De politie erkent dat ze grote fouten heeft gemaakt voorafgaand aan de dubbele moord die vorig jaar in Weiteveen in Drenthe plaatsvond. Dat blijkt uit een vrijdag gepubliceerd evaluatierapport. Volgens het rapport zijn er „belangrijke signalen gemist”, werden incidenten niet aan elkaar gekoppeld en werd een wapenvergunning niet ingetrokken waar dat wel nodig was geweest.
Een jaar voor de moorden verkocht de verdachte, Richard K., zijn ouderlijke huis aan een echtpaar. Daarna kregen de kopers en de verkopers een conflict waar de politie zich intensief mee heeft bemoeid. In totaal kwamen er voorafgaand aan de moorden zo’n tachtig meldingen bij de politie binnen over onder meer smaad, laster, intimidatie en bedreiging. Ook werden er vier aangiftes gedaan.
Die meldingen werden vaak apart behandeld, waardoor de politie geen goed overzicht had op de escalerende ruzie en de mogelijke stalking. „Het ontbreken van dat beeld leidde ertoe dat werkprocessen rond stalking niet werden gevolgd en een adequate risico-inschatting en bijbehorend plan van aanpak achterwege bleef”, aldus de politie. Ook had de politie naar eigen zeggen de jachtakte van Richard K. moeten intrekken en de meerdere jachtgeweren in beslag moeten nemen.
Verbeteringen
Naar aanleiding van de evaluatie wil de politie nu een aantal verbeteringen doorvoeren. Om agenten eerder te waarschuwen als een wapenbezitter betrokken is bij incidenten worden bijvoorbeeld systemen aangepast. Ook benadrukt de politie het belang van samenwerking, zowel intern als tussen allerlei verschillende teams om zo „het risico op escalatie zoveel mogelijk terug te dringen”.
„Wat wij naar aanleiding van deze evaluatie ook leren en verbeteren, de nabestaanden krijgen hun geliefden er niet mee terug”, aldus de politiechef van de politie-eenheid Noord-Nederland Martin Sitalsing. „Dat gemis is onherstelbaar.”
Lees ook
Dubbele moord in Drents dorp dreunt nog na. ‘Alsof je in een heel slechte film bent beland’
Al ruim dertig jaar lang willen kabinetten twee dingen tegelijk: groei van Schiphol, en vermindering van de geluidshinder. In de praktijk blijkt dat niet te kunnen: 200.000 mensen in Nederland hebben last van ernstige geluidshinder door de luchthaven.
In deze Haagse Zaken hoor je van onderzoeksjournalisten Karlijn Kuijpers en Derk Stokmans over hun onderzoek naar deze geluidshinder. Ze vertellen hoe ze te werk zijn gegaan, welke en politieke besluitvorming door de jaren heen heeft plaatsgevonden hoe ook dit dossier weer een voorbeeld is van hoe de overheid er niet voor haar burger is.
Heeft u vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze redactie via [email protected].
Over de vergrijzing hoor je vooral doemverhalen. Maar kloppen die wel? Maarten en Marike richten zich op de cijfers en worden positief verrast.
Nederland is, in vergelijking met andere Europese landen, opvallend goed voorbereid op de vergrijzingsgolf. De zeventigjarige van nu is cognitief vergelijkbaar met een 53-jarige van een kwart eeuw terug. En als meer mensen langer doorwerken, ziet de toekomst er heel snel een stuk beter uit.
Jaap van Zweden belde. Of ik een goede advocaat wist. Hij zat in de problemen. Ik vroeg of hij misschien met een kokendheet dirigeerstokje muzikanten had gebrandmerkt omdat ze te snel of te langzaam speelden. Maar dit soort nazipraktijken laat hij graag aan de gezellige Groningse corpsballen van Vindicat over. Nee, hij werd beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag. Hij had musici te hard en te streng toegesproken en was daarom op zoek naar een stevige advocaat.
Ik dacht eerst aan Gerard Spong, die schaamteloos zou gaan uitleggen dat de mentaal gekneusde orkestleden er zelf om gevraagd hebben om zich door Jaap te laten uitkafferen. Domweg door niet weerbaar genoeg te zijn. Bij verkrachte vrouwen had dit motief van Gerard ook erg goed gewerkt.
