Het Japanse fenomeen Monster Hunter brak in 2018 internationaal door met Monster Hunter World, dat maar liefst 28 miljoen keer werd verkocht. Het nieuwe Wilds strijkt de ooit aparte gamereeks nog verder glad, om zo veel mogelijk nieuwe spelers te lokken. Waar je vroeger menu’s vol teksten moest lezen om de game te leren begrijpen, leert dit nieuwe deel je alles spelenderwijs terwijl een verhaal als in een avonturengame zich ontvouwt. De kern is verder hetzelfde: je jaagt op gigantische monsters, alleen of samen met andere spelers. Je krijgt betere uitrusting, maar je échte voortgang schuilt in je eigen vaardigheid. Hoe beter je in de game wordt, hoe beter je het tegen moeilijkere monsters kunt opnemen. Monsters die tientallen uren van je tijd kunnen opslokken in de laatste fase van het spel.
Getipt door: Bastiaan Vroegop.
Worstelen met mannelijkheid
In de nieuwe Nederlandse Netflix-serie Haantjes spelen Jeroen Spitzenberger, Waldemar Torenstra, André Dongelmans en Benja Bruijning een viertal hechte vrienden die moeite hebben om zich aan te passen aan een veranderende wereld. Hoe moeten ze omgaan met hun mannelijkheid? En hoe moeten ze omgaan met hun geliefden en hun werk? „Heb je een lul, dan ben je de lul”, vat een van de personages het samen. Andere rollen zijn er voor onder anderen Jennifer Hoffman en Jelka van Houten. Haantjes is een comedy die werd geschreven door Richard Kemper (bekend van het cabaret- en muziekduo Veldhuis & Kemper) en Luuk van Bemmelen (De regels van Floor).
Getipt door: Thijs Schrik.
Concerten op zondag
In het Zondagochtendconcert op radiozender NPO Klassiek presenteert Saskia Voorbach elke week rechtstreeks vanuit het Concertgebouw in Amsterdam toegankelijke klassieke muziek. Deze zondag is het Antwerp Symphony Orchestra te gast, met dirigent Ivor Bolton en sopraan Chen Reiss. Te horen zijn onder meer: de ouverture uit ‘La clemenza di Tito’ en ’Symfonie nr.41’ van Mozart. Later op zondag, vanaf 14.00, volgt het Zondagmiddagconcert, gepresenteerd door Selma van Dijk. We horen het Koninklijk Concertgebouworkest onder leiding van Philippe Herreweghe, met violiste Isabella Faust. Dit is een herhaling van het concert dat werd gegeven op 22 november 2018 in de grote zaal van het Concertgebouw. De luisteraar krijgt werk te horen van Schubert en Beethoven.
Getipt door: Vincent Bijlo.
Nieuwe Tegenlicht-docu
Het programma Tegenlicht blijft dit jaar nog op tv en houdt dan, per 2026, op te bestaan. Elke eerste zondagavond van de maand is een documentaire te zien, maar de titel leeft ook online via een podcast en via met ‘meet-ups’ rond uitzendingen. Het programma stelt in de nieuwe uitzending de vraag: waarom kijkt de wereld weg als het over de mensenrechtenschendingen in Gaza gaat? Voor de aflevering ‘De kunst van het wegkijken’ volgde Tegenlicht een half jaar lang Nederlanders die zich uitspreken. Zoals rijksambtenaren die wekelijks protesteren en de consequenties hiervan aanvaarden – van ontslag en procesvoering tot de Hoge Raad aan toe. Met onder anderen Liesbeth Zegveld, Alma Mustafić, Berber van der Woude, Angélique Eijpe en Jan Pronk.
