is good-kapitalisme staat weer centraal in het derde seizoen, dat meteen verder gaat bij de enorme cliffhanger waarmee het vorige eindigde. Hoofdpersoon 456 moet leven met het schuldgevoel over wat hij heeft aangericht, wat hem zichtbaar slecht afgaat. Je houdt het niet voor mogelijk, maar de toon is dit seizoen nóg duisterder. Wat is een grotere som geld je waard? De dood van een vriend, van een zwakker persoon, van een baby?

In die zin voert de hebzucht in dit seizoen definitief de boventoon boven de wanhoop die in voorgaande afleveringen ook zo voelbaar was. De spelers die doorgaan zijn zo bezeten door een hogere prijzenpot dat het hun rationele denken uitschakelt. De drive om alles te geven die als een overlevingsmechanisme zou moeten fungeren, jaagt hier ironisch genoeg mensen massaal de dood in.

Hoewel spelers met nobele motieven het er niet per se beter vanaf brengen: een blijk van hulp, empathie en medemenselijkheid kan door zelfzuchtig opererende spelers direct worden uitgebuit – met fatale gevolgen. Die spellen zijn dit derde seizoen nóg spannender, dus binge-risico is zeker aanwezig. De jongste speler van het seizoen fungeert als een zeldzaam symbool van hoop en menselijkheid in een dystopische omgeving.

Lee Jung-jae als Seong Gi-hun in Squid Game seizoen 3. Beeld No Ju-han/Netflix

Machtsdynamiek

Op een afstandje van de bloeddorstige games krijgt het ‘systeem’ er evengoed van langs, want (helaas, zeggen de meeste kijkers mij vermoedelijk na) de VIP’s zijn weer aanwezig in dit seizoen. Waar hun verschrikkelijke, bijna karikaturale acteerwerk de grootste cringe-factor van seizoen 1 was, valt dit nu relatief mee. Zij symboliseren een belangrijke machtsdynamiek: zij laten gewone burgers elkaar bevechten om een stukje van de taart die zij geheel in beheer hebben. Een parallel met de machtige miljardairs van onze tijd is niet moeilijk te trekken.

Het eerste seizoen van Squid Game leidde, los van de kijkcijfers, direct na het uitkomen in 2021 tot een mondiale sensatie. Kinderen gingen op school de dodelijke spelletjes uit de serie naspelen, met bezorgde ouders en leraren tot gevolg. Na het succes investeerde Netflix over een periode van vier jaar maar liefst 2,2 miljard euro in het aantrekken van Zuid-Koreaanse series.

Daarin zit dan ook het meer duurzame succes van Squid Game. Hoewel de thriller Parasite de serie al was voorgegaan als mondiaal Koreaans filmsucces (ook nog eens met soortgelijke thematiek), zijn Zuid-Koreaanse series niet meer weg te denken van Netflix. Ook heeft Squid Game bijgedragen aan een drempelverlagende beweging om niet-Engelstalige series te kijken. Dat ook series met een taal die de gemiddelde kijker niet kan verstaan een mondiaal succes kunnen worden, wordt bewezen door de populariteit van Lupin, Dark en La Casa de Papel.

Regisseur Hwang Dong-hyuk lijkt in zijn eigen narratief te zijn gaan geloven. „Ik was altijd zeer optimistisch en had veel vertrouwen, empathie en compassie”, zei hij in een interview met The Telegraph. „Tijdens het maken van Squid Game en door wat er allemaal speelt in de wereld, ben ik wel veel pessimistischer geworden. Kunnen we klimaatverandering nog stoppen? Zijn we bereid offers te brengen? Volgens mij niet. We zijn veel te egoïstisch, veel te veel bezig met onze eigen rijkdom. We maken onszelf kapot.”

