Column | Eén pas met al je gegevens – dat is de droom van het Japanse ministerie van Digitale Zaken

Posted on January 5, 2025 by admin

Japan is in de ban van de digitalisering en ik ben een van de meest recente slachtoffers. „Uw nieuwe My Number-kaart”, zegt de vriendelijke gemeentemedewerker terwijl ze een roze kaart overhandigd met daarop het Japanse equivalent van een burgerservicenummer. Vanaf de chip in deze pas moet op de lange termijn mijn rijbewijs, belastingaangifte en zelfs mijn nationale zorgverzekeringspas te lezen zijn. Het is een van de laatste pogingen van de overijverige minister van Digitale Zaken, Taro Kono, om Japan volledig digitaal te krijgen.

De gemeentemedewerker schuift een papiertje over de gladde houten tafel heen. „Duizend yen meneer”, zegt ze. Ze is gefixeerd op haar computerscherm. „Dit is het ontvangstbewijs.” Via de mail ontvangen is geen optie, verzekert ze me. Met haar vinger tikt ze op de plek waar ik mijn naam en de datum moet opschrijven. Een papieren kopie voor ons beiden.

Floppydisks

„Ik heb geen contant geld bij me,” zeg ik zenuwachtig terwijl ik al mijn zakken doorzoek voor het bedrag van omgerekend ongeveer 6 euro. „Kan ik met mijn creditcard betalen?” Ik weet het antwoord al, maar stel de vraag uit gewoonte. „Nee”, zegt ze streng. „Op het station hier dichtbij is een pinautomaat. Loop daar maar snel naar toe. Ik wacht hier op u.” Haar lichte irritatie is voelbaar, al vermomt ze hem met een glimlach.

Twintig minuten later sta ik buiten met mijn gloednieuwe My Number-kaart. Precies op tijd. Ik moet de volgende dag in het ziekenhuis zijn en kan mijn aanwinst meteen uitproberen. De pas is namelijk ook een van de manieren waarop de overheid het landelijke zorgsysteem wil stroomlijnen. Op dit moment heeft elk ziekenhuis en elke gemeente zijn eigen systeem voor het verzamelen van zorginformatie.

Ondanks meerdere pogingen is Japan er nog niet in geslaagd om alle systemen op een lijn te krijgen. Tijdens de coronapandemie moest het ministerie van Volksgezondheid informatie van patiënten verwerken die via de post, de fax, de mail of telefonisch binnenkwam. Sommige huisartsen stuurden floppydisks op.

Plastic insteekhoes

Bij de receptie van het ziekenhuis zie ik een My Number-kaartlezer ter grootte van een koffieautomaat staan. Voordat ik mijn pas erin kan leggen, word ik echter de andere kant op geseind. „Je moet hier zijn”, vertelt de receptioniste. Ze vraagt om mijn zorgverzekeringspas. Mijn gloednieuwe aanwinst mag ik weer in mijn zak schuiven, samen met mijn enthousiasme.

Ze overhandigt een plastic insteekhoes, vol met papieren en weer een nieuwe pas, deze keer met het logo van het ziekenhuis erop. „Die moet u bij u houden en overhandigen bij de balie van elke afdeling die u bezoekt vandaag”, krijg ik te horen. Nog een laag plastic erbij in mijn portemonnee. Die is vanwege zijn toenemende dikte inmiddels door de veren van mijn winterjas te voelen.

Eenmaal aangekomen bij de kaakchirurg – ik moet een verstandskies laten trekken – leg ik het mapje op de balie. Een medewerker grist het uit mijn handen nog voordat ik het heb losgelaten. „We roepen u zo”, krijg ik te horen. Maar voordat ik in de wachtruimte ben hoor ik al iemand „Meneer Vander! Meneer Vander!” roepen. Het laatste deel van mijn achternaam is weggevallen bij de registratie. Het IT-systeem had niet genoeg vakjes om mijn hele naam in op te schrijven. Ik pak mijn jas en tas op en loop terug. „Sorry, maar kunt u de volgende keer ook uw hanko, uw persoonlijke stempel meenemen? Als u die niet heeft kunnen we de volgende operatie niet goedkeuren.”

