Frankrijk beschuldigt de Russische inlichtingendienst GROe achter een jarenlange reeks cyberaanvallen te zitten. Dat meldt de Franse minister van Buitenlandse Zaken Jean-Noël Barrot dinsdag in een bericht op X. De hackersgroep APT28, ook bekend als Fancy Bear, wordt verantwoordelijk gehouden. Het zou onder meer gaan om een aanval op het campagneteam van president Emmanuel Macron in 2017.
Volgens het Franse ministerie van Buitenlandse zaken waren ook organisaties in de defensie-, financiële en economische sector doelwit van de aanvallen. Daarnaast werd een sportorganisatie getroffen die betrokken was bij de organisatie van de Olympische en Paralympische Spelen van 2024.
Het laatste jaar ontdekte de Franse overheidsdienst Viginum, die onderzoek doet naar buitenlandse inmenging, twee grote beïnvloedingsacties. In juni 2023 onthulde de dienst dat er 335 actieve domeinnamen zijn die media nabootsen en nepnieuws verspreiden. In februari dit jaar meldde Viginum het bestaan van nog eens minimaal 193 pro-Russische websites die massaal nepnieuws verspreiden. Ook is bekend dat Rusland influencers benadert om nepnieuws te delen.
Frankrijk is een lievelingsdoelwit voor Russische beïnvloedingscampagnes. Een reden hiervoor is het relatief lage vertrouwen dat Fransen hebben in politici en media, waardoor zij sneller bereid zijn instituties in twijfel te trekken dan in inwoners van landen waar het vertrouwen groter is.
Lees ook
Vervuilde Seine en bedwantsenplaag in Parijs: Frankrijk is een favoriet doelwit voor Russische desinformatie
De telefoon van een van mijn stiltecoupégenoten gaat luid af. Hij staat op de speaker. Een mannenstem zegt: „Oké, daar komt het.” Door de coupé schalt een 06-nummer, langzaam opgesomd, per twee cijfers. De vrouw herhaalt telkens de cijfers en op het einde vraagt ze het nummer nog eens te herhalen. Nogmaals schalt het door de coupé. Als ze wil ophangen, drukt de man haar op het hart: „Dit nummer is alleen voor jou, hè, en voor niemand anders!” „Ja, dat weet ik”, zegt ze, en hangt op.
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
In een onderzoek naar Chinese spionage vervolgt het Duitse Openbaar Ministerie een voormalig medewerker van Alternative für Deutschland-politicus Maximillian Krah. Dat melden Duitse media dinsdag. Het betreft een man die van 2019 tot en met 2024 voor de radicaal-rechtse politicus werkte. Krah zetelde destijds in het Europees Parlement. In maart werd Krah verkozen tot lid van de Duitse Bondsdag.
De oud-medewerker zou sinds 2002 in dienst zijn van de Chinese inlichtingendienst. Hij zou meer dan vijfhonderd documenten in handen hebben gekregen, waaronder enkele exemplaren die het Europees Parlement als „bijzonder gevoelig” zou hebben aangemerkt. De voormalige medewerker wordt ervan verdacht die informatie door te hebben gegeven aan de Chinese inlichtingendienst. Ook zou hij Chinese dissidenten en prominente AfD-politici hebben bespioneerd.
De oud-medewerker werd vorig jaar aangehouden. AfD wordt beticht van nauwe banden met China en Rusland. Krah staat bekend om zijn sympathie voor China. Ook kwam hij vorig jaar in opspraak na vergoelijkende uitspraken over de SS. In de Italiaanse krant La Repubblica zei hij dat „niet iedereen in een SS-uniform automatisch een crimineel” was.
In een uitgebreid interview blikte Christien Brinkgreve onlangs in de Volkskrant terug op haar veelbesproken boek Beladen huis over haar huwelijk met Arend Jan Heerma van Voss. Dertigduizend exemplaren zijn ervan verkocht, ze had zelf op niet meer dan drieduizend gerekend, vertelde ze interviewer Sara Berkeljon.
Mij verbaasde het succes niet helemaal omdat ik vooral bij lezeressen merkte dat ze een zenuw had geraakt met haar beschrijving van een huwelijk waarin de vrouw zich ondergeschikt maakt aan de man. En dat nota bene in een als progressief bekendstaand milieu waarin media (de VPRO) en universiteit een hoofdrol speelden.
Tegelijk werd duidelijk dat het boek de nodige weerstand zou oproepen. Nadat ik er in februari een lovende column over had geschreven, kreeg ik meteen kritische opmerkingen en vragen van lezers. Een vrouw die haar echtgenoot na zijn dood zó ontluistert – kon dat wel? Was dat netjes tegenover iemand die zich niet meer kon verdedigen? Kon ze dat verantwoorden tegenover haar kinderen?
Deze lezers hadden het boek als een afrekening opgevat. Zo had ik het niet gelezen, ik zag het meer als een uiting van introspectie: waarom had ze niet ingegrepen toen ze merkte dat haar huwelijk uit balans raakte? Om dat te doorgronden, kon ze een beschrijving van haar gemengde gevoelens voor haar man niet vermijden: liefde die aangetast werd door de verbittering van een man die zich uitgerangeerd voelde. „Het gaat over allerlei vormen van onvermogen die heel weinig met klasse te maken hebben”, zegt Brinkgreve in de Volkskrant. „Ik vind het zelf vooral een verdrietig boek. Ik vind het eerder tragisch dan hoopvol.”
Waarom moest daarvoor de openbaarheid van een boek worden gezocht, vroegen sommige lezers. Kennelijk verwijten enkele van de kinderen haar dat ook. „Twee vinden het niet leuk”, zegt ze in het interview, „maar begrijpen hoe belangrijk het voor mij is en kunnen ermee leven. Bij de andere twee ligt het moeilijker.”
Ook in een schrijversgezin – Brinkgreve in haar tweede huwelijk met haar man en hun twee schrijvende zoons – kan openbaarheid een gevoelige kwestie zijn. Ik herinner me het ongemak dat in het gezin van de Amerikaanse schrijver John Cheever (1912-1982) ontstond over de autobiografische inslag van zijn werk. Dochter Susan, evenals haar broer Ben schrijver, schreef erover in haar memoir Treetops. Ze constateert met haar twee broers dat hun vader zijn vrouwelijke hoofdpersonen in zijn boeken steeds weer baseerde op het gedrag van hun moeder in zijn moeizame huwelijk.
„Er is absoluut geen excuus voor wat hij met ma deed”, zegt broer Fred, advocaat. „Hij deed het met opzet. Wraakzucht was een van zijn karaktertrekken die hij in zijn werk toonde.” Hij begrijpt niet waarom zijn moeder bij zijn vader bleef – zie de parallel met Beladen Huis. „Maar zijn verhalen zijn geweldig, maakt dat geen verschil?”, werpt Susan tegen. „Kunst is geen vrijbrief”, reageert Fred. Broer Ben is het met hem eens.
Ik weet nog dat ik een boze lezer adviseerde: „Lees Beladen huis vooral ook als een literaire prestatie.” Kennelijk sta ik meer aan de kant van Susan dan aan die van haar broers, ook omdat ik bij Brinkgreve niet zozeer wraakzucht proef als wel gefrustreerde liefde.
