Marieke Sikma en Andries Ketelaar verkochten hun huis in Amersfoort.
Foto Bram Petraeus
N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Interview
Verkopers Hun rijtjeshuis aan de Leusderweg in Amersfoort verbouwden ze naar energielabel A+. En dat merkten Marieke en Andries aan de grote sprong in de verkoopprijs. „Als je me vijf jaar geleden had gezegd dat we dit ervoor zouden krijgen, dan had ik gezegd: huh?!”
Een opknapper, dat was de staat van de woning van Marieke Sikma (33) en Andries Ketelaar (34) toen ze hun huis aan de Amersfoortse Leusderweg in 2017 kochten van een corporatie. Marieke laat op de laptop foto’s zien: muren en plafonds van bruin hout, de vloeren eruit, de haard half vergaan. „De laatste huurder was 95 jaar oud. Het was onbewoonbaar.”
Vijf jaar later: zelfgemaakte houten wandmeubels, een inbouwhaard, een gele trap en groene muur. Alles is strak en af, de tuin opnieuw betegeld en begroeid. Ze zitten aan een industriële eettafel met daaraan twee rode TripTraps – de oudste, van vijf, kan al op een grotemensenstoel. De betonvloer is verwarmd, op het kookeiland liggen inductieplaten: het energielabel van de woning uit 1922, een rijtjeshuis van 154 vierkante meter met voor- en achtertuin, is inmiddels A+.
En toch gaan ze weg. Naar Friesland. Een oude woonboerderij, weer een enorme opknapper. „We wilden meer ruimte”, zegt Andries, „en ik kom daar vandaan. Corona bood mogelijkheden: we hoeven nu niet meer elke dag naar kantoor.” Hij werkt als fiscalist , zij als registeraccountant in Amsterdam.
En dus moesten ze van hun huis op de Leusderweg af. Precies op het moment dat de hypotheekrentes snel begonnen te stijgen. Hun woonverhaal laat zien hoe „onvoorspelbaar” de woningmarkt is, in de woorden van Andries.
Klussen
Marieke: „We woonden samen in Utrecht toen we een huis wilden kopen. We hebben best veel huizen bekeken, maar niets was precies zoals wij het wilden. In elk huis waar we liepen, dachten we: wat kunnen we hier verbouwen?”
Andries: „Marieke was in verwachting van de oudste; we wilden meer tuin en minder trap dan wat we in Utrecht zagen. En er moest een rechtstreekse treinverbinding zijn naar de Zuidas, waar ik toen werkte. Zo kwamen we in Amersfoort terecht.”
Marieke: „Het werd toen al minder, de keuze in huizen. In Utrecht kon je soms nog kopen zonder inschrijving, maar er waren al wel inloopdagen. Mocht je met tien stellen tussen 12.00 en 13.00 uur komen kijken. Dat was niet te doen.”
Andries: „In Amersfoort was dat nog niet zo. En dit huis was ouwe meuk, dat scheelde ook.”
Marieke: „De vierkantemeterprijzen waren hier echt anders dan wij van Utrecht gewend waren. We dachten: mooi, dan kunnen we flink inzetten.”
Andries: „In Utrecht was de prijs in 2016, toen we begonnen met oriënteren, iets van 3.500 à 4.000 euro per vierkante meter. Wij vonden dat best veel geld. Maar Amsterdammers vonden het een koopje. Daar werd de woningmarkt toen al gespannen. Amsterdammers waaierden daarom uit naar Utrecht.”
Marieke: „In Amersfoort vroegen ze 2.300 euro per vierkante meter. Wij deden hier toen precies hetzelfde als die Amsterdammers in Utrecht: overbieden.”
:strip_icc()/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2023/02/1102zatleusderwegplatter-3.gif%7C//images.nrc.nl/Yd_CEBfCqEKwjEX73VRad5oa71g=/1920x/smart/filters:no_upscale():strip_icc()/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2023/02/1102zatleusderwegplatter-3.gif)
Label A+
Ze kochten de jarendertigwoning ongeveer halverwege de Leusderweg, vlak voor het Borneoplein. De prijs: 339.000 euro – zo’n 10 procent boven de vraagprijs. Naar de verbouwing ging ruim een ton. Muren, vloeren, plafonds; de hele constructie ging open. En alles werd verduurzaamd: het dak, de muren en vloeren zijn geïsoleerd, er ligt vloerverwarming, de woning is aardgasvrij en er is een warmtepomp. Alleen de zonnepanelen ontbreken, maar de leidingen liggen al klaar voor de volgende bewoners. De energierekening bedraagt in de wintermaanden 50 euro per maand.
Andries: „Toen we het laatste likje verf op de binnenkozijnen hadden gesmeerd, zei ik tegen Marieke: ‘Dus zó ziet een normaal weekend eruit’. Maar ik begon me toch wel een beetje te vervelen.”
Marieke: „Wat wordt ons volgende project, dachten we. Kopen we een boot om op te knappen, of een camper?”
