Just Eat Takeaway verdwijnt zeer waarschijnlijk van de Nederlandse beurs. In een gezamenlijk persbericht kondigen de Zuid-Afrikaanse techinvesteerder Prosus en de eigenaar van Thuisbezorgd.nl aan dat de eerste een bod heeft gedaan van omgerekend 4,1 miljard euro voor honderd procent van de aandelen.
JET zit de laatste jaren in zwaar weer. De koers van het bedrijf van oprichter en bestuursvoorzitter Jitse Groen daalde van zo’n 100 euro in 2019 naar 12 euro op dit moment. Het bedrijf kon niet aan de grote verwachtingen voldoen die voor maaltijdbezorging werden voorspeld tijdens de coronapandemie.
Het bod van 20,30 euro per aandeel zou een premium betekenen van 63 procent op de slotkoers van het aandeel JET van vrijdag. Het bod wordt unaniem aangeraden door het bestuur van het bedrijf, waaronder ook Groen. Mede doordat hij al ja heeft gezegd, is in ieder geval 8,1 procent van de aandelen al in het ja-kamp voor de overname.
Prosus moet nog wel goedkeuring krijgen van de overige aandeelhouders – al zal dat met zo’n premium waarschijnlijk niet zo’n probleem zijn. Ook moet er toestemming komen van de toezichthouders: Prosus heeft al aandelen in thuisbezorgers Meituan, Delivery Hero en iFood.
Het bedrijf hoopt de overname eind 2025 afgerond te hebben. Wie dan in de thuisbezorging van eten in oranje pakken en met oranje rugzakken wil investeren, zal aandelen Prosus moeten kopen. Die zijn ook op de Amsterdamse beurs te koop. Je bent dan alleen indirect ook investeerder in het Chinese Tencent: Prosus bestaat voor 75 procent uit de aandelen van het techbedrijf.
De radicaal-rechtse Alternative für Deutschland (AfD) heeft bij de Duitse Bondsdagverkiezingen van alle partijen de meeste kiezers kunnen mobiliseren die bij de vorige verkiezingen, in 2021, niet hebben gestemd. Dat blijkt uit cijfers van het Duitse onderzoeksbureau Infratest dimap. Van de 3,7 miljoen kiesgerechtigde Duitsers die in 2021 geen stem uitbrachten, kozen er zondag 1,8 miljoen voor de AfD. De winst onder voormalige niet-stemmers is goed voor 18 procent van de ruim 10 miljoen stemmen die in totaal op de partij van AfD-leider Alice Weidel zijn uitgebracht. De AfD is in alle deelstaten gelegen in de voormalige DDR, Berlijn uitgezonderd, de grootste geworden.
In Berlijn is Die Linke, een andere winnaar van de verkiezingen, de grootste geworden. De partij kreeg bijna twee keer zoveel stemmen als bij de vorige Bondsdagverkiezingen. Die Linke scoort vooral onder jonge kiezers, in de leeftijdsgroep 18-24 jaar is de partij met 25 procent van de stemmen de grootste. Die Linke heeft met name kiezers van de linkse regeringspartijen SPD en De Groenen overgenomen.
Verkiezingswinnaar CDU/CSU wist volgens Infratest dimap 900.000 voormalige niet-stemmers naar zich toe te trekken, in totaal stemden ongeveer 14 miljoen Duitsers op de christendemocraten. De groei van de partij van Friedrich Merz is voornamelijk te danken aan de 3,5 miljoen stemmers die zijn overstapt van de coalitiepartijen SPD, FDP en De Groenen.
Bij de Bondsdagverkiezingen is 82,5 procent van de kiesgerechtigden naar de stembus gegaan. Dat is de hoogste opkomst sinds de hereniging van West- en Oost-Duitsland in 1990. In de voormalige DDR is de opkomst doorgaans lager dan in voormalig West-Duitsland. Dat was ook zondag het geval, al steeg de opkomst in het oosten van het land eveneens.
