Bij het einde van de kookrubriek: huisvriend NRC verandert snel van gedaante

Posted on February 3, 2023 by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Arjen Fortuin

3 februari 2023 om 15:30

Leestijd 3 minuten

Het begon met rosbief in mosterdsaus, op 22 april 1988, in een smal kolommetje naast de televisiegegegevens : „Voor het gemak wordt hier gebraden rosbief van de slager gebruikt (wel mooi rood), maar u kunt ook rauwe ossehaas, in flinterdunne plakjes gesneden, nemen. Rauw vlees kunt u mooi dun snijden als het licht bevroren is.” Halsbrekende culinaire toeren hoefde de NRC-koker niet uit te halen. Veel ingewikkelder dan het door elkaar kloppen van mosterd, azijn, zout, peper en olie werd het niet.

Op de tweede dag werd er aan het Handelsbladse aanrecht een spinaziemengsel bereid dat als saus over de tagliatelle kon dienen, maar ook de vulling van een hartige taart kon zijn. Iets minder dan 35 jaar later diende Hassnae Bouazza het laatste dagelijkse NRC-recept op. Als al het goede eindigde het met sinaasappelcake. „Met het allerlaatste Thuiskokrecept geef ik u iets zoets mee. Dank voor alle boze en vooral aardige reacties. Laat recepten een inspiratie zijn voor vrolijkheid, geen reden voor irritatie.”

Irritatie was er genoeg na de aankondiging dat NRC zou stoppen met de dagelijkse kookrubriek. Tientallen lezers deelden hun receptenrouw met de krant, veelal met verwijzingen naar de manieren waarop de recepten konden worden uitgeknipt en bewaard. „De fijne manier waarop Hassnae Bouazza ons de afgelopen jaren heeft laten kennismaken met andere culturen en eetgewoontes is iets wat we node gaan missen. We koken al meer dan 40 jaar ‘uit de krant’. Er liggen stapels recepten uit de NRC geknipt in de boekenkast; geen enkel nieuws- of opiniestuk is in die tijd uitgeknipt en bewaard.” Niet dat eten, drinken en voeding zijn verdwenen: elders wordt er nog altijd over geschreven – ook door Bouazza – en in de zaterdagse bijlage Leven kookt Janneke Vreugdenhil rustig verder. Ook worden haar recepten geregeld verzameld voor de online rubriek ‘Slim leven’.

Ondergang van het weerbericht

De dagelijkse recepten waren niet het enige dat NRC van het menu haalde afgelopen week. Ook het aparte mediakatern sneefde, al kwam daar een muziekbijlage voor terug. Dat was een terugkeer, want NRC Handelsblad had jarenlang een muziekpagina op maandag. Tegen deze omzetting maakte bij de ombudsman niemand bezwaar. Ook het weer blijkt gemist te kunnen worden: de ondergang van het dagelijks weeroverzicht werd amper gememoreerd, maar slechts in samenhang met klachten over het einde van de kookrubriek en van het schrappen van de televisie-overzichten. Dat laatste was de voornaamste steen des aanstoots; in totaal meldden zich ruim honderd ontstemde lezers bij NRC.

Heel verwonderlijk is dat niet, gezien de reacties op het verwijderen van de programmagegevens uit de zaterdagkrant, waar ik toen kritisch over schreef. De argumenten van de hoofdredactie zijn in grote lijnen hetzelfde: recepten, tv-gegevens en het weerbericht zijn online op talloze plaatsen te vinden en NRC kan zich er dus niet mee onderscheiden. Dat is ook op te maken uit de digitale leescijfers: de rubrieken werden amper aangeklikt. Intussen kost het maken van de rubrieken tijd, dus geld, en ruimte. Wat dat laatste betreft: sinds deze week is het cultuurkatern op maandag, woensdag en vrijdag vier pagina’s dunner geworden. De bijlage Boeken leverde twee pagina’s in.

