Het ‘gesprek’ in the oval office dreunde nog na, maar een groep van tientallen Oekraïners had al wel de juiste conclusie getrokken. Ze trokken zaterdag door Utrecht om hun dankbaarheid te tonen. De tocht ging van de Jaarbeurs naar het Domplein. Ze liepen met geel-blauwe vlaggen en deelden bloemen uit aan Utrechters. Tegelijkertijd lieten ze ook merken dat de Nederlandse les niet voor niets was geweest.
„Dank U wel!”
„Dank U wel!”
„Dank U wel!”
Een onder de voet gelopen volk beende door een autoluwe slagader van Utrecht, het ‘Dank U wel!’ ging door merg en been. Je hoorde de angst voor de toekomst, ze hadden goed opgelet bij de nieuwsuitzendingen: zodra de barmhartige helpers denken dat de dankbaarheid niet groot genoeg is ben je verloren. De factcheckers van CNN hadden maar liefst 33 bedankjes van Zelensky voor de Amerikaanse wapens gevonden, te weinig om door te dringen tot The Oval Office.
Dan maar de straat op, moeten de in Nederland verblijvende Oekraïners hebben gedacht, wellicht dat het blijft hangen in het collectieve geheugen. Ze konden maar beter zo hard mogelijk schreeuwen en er liefst zo vriendelijk mogelijk bij kijken zodat ook al onze Poetin-verstehers en Geert Wilders het maar konden horen. Onze steun, onze hulp, onze barmhartigheid: ze hadden het gezien. Ze waren ongelooflijk dankbaar, de dank-U-wel’s gulpten uit de monden.
Wij zijn de VS niet, we hebben nog net geen JD Vance, maar al wel een minister die niet weet dat Zelensky democratisch gekozen is, een publieke omroep die openlijk pro-Poetin is en de leider van de grootste regeringspartij weet nog niet precies waar hij staat, waardoor de goede verstaander het al wel kan vermoeden.
Zaterdag deelden ze bloemen uit en scandeerden ze dank-U-wel, over een paar weken komen ze misschien kruipend door de koopgoot op ons af om onze voeten te kussen. Alles opdat het ons niet kan ontgaan dat ze onze goedheid gezien, gevoeld en gewaardeerd hebben. Van alles wat we ze nog voor de voeten gaan werpen – dat ze maar terug naar daar moeten om te sneuvelen, dat ze voor onze hulp moeten betalen – vervalt het allerergste wat je ons kunt aandoen: ondankbaar zijn. Want wat heb je aan je ingebakken goedertierendheid als niemand het ziet? Helemaal niets.
Gisteren kwam Dick Schoof met een getekend gezicht terug van de top met Europese leiders in Londen. Hij had namens Nederland geen concrete toezeggingen voor Oekraïne gedaan. De Oekraïners zijn ons toch alvast maar dankbaar.
Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.