De hele week keek ik met extra veel aandacht naar het nieuws omdat ik het aftreden van onze migratieminister Marjolein Faber verwachtte. Niet omdat ze ooit met veel bombarie grootscheepse grenscontroles aankondigde en daarna nooit verder is gekomen dan zeven schele koddebeiers die af en toe een puber op een fatbike met zijwieltjes hebben aangehouden. Daar kan ze gewoon voor blijven zitten. Ook niet omdat ze met een gietijzeren standvastigheid om de week brieste dat we het „strengste asielbeleid ooit” zouden krijgen, terwijl later bleek dat haar slecht in elkaar geflanste houtje-touwtje-wetjes aan alle kanten rammelden en het nooit zullen halen in een gezond parlement. Dit hoort volgens Marjolein bij het spel.
Nee, het kwam door vorige week vrijdag toen ze geïnterviewd werd door de goedmoedige RTL-labrador Jaïr Ferwerda die haar wat schoolkrantvragen over Trump, Poetin en Zelensky stelde. Na wat gestotter en gestuntel liep ze radeloos weg om bijna meteen weer terug te keren bij de microfoon van Ferwerda. Nu met de mededeling dat Zelensky niet democratisch gekozen is. Daarna verdween ze in haar kringloopkloffie in het Catshuis waar ze waarschijnlijk door een aantal collega’s keihard is uitgelachen. Een aantal collega’s. Niet door iedereen omdat ik vrees dat een groot deel van dit tweedehands stuntelkabinet ook van mening is dat de Oekraïense president niet gekozen is. Wie ik daarvan verdenk? Die blonde Volendamse woonminister bijvoorbeeld. En Fleur schat ik in dit geval ook niet al te hoog in. Schoof zelf? Die moet eerst aan Geert vragen wat hij ervan mag vinden.
Maar Poetin had dat over de niet-democratische Zelensky zelf gezegd en Trump heeft dit op zijn eigen manier ook nog eens vrolijk de wereld in gepapegaaid. Dit soort wereldleiders zegt dit natuurlijk niet zomaar. En dan mag je dat als eenvoudige migratietroela uit een Hollandse polder best napraten.
Maar ze is dus door iemand gecorrigeerd en niet veel later stond ze bij dezelfde Jaïr te hakkelen dat ze zich vergist had. Natuurlijk was hij wel gekozen. En er waren geen verkiezingen geweest omdat Oekraïne in oorlog was. Dat had ze ook pas net gehoord.
Misschien vond ze dat best raar omdat er in die tussentijd in Rusland wel verkiezingen zijn geweest. Hele eerlijke verkiezingen zelfs. Poetin had die met een overgrote meerderheid gewonnen. Dus waarom kon het daar wel en in Oekraïne niet?
Maar goed, het was haar door wat slimmeriken uitgelegd en grootmoedig kwam ze vertellen dat ze een foutje had gemaakt. Daarmee was wat haar betreft de zaak klaar.
Wat haar betreft wel, maar snapt ze dan niet dat we hiermee een gigantische internationale flater slaan? Dat we inmiddels de risee van Europa zijn. Dat er keihard om ons gelachen wordt.
Niet een analfabete secretaresse of een lichtgewichtschoonmaakmevrouw deed deze uitspraak, maar een heuse minister die de grootste partij in dat landje vertegenwoordigt. Een volwassen vrouw die een eed heeft afgelegd bij een vriendelijk ogende spek- en bonenkoning van het voormalige aardgasstaatje dat barst van de poen. Dat vindt dat het op geopolitiek gebied gewoon mee mag praten in de grote, boze wereld. Deze minister, ik herhaal minister, heeft geen idee hoe die wereld in elkaar zit.
Het meest aandoenlijke was haar zielige lachje nadat ze bij Jaïr had staan blunderen. Toen leek ze even op een gestoorde patiënt die al jaren gedoogd wordt in het winkelcentrum. En haar zelfverzekerde blik toen ze het foutje kwam herstellen was ronduit meelijwekkend.
Ik vraag me hardop af: heeft ze geen vrienden die haar bij een kop zwarte filterkoffie uitleggen dat ze echt moet stoppen? Dat dit zielig is. Voor het land, voor haar kiezers, maar vooral voor haarzelf. Maar ook voor haar familie en de straat waarin ze woont.
En wat zegt Geert? Die wil in dit soort gevallen vaak graag zijn grote mond opentrekken en wat snoeiharde vragen stellen. Maar nu is het stil. Doodstil.
