Bijzonder: de nieuwe wereldorde is in handen van vooral mannen in de pensioengerechtigde leeftijd. Deze week namen Donald Trump (78) en Vladimir Poetin (73) besluiten over Oekraïne. Benjamin Netanyahu (75) hervatte de bombardementen op Gaza. Recep Erdogan (71) liet zijn voornaamste politieke tegenstander opsluiten.
Allerlei leeftijdgenoten bespreken de wereld, wandelstok in de hand, op een bankje in de buurt.
Het bijzondere is ook: de kans is niet groot dat Trump, Poetin, Netanyahu en Erdogan zelf nog lang kunnen meekijken naar de schade die ze vermoedelijk aanrichten. En het verrast me al een tijdje dat niemand de absurditeit hiervan agendeert.
Er komt bij dat deze autocratisch gezinde leiders, net als trouwens Hamas, via verkiezingen aan de macht zijn gekomen. Ook ontnuchterend.
In de benadering van kiezers en media zijn verkiezingen het hart van de democratie geworden. Een wijdverbreid misverstand. Democratische gezindheid, bij politici én burgers, wordt pas getest als het avondje met winnaars en verliezers geweest is.
Respect voor grondrechten en minderheden, voor de scheiding der machten, voor de rechtsstaat. Het belang van onafhankelijke instituties, van compromisvorming en vertegenwoordiging: wie een democratisch hart heeft, laat dat vooral buiten verkiezingstijd zien.
Daar gaat het fout bij de gezichten van de nieuwe wereldorde. Trump vertrapt stelselmatig instituties (volksvertegenwoordiging, magistratuur, professionele media, wetenschap) die zijn aanzien schaden. Het verschil met Poetin is zo groot niet meer. Poetin zelf vernietigt tegenstanders al decennia – Nemtsov, Navalny, Oekraïne – en doet daarna alsof hij het slachtoffer is.
En Netanyahu, wat een ironie, steunde laatst in de VN de Amerikaanse positie dat Rusland niet de agressor is in het militaire conflict met Oekraïne. Je vermoedt dat hij bescherming zoekt tegen het verwijt dat hij zelf de agressor in het conflict met Hamas is geworden.
Ook binnen de EU verzwakt de democratische gezindheid zienderogen. In het Hongarije van Viktor Orbán (61), jonkie onder de autocraten, mag de lhbti-gemeenschap binnenkort niet eens meer demonstreren. Wat een mentaliteit: als jarenlange regeringsleider de kwetsbaarste minderheden de mond snoeren.
Aan de reacties deze week zag je hoe snel verval kan gaan: nog in 2021 eiste de Nederlandse premier dat Orbáns vernedering van deze gemeenschap stopte. „Voor mij hebben ze anders niks meer te zoeken in de EU”, zei Mark Rutte toen. Nu bleef een Nederlandse reactie uit.
Wanorde
En terwijl de nieuwe wereldorde vorm krijgt, overheerst in Den Haag de wanorde. Coalitiepartijen die zozeer van zichzelf vervuld zijn dat ze amper oog hebben voor de buitenwereld. Het toppunt was dinsdag de houding van Geert Wilders (61), leider van de grootste partij, in een debat met premier Dick Schoof (68) over het plan honderden miljarden te investeren in Europese Defensie.
Vorige week stemde hij met NSC en BBB tegen. Na crisisoverleg met Schoof kwam er een vage brief die een compromis suggereerde – en dinsdag bleek dat er weinig was opgelost: Wilders gunde Schoof de volledige vrijheid op de top, zei hij, en zichzelf de volledige vrijheid om achteraf afstand van hem te nemen.
“De premier is niet zo vrij als een vogel – maar vogelvrij”, concludeerde Mirjam Bikker (CU).
En dat over het voornaamste thema van deze tijd: de nationale veiligheid. Ontluisterend onvolwassen.
Het is de uitkomst van een politieke methode die begin deze eeuw opkwam. Politici die in navolging van Pim Fortuyn klaagden over Haagse taboes en in reactie daarop volledige vrijheid van meningsuiting – ‘vvmu’ – opeisten.
Drie van de vier partijen die nu meeregeren, opereren deels in die traditie, en zijn zozeer gesteld op de eigen vvmu dat ze hun coalitiepartners, het kabinet en de premier desnoods in de kou laten staan: zoek het zelf maar uit – ‘zzmu’. Liever eigen zelfexpressie dan gezamenlijke prestaties: ziedaar de Haagse wanorde.
Dan kan het niet verrassen dat het vertrouwen in het kabinet en de waardering voor drie van de vier coalitiepartijen (PVV, BBB, NSC) volgens opinieonderzoek in elkaar zakt. De rituele tevredenheid bij progressieve kiezers daarover leek me wel voorbarig: veruit de meeste winst gaat voorlopig naar het CDA. En de geschiedenis leert dat coalitiepartijen die op verlies staan wel drie keer nadenken voordat ze een kabinet laten vallen.
Maar het verschil met Duitsland zegt alles: het traditioneel zuinigste EU-land beantwoordde de nieuwe wereldorde met een taboedoorbrekende miljardeninvestering in Defensie. Den Haag kon de premier niet eens met een heldere opdracht over dit thema naar Brussel sturen.
