De politie belt en kort daarna staat er een agent voor de deur om sieraden mee te nemen voor onderzoek. Op die manier worden duizenden kwetsbare ouderen opgelicht. Redacteur Ingmar Vriesema onderzocht welke wereld er schuilgaat achter deze zwendel met nepagenten. Wie doet zoiets?
Heb je vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze redactie via [email protected].
Als je rivaal zichzelf te kijk zet, kun je het beste achteroverleunen en het laten gebeuren. Dat lijkt het Chinese antwoord op de onzekerheid die de Amerikaanse president Donald Trump onder zijn bondgenoten veroorzaakt.
Chinese diplomaten herhaalden hun vaste mantra’s ‘multipolariteit’ en ‘win-win-samenwerking’, die opeens geruststellend klonken. In China gingen filmpjes van de ruzie tussen Trump en de Oekraïense president Volodymyr Zelensky afgelopen weekend ongecensureerd rond. Beter bewijs dat Amerika zich misdraagt als pestkop, wat veel mensen in China toch al vonden, is er niet.
Tegelijk brengt Trumps optreden risico’s mee voor China’s eigen ontwikkeling. Tijdens twee belangrijke politieke bijeenkomsten, vanaf deze dinsdag in Beijing, draait het om een zelfredzame economie, minder kwetsbaar voor de externe schokken van Amerikaanse importheffingen en andere maatregelen. En internationaal ziet China liever een geleidelijke reorganisatie van de wereldorde, waarbij het langzaam aan invloed wint binnen multilaterale organisaties, dan een snelle Amerikaanse terugtrekking die het hele systeem instabiel maakt.
Weinig bondgenoten
Op de vraag of China die wereldorde niet zou willen leiden, is Beijings antwoord duidelijk ‘nee’. „China heeft niet de intentie om de VS voorbij te streven of te vervangen”, herhaalde buitenlandminister Wang Yi in zijn eerste telefoongesprek met zijn Amerikaanse collega Marco Rubio. Zulke uitspraken van Chinese leiders worden vaak gewantrouwd, maar zijn niet los te zien van het feit dat China dat op dit moment helemaal niet zou kunnen. „China is daar niet klaar voor”, zei gerenommeerd politicoloog Da Wei van Tsinghua University vorige week in een interview met een Europese denktank.
Lees ook
China hoeft alleen maar in het gat te stappen dat Trump in de wereld achterlaat
Als je daarvoor een paar redenen op een rijtje zet, valt op hoe sterk Amerika’s machtspositie is. Neem Amerika’s brede bondgenotennetwerk van landen die bij crises op elkaars hulp kunnen rekenen. Daar kan China slechts één formeel bondgenootschap tegenover zetten – met Noord-Korea. Amerika heeft de dollar als machtig economisch drukmiddel en honderden overzeese legerbases. China heeft één militaire basis in Djibouti, met een paar andere in aanbouw. Sinds kort heeft China meer diplomatieke posten dan de VS, maar als het gaat om diplomatieke ervaring en invloed staat China duidelijk zwakker.
De Chinese leider Xi Jinping nam dinsdag plaats in de Grote Hal van het Volk, waar deze week de belangrijkste vergaderingen van de Chinese politieke jaarkalender plaatsvinden, de zogenoemde ‘Twee Sessies’. Foto Andres Martinez Casares/EPA
En ondanks China’s eigen machtsmiddelen op het gebied van handel en grondstoffen is het volgens veel Chinezen ook psychologisch nog niet klaar voor een grote uitbreiding van zijn internationale rol. Meer dan zijn voorgangers heeft president Xi Jinping het over China’s „verantwoordelijkheid” als opkomende wereldmacht, en over China’s „recht om te spreken” en internationaal gehoord te worden. In buitenlandse oren klinkt dat al snel dreigend, maar binnen China probeert Xi hiermee draagvlak te kweken voor een ambitieuzere buitenlandstrategie, zoals het geven van internationale hulp – impopulair in een land dat zichzelf tot voor kort als ontwikkelingsland zag, en met een bnp per hoofd van de bevolking dat zeven keer lager ligt dan dat van de VS.