Gister schijnt Marjolein tegen een collega gezegd te hebben: „Maar Zelensky is wel Rusland binnengevallen.”
Neef Stein studeert in Berlijn. Zijn studiegenoot uit India maakt plannen om een vriend te ontmoeten die op een vrachtschip werkt. Binnenkort heeft hij een tussenstop in Zeeland. „That is in The Netherlands, right?” Neef Stein knikt en biedt aan zijn studiegenoot te helpen met het plannen van de treinreis naar Vlissingen. Twee weken later belt de studiegenoot in paniek vanuit de trein: „I only see: train goes, train goes. But where is it going?” Stein denkt even na en schiet dan in de lach. „Goes my friend, the next station is Goes!”
Simone Becker
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Wie de verouderde loods binnenloopt, heeft meteen tientallen wijdopen ogen op zich gericht. De reusachtige kleurrijke figuren op de praalwagens hebben daarnaast wipneusjes, appelwangen en overdreven gelaatstrekken. In deze hal op een Bredaas bedrijventerrein hangt de geur van versgebakken friet, een beloning voor de bouwers die een laatste lik verf op hun wagens aanbrengen, zodat hun creaties maandag tijdens de Grote Optocht piekfijn voor de dag komen.
In een zijvertrek van de loods is het Kielegats Carnaval Museum gevestigd, waar vaandels, eremedailles, carnavalsplaten en fotoalbums staan uitgestald. Op deze vijftien vierkante meter wordt de carnavalscultuur bewaard en bewaakt. Dat is hard nodig, vinden conservatoren Rob Thomassen (57) en Frans van den Broek (77), beiden met een roodoranje carnavalssjaal om, omdat de Bredase gebruiken de laatste jaren nog weleens „ondersneeuwen”. Onder meer door de toestroom van Randstedelingen.
Pijnlijk is de toenemende populariteit van après- skimuziek
Een pijnpunt voor het tweetal is bijvoorbeeld de toenemende populariteit van après-skimuziek of „schunnige” nummers als ‘M’n Oma Die Heeft ’n Stoma’. „Dat is simpele muziek om te scoren, geen carnaval”, verzekert Thomassen, terwijl hij in een platenkast rommelt. Zelf hoort hij liever een vierkwartsmaat, zoals in Vader Abrahams lofzang ‘In het Zuiden’. Of de hymne ‘Drink rode wijn’. De mannen zetten resoluut het nummer in.
In aanloop naar het carnaval van 2025 heeft Stichting Kielegat – de vrijwilligersorganisatie die het Bredase carnaval organiseert – een ‘muziekhandvest’ opgesteld, in de hoop dat dj’s vaker muziek van Bredase artiesten en harmonieorkesten draaien. Ook wordt onderzocht of oude carnavalsnummers kunnen worden gemoderniseerd, zodat jongeren daar makkelijker op kunnen dansen.
Lees ook
Het is dé carnavalsstad van Europa – maar wie weet dat buiten Weert?
Pilske
Naast muziek draait carnaval om sociale cohesie. Van den Broek. „Sommige mensen loop je in het dagelijks leven voorbij, maar tijdens carnaval vraag je: Koen, pilske pakken?” De magie van het volksfeest is eigenlijk niet te verklaren, vindt hij. „Het zit vanaf de geboorte al bij ons in het lijf, ons dna, een ander is het niet wijs te maken.” Neem zijn Haarlemse schoonzoon. „Hij doet mee, maar om nou te zeggen: van harte… Soms zie ik ’m bedenkelijk kijken naar het feestgedruis.”
Vorig jaar trok het Bredase carnaval 230.000 bezoekers, vooral op vrijdag en zaterdag was het druk. Driekwart van de vierders komt uit de stad en omliggende dorpen, de rest komt ‘van buiten’ met de trein of (party)bus. „Carnaval is hét visitekaartje van Breda. Uit onze enquête bleek dat 86 procent van de bezoekers van vorig jaar graag weer terugkomt en anderen het feest aanraadt.”