Liveblog Duitse verkiezingen
BSW wil voor partij nadelige verkiezingsuitslag juridisch laten toetsen en eventueel aanvechten in rechtbank
Olaf Scholz vertrekt als boegbeeld van de SPD: na drie jaar bondskanselierschap kiest hij voor een bescheiden nieuwe rol als parlementslid. Scholz (66) wist de SPD in 2021 naar de hoogste verkiezingsuitslag in bijna twintig jaar te leiden, nu boekten de sociaaldemocraten onder zijn leiding de slechtste verkiezingsresultaat ooit. De onderhandelingen met CDU/CSU over een nieuwe regering worden gevoerd door partijchef Alex Klingbeil, die zondagavond ook werd benoemd tot SPD-fractiechef in de Bondsdag. Minister worden in een nieuwe regering wil Scholz niet.
Drie jaar was der Scholzomat – de bijnaam verwierf hij ooit vanwege zijn emotieloze manier van spreken – bondskanselier van Duitsland. Zijn termijn was een jaar korter dan gepland omdat zijn moeizame coalitie van SPD, FDP en de Grünen eind vorig jaar voortijdig sneuvelde.
Scholz’ politieke carrière begon toen hij zich als jonge rechtenstudent uit Hamburg aansloot bij de SPD en actief werd bij de jongerenvereniging, de Jusos. Zijn vicevoorzitterschap van de Jusos in de jaren 80, zijn marxistische periode, staat niet vermeld in zijn cv op de regeringssite . Binnen de SPD vervulde Scholz altijd bestuurlijke taken. Na twintig jaar als parlementariër in de Bondsdag en een kort ministerschap keerde hij terug naar Hamburg, waar hij van 2011 tot 2018 een geliefd burgemeester was. In de vorige regering van Angela Merkel was Scholz minister van Financiën en vicekanselier.
Eind 2021 volgde hij Merkel op als bondskanselier. Het kanselierschap van Olaf Scholz in vier momenten.
Begin december 2021: bondskanselier
Bondskanselier Olaf Scholz en oud-kanselier Angela Merkel, op 8 december 2021, bij de overdracht van het kanselierschap in Berlijn. Foto Clemens Bilan/EPA
Toen Scholz in augustus 2020 door zijn partij werd aangewezen als kanselierskandidaat, leken zijn kansen nihil. Positief was dat hij als minister van Financiën had bijgedragen aan de oprichting van het Europese coronafonds, en dat hij de Duitse economie redelijk door de coronacrisis had weten te loodsen. Binnen de SPD stond hij echter niet sterk; een jaar eerder had hij de strijd om het partijvoorzitterschap verloren van een relatief onbekend koppel dat een linksere koers voorstond. Scholz was binnen de partij een centrist, een man zonder duidelijk profiel. Voor de buitenwereld was – en is – hij een politicus zonder charisma.
Een jaar later stond de SPD, met Scholz op de affiches, tot ieders verbazing bovenaan in de peilingen. Daar zijn twee verklaringen voor. De concurrentie was zwak: Annalena Baerbock van de Grünen was voor veel kiezers te radicaal, Armin Laschet van het CDU/CSU maakte blunders. Wat Scholz echter vooral hielp was zijn presentatie als evenknie van Merkel. Ook al was hij van een andere partij, hij kwam uit haar regering en beloofde stabiliteit, iets waar Duitse kiezers van houden. Hij was de veilige keuze, de ervaren leider. Scholz nam in de campagne zelfs de zogeheten ‘Merkel-ruit’ over, haar typerende handgebaar. Als hij een vrouw was geweest had hij ook haar kleurige jasjes gedragen, sneerden critici.
Op 24 november 2021 tekenden de SPD, de FDP en de Grünen het akkoord voor hun regering. Op 8 december 2021 werd Scholz door de Bondsdag gekozen als kanselier, met 395 stemmen voor en 303 tegen.
Oekraïne februari 2022: Zeitenwende
Bondskanselier Olaf Scholz en de Oekraïense president Volodymyr Zelensky, op 14 februari 2022 bij een gezamenlijke persconferentie in Kiyv. Foto Sergei Dolzhenko/EPA
„Wir erleben eine Zeitenwende”, zei Scholz drie dagen na de Russische invasie van Oekraïne in de Bondsdag. We maken een historisch keerpunt mee, de wereld is hierna niet meer hetzelfde. De Zeitenwende-toespraak gaat de boeken in als het moment dat Scholz zich kort na zijn aantreden een geopolitieke havik toonde en het Duitse veiligheidsbeleid omgooide. Twee dagen vóór de invasie had hij ingebruikname van de gaspijpleiding Nord Stream 2 al opgeschort. Nu kondigde hij aan dat de regering 100 miljard euro voor defensie zou reserveren, en dat Duitsland flink zou bijdragen aan de bewapening van Oekraïne. Europa was aangenaam verrast door deze daadkracht, na zestien jaar voorzichtigheid van Merkel.