Lospellen van Rusland
China’s gebrek aan bondgenoten maakt zijn partnerschap met Rusland ook zo belangrijk. Volgens Rubio moet de Amerika’s toenadering tot Poetin Rusland „lospellen” van China, dat volgens hem een grotere bedreiging vormt voor Amerikaanse belangen. Maar zelfs als Amerika Poetin een einde van de oorlog in Oekraïne zou kunnen bezorgen op Russische voorwaarden, lijkt het onwaarschijnlijk dat Ruslands relatie met China daar wezenlijk onder zou lijden. Poetin weet dat Trump – waarschijnlijk – over vier jaar weg is, terwijl China ook daarna belangrijk blijft. Ook voor China is de band met Rusland een zaak van de lange termijn, in een onzekere wereld waarin de strijd met Amerika nog decennia kan doorgaan.
Voor China zou een einde aan de oorlog in Oekraïne wel uitzicht bieden op herstel van de relatie met de Europese Unie. Die liep ernstige schade op door de economische steun die China aan Rusland gaf, ondanks een officieel neutrale positie. In München viel op dat buitenlandminister Wang Yi de Oekraïense en Europese belangen in het vredesproces benadrukte. Hij zei dat Europa in „een oorlog op Europese bodem” een belangrijke rol moet spelen. Nu de relatie met de VS onder druk staat, lijkt de EU ook open te staan voor toenadering tot China. In een recente toespraak drukte Commissievoorzitter Ursula von der Leyen zich opvallend mild uit toen ze zei dat er misschien ook ruimte was om wederzijdse handel en investeringen uit te breiden.
Dat kan China goed gebruiken, nu een nieuwe handelsoorlog met de VS dreigt. Dinsdag verhoogde Washington de invoerheffingen voor Chinese producten met nog eens 10 procent, een tweede verhoging sinds Trumps aantreden. China heeft relatief milde tegenmaatregelen getroffen, maar als Trump daar weer op reageert dreigt er toch escalatie.
Te midden van alle geopolitieke turbulentie blijft voor China topprioriteit om de complexe economische transitie van het land in goede banen te leiden. Foto Andres Martinez Casares/EPA
Economische problemen
En dat is maar een van de „vele problemen en uitdagingen” waar de Chinese economie voor staat, volgens een artikel op naam van Xi dat voorafgaand aan de vergaderingen werd gepubliceerd. Topprioriteit voor Beijing blijft om China’s complexe economische transitie – waarbij snelle vergrijzing, socio-economische ongelijkheid, en een huizenmarkt in crisis leiden tot lagere groei – in goede banen te leiden.
Lees ook
China stimuleert zijn economie, maar doet dat wel heel voorzichtig
De plannen voor komend jaar zullen gericht zijn op innovatie, maar ook op het aanjagen van de binnenlandse consumptie. Daarvoor zal de overheid meer moeten uitgeven aan publieke voorzieningen en stabilisering van de huizenmarkt.
Al deze stappen maken China minder afhankelijk van buitenlandse vraag, en dragen daarmee bij aan het doel om zelfvoorzienender te worden. We moeten inzetten op eigen „kracht, kracht, en nog meer kracht”, schreef de bekende nationalistische commentator Shen Yi na het gesprek tussen Trump en Zelensky. „Dat is de fundamentele boodschap.”
Niet alleen de Denen en andere Europeanen zijn in rep en roer over de heetgebakerde wens van de Amerikaanse president Trump om Groenland te annexeren, ook de ijzige natuur ter plaatse lijkt erdoor van slag.
Recente satellietfoto’s van NASA tonen lange witte slierten die in driftige krullen van het eiland afdraaien, in oostelijke richting de zee in. Tekenen dat het ongenaakbare landschap zich toch maar liever niet wil laten inlijven bij de Verenigde Staten?
