‘Dit is de enige foto die ik bezit van mijn ouders samen. Het moet ergens aan de Zuid-Hollandse kust zijn, Scheveningen of Hoek van Holland. De foto hangt in mijn werkkamer.
Het verhaal van mijn ouders: na een korte relatie raakte mijn moeder ongehuwd zwanger. Haar vader vond het een schande en stuurde haar ver weg om te bevallen. Mijn moeder beëindigde de relatie met mijn vader.
Ik groeide op zonder mijn vader te kennen. Ik zat in een kindertehuis en op kostscholen, alleen in vakanties en in de weekenden ging ik naar huis. Tijdens mijn adolescentie werd ik nieuwsgierig naar mijn vader en vroeg mijn moeder naar hem. Ze gaf zijn naam en ik wist hem te vinden. Hij was getrouwd en had nog een dochter, mijn halfzus dus.
Mijn moeder is nooit getrouwd, wel had ze enkele langdurige relaties. Een ervan duurde zo’n tien jaar en was met een getrouwde man. Die affaire wist ze voor haar familie goed verborgen te houden.
Zelf ben ik er goed uitgekomen vind ik, wel heb ik altijd gezegd dat ik dit mijn eigen kinderen nooit aan zou doen. Met mijn vader heb ik geen band meer kunnen opbouwen, daar was het te laat voor. Van mijn moeder begrijp ik dat ze moest werken en niet fulltime voor me kon zorgen. Ik heb er gemengde gevoelens over, maar het was ook de tijdgeest denk ik. En ze was altijd goed voor me.
Mijn ouders hebben elkaar nooit meer gezien. Hij overleed in 2006. Zij in 2014.”
Vroeger, vertelt Anne-Laura van Harmelen over de telefoon, zette je gewoon de televisie uit of legde je de krant weg als je even klaar was met het nieuws. Ze is hoogleraar Brein, Veiligheid en Veerkracht aan de Universiteit Leiden. “Toen had je een keuze. Maar door sociale media zien we alles. We komen vaker met nieuws in aanraking en het is vaker negatiever.”
Hoe meer je aan negatieve dingen denkt, hoe groter de kans dat je depressief wordt of andere mentale klachten krijgt. Steeds meer mensen mijden het nieuws, om te voorkomen dat ze er somber van worden. Anderen blijven lezen, maar worden er flink door getroffen.
“Mensen voelen zich nu overladen door het nieuws. Die ‘overload’ heeft een effect”, zegt Kiki de Bruin, die onderzoek doet naar nieuwsmijding voor het Journalismlab van de Hogeschool Utrecht. Mensen gaan zich dan machteloos voelen, zegt De Bruin. “Ze voelen dat ze weinig aan het nieuws kunnen veranderen.”
Het klinkt misschien logisch om die gevoelens te onderdrukken, maar dat werkt juist niet. Je gaat er dan vaak alleen maar meer over nadenken. Maar hoe moet je er dan wél mee omgaan?
“Wat we weten van onderzoek naar veerkracht is dat cognitieve controle over je emoties, en de manier waarop je op heftige emoties reageert, van groot belang is”, zegt Van Harmelen. We zetten zes tips op een rij over hoe je dat het beste kan doen.
1Doseer je inname van informatie en zoek ontsnapping
Iedereen die moeite heeft met het nieuws, gaat er op een andere manier mee om en heeft bij andere dingen baat, benadrukt Kiki de Bruin. Eén ding dat in ieder geval niet vaak gebeurt en niet per se helpt: helemaal stoppen. Controle uitoefenen over het nieuws dat je binnenkrijgt, dat lijkt nieuwsmijders vaak wél te helpen.
“Je moet controle krijgen over die stortvloed aan nieuws. Zet bijvoorbeeld pushberichten uit en kijk niet meer naar nieuws op sociale media”, zegt De Bruin. “Kies bewust je bronnen én de tijden dat je er naar kijkt.Sommige mensen bewaren bijvoorbeeld lange artikelen voor het weekend, of vragen aan een geliefde om ze up-to-date te houden over het nieuws.” Uiteindelijk komt het neer op een simpele vraag die je jezelf moet stellen, zegt De Bruin: “Hoeveel informatie moet ik tot me nemen om geïnformeerd te zijn?”
En kies ookleuke dingen om te doen, waar je volledige aandacht voor nodig is. Ga bijvoorbeeld op gezette tijden een fijne film kijken, of besteed een paar uur aan je hobby. Dan heb je een moment op de dag waarop je helemaal niet met het nieuws bezig bent. Je kan er bijvoorbeeld ook voor kiezen om leuke dingen te gaan verzamelen – briefjes, cadeautjes en andere dingen. Als je er maar een glimlach van krijgt.
