Column | Schoorsteen

De laatste keer dat ik zo verwachtingsvol naar een schoorsteen keek, was waarschijnlijk zo’n dertig jaar geleden op 5 december. Zo, dacht ik, moet het voelen voor natuurliefhebbers die een wildcamera installeren en wachten tot een damhert op beeld verschijnt. Alleen was mijn damhert dan een grijze oude man met een gedateerd wereldbeeld.

Het was de NOS gelukt mijn aandacht te krijgen. Ieder ogenblik kon er witte of zwarte rook uit de schoorsteen komen. Echt íéder ogenblik.

Wisten zij veel.

Het eerste rookmoment, woensdag. Ik keek een klein uur. Geen idee waarom. Ik ben niet katholiek. Ik ben überhaupt niet gelovig. Directe invloed op mijn leven gaat de uitverkorene niet hebben. Maar ik kende de kanshebbers. Parolin, Tagle, Zuppi, Erdo, Grech, Pizzaballa, ik kon ze dromen. Ik las me in, keek naar video’s, bestudeerde de kansen bij de wedkantoren. Kende de achtergronden: saaie secretaris, Aziatische Franciscus, priester van de straat, conservatieve vriend van Viktor Orbán, bood zich bij Hamas aan als gijzelaar. En dan zul je zien, plottwist, net als in 2013: wordt het iemand die niemand verwachtte.

Ik denk dat ik gewoon Songfestivalkoorts had. De winnaar daarvan heeft ook bar weinig gevolgen voor mijn leven, ook die kanshebbers kan ik eigenlijk niet meteen rijmen met mijn eigen smaak, en vraag ik me ook daar af waarom sommigen eigenlijk mogen meedoen.

Was het conclaaf waar overtuigd katholieken en altijd-online-homo’s als ik elkaar overlappen in het Venndiagram? Vatican’s Next Top Catholic. Vatican’s Drag Race – je gaat me niet vertellen dat iemand die Pierbattista Pizzaballa heet niet net zo goed elke vrijdag in een Romeins café zou kunnen playbacken op een nummer van Laura Pausini. De leukste dingen om te volgen op sociale media rond het conclaaf waren te vinden in de queer-hoek. Het drama, de mode, de geheimhouding. Het geloof als reality-tv.

Godslasterlijk? Vast een beetje. Ik vond het vooral prachtig dat een deel van de samenleving dat door de kardinalen in het conclaaf in het beste geval getolereerd wordt, maar voor het grootste deel nog verketterd, zoveel plezier haalde uit het kiezen van de nieuwe paus.

Het tweede rookmoment, donderdagochtend. Ik hoefde geen uur te kijken. Mijn wensenlijst was inmiddels zorgvuldig samengesteld op basis van of de kardinaal in kwestie ooit heeft laten doorschemeren dat hij vindt dat ik bestaansrecht heb. De lat lag laag, maar die moest ergens liggen.

Het derde rookmoment, donderdagmiddag. Ik tuurde weer naar de schoorsteen. Witte rook. Zo begon ik de avond, net als dertig jaar geleden, wachtend op een glimp van een man in wie ik eigenlijk helemaal niet geloof.

Frank Huiskamp vervangt deze week Frits Abrahams.