Eenmaal thuis ben ik een plastic folder met zestien vellen papier en een ziekenhuispasje rijker. De My Number-kaart zit nog ongebruikt in mijn zak. „Is het gelukt?” vraagt mijn partner. „Ja”, zeg ik vrolijk. „Ik heb uiteindelijk maar tien minuten in de wachtkamer gezeten.”

Na ruim twee jaar heeft noodlijdend Libanon eindelijk weer een president

admin
January 9, 2025
0

Na ruim twee jaar touwtrekken heeft Libanon eindelijk een nieuwe president. Bij een stemming in het parlement, de dertiende in totaal, werd legerleider Joseph Aoun (60) deze donderdag aangewezen als het nieuwe staatshoofd. Hij zal het zeer verdeelde land, dat nog niet bekomen is van de recente oorlog tussen Israël en Hezbollah en al langer met een diepe economische crisis kampt, samen met andere groepen weer overeind moeten proberen te helpen. In zijn dankrede tot het parlement sprak Aoun van „een nieuw tijdperk” en „het moment van de waarheid”.

De verkiezing werd vooraf als een belangrijke graadmeter beschouwd voor de afgebrokkelde machtspositie van Hezbollah, de door Iran gesteunde sjiitische militie die de laatste decennia was uitgegroeid tot de machtigste speler in de Libanese politiek. Vooral afgelopen herfst liep Hezbollah echter zware klappen op door hevige Israëlische luchtaanvallen en een inval van Israëlische grondtroepen in het zuiden van Libanon. Israël billijkte zijn offensief met een verwijzing naar de beschietingen die Hezbollah sinds oktober 2023 op doelen in Noord-Israël uitvoerde uit solidariteit met Hamas en de Palestijnen in de Gazastrook.

Eerder had Hezbollah een voorkeur geuit voor een andere kandidaat dan Aoun en alternatieven geblokkeerd. Maar mede onder Amerikaanse en Saoedische druk haalden ze bakzeil. Volgens analisten besefte Hezbollah dat ze Aoun beter konden accepteren omdat de nieuwe Amerikaanse president Donald Trump na zijn aantreden op 20 januari hen anders wellicht een nog minder welgevallige kandidaat door de strot zou pogen te duwen. Ook Saoedi-Arabië steunde Aoun. Hezbollah kon zich evenmin permitteren de Saoediërs tegen de haren in te strijken omdat die onontbeerlijk zijn voor de bekostiging van de wederopbouw van Zuid-Libanon. In dat nog altijd door Hezbollah beheerste gebied is ook de meeste oorlogsschade aangericht.

Etnisch sterk verdeeld

In het etnisch en religieus sterk verdeelde Libanon wordt het presidentschap vanouds bekleed door een christen, niet zelden een christelijke legeraanvoerder. De premier daarentegen is een soennitische moslim, terwijl de parlementsvoorzitter een sjiiet is.

Aoun, geen familie van de vorige president Michel Aoun, stond sinds 2017 aan het hoofd van het Libanese leger. Militair gezien was dit overigens al jaren de mindere van Hezbollah, dat dankzij Iraanse steun onder meer over een indrukwekkend rakettenarsenaal beschikte. Aoun, die al sinds 1983 deel uitmaakt van de strijdkrachten, hield zijn leger de laatste maanden ook wijselijk buiten de hevige strijd tussen Israël en Hezbollah.

Sinds eind november is er echter een wapenstilstand van kracht tussen Israël en het aangeslagen Hezbollah. De partijen hebben na Amerikaanse bemiddeling afgesproken dat Israël het zuiden van Libanon zal ontruimen maar ook dat Hezbollah zich niet meer ten zuiden van de rivier de Litani mag ophouden. Het Libanese leger moet hierop in samenwerking met de VN-troepenmacht Unifil toezien. Voor Aoun zal vooral dit laatste een vuurproef worden.

Strikt genomen hebben Hezbollah en de Libanese regering zich eind november zelfs verplicht om – op grond van een oude resolutie van de Veiligheidsraad van de VN alle milities, Hezbollah incluis – te ontwapenen. Tijdens zijn toespraak tot het parlement beloofde Aoun dan ook hard te zullen werken aan een geweldsmonopolie voor de staat.