En ik dacht natuurlijk aan het curieuze echtpaar Knoops, maar realiseerde mij dat dit gerenommeerde advocatenduo op dit moment te druk is met het vrijpleiten van het in opspraak geraakte echtpaar Knoops. Want die twee hebben nogal wat uit te leggen. De klachten aan hun adres zijn niet mals. Gesjeesde mariniers op het balkon van hun kantoor waar ze jarenlang een Noord-Koreaans schrikbewind voerden. De immer wulps geklede mevrouw Knoops jammerde daar niet alleen over de hoerige outfit van de vrouwelijke werknemers, maar luisterde ook schaamteloos alle telefoons af. Nee, het was hartstikke gezellig in dit Buitenveldertse Kremlin.
Een deel van hun personeel wordt op dit moment met chronische PTSS-symptomen verpleegd in de voor dit soort gevallen gespecialiseerde Matthijs van Nieuwkerk-kliniek in Hilversum, waar het gestichtsorkest elke zondagochtend huisconcertjes geeft. Dit alleen nog Josti-klanken uitstotende gezelschap bestaat uit muzikanten van door Van Zweden geterroriseerde internationale ensembles. Verder doolt er een snikkende voetbaltrainer rond. Hij heeft vlak voor de finish op kinderlijke wijze het landskampioenschap uit handen gegeven. Deze Italiaan wordt dagelijks bezocht door huilende spelers en radeloze supporters die maar niet snappen waarom de blinde Ajax-directie hun verlosser zo gemakkelijk laat gaan. De Amsterdamse clubleiding verzint nu allerlei slappe smoesjes dat de eisen van de sympathieke Toscaanse filosoof te hoog waren. Wie dit soort directiedrek van die ooit onaantastbare Amsterdamse voetbalclub lekt? Geen idee. Hoe alle roddelrommel in hun vaste clubblaadje De Telegraaf terechtkomt? Via die enge Vera Bergkamp? Haar integere woordvoerder Sonja K.? Dat kan natuurlijk ook. Hoewel die liever met deze krant dealt. Of komt alles gewoon van Gordon, die afgelopen jaar de huisbaas van Farioli was? Om de aanstaande leegloop bij Ajax wordt in Rotterdam en Eindhoven nu alvast vrolijk gegrinnikt.
Het zijn ontluisterende dagen. Zo dacht ik jarenlang dat de Zwarte Cross in de Achterhoek een lokaal feestje was van een aantal vrolijke lokale boerenmafklappers, die opereren vanuit een zootje tweedehands caravans en wat rammelende pipowagens. Maar nu begrijp ik dat dit ooit als alternatief begonnen feestje inmiddels eigendom is van een of ander gewiekst private-equitybedrijf dat vuistdiep in de rechtsdraaiende kont van de democratisch gekozen dictator Donald Trump zit. Deze schimmige organisatie investeert in wapens, fossiele energieprojecten en helpt ook nog eens om kansloze Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever uit hun huizen te treiteren.
Toen de Zwarte Cross-jongens mij onlangs belden of ze mij tijdens hun festival mochten interviewen, zei ik onmiddellijk ja. Dat leek me nou leuk. Daarna polsten ze of ik de volgende dag ook nog wilde preken tijdens een alternatieve kerkdienst voor ongelovigen. Ook daar had ik zin in. Maar toen dacht ik nog dat ik te maken had met een stelletje vrolijke familieleden van Bennie Jolink. Ik wist niet dat er een discutabele roedel Amerikaanse geldwolven achter zat.
Ik weet dat de organisatoren van het festival zich ook kapot schamen voor hun eigenaar die ze gekscherend hun ‘boze stiefmoeder’ noemen, maar toch heb ik vrijdagochtend afgebeld omdat ik er gewoon slecht van sliep.
En nu? Nu ga ik gewoon slecht slapen terwijl ik over het uithongeren van Gaza denk. We staan erbij en we kijken ernaar. En ooit zeggen we met droge ogen: wir haben es nicht gewusst.
Eigenlijk zoek ik als medeschuldige zelf ook een advocaat.