Meegaan in zulk defaitisme kan in deze steeds omineuzer wordende tijden verleidelijk zijn, maar is ook een doodlopende weg. De mondiale populariteit van het eerste seizoen van de serie werd destijds verklaard door het feit dat veel kijkers hun eigen land herkende in de Zuid-Koreaanse dystopie van kansenongelijkheid, schuldenlast en de enorme kloof tussen arm en rijk. Cultuur hoort echter de verbeelding te prikkelen, niet lam te leggen. Het zou dan ook mooi zijn als Squid Game kan dienen als waarschuwing voor hoe we niet willen eindigen – en ons aan het denken zet over hoe we het tij kunnen keren.

Groen licht voor overname van RTL Nederland door mediareus DPG

admin
June 27, 2025
0

RTL Nederland komt in handen van DPG Media, dat nu al het grootste mediabedrijf in Nederland is. Na anderhalf jaar onderzoek heeft concurrentiewaakhond ACM de overname deze vrijdag goedgekeurd.

Met RTL Nederland erbij, de grootste commerciële tv-zender in Nederland en eigenaar van streamingdienst Videoland en Buienradar, wordt DPG een mediakolos die het Nederlandse medialandschap zal domineren. Het Belgische DPG is in Nederland uitgever van dagbladen (onder meer het AD, de Volkskrant, Trouw en tal van regionale kranten), tijdschriften (zoals Libelle, Margriet, Donald Duck), radiozenders (QMusic, Joe), nieuwssite NU.nl en vergelijkingssites (Independer).

DPG moet voldoen aan „een uitgebreid pakket aan voorwaarden”, schrijft de ACM (Autoriteit Consument en Markt) in het persbericht over haar besluit. „Deze voorwaarden zorgen ervoor dat de overname geen negatieve gevolgen heeft voor de mediapluriformiteit en dat nieuwsgebruikers toegang houden tot voldoende onafhankelijke nieuwsbronnen.”

DPG is tevreden dat de overname nu kan doorgaan. „We begrijpen de zorgen van de ACM rondom de nieuwsvoorziening en zijn blij dat we die hebben kunnen wegnemen. Ik ben ervan overtuigd dat we in staat zijn de pluriforme media in Nederland voor de toekomst te behouden en zelfs verder te laten groeien”, stelt ceo Erik Roddenhof in een verklaring.

De ACM verbindt de volgende voorwaarden aan de overname waarmee DPG akkoord is gegaan:

Het nieuws van RTL en NU.nl moet vrij toegankelijk blijven. Er mogen geen betaalmuren worden ingevoerd waardoor gratis online nieuws zou verdwijnen;
DPG mag geen enkele landelijke krant verkopen of sluiten zonder toestemming van de Stichting Democratie en Media, die aandeelhouder zonder winstoogmerk is van DPG Media Nederland om de pluriformiteit te bewaken;
RTL Nieuws en NU.nl krijgen allebei als medeaandeelhouder een stichting met een prioriteitsaandeel. Deze stichtingen zullen de missie en identiteit van RTL Nieuws en NU.nl bewaken;
DPG zal de redactiestatuten van al haar nieuwstitels aanscherpen, om de redactionele onafhankelijkheid te versterken;
DPG moet een Handvest DPG Media opstellen, waarmee alle bestuurders, commissarissen en de huidige, toekomstige, directe en indirecte aandeelhouders van het DPG concern zich committeren aan belangrijke journalistieke principes;
DPG RTL Nederland overbrengt van het toezicht in Luxemburg naar het Nederlandse toezicht door het Commissariaat voor de Media.

1,1 miljard euro

In december 2023 kondigde DPG aan RTL Nederland voor 1,1 miljard euro te willen kopen van de Duitse RTL Group. In 2021 had DPG dit ook al geprobeerd, maar die poging liep stuk toen bleek dat RTL en Talpa wilden fuseren. De ACM (Autoriteit Consument en Markt) verbood die fusie toen echter, omdat die zou leiden tot een te grote concentratie op de televisiemarkt.