En onder alle bezweringen dat de Trump-regering de NAVO trouw blijft, ligt de vraag of de VS dubbelspel spelen. Natuurlijk – Europa kan niet zonder de Amerikaanse nucleaire paraplu. Maar het land vertoont onmiskenbaar onbetrouwbare trekken.
Toen begin deze week bekend werd dat Trumps regering Voice of America sluit, de Amerikaanse Wereldomroep en al jaren een doorn in het oog van Poetin, viel de reactie van Tulsi Gabbard op. Zij is Trumps Director of National Intelligence (DNI). Ze retweette een bericht van een medewerker van de Russische propagandazender RT die schreef dat de Amerikaanse zender jaren „radicaal linkse propaganda” op onder meer Hongarije en Slowakije richtte, alsmede „pro-oorlogsverhalen tegen Rusland”. Een impliciete bevestiging van Poetins lezing dat zijn oorlog in Oekraïne een noodzakelijke reactie was op Westerse (NAVO-)provocaties.

Geen detail: de hoogste baas van de Amerikaanse inlichtingenwereld die stokoude Poetinpropaganda kopieert. En niet voor het eerst. Kort na Poetins invasie van Oekraïne vroeg een gast op de Russische televisie al of Gabbard soms „een soort van Russische agent is”. De presentator: „Ja.”
En deze week bracht persbureau Reuters een schokkend stuk over de stopzetting van Amerikaanse contraspionage gericht op Russische sabotage in het Westen – „brandstichting, moordpogingen, bommen in vliegtuigen”. Specifiek ging het bijvoorbeeld over een Russische aanslagpoging op de baas van het Duitse bedrijf Rheinmetall, bekend van wapenleveranties aan Oekraïne.
Reuters plaatst de stopzetting in de context van meer gestaakte inlichtingenoperaties op Rusland, en citeert inlichtingenbronnen die hiervoor hebben gewaarschuwd. Ongemak dat al langer leeft in de inlichtingenwereld: spannen de Amerikanen samen met de Russen tegen Europa?
Daarbij is er groeiende speculatie dat de Amerikaanse Oekraïnebesprekingen met Rusland ook om fossiele deals draaien. Ik kreeg een mail van een kenner doorgestuurd over een geopolitiek spel waarbij Trump en Poetin energiemarkten verdelen. Resultaat: de Europese afhankelijkheid van Russische en Amerikaanse energie groeit.
Het anti-EU-sentiment in deze Amerikaanse regering is sowieso zorgwekkend. Het Midden-Europese onderzoeksplatform VSquare publiceerde over de Heritage Foundation, de denktank achter Project 2025, het beleidsplan waaruit Trump ruim put. Die blijkt nu achter gesloten deuren ideeën van Hongaarse en Poolse conservatieven te bespreken om de EU institutioneel te ontmantelen: de macht terug naar nationale regeringen, terugdringing van de rol van de Europese Commissie en het Europees Parlement.
Het is de voorkeur van Rusland, Big Tech en Orbán – en er zijn geen aanwijzingen dat Trump er anders over denkt.
Bijzaak wordt hoofdzaak
Zelfstandig heeft Nederland natuurlijk weinig kans deze nieuwe wereldorde te weerstaan. Toch is het zeker een handicap dat het land uitgerekend nu een coalitie van boekhouders en ruziemakers heeft, zoals Rob Jetten (D66) deze week zei.
En van te grote ego’s. Nota bene deze week deed de Kamervoorzitter (PVV) aangifte tegen een anonymus die „Wilders landverrader” op het Kamergebouw kalkte. Een dag eerder eiste zijn partijleider al ogenblikkelijke verwijdering. De man die politieke tegenstanders al jaren uitmaakt voor verrader, wist ook dit bijzaakje tot hoofdzaak te verheffen: klein land, kleine politiek.
Het viel ook daarom op dat oud-VVD-voorman Klaas Dijkhoff in Maarten bepleit een nieuwe scheidslijn in de landspolitiek aan te brengen. „Het gaat niet meer om socialisme versus liberalisme of markt versus overheid, maar om democratie versus niet-democratie. De antidemocraten zijn verenigd en hebben een voorwaartse energie.”
Het heeft ook gevolgen voor zijn partij. „Daarvoor moeten ze misschien ongemakkelijke samenwerkingen aangaan met partijen die normaal niet hun bondgenoten zijn. Ik vind dat gevoelsmatig ook lastig, want ik ben gewend dat je alleen met de PvdA samenwerkt als het moet. Maar dat is niet meer zo relevant als je ziet wat er op het spel staat.”
In de VVD hoor je dat de partij inhoudelijk, zonder het expliciet te maken, die weg in feite al bewandelt: op haar nieuwe hoofdthema Defensie staat de partij dichterbij de oppositie dan de coalitie.
Tegelijk leeft in de VVD een anti-GroenLinks-sentiment. Men heeft er meer verwantschap met bijvoorbeeld de Deense sociaal-democraten of de Britse premier Keir Starmer. Daarbij is de val van het kabinet gezien recente peilingen niet erg waarschijnlijk.
Maar de latente beweging is duidelijk: de nieuwe wereldorde vereist grote nationale politiek. Niet de kleinheid waarin deze coalitie al zolang uitblinkt.
