Een medische aandoening hoeft niet gevaarlijk te zijn om er veel last van te hebben. Een goed voorbeeld is bacteriële vaginose, geel-groene vaginale afscheiding die naar (rotte) vis ruikt, als gevolg van een verstoorde balans van bacteriën in de vagina. Vaak is er wildgroei van bacteriën zoals Gardnerella vaginalis en Mycoplasma hominis, ten koste van de normaal aanwezige melkzuurbacteriën (lactobacillen) die de vaginale omgeving zuur en daarmee vrij van ziekteverwekkers moeten houden.
Naar schatting krijgt één op de drie tot vier vrouwen in haar leven ten minste één keer bacteriële vaginose. Vaak gaat het vanzelf over, of na een antibioticakuur. Maar bij een kleine groep vrouwen blijft de aandoening hardnekkig terugkomen.
Onderzoek in The New England Journal of Medicine naar een nieuwe, succesvolle behandelmethode van bacteriële vaginose werd twee maanden geleden dan ook enthousiast onthaald in zowel wetenschappelijke kringen als de reguliere media. De conclusie: vrouwen bij wie de aandoening steeds blijft terugkomen, kunnen hun vaste bedpartner laten meebehandelen met antibiotica. De studie leverde zulke goede resultaten op, dat deze zelfs vroegtijdig werd stopgezet.
Het is niet voor het eerst dat wetenschappers experimenteren met het meebehandelen van mannelijke bedpartners van vrouwen met bacteriële vaginose. In een eerdere studie kregen zij, net als de vrouw, een week lang antibiotica in de vorm van pillen. Dat leverde weinig op. In de nieuwe studie kregen de mannen náást de pillen ook antibiotica in de vorm van een crème, die zij diezelfde zeven dagen op hun penis moesten aanbrengen.
De studie uit de New England Journal of Medicine was een zogeheten gerandomiseerde dubbelblinde studie, de gouden standaard van medische onderzoeken waarbij naast de behandelgroep ook een controlegroep wordt behandeld. Van tevoren wisten de deelnemers niet bij welke koppels in welke groep zij werden ingedeeld. Bij het starten van de studie werd hun dat wel verteld, om een placebo-effect te voorkomen.
Monogame relatie
De behandelgroep en de testgroep bestonden uit koppels die in een monogame relatie zaten. Bij alle vrouwen kwam de bacteriële vaginose ook na behandeling steeds terug. In de behandelgroep (81 koppels) kreeg de vrouw de ‘standaard’ behandeling met antibiotica en de partner zeven dagen de pillen en de zalf. In de controlegroep (81 koppels) kreeg alleen de vrouw de standaardbehandeling. Na twaalf weken werden de vrouwen opnieuw gezien door een dokter.
Wat bleek? In de behandelgroep was bij 24 van de 69 vrouwen de bacteriële vaginose teruggekomen (35 procent). In de controlegroep was dat het geval bij 43 van de 68 vrouwen (63 procent). Zet dit vanaf nu de behandeling van bacteriële vaginose in een ander daglicht?
„Ik vind het een mooi onderzoek, maar dit is ook pas de éérste studie die laat zien dat partnerbehandeling werkt”, zegt Hanna Bos. Zij is arts infectieziektenbestrijding bij Soa Aids Nederland en niet betrokken bij het Amerikaanse onderzoek. „Hierna wil je met andere studies de resultaten van dit onderzoek bevestigd zien.” Bos benadrukt dat het meebehandelen van mannelijke partners alleen geldt voor hardnekkig terugkerende bacteriële vaginose „In veel gevallen gaat de aandoening vanzelf over, of na één antibioticakuur door de vrouw. Je wilt niet onnodig met antibiotica strooien, vanwege het risico op resistentie.” Bovendien, zegt ze, is in deze studie ook bij een aantal vrouwen van wie de partner is meebehandeld de bacteriële vaginose teruggekomen. „Het is dus geen magic bullet.”