Op de foto is het zuidoostelijke punt van Groenland te zien, een ijsgebied van zo’n 340 kilometer lang, doorkliefd met fjorden. Sneeuw jaagt over het oppervlak, brokstukken van de ijskap glijden door de fjorden de Noord-Atlantische Oceaan in.
Warme winter
Dat gebeurt elke winter, daar komt geen politiek aan te pas. Volgens experts van NASA was de hoeveelheid zee-ijs dat zich langs de kust van Groenland vormde eind februari ongeveer normaal voor de tijd van het jaar. Geen Trump-effect, dus.
Of toch, maar dan anders? In het gehele Noordpoolgebied was rond dezelfde periode juist uitzonderlijk weinig zee-ijs te vinden, volgens wetenschappers van NASA’s Nationale Sneeuw en IJs Data Centrum (NSIDC) die het gebied monitoren. Een gevolg van de relatief warme winter. Of zou ook de geopolitieke opwarming van de aarde de laatste maanden toch een rol spelen?
Laten we het wetenschappelijk houden. De spiraalvormige patronen in het zee-ijs die op de satellietfoto te zien zijn langs de kust van Groenland worden veroorzaakt door draaikolken waar het zee-ijs in terechtkomt. Op hun beurt zijn die gevormd door stroming en wind. Een deel van het zee-ijs is ook niet afkomstig van Groenland, menen de experts, maar heeft zijn oorsprong verder noordelijk in het Poolgebied, het is ‘oud ijs’ dat wordt aangevoerd door de Oost-Groenlandstroom die in zuidelijke richting loopt.
Naarmate het zee-ijs zich van Groenland verwijdert, neemt het draaikolk-verschijnsel af. Uiteindelijk stoten de drijvende schotsen op de warme West-Spitsbergenstroom, met water dat schommelt tussen de 6 en 8 graden. Dan is het uit met het ijs.
De vrije wereld heeft een nieuwe leider nodig, zei EU-buitenlandchef Kaja Kallas vrijdagavond, kort nadat de ontmoeting tussen de Amerikaanse president Donald Trump en Volodymyr Zelensky op een fiasco was uitgedraaid. Ook heel wat andere Europese politici spraken snel hun volle steun uit voor de Oekraïense president.
Zo niet Giorgia Meloni. Terwijl het water tussen de continenten nooit dieper leek, riep de Italiaanse premier diezelfde avond nog op tot een snelle top van Amerikanen en Europeanen. „Elke verdeeldheid in het Westen verzwakt ons en speelt in de kaart van wie de neergang van onze beschaving beoogt”, aldus de Italiaanse, een ideologische geestverwant van Trump.
Zondag nam Meloni wel deel aan de Oekraïne-top in Londen, maar niet voordat ze zaterdagavond in een telefoongesprek haar positie had afgestemd met Trump, zegt Lorenzo Castellani, docent geschiedenis van de politieke instellingen aan de Luiss-universiteit in Rome. „Italië was het enige kleinere, niet-nucleaire land dat contact had met de VS.”
Na de top in Londen, waar de Franse president Emmanuel Macron en de Britse premier Keir Starmer de voorzet gaven voor een plan voor Oekraïne, toonde Meloni geen enkele haast om zich daar namens Italië achter te scharen. In plaats van over een plan sprak ze over „enkele uitgangspunten”, maar een oplossing voor het Russisch-Oekraïens conflict is volgens haar ondenkbaar zonder de Verenigde Staten. Meloni plant binnenkort ook een nieuw bezoek aan het Witte Huis.
Bruggenbouwer
Past de rol van bruggenbouwer bij de Italiaanse premier, of zit ze eerder in een tweestrijd? „Het Westen proberen verenigd te houden, is tragisch genoeg voorbij”, zegt Nathalie Tocci, directeur van het Instituut voor Internationale Zaken in Rome. „Meloni zit met haar hart in MAGA-land [Make America Great Again, de slogan van Trump], maar met het hoofd – de Italiaanse economie, instellingen en ligging – in Brussel. Een keuze zal ze zo lang mogelijk proberen uit te stellen, maar Trump zal haar ertoe dwingen. Hopelijk wint het hoofd.”