Lees ook
The White Lotus, Severance en meer – dit zijn de beste series van het moment
2Herwaardeer hoe je naar het nieuws kijkt
“Wat we weten van onderzoek naar veerkracht is dat cognitieve controle over je emoties, en de manier waarop je op heftige emoties reageert, van groot belang is”, zegt Van Harmelen. Het klinkt misschien cliché, maar het heeft zin om naar de positieve kanten van negatief nieuws te kijken.
“Je kan zeggen: ik vind dit heel vervelend, maar hierdoor komen ook nieuwe initiatieven op.” Blijf niet in de somberheid zitten, zoek naar de nuances. Wat gaan of zijn mensen aan het doen om de benoemde problemen op te lossen?
Het kan ook helpen om daarnaast actief op zoek te gaan naar positief nieuws. Zo herinner je jezelf eraan dat er ook goede dingen in de wereld gebeuren.
3Richt je op dingen waar je wel invloed op hebt
Veel van de somberheid die ontstaat door slecht nieuws komt voort uit een gevoel dat je geen controle hebt over de narigheid in de wereld, zeggen de experts. Er wordt wel gesproken over de ‘cirkel van invloed’, ooit bedacht door Stephen Covey – je hebt een cirkel van zaken waar je je betrokken bij voelt, en daarin een kleinere cirkel van dingen waar je daadwerkelijk zelf iets kan doen. Tussen die twee zit een spanningsveld, waar we vaak lastig mee om kunnen gaan.
De gemiddelde Nederlander kan weinig doen om een natuurramp of een politieke ruzie op hoog niveau te verhelpen. Maar kleinere problemen in de omgeving zijn er vaak genoeg.
Door je te heroriënteren op de impact die je wél kunt hebben, kun je je gedachten wegleiden bij iets negatiefs. Je herpakt zo een zekere mate van controle. En positieve gedachten versterken elkaar vaak. Je kan bijvoorbeeld vrijwilligerswerk gaan doen, of je mengen in lokale politiek. Maar ook de problemen van vrienden en familie kunnen een aanknopingspunt zijn om een positieve impact te maken.
4Zoek ondersteuning in je omgeving
Vriendschappen zijn een goed middel tegen stress. “Het gevoel dat je ondersteund wordt, zorgt ervoor dat je minder heftig reageert”, vertelt Anne-Laura van Harmelen. “Sociale steun is erg belangrijk.”
Vrienden en familie kunnen een klankbord zijn. Ze kunnen ook helpen om je emoties te reguleren, bijvoorbeeld door je af te leiden of je te helpen om een nieuwsverhaal in een ander perspectief te zetten.
Maar ook gewoon het samenzijn an sich kan helpen. “Als je terugkijkt op tijd die je met vrienden doorbrengt, dan is dat vaak positief. We weten dat positieve gedachten een impact hebben op depressieklachten.”
Lees ook
Mama, komt er nu een Derde Wereldoorlog?
5… maar laat je niet meeslepen door negativiteit
Toch kunnen sociale contacten de gevoelens van machteloosheid en stress bij het nieuws ook juist verergeren, op het moment dat je allebei dezelfde sombere gevoelens ervaart. “Het is belangrijk dat je elkaars negatieve gedachten niet gaat aanwakkeren”, zegt Van Harmelen. Als je elkaars negativiteit versterkt, dan kan dat je juist nog somberder maken.
Illustratie Noor Bronstring
Dat betekent niet dat je het niet moet hebben over het nieuws waar je mee worstelt. “Het is ook belangrijk om te normaliseren dat nare dingen gewoon vervelend zijn”, vervolgt Van Harmelen. Het kan geen kwaad om even stil te staan bij wat iets met je doet, om even je gevoelens te mogen voelen. Je moet daarna alleen ook verder kunnen gaan, aldus de hoogleraar.
6Weet dat iedereen iets anders nodig heeft
Bij haar onderzoek naar nieuwsmijders hoort Kiki de Bruin veel verschillende verhalen, vertelt ze. “Het hangt bijvoorbeeld af van de impact die slecht nieuws op je heeft.” Een oplossing die voor iedereen werkt bestaat niet.
“Uiteindelijk zijn er allerlei factoren die bepalen waarom je stress krijgt bij bijvoorbeeld negatief nieuws”, zegt Van Harmelen. “Je persoonlijkheid en je omgeving spelen een grote rol, maar ook je directe omgeving, nationale wetgeving, et cetera. Elke factor heeft een kleine input, maar ze zijn allemaal onlosmakelijk verbonden.”
