Syriëganger Hasna A. was een slaaf, zegt ze, net als de jezidi-vrouwen

Posted on October 14, 2024 by admin

Slaven? Zo had Hasna A. het toch niet ervaren. Zeker, de jezidi-vrouwen waarmee ze in Syrië samenwoonde, maakten vaak eten klaar voor de mannen. Ze maakten schoon en vrijwillig zaten ze daar niet. Maar waren deze vrouwen háár slaven geweest? Of was Hasna eigenlijk zelf een slaaf – van haar man?

Dader- en slachtofferschap lopen door elkaar heen, maandag in de rechtszaak van de Hengelose Syriëganger Hasna A.. In 2015 vertrok ze met haar gehandicapte zoontje naar het kalifaat, in de hoop een IS-strijder aan de haak te slaan. Zeven jaar later werd ze met haar vier kinderen door de Nederlandse overheid gerepatrieerd uit een Koerdisch gevangeniskamp. Met „behoorlijk veel spijt” over haar keuze om af te reizen. „Ik heb eigenlijk mijn eigen leven naar de klote geholpen.”

Wel of geen actieve rol

Hasna A. is een van de laatste Syriëgangers die nog berecht moet worden. Tot nu toe zijn teruggekeerde IS-vrouwen veroordeeld tot straffen van drie tot vier jaar cel. Meestal kon het Openbaar Ministerie (OM) enkel bewijzen dat zij lid waren van IS, niet dat zij zelf ook een actieve rol hadden in het geweld van de terreurorganisatie.

Maar bij Hasna A. zou dat anders kunnen liggen: als eerste Nederlandse Syriëganger wordt ze aangeklaagd voor slavernij. Twee jezidi-vrouwen hebben verklaard door haar als huisslavin te zijn gebruikt. Het OM houdt de identiteit van de slachtoffers geheim, ze werden tijdens de behandeling van de zaak aangeduid als ‘Z.’ en ‘S.’ en zaten achter een scherm zodat niemand hen kon zien.

Hasna, met een groene gezichtssluier om en een pakje zakdoeken op tafel, zat snikkend voor de rechter. Dat was vooral toen het ging over hoe moeilijk ze het had in het kalifaat, waar ze was getrouwd met een lokale IS-strijder die haar mishandelde en verwaarloosde. Geld voor luiers was er niet, de bommen vlogen haar om de oren, ze „stond echt dicht bij de dood”. De tranen maakten plaats voor tegenstrijdige antwoorden over de jezidi’s die er in haar huis zouden hebben rondgelopen.

‘Ik was haar knecht’

De jezidi bevolking, een Irakese minderheid, werd in 2014 aangevallen door IS. Duizenden mannen werden gedood, hun vrouwen werden gebruikt als slaven. Ze moesten onder dwang zorgtaken uitvoeren en het bed delen met IS-strijders. Veel had Hasna daar niet van meegekregen, zei ze. „Ik volgde het nieuws niet.” Dus was het voor haar een totale verrassing dat in het huis in Raqqa, waar ze in 2015 door haar man werd geplaatst, ook een jezidi-vrouw woonde: getuige Z. Volgens de vrouw moest ze onder meer voor Hasna koken. Als haar zoon eieren tegen de muur had gegooid, moest zij dat van Hasna opruimen. „Ik was haar knecht”, verklaarde Z. „Ze zag jezidi’s als ongelovigen omdat ze niet bidden en geen Koran lezen.”

Hasna schetste voor de rechter een beeld van haarzelf als mede-slachtoffer. Ook zij zou tegen haar zin in Syrië hebben verbleven – maar dan in huwelijkse gevangenschap. Haar man zou haar bespugen en slaan met houten knuppels als ze niet luisterde. Samen met drie tot slaaf gemaakte jezidi’s kookte ze op vrijdagen het eten voor een groep mannelijke strijders. Dan maakte ze tajine of couscous. „Mijn ex gaf mij dan opdrachten wat ik moest doen in de keuken.”

Ik heb gewoon mijn mond gehouden en me nergens mee bemoeid

Hasna A.
verdachte

Aanvankelijk zou ze niet eens hebben doorgehad dat de jezidi vrouwen als slavinnen werden gebruikt. „Slavin? Ik ga niet zelf invullen of ze dat is.” Ook al was ze regelmatig alleen thuis met Z.; ze zouden het er nooit over hebben gehad. „Ik bleef gewoon in mijn kamer en als ik haar zag, zei ik ‘hallo’. Lange gesprekken werden het niet.” Toch kreeg ze na enige tijd wel door, erkende ze na lang doorvragen, dat de jezidi’s daar tegen hun zin in waren. Maar zelf zou ze hen nooit een opdracht hebben gegeven. „Ik heb gewoon mijn mond gehouden en me nergens mee bemoeid.” Eventjes stokt haar adem. Haar advocaat reikt een glas water aan. „Sorry, ik ben een beetje misselijk.”