DPG maakt in België al commerciële televisie, met VTM en RTL Belgium, waarin het een 50 procentsaandeel heeft. In Nederland is DPG steeds blijven azen op televisie. Nu lineaire televisie steeds minder belangrijk wordt, is streamingdienst Videoland voor DPG een belangijke toevoeging. Ceo Erik Roddenhof schreef in het jaarverslagover 2023: „RTL Nederland en VTM hebben allebei bewezen succesvol te zijn in het transformeren van televisie naar een toekomst waarbij livetelevisie en streaming naast elkaar bestaan. Ze kunnen elkaar enorm versterken met kennis, kunde en investeringen.”

Vorige maand lekte al uit dat de ACM (Autoriteit Consument en Markt) in een voorlopig oordeel op het punt stond de overname goed te keuren.

Linkin Park is herrezen met nieuwe zangeres, maar geeft wat wisselvallige show in Gelredome

admin
June 27, 2025
0

‘Craaaaaawling in my skiiiin, These wounds, they wiiill not heaaal” – maar dan uit de duizenden kelen in het zo goed als uitverkochte Gelredome in Arnhem. Het is vanaf het begin af aan hét kenmerk geweest van rockband Linkin Park: strak geproduceerde raprock, met bombastische, gepijnigde teksten. Persoonlijk en doorleefd, maar heerlijk mee te brullen door gekwelde zielen.

De band was begin deze eeuw een ware sensatie met hun bijzondere mix van hoekige gitaarriffs, rap en brulpartijen en goed geplaatste scratch-effecten van de draaitafels. Na het succesvolle debuutalbum Hybrid Theory (2000) volgde het minstens zo scherpe Meteora (2003) en een prima Minutes to Midnight (2007) – waarna de band langzaam steeds meer de kant van de vlakke, inwisselbare pop op ging. In 2017 kwam de band door de zelfdoding van zanger Chester Bennington abrupt tot stilstand. Tot de groep in september vorig jaar tijdens een strak-geregisseerde livestream plotseling een nieuw album, een wereldtournee én een nieuwe zangeres aankondigde: Emily Armstrong, van de veel minder bekende groep Dead Sara.

In het Gelredome blijkt nogmaals wat een meesterzet de keuze voor Armstrong is. Haar overweldigende stemgeluid is het niet-zo-geheime-wapen van Linkin Park in deze bezetting. Net als Bennington schakelt ze met gemak van een intense diepe brul (ontzagwekkend is die secondenlange schreeuw in ‘Heavy is the Crown’) naar meer melodieuze, cleane zangpartijen. Het nieuwe album kent zwakke momenten, maar op de beste nummers klinkt de groep in het Gelredome als een eigentijdse versie van de formule die in de begindagen zo goed werkte.

Mike Shinoda van Linkin Park, donderdag in Arnhem. Foto Andreas Terlaak

Linkin Park in het Gelredome in Arnhem. Foto Andreas Terlaak

Wisselvallig

De show in het Gelredome leunt sterk op de eerste twee albums en op het nieuwe album. Dat zorgt ervoor dat het nooit echt nostalgisch wordt. Toch haalt de show ook niet het niveau van een onvergetelijke avond: daarvoor halen de instrumentale intermezzo’s te veel vaart uit de (met twee volle uren sowieso best wel lange) show. Tijdens de minder sterke nummers verliest de band de focus van een deel van het publiek – die het dan weer oppakt met bijvoorbeeld een vlammend uitgevoerde versie van ‘Up from The Bottom’ (van het nieuwe album). Zo blijft het een wat wisselvallige avond.

Tussen de boze songs door mag het vooral best leuk en gezellig zijn: Mike Shinoda neemt de tijd om een tattoo te ontwerpen voor een fan die daarom vraagt en een andere fan krijgt een gesigneerde pet cadeau, mega-hit ‘Numb’ krijgt na een spelletje met het publiek een Johnny Cash-achtig intro, en de band is op tournee met een limited edition Linkin Park snoepmix van Haribo.