Kunnen maanvissen in gevangenschap eenzaam worden als er ineens geen mensen meer komen? En helpt het tonen van silhouetten van mensen dan? Medewerkers van het Kaikyokan aquarium in het westen van Japan denken van wel: het is wat ze in januari zagen gebeuren met ‘hun’ maanvis.
Maanvissen zien er bizar uit: groot en rond en plat, zonder staartvin. De wetenschappelijke naam Mola mola verwijst naar een molensteen. Het dier zwemt rechtop: het zijaanzicht is dat van de volle maan. In het Engels heten ze sunfish: in het wild zonnen maanvissen regelmatig op hun zij aan het zeeoppervlak (al wordt ook gedacht dat ze zich aanbieden aan zeevogels die hun parasieten willen eten). Maanvissen zijn de grootst bekende beenvissen. Ze worden meer dan drie meter in doorsnee en meer dan tweeduizend kilo zwaar.
Het exemplaar in Kaikyokan is nog geen meter. Nadat het aquarium op 1 december sloot voor (luidruchtig) renovatiewerk lustte het dier zijn kwallen niet meer en wreef het zich tegen het glas (althans, acryl) aan.
Het dier mist bezoek, dacht een van de medewerkers. Toen ze kleding voor het aquarium hingen met geprinte foto’s van mensengezichten erboven ging het dier tot hun verbazing weer eten, schrijven ze op X.
Het aquarium gaat in de zomer pas weer open. Hopelijk overleeft de maanvis zes maanden eenzaamheid.
Een rondje golf in potdichte mist. Ik, een golfer van wat bedenkelijk kaliber, doe mijn best om mijn bal naar de nauwelijks zichtbare vlag te slaan. Uit het niets verschijnen twee wandelaars op het pad dat over de fairway loopt. Eén van hen vraagt met grote grijns: „En, gaan er nog veel ballen de mist in vandaag?”
Walther Boer
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Nu ik als een alleenstaande leef omdat mijn vrouw in een verpleeghuis zit, merk ik dat aan die status bepaalde nadelen kleven. Nadelen van zeer praktische aard waarvan je je geheel niet bewust bent als je met iemand samenleeft. Ik geef enkele voorbeelden.
Laat ik beginnen met iets wat tot de even onontkoombare als onmisbare rituelen van het leven behoort: eten. Samen eten heeft iets gezelligs, tenzij de sfeer om andere redenen al verpest is. Je praat en je proeft, het ene stimuleert het andere.
Maar als je in je eentje eet, ben je hoofdzakelijk bezig met kauwen en slikken. Een vrij eentonige bezigheid die je al snel naar de krant of de tv doet grijpen. Dat gaat weer ten koste van je aandacht voor het voedsel, zodat het eten verwordt tot een soort machinale oefening van je kaken, zonder veel kraak of smaak. Binnen tien minuten ben je klaar. Afruimen maar!
In mijn geval leidt het alleen-leven ook tot een buitengewoon hinderlijk soort controledwang. Voor ik mijn huis verlaat, controleer ik minstens drie keer of alle lichten wel uit zijn en alle ramen gesloten. Eenmaal buiten doemt desondanks de vraag op of ik ook het bovenlicht in de keuken heb afgesloten om te voorkomen dat de kat op visite gaat.
Terug. Bovenlicht potdicht, natuurlijk. Weer buiten, inmiddels op de hoek van de straat, schiet me te binnen dat ik de sleutel van de voordeur eigenlijk tweemaal in het slot had moeten omdraaien, zoals mijn vrouw veiligheidshalve altijd deed. Terug dus maar weer? Néé, géévéédéé, dit wordt gekte. Resteert: vaag schuldgevoel dat slechts heel langzaam verdampt.
Kortom, wat je mist is het gedeelde verantwoordelijkheidsgevoel van vroeger. Je inspecteerde voor het vertrek met een snelle blik elkaars kleding, de een liep nog even door de huiskamer, de ander deed de keuken – en weg was je.
De controledwang is in de plaats gekomen van de sociale controle die een essentieel bestanddeel is van het samenwonen. Jij bent de enige geworden die verantwoordelijk is voor alles wat binnen jouw bereik gebeurt.
Dat geldt vooral ook voor je eigen lichaam. Nu kom ik op een nogal intiem gebied en moet ik de lezer waarschuwen dat verder lezen gevaarlijk kan zijn voor zijn of haar (!) welbevinden.
Er zit een puist op mijn rug. Ik merk het aan een plekje bloed in mijn onderhemd, het voelt ook een beetje pijnlijk. Ik probeer de plek in de spiegel te traceren, wring mijn bovenlichaam in allerlei onmogelijke bochten, voorover en achterover buigend, haal er nog een spiegeltje bij, maar de puist blijft zich goeddeels verscholen houden. Als ik hem over mijn schouder probeer te bereiken, ontstaat er kramp in mijn bovenarm.
Wat te doen? Vroeger riep je: „Wil je even komen kijken?” Nu luistert er niemand meer. Naar de buren dan maar? Ik sta op redelijk goede voet met ze, maar ik kan toch moeilijk aanbellen en aan de buurvrouw vragen: „Wil je even naar mijn blote rug kijken?” Misschien is het een preuts soort verlegenheid en zijn er lezers die het zelfs heel spannend zouden vinden – maar mij niet gezien. Maar wat dan? Je kinderen van verre laten komen, vrienden bellen?
Naar de huisarts dan maar? Maar als die adviseert: goed schoon houden, elke dag een nieuwe pleister – wie moet dat dan doen? God helpe mij, maar Die kan ik ook al niet bereiken.
FC Twente heeft zich dankzij een 1-0-zege op het Turkse Besiktas geplaatst voor de tussenronde van de Europa League. De ploeg van trainer Joseph Oosting moest winnen en was dan nog afhankelijk van resultaten op enkele andere voetbalvelden in Europa.
De thuisploeg creëerde tal van kansen, maar kwam pas een kwartier voor tijd op voorsprong door een doelpunt van Daan Rots. Die treffer was voldoende voor een Europees vervolg, bleek toen alle duels klaar waren. Ook Ajax en AZ komen uit in de tussenronde van het tweede Europese clubtoernooi.
Geen plek in de top 8
AZ heeft het hoofdtoernooi van de Europa League slecht afgesloten. De Alkmaarders gingen met 4-3 onderuit bij Ferencváros. Bij rust stond het al 3-0 voor de thuisploeg.
AZ was dankzij de zege van vorige week op AS Roma (1-0) al verzekerd van een plaats in de tussenronde. Het elftal van trainer Maarten Martens had nog een minieme kans om in de top 8 te eindigen en zich zo direct voor de achtste finales te kwalificeren. Dat zat er in Boedapest voor rust geen moment in.
Ongeslagen in Turkse competitie
Ajax heeft de poule van de Europa League afgesloten met een knappe overwinning op Galatasaray (2-1). De ploeg van trainer Francesco Farioli verzekerde zich met die zege van een plaats in de tussenronde om een plek in de achtste finales.
Galatasaray was dit seizoen nog ongeslagen in de Turkse competitie en Europa League. De topclub uit Istanbul speelde zeker niet slechter dan de thuisploeg maar sprong wel minder efficiënt met de kansen om. (ANP)