Als de officier van justitie wil weten hoe de slavinnen in het huishouden werden behandeld, zegt ze weer van niets te weten. „Ik heb daar nooit iets van gezien of gemerkt.” Hasna kreeg volgens eigen zeggen net zo vaak opdrachten van haar man. „Als ik u zo hoor, roept dat bijna de vraag op wie hier nou de slavin was”, zegt de officier van justitie. „U stelt zich op alsof uw positie dezelfde was als die van de slavinnen in uw woning.”

Ja, zei Hasna, dat wás ook zo. Maar even later benoemde ze toch nog een verschil. „Ik was ‘de vrouw van’. Dus ik was vrij. En zij werden als slaaf gezien. Zij waren niet vrij.”

Woensdag komen de jezidi’s die in haar huis gevangen zaten zelf aan het woord in een slachtofferverklaring.

Expres niet zoals Charles Dickens het bedoelde, maar wel vrolijk en lekker suikerzoet

admin
November 24, 2024
0

Zul je net zien: Kerst staat voor de deur – een afschuwelijke feestdag voor afschuwelijke mensen – en dan klieft je domme zusje ook nog eens haar hoofd in tweeën op de rand van haar badkuip. Het overkomt Carola (Nandi van Beurden), eigenaar van Carola’s Christmas Shop, voorheen Carels Christmas Shop. Rechtstreeks naar de hemel kan zusje Christel (Suzan Seegers) niet: ze moet zich eerst nog een laatste keer tegen Carola aan bemoeien.

Op Kerstavond meldt Christels spook zich daarom bij haar grote zus in huis om daar te verkondigen dat Carola bezocht zal worden door drie geesten. Die ervaring zal haar ervan moeten overtuigen haar leven te beteren. Daar zal wel een hoop overtuigingskracht voor nodig zijn, want Carola lijkt niet meteen onder de indruk van Christels spookverschijning. Al zal ze haar zusje (tevens haar werknemer) wel missen in de winkel. Carola: „Niemand maakt zo’n goede cappuccino als jij.”

In kerstmusical A XXXmas Carola is Carola een botte, gierige, ijskoude zakenvrouw met een hekel aan Kerst. Dat maakt haar de vrouwelijke tegenhanger van Ebenezer Scrooge, de hoofdpersoon van Charles Dickens’ A Christmas Carol, het verhaal waar A XXXmas Carola op is geïnspireerd. Wel kreeg de musical de ondertitel Precies zoals Dickens het nooit bedoeld heeft mee, dus verwacht geen adaptatie die al te loyaal blijft aan het bronmateriaal.

Sterrencast

Wat je wél van A XXXmas Carola kunt verwachten is een vijfkoppige sterrencast (naast Van Beurden en Seegers zijn ook Jeremy Baker, Thomas Cammaert en Luuk Haaze van de partij) die uitblinkt in vrolijke, meerstemmige nummers, waaronder veel bewerkingen van bekende kerstliedjes. Zowel de nummers als de grapjes volgen elkaar in rap tempo op in het script van Allard Blom. In de eerste scènes is het wel even wennen aan de dik aangezette humor, met een hoofdpersoon die veel weg heeft van een snauwerige Disneyfilm-slechterik. Carola lijkt zelfs te zijn vormgegeven als Cruella de Vil, geheel in het zwart-wit, terwijl de overige personages zich hullen in rood-groene sjaals en truien.

Naarmate Carola’s voorgeschiedenis wordt onthuld, wordt het personage minder eendimensionaal. Dat wil niet zeggen dat A XXXmas Carola een bijzonder gelaagd geheel is – qua plot en sentimentaliteitsgehalte komt het verhaal vrij dicht in de buurt van de Hallmark-films die deze maanden iedere avond op ‘Christmas Channel’ RTL8 te zien zijn. Al Carola’s herinneringen, trauma’s en dromen draaien om mannen. Maar op vrijwel alle andere vlakken dan het plot is de musical origineel en creatief; van de bij vlagen harde humor tot de catchy liedteksten. Ook naar de muziek van Sam Verhoeven kun je blijven luisteren. Vooral de kerstrevue, een jaarlijkse traditie van Carola’s vader, zit zo goed in elkaar dat het jammer is dat hij maar een paar minuten duurt. Het decor – dat bestaat uit huisjes op kniehoogte die regelmatig van plaats wisselen of eventjes in de lucht zweven – zorgt intussen voor een sprookjesachtige sfeer.