En dan is er nog het vraagstuk van de behandeltrouw bij de man, die geacht wordt zeven dagen pillen en zalf te gebruiken. Juist bij antibiotica is het van belang om de kuur helemaal af te maken, omdat de aandoening anders terugkomt en de bacteriën meer kans krijgen om resistent te worden tegen het middel. Niet alleen rapporteerden de mannelijke deelnemers klachten van de antibiotica, zoals misselijkheid, hoofdpijn en een metalige smaak, één op de zes mannen nam minder dan 70 procent van de medicatie. Bij de vrouwen was dat slechts één persoon.
„De studie laat zien dat de beste resultaten worden behaald als ook de mannelijke partner de kuur helemaal afmaakt, maar het meebehandelen is altijd ingewikkeld”, zegt Bos.
„Dat zien we ook bij soa’s.” Bij vaste partners, zoals in dit onderzoek, schat ze de kans op succes het hoogst in. „Dan heb je er ook belang bij dat je partner geen klachten heeft.”
De Europese Commissie heeft vanmiddag een lijst gepubliceerd met invoerproducten uit de Verenigde Staten waarvoor Europese importheffingen zouden kunnen gaan gelden als de lopende onderhandelingen tussen Brussel en Washington niet resulteren „in een voor beide partijen gunstig resultaat en de opheffing van de tarieven van de VS”, zo leest een persbericht van de Commissie.
Op de lijst staat een breed scala producten uit de VS, veelal industriële goederen en landbouwproducten, ter waarde van 95 miljard euro. De Commissie beraadt zich ook over beperkingen op bepaalde EU-uitvoer van staalschroot en chemische producten naar de VS, ter waarde van 4,4 miljard euro.
Het document met de potentiële categorieën waar de EU zich op bezint telt maar liefst 217 pagina’s. Het gaat om producten uiteenlopend van antiek en slachtpaarden tot polyethyleenfolie, dat wordt gebruikt bij de fabricage van halfgeleiders (onder andere van meer dan 250 jaar oud). Ook wijn en bourbon (een Amerikaanse whiskey), helikopters en vliegtuigen staan op de lijst – wat onder meer Boeing en Lockheed Martin, bekend als fabrikant van de F-35-straaljager, raakt.
De openbaarmaking van de mogelijke handelsrepresailles komt op een geopolitiek gevoelig moment. De Europese hoofdsteden dringen in Brussel juist aan op het uitstellen van eventuele vergeldigingsmaatregelen, in ieder geval tot na de NAVO-top die eind juni in Den Haag plaatsvindt. De veiligheid van Europa moet prioriteit hebben, Brussel is gebaat bij de aanwezigheid en welwillendheid van Trump in Den Haag, stellen ambtenaren en diplomaten in gesprek met de Financial Times. De eis van Trump – een verhoging van de defensie-uitgaven naar 5 procent van het bbp – is voor veel Europese bondgenoten financieel een ingewikkelde opgave.
Gevoelig moment
De Commissie schortte begin april het invoeren van tegenheffingen aan de Verenigde Staten voor negentig dagen op, toen bleek dat president Donald Trump de aangekondigde invoerheffingen van 25 procent met negentig dagen zou pauzeren. Commissievoorzitter Ursula von der Leyen stelde de onderhandelingen „een kans te willen geven”, al kregen de tegenmaatregelen van de EU „brede steun van de lidstaten”. Over de producten waar de Europese tegenheffingen voor zouden gaan gelden, werd toen slechts gespeculeerd.
Zo leken whiskey en wijn van de EU-lijst te zijn gehaald om te vermijden dat Trump de invoer van Europese wijnen en sterke dranken nog strenger zou inperken. Dit gebeurde na aandringen van wijnlanden als Frankrijk en Italië, nadat Trump had gedreigd met douanetarieven tot 200 procent.
Brussel, gespitst op een diplomatieke oplossing, stelde van meet af aan door te gaan met het voorbereiden van de tegenheffingen, parallel aan de onderhandelingen. De EU voert de druk op, nu een derde van de onderhandelingstijd is verstreken. Ook zucht de EU onder enkele importheffingen uit de VS die wél in stand bleven: 10 procent aan wederkerige heffingen op bijna alle goederen uit de EU, 25 procent op auto’s, aluminium en staal.