Volgens Castellani hoeft Meloni nu nog niet te kiezen. „Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk zitten met hun plan voor Oekraïne ook niet helemaal op dezelfde lijn.” Zo kwam Macron na de top in Londen met het idee van een staakt-het-vuren van één maand, omdat hij Poetin niet te vertrouwen vindt, en reageerden de Britten snel dat dit idee niet met hen was besproken.
De positie van Italië – een grote EU-lidstaat, maar anders dan Frankrijk en het VK geen kernmacht met een zetel in de Veiligheidsraad – is een andere. Italië wil wachten op een Amerikaanse terugkeer aan de onderhandelingstafel, terwijl Oekraïne intussen verder economische hulp en wapens krijgt, zegt Castellani. „Tegelijk is Italië tegen Europese boots on the ground. Dat kan veranderen, als zo’n Europese troepenmacht er echt komt. Maar hiervoor heeft Italië eerst een signaal van de Verenigde Staten nodig.” Ook Spanje, Griekenland, Portugal en de Balkan-landen zitten volgens de analist op deze lijn.
Meloni moet bovendien rekening houden met de publieke opinie. Castellani: „Italië is een sterk pacifistisch land, en een meerderheid van Italianen is tegen wapenleveranties aan Oekraïne. Verder is er ook weinig animo voor hogere defensie-uitgaven. Toch zet de Italiaanse premier op beide vlakken door, maar er is een limiet aan hoever ze kan gaan zonder de publieke opinie te bruuskeren.” Ook daarom acht zij het niet verstandig om zich nu voluit te scharen achter het Frans-Britse idee.
Terwijl de verstandhouding tussen Meloni en Macron niet opperbest is, lijkt de relatie met Starmer vlotter te verlopen. „Meloni verwijt Macron dat hij graag de vlucht vooruit kiest, terwijl ze vaststelt dat ook Starmer de lijn met de Verenigde Staten graag openhoudt.” Er zijn ook weinig alternatieven: het lijkt allerminst zeker dat Vladimir Poetin bereid zou zijn om alleen met de Europeanen te onderhandelen, zonder Trump.
Lees ook
Relatie tussen VS en Europa keldert naar nieuw dieptepunt
Dat weten de Amerikanen zelf ook. Het lijkt nu hun strategie om even van het toneel te verdwijnen en de Europese reactie af te wachten. De Italiaanse premier Meloni hoopt dat dit uitmondt in Europese toenadering tot Trump, waarbij de EU de Amerikaanse president de hand reikt om opnieuw eensgezind aan een oplossing voor Oekraïne te werken.
Invoerheffingen
Als de dooi opnieuw inzet, heeft Meloni mogelijk een streepje voor. Trump prijst Meloni als een sterke leider en bondgenoot. Meloni’s radicaal-rechtse ‘Italy first’-ideologie is verwant aan Trumps MAGA-agenda. In een gesprek met de Italiaanse pers na afloop van de top in Londen zei de Italiaanse premier „zeer bezorgd” te zijn over het Amerikaanse dreigement inzake invoerheffingen. „Italië is een belangrijk exportland.”
Amerikaanse invoerheffingen op voedsel, wijn en luxeproducten zoals Italiaans design zouden de Italiaanse kleine en middelgrote ondernemingen een flinke tik bezorgen. En die voelden de voorbije jaren al sterk de gevolgen van de sancties tegen Rusland. „De Amerikaanse president Trump sluit graag deals”, zei Meloni tegen de pers, „en die deal moet worden gezocht om een escalatie met de invoerheffingen te vermijden”.
Jazeker, op het Europese niveau, antwoordde de premier, toen ze expliciet hiernaar werd gevraagd. „Maar loopt het toch nog mis, en biedt Trump haar op dit vlak een uitzondering, dan zal Meloni niet aarzelen die ook te aanvaarden”, denkt Castellani. Het is een belangrijk onderdeel van de Italiaanse volksdans tarantella: op twee benen hinken.