Lukt het jou bijvoorbeeld niet om jezelf af te leiden, en de mensen om je heen wel, dan is er dus niet iets mis met je. Ga bij jezelf te rade over wat je nodig hebt, of zoek in je omgeving naar iets pro-actiefs om te doen. En: als het echt niet lukt, zoek dan contact met een psycholoog of therapeut. Want je hoeft het niet alleen te doen.
Vanwege morele principes heb ik altijd een zwak gehad voor Meghan Markle. Dat klinkt tegenstrijdig en dat is het ook. Noem het een knarsetandende sympathie, of een gearrangeerde liefde. Wat ik van Meghan kan begrijpen: haar niet aflatende vechtlust, voortvloeiend uit de eenzaamheid die een gemengde afkomst met zich meebrengt. Herkenbaar is het brandende verlangen om ergens echt bij te horen, om vervolgens – in het geval van Meghan – voor het oog van de wereld tot destructieve chaos over te gaan wanneer de poging mislukt blijkt.
Zo shapeshift ze zich door het leven. Haar bruiloft vol eerbewijzen aan haar Afro-Amerikaanse wortels, haar recente imago als super mommy. Opeens is ze zo conservatief (en wit) als de tijdgeest. Van de vrouw van wie alles – zelfs haar naam – door rijke racisten afgenomen is, tot duchess tradwife: ze ploetert door, gadegeslagen door een steeds smalender publiek, met haar tot op de grond afgebrande- Netflix-kookshow With Love, Meghan, als de bloody limit. En inderdaad: die show, inmiddels uitgebreid besproken, is onvoorstelbaar tenenkrommend. Voor de breed gedragen woede worden in de Europese pers allerlei verklaringen aangedragen. Meghan zou saai zijn, een matige domestic goddess, onverdiend pretentieus en een stiekeme narcist.
In feite komen al die dingen op hetzelfde neer. We kunnen, sinds de tweede termijn van Trump, die het oude continent wegzet als een achterlijke provincie, niet meer tegen Amerikanen die Europaatje spelen.
Want laten we wel wezen: de ‘Californische lifestyle’ waar Meghan zich op beroept, is niets anders dan een anti-intellectuele paskwil van Europa’s rijke leef- en eetcultuur.
Meghans afgehuurde ‘landelijke boerenkeuken à la Sophia Loren’ komt eerder overeen met een steriele dodencel. Haar pastagerechten zijn kinderlijk, bereid volgens Yankee-smaak. Haar overdadige brunches in de achtertuin moeten ons herinneren aan Le hameau de la Reine, maar haar koekjes zien er suffig uit, en niemand friemelt lekker aan z’n buurman onder tafel. Als Meghan frambozen plukt, met een rieten mand aan haar arm, is het alsof we naar een AI-interpretatie kijken van een Franse boerenvrouw: een transcendent beeld, opgebouwd uit voor de hand liggende elementen. Geen rozerode sapvingers die aan een trui worden afgeveegd, geen modderige hond aan haar voeten, geen ironie.
Op Instagram zag ik een commercial van de Britse actrice Olivia Coleman voor Burberry. Ze draagt een donkergroene herfstjas en achter haar glooit een Brits, lommerrijk landgoed. Ze schenkt thee voor zichzelf in. Ze kiest een goedkope mok uit een ratjetoe van kopjes en schotels. Ze houdt erg van English Breakfastthee, zegt ze, en doet een zakje in de mok. Ze schenkt water uit een lelijke waterkoker in. „And then milk second„, zegt ze en monstert de uitgestalde collectie melksoorten. „I’ve seen oat, almond, coconut, cashew.” Ze zwijgt even. „Well done, all very admirable”, besluit ze en schenkt dan resoluut magere melk voor zichzelf in. Ze lacht wat naar de camera. „There’s nothing better than tea”, sluit ze af. Dit, in alle werkelijke nonchalance en rommeligheid, is Europa.
Nee, dan de scène waarin Meghan haar trouwe vriendin Mindy Kaling toeblaft dat ze de verkeerde achternaam gebruikt: „You know, I’m Sussex now.” Een naam die ze niet wilde hebben (en verkeerd gebruikt), maar nu opeist uit ijdele en economische motieven. Want duchess Meghan wil meer dan alleen televisie maken: ze wil een merk opzetten waarin de producten uit haar show verkocht worden.
In The Guardian schreef Marina Hyde over Meghans lifestylemerk: ‘I’m trying to picture Oscar Wilde being told Netflix is going to sell limited edition artisan Oscar Wilde buttonholes in it’s shop, and him just fainting at the obvious horror of it all.’
Zo wordt de Europese cultuur door Meghan misbruikt als franje voor cynisch Amerikaans gewin. Dat is geen shapeshifting meer, dat is trumpiaans. En daarom zo woestmakend in deze tijd.