Momenteel is 70 procent van de EU-uitvoer naar de VS (goed voor 379 miljard euro) onderworpen aan nieuwe tarieven (inclusief de tarieven die op opschorting staan) sinds het aantreden van de nieuwe Amerikaanse regering.
„De tarieven hebben al een negatief effect op de wereldeconomieën. De EU blijft zich volledig inzetten om via onderhandelingen tot een oplossing te komen met de VS. Wij geloven dat er goede afspraken kunnen worden gemaakt ten gunste van consumenten en bedrijven aan beide zijden van de Atlantische Oceaan”, aldus Von der Leyen.
Om haar punt kracht bij te zetten kaart de Commissie woensdag eveneens een geschil aan bij de Wereldhandelsorganisatie (WTO), door een formeel verzoek tot overleg in te dienen over de wederkerige 10 procentstarieven en de heffingen van 25 procent op auto’s en staal. Volgens Brussel zijn deze tarieven „flagrant in strijd” met mondiale handelsregels.
De lijst en het WTO-verzoek worden gepresenteerd op de dag dat de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk de knoop doorhakken over een langverwacht handelsakkoord. „Een doorbraak” volgens president Trump, die door Brussel op de voet wordt gevolgd.
Dagelijkse woorden zijn het geworden: genen, dna. Iedere dag hoor je wel iemand zeggen dat ‘iets in zijn of haar dna zit’. In gewone taal staat dna voor de menselijke essentie, je blauwdruk. En dat is raar. Want in de wetenschap is dat blauwdrukdenken al decennia achterhaald. Genetici, biologen en psychologen benadrukken juist de complexe interacties tussen genen en omgeving. Niks blauwdruk. Nature en nurture zijn een kluwen.
In slechts een paar gevallen – meestal ernstige ziekten – is één gen verantwoordelijk voor één gevolg. Verder is het zo dat op een menselijke eigenschap heel veel genen ieder een heel klein beetje invloed hebben. Het gezamenlijk effect daarvan wordt de ‘polygenetische score’ genoemd, en de uitwerking daarvan hangt ook af van de omgeving waarin iemand leeft.
Die conclusies zijn te danken aan statistische analyses van grootschalige databestanden met dna die zijn gekoppeld aan enquête-uitkomsten over gedrag, toestand en levensstandaard. De Britse UK Biobank is een bekend voorbeeld. GWAS heet die techniek, een afkorting van ‘genome-wide association studies’. Een uitkomst van zo’n onderzoek is bijvoorbeeld dat duizenden kleine verschillen in het dna (genetische varianten) zijn die verband houden met intellectuele prestaties. De hele polygenetische score daarvan verklaart tot nu toe ongeveer 5 procent van de verschillen in de scores op cognitieve testen. En dat terwijl uit klassiek tweelingenonderzoek meestal blijkt dat verschillen in intelligentie voor ongeveer de helft worden veroorzaakt door genetische verschillen.
Aan het front van deze wetenschap staat de Nederlandse populatiegeneticus Abdel Abdellaoui (43) van het Amsterdam UMC. Vorige maand publiceerde hij in Nature Human Behaviour samen met anderen een groot artikel over het verband tussen sociaal-economische status en erfelijke factoren. Hij wijst daarin onder meer op de genetische consequenties van de steeds grotere concentratie van welvaart in hogere sociale klassen. Omdat in die succesfamilies de partners meestal binnen de eigen (hoogopgeleide) klasse worden gezocht, ontstaan steeds meer genetische verschillen tussen hogere en lagere klassen. Die toenemende ‘genetische clustering’ van goede polygenetische onderwijsscores maakt ongelijkheid binnen de samenleving steeds hardnekkiger.
Mens-zijn is niet zo’n simpele bezigheid
Een simpele boodschap heeft Abdellaoui daarmee niet. Want hij benadrukt óók dat in maatschappelijke ongelijkheid genetische en omgevingsinvloeden bijzonder moeilijk te onderscheiden zijn. Als kinderen bijvoorbeeld door hun biologische ouders worden opgevoed is het effect van hun polygenetische score voor onderwijsprestaties maar liefst twee keer zo groot als wanneer ze door anderen geadopteerd worden.
