N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Social media In de VS weerklinkt de noodkreet van een vader die de druk van een appgroep niet meer aankon. Sandra Heerma van Voss herkent het gevoel. Professioneel zit ze nu alleen nog in de app van Zwemclub Kant noch Wal.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data96299454-00f079.jpg)
Eindelijk. Iemand zegt het. Een aan ontroering grenzende opluchting overviel me toen het appje dat oogarts Thomas D’Orazio uit Pittsburgh, Pennsylvania op 16 januari naar zijn gezin stuurde via een online nieuwsgolfje tot me kwam. D’Orazio’s oudste dochter, student Allison, deelde het appje van haar vader op Twitter („im crying”, zette ze erboven – van het lachen) en dat bleef niet zonder gevolgen: het is inmiddels meer dan 14 miljoen keer bekeken en leverde honderdduizenden reacties op.
Wissewasjes
D’Orazio is er de man niet naar om op zijn ongevraagde flits-roem in te springen, maar Allison stond op 19 januari Good Morning America te woord. Het was maar een dreigement geweest, suste ze. „Mijn vader houdt van ons […] Hij is juist graag heel betrokken, dus hij voelde druk om […] op overal op te reageren”. Allison, haar zusje Alexa en moeder Amy wisselen vrijwel doorlopend wissewasjes uit.
Thomas checkt zijn telefoon op werkdagen slechts sporadisch en treft als hij weer eens kijkt dus steeds een op een noodtoestand wijzende hoeveelheid berichten aan. Op die bewuste januaridag deden Allisons updates van haar borduurproject – elk geslaagd steekje verdiende een foto, ze was nogal trots – hem waarschijnlijk de das om; hij kon niet anders meer dan de waanzin een halt toeroepen. Met fenomenaal succes. „Dude,” tweette een man die zich Lord of the Bears noemt, „network burnout is a real thing.” Vrouwen verklaarden Thomas de liefde: wat was hij écht!
Ik ken mensen die er even achteloos als lichtvoetig mee om weten te springen, maar ik neem geschreven woorden in de regel nogal zwaar
Echt, inderdaad. De sociale druk die er van groepsapps uitgaat bestáát – niet voor iedereen, ik ken mensen die er even achteloos als lichtvoetig mee om weten te springen, maar ik neem geschreven woorden in de regel nogal zwaar. In de privésfeer is de boel na een over-enthousiast begin (hoeveel vakantiekiekjes kan een mens verdragen) tot rust gekomen, en nu is elk berichtje uit mijn breed vertakte familie handig dan wel ontroerend dan wel leuk.
Heimelijke hekel
In de werksfeer beginnen voor mij de problemen. Het afgelopen jaar verliet ik twee werk-gerelateerde appgroepen, en het zou goed kunnen dat ik daardoor klusjes ben misgelopen; de herwonnen rust heeft me dus letterlijk geld gekost. Toch heb ik geen spijt. De updates klotsten op de raarste momenten tegen de plinten, en variëerden van „Kijk, mijn bioscoopstoel” tot „Wie heeft [vul maar een titel in] al gezien?” Juist doordat er soms wel degelijk iets serieus voorbijvloog kon ik niet níet kijken, en ja, dat werd dus te veel. Network burnout lag op de loer, plus een heimelijke hekel aan collega’s die ik in het echt heel aardig vind. Dag groep.
Eén uitzondering maakte ik. ‘Zwemclub Kant Noch Wal’ heeft geen enkele functie meer: gedrieën vormden we vorige zomer een filmjury, en onze prijs is al lang en breed uitgereikt. Maar we weigeren onszelf op te heffen, al was het maar omdat we een reünie overwegen. Het jongste lid meldt overigens lid te zijn van nog 24 (!) andere actieve appgroepen; onze naamgever daarentegen noemt het hele verschijnsel „eigentijdse horror”. Maar de zwemclub blijft bestaan.