Het werd dus een huis: een flinke, met minstens 300 vierkante meter woonoppervlakte en een riante tuin. Begin april 2022, een paar weken voordat Marieke was uitgerekend van hun jongste dochter, tekenden ze bij de makelaar in Friesland. Het plan: na de verbouwing verhuizen, in maart dit jaar. „Toen moesten we bedenken: wanneer gaan we dit huis verkopen?”, zegt Marieke. „Want wie wil er nou acht maanden wachten totdat-ie de sleutel krijgt?”
Ze kozen aanvankelijk voor september – na de zomervakantie. „Want dat is geen goede periode om een huis te verkopen”, aldus Andries. Maar in april, mei begonnen de hypotheekrentes al flink te stijgen. Marieke: „We hebben heel veel weggebracht, dingen ingepakt, een opslag gehuurd en die volgegooid. Foto’s gemaakt en de beslissing genomen om het voor juli al op Funda te knallen.”
Ze werden er „een beetje onrustig van”, die veranderende markt. Maar de verkoop verliep nog volgens het ‘oude normaal’. De woning stond een week op Funda, er waren drie drukbezochte biedingsdagen, en een paar dagen later was het bieden op inschrijving. Verkoopprijs: zo’n 10 procent boven de vraagprijs van 695.000 euro.
Marieke: „Buren die hun huis een week later op Funda zetten, hadden ook inschrijfdagen, maar daar kwamen veel minder mensen. Uiteindelijk is het maanden later verkocht en zijn ze in prijs gezakt.”
Bij buren die hun huis een week later op Funda zetten, kwamen veel minder mensen. Uiteindelijk is het maanden later verkocht en zijn ze in prijs gezakt
„In de week dat wij het bod hebben geaccepteerd”, zegt Andries, „schoot de rente ineens nog 0,75 procent omhoog. Op zo’n koopsom is dat serieus geld.”
De energiecrisis zal ook hebben geholpen, denkt hij. „Het werd steeds duidelijker hoe hoog de energierekening zou worden. En dit huis is natuurlijk volledig verduurzaamd. Aan de andere kant is dit een a-typisch huis, eigenlijk te groot voor een standaard rijtjeswoning, die zijn meestal tot 130 vierkante meter. Het was moeilijk een referentie te vinden. Er was geen peil op te trekken wat het zou doen.”
Als de conjunctuur van de woningmarkt ter sprake komt, valt het woord ‘mazzel’ een paar keer. Andries: „We hebben meerdere huizen bekeken in Friesland en een paar keer een bod gedaan. In die tijd kwam hier weleens een makelaar om te kijken wat dit huis zou moeten opbrengen; voor het eerst ergens begin 2021. Het verschil tussen wat toen werd verwacht en wat het uiteindelijk heeft opgebracht, is bijna twee ton. We hebben net het staartje van de piek meegepakt.”
Het nieuwe huis heeft ongeveer hetzelfde gekost als het bedrag waarvoor de woning aan de Leusderweg is verkocht. Er moet ook nog flink wat geld naar de verbouwing. Dat lukt, dankzij de overwaarde, grotendeels van eigen geld. „Dat is de mazzel die we hebben”, zegt Marieke.
Andries: „Wij zitten aan de goede kant van de medaille. We hebben bijna de volledige upswing vanaf 2017 meegepakt en ook nog het voordeel dat Amersfoort aantrekkelijker is geworden. Maar als ik eerlijk ben: de markt is veel te gek. Wat zou dit huis in een normale wereld opbrengen? Vijf ton ofzo? Dan moet het toch wel een beetje ophouden.”
Marieke: „Dit is een rijtjeshuis, met een tuintje voor en een tuintje achter. Als je me vijf jaar geleden had gezegd dat we dit ervoor zouden krijgen, dan had ik gezegd: huh?! Moeten we er dan gouden kranen in doen?”
Toen we ons nieuwe huis kochten zei de makelaar iets als: ‘Zie je, weer mensen uit de Randstad’
Andries: „Ook met het nieuwe huis hebben we mazzel gehad, omdat we bij de hypotheek nog een gunstige rente hebben. Als ik dan kijk naar vrienden die nog niet of later dan wij aan hun ‘koopwoningcarrière’ zijn begonnen… Die hebben onze leeftijd, maar krijgen nooit direct die paar ton die wij eraan overhouden, waardoor wij ons nieuwe huis konden kopen en verbouwen. Dat heeft iets unfairs.”
En in Friesland voltrekt zich inmiddels hetzelfde stramien als zich vijf jaar eerder in Amersfoort afspeelde. De huizen waar Andries en Marieke zonder succes op boden, gingen vrijwel allemaal naar mensen ‘van buiten’.
De verkoop van hun nieuwe huis verliep volgens „een beetje een maf proces”, zegt Andries. „We moesten ons laatste bod fysiek doen bij de makelaar in een gesloten envelopje, samen met een ander stel: Friezen van rond de vijftig. Die makelaar maakte de briefjes open en zei dat het huis naar ons ging. Je zag de teleurstelling van het gezicht van die man druipen. En hij zei iets als: ‘Zie je, weer mensen uit de Randstad.’”
Foto Bram Petreaus
Illustratie en animatie Myrthe van Heerwaarden