Voor Abdellaoui is die complexiteit geen probleem, vertelt hij tijdens een gesprek in een Amsterdams hotel. „Integendeel, dat is juist het leuke! Wij mensen hebben een veel te simpel idee over hoe we in elkaar zitten. Maar mens-zijn is niet zo’n simpele bezigheid.” Abdellaoui spreekt enthousiast én bedachtzaam, maar hij is ook moe. Zijn jongste zoon is net een week oud. Na het gesprek bekent hij: „Dit is het langste dat ik tot nu toe van hem weg geweest ben.”
Eerder onderzocht Abdellaoui onder meer genetische scores die verband houden met homoseksualiteit, een conclusie die tot zijn verbijstering werd gebruikt door ondernemers die er een ‘ben-ik-homotest’ uit gingen destilleren. Zoiets werkt helemaal niet op individueel niveau.
Foto Jagoda Lasota
Speelt bij jouw interesse voor verschillen in sociaal-economische status ook je Marokkaanse afkomst een rol?
Abdelloui: „Nee. Is het voor jou van belang? Ik ben er niet veel mee bezig. Als ik in een kamer zit met allemaal witte mensen, dan zie ik niet mijn eigen bruinheid, hahaha. Soms ben ik me ervan bewust. Als ik merk dat iemand mij niet leuk vindt om mijn afkomst. Of juist extra leuk.
„Natuurlijk heb ik veel dingen zelf moeten uitvogelen, omdat ik ben opgevoed door ouders die niet in dit land zijn opgegroeid. Dat was moeilijk, maar achteraf denk ik: het heeft me weerbaarder gemaakt. In mijn wereldbeeld heb ik ook grote veranderingen meegemaakt, onder meer door mijn studie, maar ook omdat aan het begin van de eeuw heel veel ging spelen rond de islam, en mijn zus terminaal ziek werd. Zo’n verschuiving is sociaal en persoonlijk behoorlijk verwarrend, maar in de wetenschap is zo’n verandering juist het mooiste wat je kunt meemaken! Voor mij voelde dat proces bijna als een spirituele reis, en eigenlijk doet het dat nog steeds.”
Hoe kwam je in de genetica terecht?
„Ooit begon ik met informatica, toen stapte ik over naar psychologie en toen naar neurowetenschappen. Steeds verder wilde ik inzoomen op de oorsprong van ons gedrag en wie we zijn. Zo kwam ik bij genetica. Dieper kan niet, als je geïnteresseerd bent in hoe wij functioneren in de maatschappij. En ja, vervolgens zie je de enorme wisselwerking tussen genen en de omgeving.”
Is het dan niet treurig dat er vaak zo’n simpel beeld van genetica bestaat? Dat je ‘je dna bent…’
„Natuurlijk ben je niet alleen je genen. Daar gaat al mijn onderzoek over! Maar wie ben je dan wel? Oké, die genen kies je niet, die krijg je gewoon. Maar die omgeving kies je ook niet. Je bent het product van genen die je niet gekozen hebt en van een omgeving die je óók niet gekozen hebt. Vervolgens kan je wel beslissingen nemen waardoor je omgeving verandert. Maar zelfs die keuzes worden weer beïnvloed door je genen en die eerdere omgeving, die je dus allemaal niet hebt gekozen. Is ‘ik ben mijn genen én mijn omgeving’ dan echt minder treurig dan alleen je genen te zijn?”
Maar als er zoveel wisselwerking is, heeft het dan nog zin om te zeggen dat bijvoorbeeld ‘intelligentie’ ‘50 procent erfelijk’ is?
„Tja, het is moeilijk te scheiden. En zo’n percentage is bovendien sterk afhankelijk van de groep die je onderzoekt en de context. Die 50 procent betekent ook niet wat de meeste mensen denken dat het betekent. Het betekent namelijk niet dat 50 procent van jouw totale intelligentie door genen wordt veroorzaakt. Dat percentage slaat op individuele verschillen in intelligentie, binnen een bepaalde groep mensen. Alleen die verschillen worden daarin verklaard door genetische verschillen, niet de losse eigenschap ‘intelligentie’ zelf.”
