Ik heb spijt dat ik niet op NSC gestemd heb. Ik geniet. Van Pieter die terugkeert en dan weer niet terugkeert. Van het gedoe rond Nora, de staatssecretaris die opstapte vanwege de geur waar het kabinet-Schoof in staat. Van de eindeloze fractievergaderingen waar de vraag centraal stond of het kabinet waarin ze na lang wikken en wegen zijn gaan zitten wel of niet racistisch is. Van het woord ‘rechtsstatelijk’. Van Rosanne en Femke die na vier maanden tot de conclusie komen dat het ‘voor de schermen’ ook niet pluis is. Van het gesprek in deze krant tussen Rosanne en Guus, twee oud-collega’s. Van Nicolien die het nog steeds een fijne club vindt. Ik hoop op nog meer gewetensvroeging.
NSC’ers zijn geen kwade mensen. Ze bedoelen het goed, maar alles valt net verkeerd. Ze vinden elkaar in de angst om verkeerd in de geschiedenisboekjes te belanden. Het zijn de grijstinten, het is de Nederlandse Unie. Begonnen uit idealisme, besmet door de realiteit.
Zaterdag is het NSC-congres in Nieuwegein (!).
Heeft iemand kaarten over?
Ik wil alles zien.
De ontevreden leden die daar allemaal komen zeggen dat ze juist op NSC hadden gestemd om het soort toestanden waarin we nu zitten te voorkomen.
Komt Pieter?
Nog beter: Pieter vanuit het ziekbed op een groot scherm.
(Op het moment van schrijven komt NSC met een persbericht: Pieter keert ‘per direct’ toch wel terug in de Tweede Kamer. Hij is van plan om ‘rustig stap-voor-stap’ weer te beginnen en gaat de taken verdelen met Nicolien).
Fijn dat Nicolien in beeld blijft, sowieso ook een staande ovatie voor Nicolien op het congres, ze was een prima Pieter die naar haar mogelijkheden heeft gefunctioneerd. Mag zij alsjeblieft de ruimte om nog een keer in een microfoon zeggen dat het kabinet-Schoof ook jullie kabinet is?
De interviews na afloop. De afkeer van ‘ruwe taal’ die van de gezichten druipt.
Ik blijf wensen, maar als er camera’s naar binnen mogen, mag het dan Nieuwsuur zijn? Een hele uitzending graag. Vol ontevreden leden van het eerste uur. De echte Pietermannen volgen van het ontbijt tot en met het congres. Roeren in kopjes koffie, zeggen het moeilijk is. Dat heerlijke oerdegelijke logo op die donkere windjacks. Het lettertype door Pieter zelf uitgezocht. Niet te groot, niet te klein, opvallend door niet op te vallen.
Met elkaar de speerpunten nog een keer doornemen. Dat zijn er tien.
Met stip op één: goed bestuur. ‘Goed voor de mensen zorgen.’
Nou, zo’n bestuur hebben we nog nooit gehad.
Verder snak ik naar een reportage in deze krant van Arjen van Veelen, echtgenoot van de opgestapte Rosanne. De hele worsteling graag, en ook hoe hij thuis de boel draaiende hield. Mag dat rond Sinterklaas?
Mislukte er maar meer zo mooi als NSC.
Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.