Hoewel Aoun zich doorgaans op de achtergrond hield, uitte hij in 2021 stevige kritiek op de politieke leiding van het land

De president moet ook proberen het economische tij in Libanon te keren. Al zes jaar lang heerst er een diepe crisis, waardoor veel Libanezen amper meer kunnen rondkomen. Vaak is er slechts enkele uren per dag stroom beschikbaar. Ook de wijd verbreide corruptie is debet aan de economische problemen van het land. Hoewel Aoun zich doorgaans op de achtergrond hield, uitte hij in 2021 stevige kritiek op de politieke leiding van het land. Hij wees erop dat ook militairen soms honger leden door de crisis. ,,Wat zijn jullie van plan te doen”, wierp hij de politieke leiding toen voor de voeten.

Een andere factor die Aoun en zijn land parten kan spelen is de val van het onderdrukkende regime van de Syrische president Assad, tot voor kort eveneens een bondgenoot van Hezbollah. Het kleine Libanon herbergt nu nog meer dan een miljoen Syrische vluchtelingen. Slechts een fractie is daarvan inmiddels naar Syrië teruggekeerd, terwijl de laatste weken juist veel Assad-getrouwen naar Libanon zijn gevlucht.

Hollywood-beroemdheden zien hun huis in vlammen opgaan – lot van Paul Verhoevens villa onzeker

admin
January 9, 2025
0

‘Mijn hart is gebroken. Met mijn gezin op televisie zien hoe ons huis in Malibu [Californië] afbrandt is iets wat niemand zou moeten meemaken”, zo schreef Paris Hilton. Het afbranden van haar huis in Malibu – waarover ze mogelijk vanuit haar hoofdresidentie, een optrekje met zeven slaapkamers en dertien badkamers in Beverly Hills met als buren Justin Bieber en Adele – berichtte was een van de vele berichten over de verwoestende branden in Los Angeles en omgeving, waar donderdagmiddag bekend was dat er ten minste 5 mensen waren omgekomen en ten minste 40 vierkante kilometer in de as is gelegd.

Paris Hilton was niet de enige beroemdheid die getroffen is door de branden. Filmsterren als Jennifer Aniston, Bradley Cooper, Billy Crystal, Tom Hanks, Adam Sandler and Michael Keaton wonen in de zeer welgestelde Pacific Palisades, waar het epicentrum van de branden zich bevond. Het is ook de plek waar de Nederlandse regisseur Paul Verhoeven met zijn vrouw Martine een huis heeft. Hij werd met zijn vrouw en hun twee honden dinsdagavond geëvacueerd. Ze zijn intussen veilig ondergebracht bij vrienden, aldus Verhoevens woordvoerder. Die vreest het ergste voor de villa, dicht bij de kustweg naast de Portrero-canyon gelegen.

De ranch van **Will Rogers’** State Beach in Pacific Palisades brandt af op 7 januari.

‘Alles is weg’

Acteur Billy Crystal (76) verloor het huis waarin hij al sinds 1979 woonde. „We brachten er onze kinderen en kleinkinderen groot, elk hoekje van ons huis was gevuld met liefde. Die prachtige herinneringen kan niemand ons afnemen”, liet hij weten. Ook filmsterren Adam Brody en Ricki Lake („Alles weg, ik kan niet geloven dat ik dit typ”) verloren hun huis. Acteur James Woods beschreef op CNN hoe een 94-jarige, dementerende buurman in de chaos van de evacuatie bijna over het hoofd werd gezien. Hij wist nog niet hoe zijn huis eraan toe was.

Bij **Sunset Boulevard** gingen enkele bekende gebouwen in vlammen op.

Woensdag ontstond in de vroege ochtend een nieuw brandhaard in Runyon-canyon in de Hollywood Hills, vlak bij toeristische attracties als de Walk of Fame, het TCL Chinese Theatre en het Dolby Theatre, waar de Oscars worden uitgereikt. Het personeel van The Hollywood Bowl werd geëvacueerd, maar de brandweer kreeg die brand daar vrij snel onder controle, mede omdat door afnemende wind blusvliegtuigen en helikopters konden worden ingezet. De volledige evacuatie van heel Hollywood ten noorden van Hollywood Boulevard werd rond middernacht ingetrokken. Volgens getuigen was de toeristenattractie Magic Castle, een trefpunt voor goochelaars en illusionisten, even in acuut gevaar.