In de periode die volgde kantelde het beeld. Onder Scholz nam Duitsland bepaald niet de leiding bij de steun voor Oekraïne. Uit vrees voor escalatie weigerde Scholz zware wapens te leveren. Pas in januari 2023 gaf hij toestemming voor de levering van Duitse Leopard 2-tanks, na internationale druk. Terwijl Frankrijk en het VK toestemming gaven aan Oekraïne om hun langeafstandsraketten boven Russisch grondgebied te gebruiken, hield Scholz levering van de Zweeds-Duitse Taurus-raket tot op heden tegen – zijn tegenstrever Friedrich Merz wil ze wel leveren.
Zijn terughoudendheid om wapens te leveren aan Oekraïne kleurt het kanselierschap van Scholz. Hij verschool zich achter de VS, hij wilde nooit een stap verder zetten dan (oud-)president Joe Biden. Het legde ook een druk op de Frans-Duitse relatie, die onder Scholz is verslechterd. Tegelijk is ook sprake van slechte communicatie: na de VS gaf Duitsland de afgelopen periode het meeste geld aan Oekraïne, meer dan de landen die zich presenteren als Oekraïne’s beste vrienden.
Economie november 2023: begrotingcrisis
Bondskanselier Olaf Scholz met minister Robert Habeck van Economie en Klimaat, op 6 november 2023. Foto Clemens Bilan/EPA
Zodra het over de Duitse economie gaat, is het begrip Schuldenbremse(schuldenrem) niet ver weg. Het sinds 2009 grondwettelijk verankerde principe verbiedt de regering om meer dan 0,35 procent van het bbp te lenen, tenzij er sprake is van een noodsituatie. De coronacrisis was zo’n noodsituatie, en de regering-Merkel reserveerde in 2021 60 miljard euro om die crisis te bestrijden. Het geld bleek echter niet nodig, en de regering-Scholz wilde de 60 miljard overhevelen naar een fonds voor energietransitie. In november 2023 oordeelde het Constitutioneel Hof dat die overheveling onwettig is. Scholz zat met een begrotingstekort van 60 miljard euro, de coalitie was in crisis.
Buitenlandse investeerders bleven weg vanwege zwalkend beleid en ruzies tussen de regeringspartijen
Aan de hand van een aantal grafieken maakte de Britse zakenkrant Financial Times onlangs de balans op van de Duitse economie onder Scholz. Het oordeel is hard. Zijn regering is er niet in geslaagd om de economische neergang te stoppen. Buitenlandse investeerders bleven weg vanwege zwalkend beleid en ruzies tussen de regeringspartijen. De auto-industrie, pijler van de Duitse economie, zucht onder de Chinese concurrentie. Dat de regering eind 2023 stopte met subsidies voor elektrische auto’s hielp de fabrikanten niet. De belofte om 400.000 woningen per jaar te bouwen is niet waargemaakt, de huurprijzen stegen sterk. De verwarmingswet van Groenen-minister Robert Habeck, bedoeld om verwarming met olie en gas te vervangen door warmtepomp en warmtenet, strandde door politiek gesteggel. Alleen de armoede daalde, omdat de uitkeringen omhoog gingen.
Cruciaal voor economisch herstel is een forse stijging van de publieke investeringen, maar daar zit de Schuldenbremse in de weg. De derde economie van de wereld kampt met achterstallige investeringen in infrastructuur (alleen Deutsche Bahn heeft al 45 miljard euro nodig om het spoor te herstellen), onderwijs, innovatie en digitalisering (in 2023 gebruikte 82 procent van de Duitse bedrijven nog een fax).
Einde november 2024: regeringscrisis
Bondskanselier Olaf Scholz, op 6 november 2024 nadat hij voor de media het aftreden van minister van Financiën Christian Lindner had aangekondigd. Foto Clemens Bilan/EPA
De begrotingscrisis van eind 2023 was een opmaat voor de regeringscrisis een jaar later. Het kanselierschap van Scholz eindigde niet voortijdig door politieke ruzie over klimaat, Oekraïne of hét verkiezingsthema migratie, maar over geld. Op de dag dat duidelijk werd dat Donald Trump de volgende Amerikaanse president zou worden, ontsloeg Scholz zijn minister van Financiën, Christian Lindner van de liberale FDP. De FDP trok zijn ministers terug, de stoplichtcoalitie kwam ten einde.
