Af en toe moest ik aan Michelle Obama denken terwijl president Trump stond te stralen op het feest van zijn leven. Michelle wilde er niet bij zijn, zoals ze ook de begrafenis van Jimmy Carter had gemeden. Haar walging van het politieke circus in Amerika moet groot zijn geworden.
Je ziet ze tegenover elkaar staan in hun huiskamer: Michelle en haar zoveel inschikkelijker man, Barack. Hij: „Ga nou mee, we moeten ons niet laten kennen.” Zij: „Mij niet meer gezien. Ik wil nooit meer iets met die proleet en zijn weerzinwekkende kliek van patsers en profiteurs te maken hebben.” Hij: „Ze zullen ons uitlachen.” Zij: „Dat doen ze toch al.” Hij: „Wegblijven is capitulatie.” Zij: „Néé. Meedoen is capitulatie. Gezellig kletsen met Trump, zoals jij op die begrafenis, is capitulatie. Na alles wat hij over jou heeft gezegd.”
Misschien was haar beslissing politiek gezien niet handig, toch ligt mijn sympathie bij haar. De prominente Democraten gedroegen zich zogenaamd waardig tijdens de inauguratie, alles lieten ze over zich heengaan: al die luidkeelse, nauwelijks verkapte beledigingen van Trump aan hun adres. Over een Amerika dat „in verval” zou zijn, dat op deze dag „bevrijd” werd en nu dankzij Donald J. Trump aan een „Gouden Eeuw” zou gaan beginnen.
Verstijfd bleven ze zitten: de Clintons, Kamala Harris en haar man, Biden en zijn vrouw en… Barack Obama. Ze moeten het als een strafexpeditie hebben ervaren. Het was pijnlijk om aan te zien. Zou Hillary Clinton niet even aan Michelle hebben gedacht? Hillary die destijds tot op het bot werd beledigd door Trump. „Crooked Hillary”, noemde hij haar altijd. „Lock her up!”, schreeuwde hij meermalen naar zijn publiek. Het enige verzet dat ze tijdens de inauguratie kon bieden, was een schamper lachje. Als iemand reden had óók thuis te blijven, was het Hillary.
Deze Democraten wilden niet afdalen naar het niveau van hun tegenstander, maar ze zullen zich toch heel wat strijdvaardiger moeten opstellen om hem effectief weerwerk te kunnen bieden. Het opportunisme rond de nieuwe leider tiert welig. Daar zaten ze te glimmen aan de andere kant van Trump: Jeff Bezos (Amazon), Mark Zuckerberg (Meta), Elon Musk (Tesla en X), Tim Cook (Apple). De miljardairs die zich schurken tegen de politieke macht. Bezos, eigenaar ook van The Washington Post, wilde niet dat zijn krant zich uitsprak voor Kamala Harris. Hij is met zijn andere bedrijven sterk afhankelijk van overheidscontracten.
Bezos had zijn verloofde meegenomen, Lauren Sánchez, de opvallendste vrouw in dit gezelschap. Ze ging geheel in het wit gekleed en maakte er geen geheim van dat ze trots was op haar buste. Ze probeerde zoveel mogelijk aandacht te trekken door druk te fotograferen en te praten. Toen Trump even in haar buurt kwam, zag je haar hopen dat hij haar zou aanspreken, maar helaas, hij liep door naar een man.
Deze Sánchez, bekend geworden van tv-presentaties, doet samen met Bezos nuttig werk op milieugebied. Ze financieren belangrijke initiatieven in het kader van klimaatverandering. Toch stonden ze nu te juichen voor een president die aankondigde dat hij zou ophouden met allerlei milieumaatregelen. „Drill, baby, drill”!
Michelle Obama en Lauren Sánchez: twee werelden die niets meer met elkaar te maken hebben.