Iedereen denkt dat wij horecaondernemers onze zakken vullen. Die tijd is echt wel voorbij
Om te voorkomen dat feestgangers in de hossende massa’s worden verdrukt, slaat de gemeente flink aan het puzzelen. Waar moeten de frietkarren staan? Wat is een strategische plek voor dixi’s? „Iedereen moet het feest op een plezierige en veilige manier kunnen beleven”, stelt burgemeester Paul Depla (PvdA) op het gemeentehuis.
Een rits aan maatregelen moet de gezelligheid waarborgen. In het stadspark, tussen het stadion en de binnenstad, wordt een plek met drank en muziek opgetuigd, in de hoop dat bezoekers die per trein komen even blijven hangen en niet en masse het centrum intrekken. Andere truc: op overvolle pleinen de muziek zachter zetten, zodat een leger plein verderop aantrekkelijker wordt.
Ook riskeren raddraaiers dit jaar een meerdaags gebiedsverbod. En kledingemblemen met de leus Nie graaje, mar zwaaje! worden in de hele provincie uitgedeeld om straatintimidatie tegen te gaan en bespreekbaar te maken. Verder geldt een glas- en blikverbod om de kans op snijwonden te verkleinen.
Huiswijn
Aan de gevel van bruin café Boerke Verschuren hangt een metershoog spandoek met het Witte Huis en de begeleidende tekst Make Alaaf Great Again: Grab ’em by the pilsie. Op het dak wappert niet de Amerikaanse vlag met vijftig sterren, maar de Bredase vlag met drie andreaskruisen. Onderaan het spandoek staan Bredanaars afgebeeld die protestborden in Trump-stijl vasthouden met leuzen als „No more onesies” en „Close the bridge”, ironische verwijzingen naar de Randstedelingen die weinig moeite stoppen in het verkleden en dus beter geweerd kunnen worden.
De winstmarge van Bredase horecaondernemers tijdens carnaval dreigt te verdampen, stelt Boerke-eigenaar Johan de Vos, die ook voorzitter is van de Bredase afdeling van Koninklijke Horeca Nederland. Na belastingheffingen houdt hij „zeven cent winst” over aan een verkocht biertje, terwijl dat voorheen elf cent was. Intussen stijgen de personeelskosten en dreigt Trump importtarieven in te voeren voor de Europese Unie, verzucht De Vos.
Sommige mensen loop je in het dagelijks leven voorbij, maar tijdens carnaval vraag je: pilske pakken?
In Breda wordt jaarlijks een strijd gevoerd over wie de carnavalsrekening betaalt, zegt De Vos. „Daar word ik doodmoe van. Iedereen denkt dat wij horecaondernemers onze zakken vullen. Die tijd is echt wel voorbij.” De Bredanaar kijkt „met grote jaloezie” naar een gemeente als Den Bosch die volgens hem „zonder gezeik” de kosten op zich neemt voor wc’s, beveiliging en EHBO-posten.
Maar „in Den Bosch financiert de horeca ook onderdelen van het carnaval, die Bredase cafébazen dan weer niet hoeven te betalen”, brengt burgemeester Depla in verweer. Daar zijn meer horecaondernemers die een plein afzetten en zelf voor alles zorg moeten dragen. De carnavalsviering kost de gemeente zeven ton. „In de toekomst moeten we de lusten en lasten verdelen over alle partijen die belang hebben bij een mooi volksfeest, maar die discussie ga ik niet via de krant voeren.”
Als de dalende winstmarge doorzet, voorziet De Vos dat café-eigenaren minder happig worden om voor carnaval hun zaken om te bouwen, aan te kleden en dj’s te boeken. Maar ongeacht hoe het carnaval eruitziet in de toekomst, één element van het feest mag volgens de kroegbaas sowieso nooit verloren gaan: iedereen is vijf dagen elkaars gelijke. „Het maakt niet uit of iemand minister is of Jan de putjesschepper.”
Lees ook
Voor een worst bidt de pastor voor goed weer met carnaval