Directe aanleiding was ruzie over de begroting. De FDP wilde een Wirtschaftswende, met onder meer belastingverlaging, lagere uitkeringen, minder regulering en handhaving van de schuldenrem. Ze lagen op ramkoers en wisten dat SPD en Groenen er niet mee konden instemmen. Die zagen de FDP-eisen als bewuste sabotage. Het onderliggende probleem was de economische crisis – 2024 was het tweede krimpjaar – en het onvermogen van de coalitie om gezamenlijk beleid te ontwikkelen. Het onderlinge vertrouwen was al veel langer verdwenen.
Olaf Scholz, die er als partijbestuurder in slaagde diverse ideologische facties binnen de SPD bijeen te houden, kon als kanselier zijn politiek diverse coalitie niet op één lijn te krijgen
Olaf Scholz, die er eerder als partijbestuurder juist in slaagde om de diverse ideologische facties binnen de SPD bijeen te houden, is er als kanselier niet in geslaagd om zijn politiek diverse coalitie op één lijn te krijgen. Drie politieke kleuren in één regering, ongebruikelijk in Duitsland, bleek een te grote opgave. Zijn coalitie was verlamd door verdeeldheid.
Daarnaast zal Scholz worden herinnerd om zijn technocratische voorzichtigheid, zijn gebrek aan krachtig leiderschap. In het tijdperk-Scholz verloor Duitsland de leidende rol in Europa. De negende bondskanselier sinds 1949 steekt bleek af bij zijn voorgangers. Als eerste van de vier SPD-kanseliers, na Willy Brandt (1969-1974), Helmut Schmidt (1974-1982) en Gerhard Schröder (1998-2005), blijft zijn kanselierschap beperkt tot één termijn.
Lees ook
over de Duitse verdeeldheid over steun aan Oekraïne
Ik durf te wedden dat u de ochtend nadat Trump Oekraïne verraadde, wakker bent geworden, de krant hebt doorgenomen en vol ongeloof hebt gedacht: gebeurt dit allemaal echt, is de wereld nu werkelijk in complete chaos en waanzin verzonken? U zou zo snel mogelijk uit deze nachtmerrie willen ontwaken, maar die begint alsmaar opdringeriger het nieuwe normaal te worden en deel uit te maken van uw dagelijks leven.
Dit is ook precies hoe Oekraïners zich drie jaar geleden voelden (met daarbovenop nog alle gruwelen van de oorlog), toen Rusland zijn misdadige grootschalige invasie lanceerde en onze vreedzame steden begon te bombarderen. We wilden het toen uitschreeuwen: dit kan toch niet zomaar, waar gaat het heen met de wereld?
Na drie jaar oorlog hebben wij, Oekraïners, verschillende stadia in onze verhouding tot de realiteit doorlopen. Eerst was er een categorische afwijzing, een weigering om wat er zich afspeelde te aanvaarden, want we geloofden dat een grootschalige oorlog niet alleen een misdaad was, maar volslagen onzin waar geen plaats voor zou mogen zijn in de 21ste eeuw. We hadden de indruk dat het voldoende zou zijn om miljoenen foto’s van de oorlog te maken, talloze stories en reels op onze sociale media te posten, en onze teksten in alle mogelijke talen te vertalen om de wereld wakker te schudden en de waarheid te doen inzien. Een paar weken later zou deze horror weer afgelopen zijn.
Gevoel van euforie
Daarna volgden diepe verontwaardiging en rechtvaardige woede, die resulteerden in enkele glansrijke militaire operaties van de Oekraïense strijdkrachten, die door bovenmenselijke inspanningen de bezetter meter na meter van ons grondgebied terugdrongen. Destijds, eind 2022, zorgde de saamhorigheid binnen ons land en de solidariteit van het Westen voor een gevoel van euforie. Het leek alsof mensen van goede wil die voor morele en rechtvaardige principes opkwamen samen alles zouden aankunnen.