Het verhaal is bekend: liever dan aan rubrieken die hun bestaansrecht ontlenen aan de papieren krant, besteedt NRC de middelen aan werk dat ook online veel lezers trekt, zoals onderzoeksjournalistiek. En luisteraars: het bereik van de (bekroonde) NRC-podcasts groeit nog steeds. Het aantal abonnees op de papieren krant neemt gestaag af. Dat proces zal door de veranderingen van deze week niet worden verminderd, een aantal boze lezers hintte daar al op, soms ook met de verhuizing van de middagkrant naar de ochtend (april), het stopzetten van de stadsbijlagen over Amsterdam en Rotterdam (december) en de aanhoudende problemen met de bezorging (vrijwel heel 2022). Een tiental abonnees zegde de laatste dagen op.

Lezers van de papieren krant vragen zich af wat er verder nog te gebeuren staat. „We zien het uitkleedproces voor ons: als de krant straks bijvoorbeeld de cultuurbijlage overbodig vindt – want alles is toch online te vinden – dan is een stap naar opheffen van de krant een logisch vervolg.”

Tientallen lezers deelden hun receptenrouw met de krant

Dat is een vraag voor de hoofdredacteur. „We zijn ontzettend digitaal geworden”, zegt René Moerland. „De vraag naar een doordeweekse papieren krant wordt steeds kleiner. Driekwart van de abonnees leest voornamelijk digitaal.” Er is geen sprake van dat de papieren NRC wordt afgebouwd, zegt Moerland. „We hopen dat we genoeg abonnees houden om ’m nog lang te kunnen maken. Dat kan nog vijf jaar zijn, maar ook minder. Of de papieren krant verdwijnt nooit.”

Tegen die economisch-journalistieke logica valt, ook voor de ombudsman, weinig in te brengen. De missie van NRC is het bedrijven van goede en relevante journalistiek, niet het vasthouden aan een bepaald medium.

Aan de andere kant is een goede krant een prettige huisvriend: iemand die niet alleen het nieuws komt declameren, maar die ook wat lekkers te eten meeneemt, een nieuw boek heeft gelezen, een opvatting heeft over een recente film, weet wat er op tv komt en wat voor weer het wordt en af en toe een grapje maakt (en die je op elk desgewenst moment kunt dichtvouwen en wegleggen – een feature waarmee je sommige mensen ook graag zou willen uitrusten, maar dat terzijde).

Volgens Moerland kan NRC ook heel goed in digitale vorm een huisvriend zijn. Ongetwijfeld, al zou ik het karakter van de huidige huisvriend niet verder versmallen.

Arjen Fortuin

Reacties: [email protected]

Een versie van
dit artikel
verscheen ook in

de krant
van 4 februari 2023

Pro-Palestijns protest op Mediapark, omdat NOS ‘Israëlisch frame’ zou overnemen

admin
November 26, 2024
0

Actiegroep XR Justice Now, een tak van klimaatgroep Extinction Rebellion, protesteert dinsdagochtend bij het NOS-gebouw op het Mediapark in Hilversum. Ongeveer twintig demonstranten, sommigen gehuld in witte pakken met afdrukken van rode handen erop, scanderen „NOS, schande, bloed aan je handen”. Ook hebben ze spandoeken aan het gebouw opgehangen met de leuzen „NOS stop legitimatie van genocide” en „Taal is niet neutraal”. Drie aan elkaar vastgeketende actievoerders met gezichtsbedekking liggen voor de ingang.

De actiegroep vindt dat de publieke omroep geweld en genocide „legitimeert”, omdat het „klakkeloos” de „Israëlische framing” zou overnemen, zo is te lezen in een verklaring op de Instagram-pagina van de groep. XR Justice Now geeft in de verklaring geen voorbeelden van de gehekelde berichtgeving.

NOS ontstemt

De demonstranten roepen de NOS op om „haar plicht” na te komen door op een „onbevooroordeelde en waarheidsgetrouwe” manier verslag te doen van de situatie in het Midden-Oosten. Ze vinden dat de woordkeuze van NOS-journalisten „direct invloed” heeft op de werkelijkheid.