Wat mij betreft geeft ze haar titel ook maar terug.
‘Asha was de eerste uit haar dorp die een paspoort had en de eerste die naar het buitenland reisde. Dat heeft zoveel betekend voor de andere meisjes uit het dorp. Dat iemand dát kan bereiken, dat geeft hen hoop en perspectief.” De Italiaanse fotografe Chantal Pinzi spreekt vol lof over Asha Gond (25), de enige vrouwelijke skateboarder die India vertegenwoordigde op het WK skateboarden in 2018 in Nanjing, China.
Gond is een van de skateboardende meisjes en jonge vrouwen die Pinzi fotografeerde voor Shred the Patriarchy, de fotoserie waarvoor ze in 2024 meer dan 5.000 kilometer door India reisde. „Asha behoort tot de Adivasi, leden van de inheemse Indiase stammen uit een lage kaste. Toen ze met skateboarden begon in haar dorp Janwaar, in het midden van India, kreeg ze te maken met beledigingen en bedreigingen van mensen die vinden dat zij de tradities die aan de vrouwen in het dorp worden opgelegd, moet voortzetten. Als ze niet stopte met skateboarden, zouden ze haar verkrachten en verbranden. Ondanks dit soort gruwelijke bedreigingen tóch doorgaan, dat getuigt van karakter.”
‘Visueel activist’
Chantal Pinzi vertelt erover vanuit Ethiopië, waar ze werkt aan het derde deel van haar serie over skateboardende meisjes en vrouwen – het eerste deel maakte ze in Marokko, deel twee in India. „Mijn project laat zien hoe vrouwen en meisjes die in hun land te maken hebben met onderdrukking en ongelijkheid, en vaak ook met geweld, in opstand komen. Dat doen ze door te gaan skateboarden, iets wat lange tijd absoluut niet voor vrouwen bedoeld was. Ze gaan in tegen wat van hen verwacht wordt, zoals onderdanig zijn, braaf meegaan in de wens van hun familie voor een gearrangeerd huwelijk. ‘Dit is niet iets wat meisjes doen’, kreeg een van de Indiase meisjes te horen van haar oma. ‘Als je iets breekt, wie wil er straks dan nog met je trouwen?’”
Chantal Pinzi (Como, Italië, 28 jaar) noemt zichzelf ‘visueel activist’. Ze behaalde een bachelor fotografie aan de University of Europe for Applied Sciences in Berlijn, en richtte zich met haar documentairewerk eerder op gemarginaliseerde gemeenschappen. Zo maakte ze in 2023 een serie over de Wayuu-gemeenschap in Colombia. Haar werk was te zien in tentoonstellingen en won verschillende prijzen – Shred the Patriarchy is dit jaar genomineerd voor de Sony World Photography Award in de categorie sport.
Hoewel India zich graag afficheert als ‘de grootste democratie van de wereld’ – „Holle retoriek”, vindt Pinzi – is gelijkheid voor veel vrouwen geen realiteit. Plan International zet India op de eerste plaats van gevaarlijkste landen voor meisjes en vrouwen, in de media lezen we met regelmaat berichten over met name het seksuele geweld waar vrouwen mee te maken krijgen. En ondanks de strengere straffen die werden ingevoerd, registreerde de Indiase politie 31.516 verkrachtingszaken in 2022. Een stijging van 20 procent ten opzichte van 2021, melddeThe Guardian op 8 maart, Internationale Vrouwendag, naar aanleiding van weer een nieuwe verkrachtingszaak.
Pinzi ziet dat door de successen van de vrouwelijke skateboarders de ideeën over hen langzaam beginnen te schuiven. Er verscheen een aantal films met Indiase skateboarders (Kamali (2018), over een zevenjarig meisje; Skater Girl (2021), met een rol voor nationaal kampioen Shraddha Gaikwad). „En sinds skateboarden bij de Zomerspelen in 2021 in Tokio een olympische sport werd, wordt het serieuzer genomen.”
Asha Gond zette in haar dorp een programma op met steun van de Barefoot Skateboarders, een non-profitorganisatie die mede door haar is opgericht en educatie en ontwikkeling van kinderen uit het dorp wil bevorderen. Haar buurmeisje Puti neem vaak deel aan de activiteiten, onder andere het skateboarden.
Chantal Pinzi: „Skateboarden is oefenen, oefenen, oefenen. Vallen en opstaan. Doorzetten. Dat maakt de meisjes en vrouwen sterk en zelfstandig, voor enkelen brengt het zelfs financiële onafhankelijkheid. Daarmee is skateboarden ook een vorm van verzet tegen het patriarchaat.”
