Omtzigt, de man die het minst xenofoob leek van het coalitiekwartet, bracht in zijn eentje de parlementaire racistische uitlatingen naar een nieuw dieptepunt. Van de HJ Schoo-lezing maakte hij een hondenfluitconcert voor liefhebbers van omvolkingstheorieën. Hij presenteerde lage geboortecijfers bij Nederlandse vrouwen, stipte geopolitieke implicaties aan, vergeleek dat in crescendo met geboortecijfers in Afrika en kwam ermee weg ook. Oudgediende plucheracisten moeten jaloers hebben toegekeken. Pieter pakte uit met grafieken: „In Ethiopië worden dit jaar meer kinderen geboren dan in alle zevenentwintig lidstaten van de Europese Unie samen. Hetzelfde geldt voor Congo. Voor Nigeria is dat twee keer zo veel… Ik laat u raden wat dat betekent over twintig, dertig jaar.”
Ik wil best raden. Over twintig, dertig jaar is Nederland weggespoeld dankzij klimaatverandering waar de politiek verantwoordelijken niks tegen deden omdat dat ingewikkeld was en migranten afkraken meer opbracht. Maar dat is vast niet waar Pieter op doelde. Dat mijn zorgrobot dan gerepareerd wordt door een Nigeriaan is waarschijnlijk ook niet het antwoord dat hij zocht.
Laatst had een van de andere parlementaire xenofoben, ik meen Agema, maar het kan ook Faber zijn geweest – ik kan ze niet altijd uit elkaar houden – het over de druk die migranten op de zorg legden. Ze noemde tandheelkunde. In de kliniek waar ik ingeschreven sta (details bekend bij de redactie) werken negenendertig specialisten. Daarvan hebben er drie een Nederlandse naam. Zestien procent van de tandartsen in Nederland heeft een buitenlands diploma. Migranten leggen niet alleen druk op de zorg, ze zijn die zorg. Xenofoben schilderen ons graag af als latent criminele vreemdelingen op bootjes of achter hekken. Alsof migranten niet je buren zijn of de juf die je kind overneemt of de agent die het verkeer omleidt. Einstein was een migrant. De meeste topvoetballers zijn migrant. Mensen die wereldwijd de smerige klussen uitvoeren zijn migranten. Mijn moeder was een migrant. Sifan Hassan is er een. Willem van Oranje ook. Nauw genomen was Jezus Christus een migrant. En Superman. Tegenwoordig zijn migranten vooral mensen die dagelijks moeten aanhoren dat ze ongewenst zijn en toch de schouders eronder zetten.
Overigens ben ik, naast migrant, ook zo’n vrouw die geboortecijfers omlaag brengt. Dankzij een dubbele nationaliteit doe ik dat in twee niet-Afrikaanse landen tegelijk. In de laatste decennia van mijn vruchtbaarheid wilde ik me niet voortplanten vanwege de dreiging van klimaatverandering. Dat maakt mij nu tot birth striker. Omtzigts voortplantingspleidooi had me die keuze kunnen doen betreuren, ware het niet dat zijn buitenschoolse kabinet even later de plannen voor natuurherstel annuleerde. Birth strikers, geboortestakers of baarweigeraars zetten geen kinderen op een planeet die onleefbaar wordt gemaakt voor mensen. Niet in Nederland en naar het zich laat raden over twintig, dertig jaar ook niet meer in Nigeria.
Carolina Trujillo is schrijfster.