De NOS is niet te spreken over de actie. “Over onze journalistieke keuzes of ons woordgebruik gaan we altijd graag met iedereen in gesprek. Dit is alleen niet de manier”, laat Giselle van Cann, hoofdredacteur van NOS Nieuws weten. „Ik vind het onaanvaardbaar dat deze demonstranten de toegang tot onze redactie vanochtend blokkeren, en dat mijn collega’s zich onveilig voelen,” zegt ze.

Politie aanwezig

De politie is aanwezig, maar grijpt vooralsnog niet in, schrijft de NOS. Volgens een woordvoerder van de publieke omroep heeft het protest geen invloed op de programmering.

De subgroep van Extinction Rebellion zegt ook de aandacht te willen vestigen op de „systematische Israëlische aanvallen” op journalisten die volgens de actiegroep als „oorlogsmisdaden” moeten worden bestempeld. XR Justice Now had het protest live uitgezonden op Instagram en trok zo’n twintig kijkers.

Politie op twee gevallen na tevreden over optreden tijdens pro-Palestijnse studentenprotesten UvA

admin
November 26, 2024
0

De politie heeft tijdens de studentenprotesten op campussen van de Universiteit van Amsterdam (UvA) afgelopen voorjaar in twee gevallen buitenproportioneel geweld gebruikt tegen pro-Palestijnse demonstranten. Dat concludeert de politie op basis van een intern onderzoek. In het algemeen zou het geweld „goed toegepast” en „uitlegbaar” zijn geweest, schrijft de politie.

In navolging van grootschalige studentenprotesten op campussen in de Verenigde Staten, organiseerden Nederlandse pro-Palestijnse actiegroepen afgelopen voorjaar ook demonstraties in Amsterdam. Zowel op de Roeterseilandcampus als bij Oudemanhuispoort, twee locaties van de UvA, kwamen honderden demonstranten samen met de intentie om daar te overnachten. Ze zetten tenten op, brachten eten mee en wierpen barricades op om de politie tegen te houden. Op beide locaties gebruikte de politie geweld om de demonstranten uiteindelijk weg te krijgen.

‚Naar de grond gewerkt’

In één geval zou een politiemedewerker zijn uitgescholden voor „vuile kankerlijer”, waarna de agent de persoon „naar de grond werkte”. Dat had niet mogen gebeuren, stelt de politie. In het andere geval zou een agent van de Mobiele Eenheid (ME) meermaals een demonstrant hebben geslagen met de wapenstok terwijl die geen kant op kon en geen gevaar vormde. Ook dit vond niet „binnen het wettelijk kader” plaats, oordeelde de hulpofficier van justitie.

In totaal hebben 59 mensen klachten ingediend vanwege het politieoptreden bij de UvA-protesten. In meer dan de helft van de gevallen kwamen die van mensen die de demonstraties niet zelf hadden bijgewoond maar filmpjes hadden gezien. Met die klachten doet de politie niets. De overige klachten, van mensen die fysieke of emotionele schade zeggen te hebben opgelopen, leidden uiteindelijk tot vier aangiften, die het OM nog moet wegen.

De Amsterdamse politiechef Peter Holla schrijft in een brief naar de veiligheidsdriehoek dat hij het betreurt als mensen nog steeds last hebben van het politiegeweld. Hij vraagt ook om begrip voor de agenten. „Agenten zijn bekogeld met stenen en zwaar vuurwerk, werden met brandblussers in hun gezicht gespoten en werden zelfs aangevallen met ammonia.” Tien agenten zijn gewond geraakt, van wie één blijvende tinnitus heeft opgelopen.