Het maakt dat je je gewillig overgeeft aan het suikerzoete einde waar A XXXmas Carola onvermijdelijk op afstevent. Zo’n suikerzoet einde is ook best lekker. Af en toe. Met Kerst, bijvoorbeeld.

Rijke landen spelen op de klimaattop in Bakoe hoog spel, en verliezen

admin
November 24, 2024
0

Na een chaotische zaterdag waarop conferentievoorzitter Azerbeidzjan langzaam de greep op de onderhandelingen verloor, is er op de klimaattop in Bakoe, in de nacht naar zondag toch nog een akkoord bereikt. Rijke landen zijn bereid in 2035 „ten minste een bedrag van 300 miljard dollar per jaar” beschikbaar te stellen voor klimaatbeleid in ontwikkelingslanden. Dat is het drievoudige van wat er nu jaarlijks wordt betaald. Het is het compromis waartoe de rijke landen nog net bereid waren, en dat voor de arme landen nog net niet voelde als een totale mislukking.

De onderhandelingen over de hoogte van dit bedrag kwamen uiteindelijk pas vrijdagmiddag om 16.00 uur, twee uur voor het formele einde van de top, op gang. Toen kwam de voorzitter met een serieuze onderhandelingstekst over klimaatfinanciering, hét onderwerp van deze 29ste klimaatconferentie (COP29).

Twaalf dagen lang deden allerlei ontwerpteksten de ronde, maar die waren voor niemand erg geloofwaardig. De rijke, geïndustrialiseerde landen hielden, tot frustratie van de ontwikkelingslanden, hun financiële kaarten stevig tegen de borst.

1.300 en 250 miljard dollar

Vrijdagmiddag stonden er dan toch concrete bedragen voor hulp aan arme landen in de ontwerptekst. Twee, om precies te zijn. Het hoofdstuk over het financieringsdoel begon met een bedrag van 1.300 miljard dollar per jaar vanaf 2035. Dit is wat ontwikkelingslanden volgens de meeste experts over tien jaar ongeveer nodig hebben voor hun klimaatbeleid. In de tekst worden alle landen opgeroepen ervoor te zorgen dat dit geld beschikbaar komt. Zo’n vrijblijvende ‘oproep’ aan iedereen betekent in VN-taal zoiets als: dat gaat niet gebeuren.

De volgende paragraaf was daarom veel belangrijker. Hier was sprake van een „besluit”: in 2035 zal jaarlijks 250 miljard dollar beschikbaar komen voor klimaatactie in ontwikkelingslanden. In een bijzin staat dat rijke landen daarbij het voortouw nemen. Het geld mag overal vandaan komen, uit publieke of private middelen, via bilaterale of multilaterale afspraken, in de vorm van leningen, met hulp van ontwikkelingsbanken of uit „alternatieve bronnen”.

Volgens de Panamese hoofdonderhandelaar leek het wel of ‘de ontwikkelde wereld wil dat de planeet verbrandt’

Ontwikkelingslanden vonden die 250 miljard „een belediging” en onacceptabel, zij eisten ten minste 500 miljard per jaar. Volgens de Panamese hoofdonderhandelaar leek het wel of „de ontwikkelde wereld wil dat de planeet verbrandt”. Ook de vele westerse klimaatactiegroepen die zoals altijd op klimaattoppen in groten getale aanwezig zijn, spraken er schande van. Met aftrek van de inflatie was dit nauwelijks meer (en misschien zelfs minder) dan de 100 miljard die arme landen nu jaarlijks ontvangen. Terwijl al lang duidelijk is dat de schadelijke gevolgen van klimaatverandering alleen maar toenemen en dat vooral ontwikkelingslanden daar de dupe van zijn.

Riskante strategie

Rijke landen hadden een riskante strategie gekozen door pas zo laat in de onderhandelingen met een geldbedrag te komen. Hun argument was steeds dat het noemen daarvan de aandacht zou afleiden van thema’s die voor hen juist heel belangrijk waren. Zij wilden eerst meer duidelijkheid over de ‘architectuur’ van de mondiale klimaatfinanciering, er moest meer transparantie komen over de hoogte van de bedragen. En hun belangrijkste punt: wie gaan er allemaal bijdragen. Formeel gelden bijvoorbeeld China, olielanden als Saoedi-Arabië en de Emiraten, en andere opkomende economieën in de mondiale klimaatdiscussie nog steeds als ontwikkelingslanden (op basis van de situatie in 1992, toen het klimaatverdrag werd gesloten), maar iedereen beseft dat ze dat stadium al lang zijn ontgroeid.