Heb je ook je eigen polygenetische scores weleens bekeken?
„Nee. Alleen al omdat dat bij mij niet goed zou werken, omdat ik geen Europese herkomst heb. Naar mijn afkomst heb ik wél gekeken. Die was voorspelbaar: 100 procent Afrikaans, waarvan 30 procent sub-Sahara-Afrikaans. De meeste genetische studies zijn bij Europeanen gedaan. Dat kan je niet goed vertalen naar andere afkomsten.”
Foto’s Jagoda Lasota
Een samenspel van genetische varianten die in Europa samenhangen met bepaald gedrag zal in Azië of Afrika heel anders uitpakken?
„Precies. En de fundamentele reden daarvoor is dat in een andere omgeving en cultuur die genen andere dingen gaan doen. Het pakt anders uit. Maar er is ook een technische reden, door hoe we meten. In GWAS meten we niet direct alle genen zelf, maar werken we met wolken van genetische varianten die samen geërfd worden met de echte oorzakelijke varianten. En de patronen binnen die wolken kunnen verschillen tussen populaties met verschillende afkomst.”
Kijk, alweer een relativering van het belang van die genen!
„Zeker. Er is bijvoorbeeld laatst in een grote Aziatische groep en een grote Europese groep gekeken naar de genetica van depressie. Tussen die twee groepen is dan maar 16 procent overlap tussen genen die depressierisico geven. En als je dan kijkt naar andere eigenschappen zie je bijvoorbeeld dat bij Europeanen genen die samenhangen met een hogere BMI ook het risico op depressie verhogen, maar in Azië is dat juist andersom!”
Wat zeggen die scores dan nog over de kansen van een individu?
„Dat wordt erg moeilijk, want het zijn scores die werken op grote groepen. Op individueel niveau is er zoveel ruis. Een tijdje terug was er een onderzoek naar het genoom van Beethoven, dat was gereconstrueerd uit een haarlok. Nou, volgens de huidige kennis van de muziekgenetica zou hij helemaal niet zo muzikaal zijn, weinig ritmegevoel! Ons hele genetische interactiesysteem is in vier miljard jaar gevormd. Wij moeten echt niet denken dat we dat in twintig jaar kunnen ontcijferen.”
Om uit zo’n armere omgeving te komen heb je kennelijk meer talent nodig dan gemiddeld
Genetisch onderzoek van jou en anderen duikt ook regelmatig op in rechts-radicale kringen, met juist heel simpele en vaak racistische conclusies. Hoe kijk jij daar tegenaan?
„Ik ken onderzoekers die precies om dat mogelijke politieke misbruik wegblijven van de controversiële kwesties, zoals intelligentie. Ikzelf denk dat mijn soort onderzoek die simplistische verhalen juist onderuithaalt. Als je het goed communiceert natuurlijk. Daarom heb ik bij mijn laatste onderzoek zelfs een stripverhaal laten maken! De paar laatste artikelen van mij hebben ook laten zien dat het precies in onderwijsprestaties het moeilijkst is om genen van omgeving te onderscheiden. Dat klontert bij elkaar door hoe we de samenleving hebben georganiseerd.”
Hoe dan?
„We belonen intelligentere mensen met een betere omgeving. Waardoor die een dubbel voordeel krijgen. Dan lijkt alles veel genetischer dan het eigenlijk is. We beginnen al op het twaalfde levensjaar mensen te scheiden in verschillende schoolniveaus. En wie het best kan leren krijgt later de betere baan. En betere leefomstandigheden in een betere buurt. In dit systeem begin je al heel vroeg die genetische effecten te versterken met een betere omgeving. Je geeft dan je kinderen niet alleen de genen van jou en je vrouw maar jij en je vrouw hebben ook allebei een goede baan. En je kan je kinderen veel beter ondersteunen op school, met veel meer boeken in huis. Uiteindelijk heeft dat systeem ook weer invloed op de genetische verdeling van de populatie, over de generaties heen.”