Historisch erfgoed

In de Pacific Palisades gingen enkele bekende gebouwen in vlammen op, zoals Wil Rogers’ Ranch House met dertig kamers, een locale synagoge en de Palisades Charter School, decor van menig high-schoolfilm. Museum Getty Villa met zijn kostbare collectie antieke kunst overleefde de brand. Omdat het gras en struiken rond het museum regelmatig gemaaid wordt, het over een eigen waterbassin beschikt en een filtersysteem heeft dat de kunstcollectie tegen rookschade beschermt.

De beroemde, metershoge Hollywoodletters staan aan de ‘goede’ kant van de brand en lijken veilig. Maar het is nog niet gedaan met de verwoesting van het cultureel erfgoed. Voor The Eames House, een Amerikaans architectonisch hoogtepunt van de 20ste eeuw, en Villa Aurora – het huis waar de Duitse schrijver Thomas Mann woonde nadat hij gevlucht was voor de nazi’s – wordt gevreesd.

Veelzijdige kangoeroes ontsprongen de dans bij de massa-uitsterving van 40.000 jaar geleden

admin
January 9, 2025
0

De grijze reuzenkangoeroe, de rode reuzenkangoeroe, de bennettwallaby en de goodfellowboomkangoeroe: in Australië komen tientallen soorten kangoeroes voor. Maar tot zo’n 40.000 jaar geleden waren dat er nog eens tientallen meer. In die periode, tijdens het Laat Pleistoceen, vond wereldwijd een massa-extinctie van grote zoogdieren plaats. Australië werd bijzonder hard getroffen: 90 procent van de megafauna verdween, waaronder zeker 27 kangoeroesoorten.

Toch had het nog veel erger kunnen zijn, schrijven Australische biologen in Science. Uit onderzoek aan tandglazuur van fossiele kangoeroes blijkt dat veel soorten wisten te overleven door hun dieet aan te passen.

De ‘Laat-Pleistocene megafauna-extinctie’ wordt het massale zoogdieruitsterven tussen 65.000 en 40.000 jaar geleden ook wel genoemd. Wat de oorzaak precies was is nog altijd onduidelijk, maar vermoedelijk speelde zowel klimaatverandering als het ten tonele verschijnen van de mens een rol. Een veranderend klimaat zou voor een veranderende vegetatie hebben geleid, en dat kán een probleem zijn voor kieskeurige eters. Dus om te achterhalen of dat ook voor de kangoeroes gold, besloten de biologen het tandglazuur van de gebitten van bijna duizend fossiele én nog levende kangoeroes te bestuderen.

De meeste moderne kangoeroes en wallaby’s zijn ofwel echte grazers (met een dieet van kruidachtige planten en gras) of ‘gemixte’ planteneters (gras en een verscheidenheid aan tweezaadlobbige planten). Maar van de uitgestorven kortneuskangoeroes bijvoorbeeld wordt, op basis van hun tandvorm, aangenomen dat ze veel specialistischer aten.

Dat blijkt wel mee te vallen, concluderen de Australische biologen in de huidige publicatie. Zij onderwierpen scans van de kangoeroegebitten aan een ‘microslijtagetextuuranalyse’. Zo konden ze in detail zien of en hoe het glazuur beschadigd was. Op basis van die gegevens concluderen ze nu dat de meeste kangoeroes generalistische planteneters waren: niet te beroerd om hun dieet wat aan te passen aan de omstandigheden als verstoringen door klimaat daarom vroegen.

De drie hedendaagse kangoeroesoorten die wél specialistische neigingen vertoonden hadden bovendien een tegenovergesteld dieet: één soort was een uitgesproken grazer, twee anderen waren juist dol op struiken. „Ze kunnen niet gelijktijdig zijn uitgestorven door het verlies van hun voedselbron”, concluderen de auteurs. Gras is immers juist kenmerkend voor een droger klimaat en struikgewas voor een natter klimaat, dus een klimaatverschuiving zou nooit alle drie de soorten kunnen hebben benadeeld.

Niets wijst er in de ogen van de biologen dan ook op dat de kangoeroes (en andere grote grazers) zijn uitgestorven door klimaatveranderingen destijds. Veel waarschijnlijker is het volgens hen dat de mens het gemunt had op grote zoogdieren met lekker veel vlees eraan.