‘Waargebeurd’ leidt voor seriemakers tot problemen

De eerste aflevering van de met vier Emmy’s bekroonde hitserie Baby Reindeer (Netflix), waarin de Schotse acteur en komiek Richard Gadd het waarachtige verhaal vertelt over zijn stalker, begint met een disclaimer: This is a true story. Het is een zinnetje dat Netflix duur kan komen te staan. Want de Amerikaanse streamingsdienst is in juni aangeklaagd door de Schotse advocate Fiona Harvey, die claimt dat de stalker op haar is gebaseerd. Ze noemt de disclaimer „de grootste leugen in de televisiegeschiedenis” en eist 170 miljoen dollar schadevergoeding wegens laster, nalatigheid en schending van haar privacy.

Een rechter in de Amerikaanse staat Californië, waar de zaak dient, heeft maandag bepaald dat de lasterzaak kan doorgaan omdat Baby Reindeer ten onrechte werd aangekondigd als ‘waargebeurd verhaal’ en Netflix „geen enkele moeite deed” om Gadds verhaal te controleren of te verhullen dat Harvey de inspiratiebron was voor het personage van stalker Martha. Hoewel Harvey’s „vermeende acties verwerpelijk zijn”, stelt de rechter, zijn de acties van Martha in de show „erger” dan dat. „Er is een groot verschil tussen stalking en veroordeeld worden voor stalking”, zo luidt het oordeel. Gadd heeft wel aangifte gedaan tegen Harvey, maar de politie heeft nooit een onderzoek naar haar geopend. In de serie is het op Harvey gebaseerde personage echter veroordeeld wegens stalking.

Beruchte zaak

Baby Reindeer is niet de enige serie die onlangs is geconfronteerd met de juridische en ethische complexiteit van het creëren van series op basis van waargebeurde verhalen. Zo leidt de nieuwe serie Monsters: The Lyle and Erik Menendez Story (Netflix), een dramatisering van de beruchte zaak van de Menendez-broers die in 1989 hun ouders vermoordden en nu een levenslange celstraf uitzitten, voor felle discussies over de onderliggende feiten. Grootste twistpunten zijn de pogingen om het verhaal te vertellen vanuit het perspectief van de ouders, en de creatieve vrijheden die de schrijvers van het script zichzelf hebben gepermitteerd, zoals de impliciet incestueuze relatie tussen Lyle en Erik.


Lees ook

Nabestaanden Marianne Vaatstra boos over serie

Scène uit de dramaserie Een van ons.

Het zijn gevoeligheden waarmee ook makers van Nederlands drama rekening moeten houden, zeker als er slachtoffers of nabestaanden zijn die opnieuw worden geconfronteerd met pijnlijke feiten. Zo kreeg onlangs de serie Een van ons (Canal+), die is gebaseerd de moord op Marianne Vaatstra, stevige kritiek van haar familie. „De familie vindt het afschuwelijk dat de tragedie die hen is overkomen, inspiratie is voor een tv-serie”, aldus hun advocaat. „Zij zijn er vooraf niet over geïnformeerd en hebben er geen medewerking aan verleend.” De familie werkte eerder wel mee aan een boek en een driedelige documentaireserie, maar vreest dat Een van ons „veel verdriet weer extra omhoog” zal halen.

De makers toonden begrip voor de familie. Regisseur Michiel van Erp benadrukte dat de serie fictie is en niet om Vaatstra draait. „Ik denk niet dat de familie zich herkent in de personages, want ze zitten er niet in”, zei hij. „Het is geen reconstructie. Het speelt zich af op het platteland van Groningen en niet in Friesland. We hebben het bewust uit de werkelijkheid getrokken.” Dat kan zo zijn, maar volgens de trailer is de serie toch echt „geïnspireerd op de moord op Marianne Vaatstra”. De ophef was reden voor enkele provincialeregionale filmcommissies om een nieuwe gedragscode op te stellen, waarin producenten worden aangemoedigd om de lokale gemeenschap er al in een vroeg stadium bij te betrekken.

Scène uit Een van ons.
Beeld Canal+

Louter toeval

De grens tussen werkelijkheid en fictie blijkt nogal dun. Meestal dekken producenten zichzelf in tegen eventuele rechtszaken met de traditionele disclaimer: „elke gelijkenis met bestaande gebeurtenissen en/of personages berust op louter toeval”. De aftiteling van Baby Reindeer bevatte weliswaar een weinig opvallende waarschuwing dat delen van de serie verzonnen zijn voor dramatische doeleinden, maar dat doet in juridische zin waarschijnlijk weinig af aan de betwiste disclaimer waarmee de serie begint. The Sunday Times meldde eerder dat die disclaimer is toegevoegd op aandringen van Netflix, en dat maker Gadd juist zijn zorgen had geuit over de bewering dat het om een waargebeurd verhaal gaat.

Harvey heeft in de Verenigde Staten een rechtszaak aangespannen omdat Netflix een Amerikaans bedrijf is. Dit maakt het moeilijker voor haar om in het gelijk te worden gesteld, want bij Amerikaanse lasterzaken moet de klager bewijzen dat de claims niet waar zijn. Bij rechtszaken in het Verenigd Koninkrijk, dat strengere smaad- en lasterwetgeving heeft, had Netflix moeten bewijzen dat Baby Reindeer inderdaad de feiten volgt, zoals de disclaimer stelt. Maar aangezien Harvey nooit is veroordeeld voor stalking, zou dat een moeilijke opgave zijn geweest.