Foto Jagoda Lasota
Maar zo beschrijf je toch precies het proces waardoor er tussen sociale klassen genetische verschillen ontstaan?
„Ja, maar die genetische klontering is heel moeilijk te kwantificeren. Precies omdat het zo moeilijk is om die genetische effecten van omgevingseffecten te onderscheiden. We zagen in Engeland wel een duidelijk regionaal verschil: armere gebieden hebben daar gemiddeld gezien de laagste scores van het land voor gunstige genen voor schoolprestaties. Dat zijn bijvoorbeeld de oude mijnstreken. En de mensen die daaruit weg verhuizen hebben juist weer de meest gunstige schoolgenen van het hele land! Om uit zo’n armere omgeving te komen heb je kennelijk meer talent nodig dan gemiddeld. Die verschillen tussen de regio’s zie je steeds groter worden in de afgelopen eeuw. Toen ik dit onderzoek uitlegde aan mijn moeder zei ze gelijk: ja, zo gaat het ook in ons dorpje in Marokko.”
Om wat voor genen gaat het dan?
„Die genen zijn vaak actief in de hersenen, maar de biologische mechanismen erachter? Geen idee. Wat we wel weten is dat ongeveer de helft van die polygenetische score samenhangt met intelligentie zoals wij dat in onze samenleving meten. En de andere helft van de genetische score bevat heel veel persoonlijkheidsdingen. ‘Openness to experience’ is daarvan een belangrijk onderdeel. Dat hangt ook weer samen met creativiteit. En de score bevat ook veel fysieke en mentale gezondheid.”
Best een complexe boodschap! Het genetisch effect is moeilijk te bepalen, maar je ziet wel genetische verschillen in de samenleving toenemen.
„Je moet die eenvormigheid dan ook niet gaan overdrijven. Ik ben erachter gekomen dat er binnen families ook enorm veel genetische variatie mogelijk is. Binnen één familie is dat vergelijkbaar met de helft van de variatie binnen de héle bevolking! Echt veel dus. Dus ook al ontstaat er zo’n genetische clustering in sociale klassen, dan heb je nog steeds ook binnen een familie met alleen lage opleidingen nog altijd veel kans op een uitschieter, die toevallig net de juiste combinatie van genen krijgt en die dan weer omhoog gaat. Of andersom natuurlijk. Die kans wordt natuurlijk kleiner naarmate die clustering van genetische scores en financiële omstandigheden sterker wordt. Maar het kan nooit een starre zwart-witverdeling worden, want in de praktijk is er altijd beweging tussen de klassen. Er blijft altijd veel variatie.
Bij Dzjengis Khan was je maatschappelijk succes erg afhankelijk van hoeveel militair inzicht je had
„En dat is dus ook zo ongeveer de belangrijke les die we nu uit al die GWAS-onderzoeken hebben geleerd. Eerst dachten de wetenschappers dat ze daarmee alle genen gingen vinden voor alle eigenschappen. Maar wat we vonden waren eindeloos veel genetische varianten, met allemaal een klein effect. Waardoor er superveel combinaties mogelijk zijn, die allemaal net anders uitpakken.”
Moeten we ons nu wel of niet zorgen gaan maken over die sociale clustering?
„Ik heb geen adviezen over wat we met deze complexe conclusies moeten in de praktijk, voor het beleid. Vooral wil ik er achter komen hoe dit soort processen gaan in maatschappijen die net anders in elkaar zitten dan de onze.”
Wat zeg jij tegen politici die zouden zeggen dat verheffing van de lagere klassen niet zo veel zin meer heeft, met jouw onderzoek in de hand. Want de lagere klassen scoren toch minder hoog op dat polygenetische educatiecluster. Jammer!
„Mijn antwoord zou zijn dat dat een vergissing is. Uit onderzoek blijkt dat met een ander onderwijssysteem veel meer winst kan worden gescoord bij mensen met zo’n lage polygenetische score! Misschien is er dan minder winst voor mensen met een hoge polygenetische score. Dat is dan niet eens erg jammer, want juist voor hún maatschappelijk succes is het veel minder belangrijk of ze op een goede school worden gezet of niet.
