Hogwarts Legacy richt zich op de nostalgische millennial die zich weinig aantrekt van de J.K. Rowling-controverse

Recensie

Media

Games Zweinstein is in Hogwarts Legacy een prachtige, magische kolos, vol met kleine details zoals uit zichzelf bewegende bezems en pratende portretten.

Een gigantische blockbustergame waarin je als een tovenaarsleerling naar Harry Potter-school Zweinstein mag. Kassa, moet uitgever Warner Bros. Games een jaar of vijf geleden gedacht hebben: dat kán haast niet misgaan. Maar de inmenging van schrijfster J.K. Rowling in het transgenderdebat heeft de gevoelens van menig millennial doen bekoelen. Er wordt al maanden opgeroepen tot een boycot op Hogwarts Legacy, het belangrijke gamerforum Resetera verbood alle discussie over het spel. „Rowling werkt actief mee aan de promotie van anti-transgenderwetgeving”, schreef de site ter verantwoording. De kritiek op Rowlings mening leidde ook tot kritiek op de boeken: critici wezen bijvoorbeeld op huiselfen die gelukkig zijn als slaaf.

Voor andere gamers zal het weinig schelen. Hogwarts Legacy richt zijn pijlen overduidelijk op deze nostalgische millennial: de cast is – naar de eisen van deze tijd – divers gemaakt, verder maakt Avalanche Studios elk detail uit boeken en films gewoon netjes na.

Het levert een game op die ongelofelijk veel sfeer uitademt. Zweinstein is een prachtige, magische kolos, vol met kleine details zoals uit zichzelf bewegende bezems en pratende portretten. In elke krocht zit een geheim om heerlijk naar te speuren. Stap je het kasteel uit, dan wacht een flinke open wereld.

Je leert gaandeweg toverspreuken, zowel om mee te vechten als om puzzels mee op te lossen. Dat houdt gevechten interessant – met een druk op de knop vliegt een vijand de lucht in, waarna je hem bijvoorbeeld met vuurspreuken kan bestoken. Vervolgens zet je diezelfde vliegspreuk weer in om een koffer te laten vliegen. Als er iets is om over te klagen, dan is het dat er teveel spreuken zijn; op een gegeven moment ben je continu aan het wisselen.

In Zweinstein rondwaren

Het is duidelijk dat er ongelofelijk veel tijd in dit soort elementen gestopt is, om spelers echt het gevoel te geven dat ze op Zweinstein rondwaren. Maar verder lijkt Avalanche niet te hebben nagedacht over wat deze game moet zijn. Hogwarts Legacy doet precies hetzelfde als elke grote open wereld-game van de afgelopen jaren. Gebruikelijke open wereld-dingetjes zoals huisjes inrichten, voorwerpen verzamelen, en rijpaarden hebben hoogstens een dun Harry Potter-sausje gekregen.

De vergelijking met schoolgame Bully (2006) is snel gemaakt. Bully wist spelers te betrekken bij de school, bijvoorbeeld door ze te dwingen om dagelijks twee keer naar de les te gaan. In Hogwarts Legacy is de leraar er alleen als inleverpunt, waarna je weer een nieuwe spreuk kan krijgen. Het is duidelijk niet de bedoeling dat we ons teveel onderdompelen in het schoolleven. Wel dat we – frustrerend – eindeloos op pad gaan om zijstapjes te maken, want anders behaal je het juiste level niet om verder te kunnen.

Ook het verhaal valt tegen. Stemacteurs klinken op de vlakte, personages hebben nauwelijks mimiek en slechts zelden een interessante verhaallijn met enige emotionele impact. Gezien de toenemende kritiek op Rowlings werk zal het hoofdverhaal ook wel wat wenkbrauwen doen optrekken. We gaan hier de strijd aan met een groep kobold-vrijheidsstrijders die boos is dat tovenaars hun soort al jaren onderdrukken. Maar ja, de kobolds doen dat niet op de juiste manier, dus moet er iets aan gedaan worden.

Het tekent een game die J.K. Rowlings’ werk wil nabootsen, maar er verder niks over te zeggen heeft. Prima voor de fan die niks heeft met de kritiek; liefhebbers met gewetenswroeging kunnen dit spel zonder schroom laten gaan.