Activisten in Bakoe liggen naast nepbankbiljetten.

Verder wilden de rijke landen dat er een begin zou worden gemaakt met de invulling van wat op de vorige klimaattop in Dubai als een grote doorbraak werd beschouwd, namelijk het „op een rechtvaardige, ordelijke en billijke manier afstand nemen [transitioning away] van fossiele brandstoffen in energiesystemen”.

De rijke landen speelden daarmee hoog spel, maar hebben uiteindelijk verloren. In het akkoord staat slechts dat de rijkere ‘ontwikkelingslanden’ worden uitgenodigd om bij te dragen aan de hulp, zonder bedragen en zonder verplichting. En met de nadrukkelijke toevoeging dat dit geen invloed heeft op hun „ontwikkeling of de status van ontvanger”. Formeel blijven China en de anderen daarmee een ontwikkelingsland en eventueel zelfs een ontvanger van hulp – al zal dat laatste in de praktijk waarschijnlijk niet zo gauw meer gebeuren.

Nieuw bod van de rijke landen

Blijft over: de hoogte van de financiering. In de loop van zaterdagavond probeerden de rijke landen de onderhandelingen te redden met een bod van 300 miljard dollar. Maar ook dat ging de meeste ontwikkelingslanden lang niet ver genoeg. De kans dat de top zou mislukken werd met het uur groter. Totdat diep in de nacht een sleutelwoord de oplossing bracht: in 2035 moet ten minste 300 miljard dollar beschikbaar zijn. Zo wordt ruimte gecreëerd voor onderhandelingen in de komende jaren om het bedrag te verhogen, misschien zelfs in de richting van de 1.300 miljard die experts nodig achten om ook ontwikkelingslanden een uitweg te bieden uit het gebruik van fossiele energie en minder kwetsbaar te maken voor de steeds ernstiger gevolgen van klimaatverandering.

Noodopvang asielzoekers buiten Ter Apel kost miljoenen

admin
November 24, 2024
0

De noodopvangplekken die het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) moet regelen om het aanmeldcentrum in Ter Apel te ontlasten, kosten het asielorgaan miljoenen euro’s. Sinds december 2023 hebben er zestigduizend overnachtingen in een noodopvang plaatsgevonden. Dat meldt persbureau ANP zondag op basis van cijfers van het COA.

Dagelijks worden gemiddeld 181 asielzoekers van Ter Apel naar andere locaties gebracht om daar te kunnen slapen en zo het opvangcentrum te ontlasten. Deze asielzoekers worden met bussen heen en weer gebracht tussen het aanmeldcentrum in Groningen en de nachtelijke noodopvanglocaties. Paula Lambeck, regiomanager bij het COA, zegt tegen het ANP dat „mensen uitgeput raken door het op-en-neergereis”. De burgemeester van Westerwolde, waar Ter Apel toe behoort, spreekt van een „dramatische” situatie. De omstandigheden zijn volgens Lambeck „niet menswaardig”.

Een noodopvang, zoals die in Beilen, kost 18.500 euro per nacht als daar tweehonderd mensen overnachten, vertelt Lambeck aan het ANP. Bij elkaar opgeteld lopen de kosten voor deze noodopvanglocaties in de miljoenen. De opvang van asielzoekers wordt bekostigd uit de begroting van het ministerie van Asiel en Migratie en het ministerie van Buitenlandse Zaken.

Limiet

In het opvangcentrum in Ter Apel mogen niet meer dan tweeduizend asielzoekers aanwezig zijn. Elke dag dat het COA dit maximum overschrijdt, moet het een dwangsom betalen van 50.000 euro. Die regel is op 13 november ingegaan. Om die reden worden noodopvanglocaties ingezet. Maar zelfs die bieden niet altijd voldoende slaapplekken: zo is onlangs een tijdelijke opvangplek voor 1.200 personen in Biddinghuizen – op het evenemententerrein van pretpark Walibi – geopend. Dat is verder weg van Ter Apel dan de noodopvanglocaties in bijvoorbeeld Zuidwolde of Beilen.

Minister Faber (PVV, Asiel en Migratie) herhaalt in een reactie dat ze het vooral als haar taak ziet de instroom te verlagen. De minister is tegenstander van de spreidingswet, die begin dit jaar juist werd ingevoerd om de ongelijke verdeling van asielzoekers in het land op te lossen: Ter Apel zit overvol omdat de doorstroom naar andere plekken lastig is.