„Het gaat er ook om welke eigenschappen een samenleving beloont, want dat bepaalt welke sociale en genetische patronen in de volgende generaties versterkt worden. Bij Dzjengis Khan was je maatschappelijk succes erg afhankelijk van hoeveel militair inzicht je had. Dan creëer je toch een andere genetische score voor hoge sociaal-economische status. Veranderingen in de maatschappij kan al die complexe verbanden tussen genen en maatschappelijk succes flink door elkaar gooien.”
Onder leiding van de dinsdag aangetreden bondskanselier Friedrich Merz wil Duitsland de samenwerking met Frankrijk verstevigen. Samen met de Franse president Emmanuel Macron kondigde Merz woensdag, traditiegetrouw voor zijn eerste bezoek als kanselier in Parijs, een gezamenlijke veiligheids- en defensieraad aan. Deze Frans-Duitse samenwerking, zegt buitenlanddeskundige David Criekemans van de Universiteit Antwerpen, kan de basis leggen voor een toekomstige Europese veiligheidsraad met een nucleaire component.
Kort voor hun persconferentie lichtten de beide leiders in een opiniestuk in het Franse Le Figaro en het Duitse Die Welt hun plannen toe. Er waren al van tijd tot tijd gezamenlijke kabinetsvergaderingen, nu zal ook met regelmaat deze gezamenlijke veiligheidsraad bijeenkomen om over strategische, defensie- en veiligheidskwesties te praten.
Dat moet zorgen voor een betere Frans-Duitse afstemming, bijvoorbeeld over steun aan Oekraïne en de gezamenlijke productie van defensiemiddelen. Daarnaast willen beide landen het aantal verschillende wapensystemen in Europa terugdringen. „Frankrijk en Duitsland moeten nauwer dan ooit samenwerken”, verduidelijkte Merz tijdens de persconferentie.
Volgens David Criekemans, hoogleraar internationale politiek, kan de Frans-Duitse raad zelfs de kiem vormen van een toekomstige Europese veiligheidsraad. „We zien hier het begin van een gestructureerde afstemming van beleid tussen beide landen”, aldus Criekemans. „Het is een eerste poging om strategische denkkracht op Europees niveau te organiseren.”
Keerpunt
De samenwerking lijkt een keerpunt in de Frans-Duitse relatie, die de afgelopen jaren mankementen vertoonde. Zo had de vorige Duitse bondskanselier Olaf Scholz over cruciale Europese thema’s vaak andere opvattingen dan Macron, bijvoorbeeld over de relatie tot Rusland.
„Scholz bleef vasthouden aan diplomatie met Moskou, terwijl dat in Parijs tot groeiende frustratie leidde”, zegt Criekemans. „Merz daarentegen kiest duidelijker positie en zet in op strategische helderheid.”
Niet alleen politiek-inhoudelijk, maar ook persoonlijk lijkt het nu al beter te klikken tussen Merz en Macron. Waar Scholz te boek stond als technocraat, is Merz meer uitgesproken en bereid grote stappen te zetten. „Hij doorbrak bijvoorbeeld de Duitse schuldenrem om miljarden vrij te maken voor defensie-uitgaven. Dat sluit aan bij de Franse inzet op een nieuw Europees verdedigingsmodel.”
Een andere kwestie die volgens Criekemans op de achtergrond meespeelt, is een mogelijke (economische) samenwerking tussen Frankrijk en Duitsland op het vlak van nucleaire afschrikking. Nu het besef is ingedaald dat de Verenigde Staten wegvallen als vanzelfsprekende bondgenoot, groeit de roep om een eigen Europese nucleaire paraplu.
Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk zijn nu de enige Europese landen met kernwapens. Macron streeft al langer naar meer Europese samenwerking op dit vlak. „Ik kan mij voorstellen dat Duitsland in de toekomst financieel gaat bijdragen aan de Franse nucleaire capaciteit”, zegt Criekemans. „In ruil zou Frankrijk die capaciteit in een Europees noodscenario ook kunnen inzetten. Dat debat komt eraan.”