Tegen 2023 was de oorlog een vertrouwde alledaagsheid voor ons geworden, een normaal onderdeel van het dagelijks leven. Woede evolueerde in hulpeloze haat, en angst beklemde niet zo erg meer als vroeger, omdat we er inmiddels aan gewend waren geraakt. Toen het Kremlin ons met kernwapens probeerde bang te maken, reageerden we met gelach, want wat kan een mens anders tegenover de meest destructieve bom stellen?
Als we toch moesten sterven, zouden we dat waardig, breed glimlachend en met trots opgeheven hoofd doen
Meteen kwamen de Oekraïners met een meme over Sjtsjekavytsa op de proppen, een historische heuvel in het centrum van Kyiv. De grap was dat als er toch een kernaanval zou beginnen die ons allemaal in een milliseconde tot as zou reduceren, we ons allemaal eerst op de Sjtsjekavytsa zouden verzamelen voor een feestelijke en hartstochtelijke orgie in oud-Griekse stijl. De tiran zou ons niet kleinkrijgen, en als we toch moesten sterven, dan zouden we dat waardig, breed glimlachend en met trots opgeheven hoofd doen. Binnen de kortste keren werden T-shirts met het opschrift ‘Wie als eerst bij Sjtsjekavytsa is’ heuse bestsellers in Oekraïne.
Toen de oorlog dan zijn derde jaar inging, hadden we evenwel geen kracht meer over voor woede, noch voor grapjes. Het bleek dat zowel angst als haat bijzonder energierovende emoties zijn – je houdt het er dus niet lang mee vol. Een gevoel van uitputting en afstomping begon in te treden, een soort aanvaarding van de realiteit als noodlot waar je niet aan kunt ontsnappen. Dus focusten we onze resterende krachten op de dagelijkse strijd om te overleven – vaak zonder elektriciteit en verwarming in onze huizen, maar vooral zonder hoop dat dit alles ooit afgelopen zal zijn.
Wat kan ik u vandaag vertellen, nu inmiddels het vierde jaar aanbreekt sinds de bloedige inval en de aanslag op de gevestigde wereldorde? We zijn van dromen over de overwinning op de agressor vergleden in vernederend hopen op een onrechtvaardige vrede.
In de praktijk betekent dit dat de maximalistische eis van een terugkeer naar onze landsgrenzen van 1991 (met inbegrip van de Krim) niet meer populair is in de Oekraïense samenleving. Niemand spreekt nog met volle overtuiging over de bezette gebieden – het enige wat telt is dat de oorlog ophoudt en onze mensen niet meer sterven aan het front en in de achterhoede.
Het woord ‘overwinning’ zelf is al een faux pas geworden. Vroeger werd elke verjaardagsfeest afgesloten met het toewensen van een spoedige overwinning, elke goede daad werd op Facebook omschreven als ‘een bijdrage aan onze gezamenlijke overwinning’. Nu is het gênant geworden om daarover te spreken. Onze militaire helden in de loopgraven zouden nog met zo’n hoogdravende stijl kunnen wegkomen, maar in het achterland klinkt zulke pathos goedkoop en laaghartig.
Gerechtigheid
Er wordt nu gesproken over een potentieel vredesbestand, dat voor Oekraïne in meer of mindere mate gunstig zal uitdraaien, maar het is al duidelijk dat het hoe dan ook een vernedering zal betekenen. Zo’n vredesbestand zal het bloedvergieten in elk geval tijdelijk kunnen stoppen, maar het zal het belangrijkste niet terugbrengen. En dan heb ik het niet over de bezette gebieden, maar over gerechtigheid.
In wat voor wereld zullen we ontwaken na dat vredesbestand? Niet alleen in een wereld waarin een sterker land 20 procent van het grondgebied van een zwakker land heeft ingepikt. We zullen verder moeten in een wereld waarin een misdadiger groen licht geeft om krijgsgevangenen te executeren terwijl ze ongewapend op hun knieën staan, om later de beelden van de executie via zijn media te verspreiden. Een wereld waarin mensen worden onthoofd of met een sloophamer de hersenen ingeslagen, waarin oncologische kinderziekenhuizen worden gebombardeerd, waarin hartje winter elektriciteitscentrales worden vernietigd zodat miljoenen gewone burgers de kou moeten trotseren, waarin tijdens een uiterst belangrijke veiligheidsconferentie een drone met springstof doelbewust op de sarcofaag boven een oude kerncentrale wordt afgestuurd. En niemand die daar ook maar enige verantwoordelijkheid voor moet afleggen.
