Beste lezer! Ik neem aan dat jij het volgende ook ’s hebt meegemaakt. Je bent aan het wandelen van A naar B op een voor de hand liggende route, maar iets in je zegt je om deze ene keer een andere route te nemen. Eenmaal op die route loop je iemand tegen het lijf die je al van plan was te checken, of voor wat voor andere reden dan ook op korte termijn zou moeten contacten. Of soms is het iets wat je al een tijdje zocht, en dat je opeens in een etalage of iets dergelijks ziet liggen. Of van die momenten dat je aan iemand dacht, en misschien een minuut later een belletje van diegene krijgt. Toevalligheden komen we in allerlei vormen tegen in die libi. Maar is dat wel toeval?
Voorheen vond ik het zo gek als zoiets me overkwam dat ik echt verwonderd was door zo’n gebeurtenis, verwonderd door het toeval wat zo’n moment in zich had. Vanaf het moment dat ik met een smibologische blik door het leven ging begon ik zulke momenten helderder te zien voor wat ze waren. Want wat is toeval eigenlijk? Als je het woord onderzoekt kom je al snel termen tegen als onvoorzien, ongewild en onberekend, kortom allemaal termen die je zou kunnen categoriseren onder de noemer onbedoeld. Maar wat als je toeval wegplukt uit je beredenering?
Wat ik zelf ben gaan inzien is dat door zulke toevalligheden niet af te doen als „toeval”, maar als „blijkbaar moet het zo gaan”, het leven veel meer sense maakt. En niet zozeer dat ik meteen rationeel kan verklaren waarom wat gebeurt. ’t Is meer een soort gevoelsmatige, intuïtieve overtuiging waaruit een andere soort logica voortvloeit. Een logica waar ik niet op kom door te denken, maar simpelweg van weet dat het zo is. Een logica waar je in moet geloven om het te kunnen begrijpen. Een logica die het rationele ontstijgt. Niet omdat we iets niet als feitelijk kunnen bewijzen, of rationeel kunnen onderbouwen is het niet logisch. Vandaar dat ik ben gaan leven volgens mijn eigen smibologische leer. Sinds ik namelijk zo ben gaan denken zie ik toeval eerder als „dit moest gebeuren”, en in het nadenken over de waarom groeide mijn begrip van zulke momenten.
Laatst zag ik op TikTok (wanneer niet) een filmpje van schrijfster Caroline Myss, die het had over wat je zal ervaren wanneer je meer in lijn leeft met je intuïtie. Ze vertelde dat je meer synchroniciteit zal ervaren, alsof je een puzzel zonder effort van een mens tot volledigheid ziet komen. Wij van de Smibanese University benadrukken vaker dat je in de magie van het leven moet geloven, en ook dit is weer een pleidooi. Magic is all around us. You just gotta see it for what it is.
Wanneer je stopt met shit labelen als toeval zie je de momenten waarin het zich voordoet scherper voor wat ze zijn. Je stelt je lens als het ware scherper voor de magie van die libi. Het is alsof je een zwart-witlens, de lens die alleen feiten en fictie van elkaar onderscheidt, vervangt met een ongefilterde lens, een lens die alle kleuren die ons zicht ons biedt in beeld brengt. Toneelacteur Sabri Saad El Hamus zei ooit is in een programma waar hij te gast was dat toeval niet bestaat, maar shit je soms simpelweg toe valt. Zelf ren ik sindsdien met die verklaring. Toevalligheid zijn de momenten in die libi waarop dingen jou kant toe vallen. Het waarom is verborgen in je onderbewustzijn.
Follow the leader: je intuïtie.
Prof. Soortkill is oprichter van Smib Worldwide, een creatieve organisatie uit de Bijlmer. En van de Smibanese University, waarvoor hij het Smibanese woordenboek 2.0 publiceerde (in 2020 genomineerd voor Taalboekenprijs) en onlangs Smibologie. Each one, teach one.
