‘Alleen als je hier bent, begrijp je hoe erg het is’

Na de ramp In deze rubriek vertellen betrokkenen over de gevolgen van de aardbevingen in Turkije en Syrië. De Rotterdamse huisarts Shakib Sana helpt in Adiyaman waar hij kan.

Kamp in Adiyaman voor slachtoffers van de aardbeving.
Kamp in Adiyaman voor slachtoffers van de aardbeving.

Foto Emrah Gurel/AP

‘We zijn hier nu vier, nee, drie dagen. Vrijdagochtend zijn we met 150 vrijwilligers naar Turkije vertrokken. Het is een diverse groep: artsen, verpleegkundigen, bouwvakkers, allemaal mensen die elkaar vonden via een oproep op WhatsApp. Een spontane actie, er zit geen grote organisatie achter. Twee Turks-Nederlandse ondernemers hebben dit opgezet.

„Nadat we waren geland in Gaziantep zijn we opgesplitst in kleinere teams. AFAD, de Turkse hulporganisatie, heeft ons team met een bus naar de stad Adiyaman gereden. Daar hebben we ons gemeld: wat kunnen we doen? Op de campus van de universiteit was een medische post ingericht, die is de afgelopen dagen flink uitgebreid. Buiten staan nu twee grote tenten waarin we mensen kunnen behandelen. Op dit moment kijk ik uit over een zee van matrassen. Normaal gesproken komen studenten hier samen, nu slapen er hulpverleners, zij aan zij. Ik ben blij dat ik even kan opwarmen. Het is ontzettend koud. Vandaag was het min zes.

„We bieden vooral zorg aan mensen die niet ernstig ziek zijn maar wel dringend hulp nodig hebben. De eerste dagen hebben we denk ik duizend tot vijftienhonderd mensen gezien. Mensen die van twee, drie hoog naar beneden zijn gesprongen, of die al dagen geen toegang hebben tot hun medicijnen. Vandaag had ik een patiënt met een nagelabces: een verwonding door het met de hand graven in het puin. We zien blaasontstekingen en heel veel longontstekingen. En ook steeds vaker diarree.

„Gelukkig zijn er drie ambulances, daarmee kunnen we naar afgelegen dorpen. Een paar van ons kunnen tolken, dus communicatie is meestal geen probleem. We krijgen veel medicijnen en medische spullen aangeleverd. Aan morfine en antibiotica is wel gebrek.

„Deze ramp is zo onvoorstelbaar groot, alleen als je hier bent, begrijp je hoe groot de ramp is. Het gaat niet alleen over verwoeste gebouwen: honderdduizenden mensen zijn dakloos, hun levens zijn totaal ontwricht. Iedereen, echt iedereen, heeft iemand verloren. Toch helpen mensen elkaar en zijn ze dankbaar.

„Ook binnen ons team is er veel saamhorigheid. Ik wil benadrukken dat we dit samen doen, met onder andere huisartsen Bünyamin Meral, Mohammed Aleem en mijn echtgenote Sevilay Temel. Ondanks de moeilijke omstandigheden is er geen moment van discussie geweest. Een opmerking die we hier kregen was: jullie praten met elkaar en regelen ineens iets. Hoe kán dat? We legden uit: in Nederland houden we van organiseren. Die eigenschap hebben we meegenomen naar het rampgebied.”