Daar is het dan – de walging die u voelt na het lezen van deze woorden is volkomen terecht, en Oekraïners zijn er al een tijdje mee vertrouwd. Voortaan zal dit gevoel ook stilaan deel gaan uitmaken van uw dagelijkse leven. Want ook al gaat het over vrede, bij een vernederend vredesbestand zal een cruciaal resultaat uitblijven – de veroordeling van de gruweldaden en de vervolging van de daders.
Vergeeft u het mij alvast, maar u zal mijn boodschap uit Oekraïne na drie jaar oorlog wellicht niet graag horen
In plaats van in de gevangenis of in een isolement te eindigen, neemt de agressor gewoon deel aan belangrijke internationale evenementen en dringt hij zijn voorwaarden op. De moordenaar, wiens wandaden ontelbare keren op beeld zijn vastgelegd in de meest gedocumenteerde oorlog uit de menselijke geschiedenis, krijgt geen straf opgelegd maar lacht ons vierkant uit in ons gezicht. Hoe kan zoiets aanvaard worden?
Dat is wat we exact drie jaar geleden voelden, in februari 2022. We wilden iedereen bij de schouders vastpakken om ze wakker te schudden. Het Westen sympathiseerde wel met ons en hielp ons ook, maar het weigerde te erkennen dat deze oorlog eveneens tegen hen werd gevoerd. Vandaag dringt dit schokkende inzicht eindelijk door bij de Europeanen, want iedereen heeft nu begrepen dat de VS in geval van oorlog niet zullen vechten voor Europa en dat de NAVO amper iets voorstelt.
Spijtig genoeg werd Europa niet wakker geschud door Poetins misdaden of door aanmaningen uit Oekraïne, maar door Trump. De geopolitieke omwenteling, of beter gezegd het verraad van de VS, plaatst Europa voor een beangstigend feit, dat eigenlijk al drie jaar geleden evident was.
Straffeloze agressie
De oorzaak van de wereldwijde chaos, waarin Trump bijvoorbeeld over de bezetting van Groenland of van het Panamakanaal begint en treffend demonstreert dat Europa zich niet meer onder de Amerikaanse verdedigingsparaplu bevindt, is heel simpel.
Die schuilt in ongestraft kwaad, in Poetins straffeloze agressie tegen Oekraïne, want deze heeft de gevestigde wereldorde definitief verstoord en alle regels overboord gegooid. Het is deze geslaagde cynische aanslag tegen de wereldorde die bijvoorbeeld tot de situatie heeft geleid waarbij het Internationaal Strafhof, dat een arrestatiebevel tegen Poetin had uitgevaardigd, sancties opgelegd krijgt door de (inmiddels duidelijk voormalige) leider van de democratische wereld. We leven nu in een wereld van hoongelach, kleinering en het arrogant met de voeten treden van alle politieke en vooral morele en ethische waarden die de essentie van Europa vormen.
Het kwaad is ontketend en wordt met de dag sterker, vrijmoediger en agressiever. Moet er nog getwijfeld worden dat als het vrijuit mag gaan, het na een vredesverdrag op termijn weer zal aanvallen – en ditmaal waarschijnlijk niet alleen in Oekraïne?
Dus vergeeft u het mij alvast, maar u zal mijn boodschap uit Oekraïne na drie jaar oorlog wellicht niet graag horen. Wij, Oekraïners, zijn blij dat jullie eindelijk ingehaald worden door het besef dat deze oorlog tegen ons allen gericht is, dus ook tegen jullie, terwijl de agressor zelfs geen moeite doet om zijn bloederige grijns te verbergen. Jawel, het doet ons plezier dat er eindelijk, na bijna 1.100 (!) dagen oorlog, van Oekraïne tot in Amsterdam een bewustzijn is ontstaan dat wij allemaal samen op deze Titanic zitten, en dat die Amerika nooit zal bereiken – want dat is veraf, terwijl ons onheil hier is.
Wij, Oekraïners, blijven na al die tijd doorzetten en doen alles wat er in onze macht ligt om levend van dit gedoemde schip weg te komen. Nu zijn we benieuwd naar de keuze die jullie zullen maken: samen op zoek gaan naar een reddingssloep of willoos ten onder gaan op de tonen van de ‘Ode an die Freude’.
Lees ook
Zelensky zegt dat hij bereid is af te treden, als dat de prijs is voor vrede in Oekraïne