Tv-recensie | Laat quizmarathondeelnemers af en toe even op hun rug liggen en naar de wolken kijken

admin
November 26, 2024
0

„Laat de mensen maar leven, als ze dat willen, en daarna doodgaan, ieder op zijn beurt”, schreef Wisława Szymborska in 2002. „Zij, de wolken, hebben met heel dat vreemde gedoe niets te maken.” De woorden van de Poolse dichteres stonden aan het eind van Even lucht (EO) in de wolken geschreven, als een wijsheid die de korte documentaire in perspectief moest plaatsen. De afgelopen twintig minuten waren gevuld geweest met beelden van mensen die op hun rug in de achtertuin, op een grasveld of naast een kippenhok lagen. Op verzoek van de documentairemakers namen ze daar de tijd om midden op de dag hun blik omhoog te keren. Met hun ogen op de wolken vertelden ze waar hun gedachten nu naartoe gingen.

Bij de jonge deelnemers richtten die gedachten zich vooral op de toekomst en alle angsten en verlangens die daarbij kwamen kijken, terwijl de oudere deelnemers veelal terugblikten op het verleden: soms tevreden, soms met spijt. De thema’s die de wolkenkijkers bezighielden varieerden van behapbaar en concreet tot beangstigend groot. Latrelaties en terminale ziektes, vliegvakanties en klimaatverandering. Ik kwam er niet over uit of ik dat troostrijk of juist beangstigend vond: het idee dat je die dromen en zorgen met zo veel mensen deelt. En dat het de wolken die aan je voorbijtrekken uiteindelijk worst zal wezen hoe veel van je dromen en nachtmerries werkelijkheid worden.

Omdat maandag me wat vroeg leek voor een existentiële crisis ruilde ik de wolken in voor SBS6 (in jargon noemen we dit ook wel een ‘vibe shift’). Daar is sinds vorige week iedere avond Lotto De Quizmarathon (Talpa) te zien – of, in de woorden van presentator Rob Kamphues: „Het grootste quizevenement uit de Nederlandse tv-geschiedenis”, bestaande uit „zo’n 32 uur lang alleen maar quizen, quizen en nog eens quizen, met een selectie van de meest fanatieke quizfanaten .” Die quizfanaten nemen de uitdaging ontroerend serieus en worden behandeld als ware artiesten. Niet alleen kunnen ze backstage gebruikmaken van „speciale faciliteiten”, waaronder een ijsbad, een hometrainer en een doos Trivial Pursuit; ze mochten van tevoren ook een rider (wensenlijst) inleveren met „etenswaar die goed is om supergefocust de 32 uur durende marathon door te komen.” Zo kan het dat ze tussen de quizrondes door met een verhit hoofd de coulissen inlopen terwijl ze dingen zeggen als: „Het is nu tijd voor de hummus.”

Spijtig is het wel dat de marathon is opgeknipt en uitgesmeerd over meerdere weken. Dat geeft je als kijker de gelegenheid om je avond na avond iets slechter te voelen over je groeiende ongeduld. Want geef toe: je kijkt niet voor de triviafeitjes. Je kijkt omdat je wil zien hoe lang het duurt voor de hummus uitwerkt en de eerste uitgeputte quizfanaat van de hometrainer dondert.

Slaaptekort

Misschien dat de bedenkers van het format voorvoelden dat veel kijkers om die reden pas bij de laatste afleveringen aanhaken, als het slaaptekort van de kandidaten het best zichtbaar wordt. Dat dat de reden is voor het extra drama-element dat ze hebben toegevoegd: de kandidaten delen zich steeds op in twee teams, en aan het eind van elke ronde stemt het verliezende team een van de eigen leden weg. Het weggestemde lid mag dan weer zelf een ander teamlid aanwijzen om het tegen op te nemen in een duel. Wie verliest, vertrekt.

Al dat gehannes met messen in ruggen leidde in aflevering één al tot betraande oogjes bij de weggestemde deelnemer. Zo’n deelnemer zou je eigenlijk ook even buiten op zijn rug moeten leggen, vind ik. Voor een beetje perspectief. „Laat de mensen maar quizzen, als ze dat willen”, zou je tegen hem moeten zeggen; „en daarna weggestemd worden, ieder op zijn beurt. Zij, de wolken, hebben met dat hele vreemde gedoe niets te maken.”