Caja Stenzler en haar vriend snuffelen geïnteresseerd rond op een vervallen camping in het Noord-Hollandse dorp Hauwert. De regionale omroep had een verhaal over een vrouw die daar is neergestreken met haar tiny house. Toen ze dat hadden gelezen, sprongen ze in de auto en reden ernaartoe vanuit Hoorn, waar ze beiden bij hun ouders wonen.
Kennelijk zijn hier mogelijkheden voor zo’n kleine woning, en misschien dus ook voor Stenzler (21). Tijdens haar studie investeerde ze in een mobiel huisje, nu zoekt ze nog een plek ervoor.
Het uitgestrekte campingterrein ligt langs een weg tussen twee dorpen en oogt verlaten. Op een deel staan, dicht op elkaar, houten huisjes voor ruim honderd arbeidsmigranten. Daar is niemand te zien – in de omgeving zijn veel landbouwbedrijven. Op een ander stuk van de camping, met vooral bomen, brandnetels en bramen, zijn een paar caravans en huisjes neergezet.
Daar vinden ze de eigenaar, van oorsprong timmerman. Hij loopt met hen mee over het terrein, dat modderig is door de aanhoudende regen. Met Stenzler klikt het wel. Ze praten over de gestegen prijzen voor bouwmaterialen. „Hout is goud”, zegt Stenzler. Ze werkt, naast haar opleiding tot docent beeldende kunst en vormgeving twee dagen per week bij bouwmarkt Gamma.
De man heeft zijn terrein verdeeld in kavels van driehonderd vierkante meter. Een deel daarvan wil hij verpachten, een ander deel verkopen. Alles in onderling overleg en vertrouwen, zegt hij ontspannen. Als er dikke boeken met regels en dichtgetimmerde contracten nodig zijn, stelt hij, zit het in de regel niet goed.
Afvoer en elektra is er niet. Stenzler laat zich er niet door afschrikken. Ze ziet vooral mogelijkheden. Op haar zestiende raakte ze verslingerd aan de YouTube-serie Living Big In A Tiny House. Daarin laten mensen wereldwijd hun mini-huizen op vaak mooie plekken zien. En ze delen tips hoe te leven met weinig spullen en ruimte. Ze was meteen verkocht.
„Het past bij me”, vertelt ze. „Ik wil gewoon graag mijn eigen plekje. Dat had ik vroeger op vakantie met mijn ouders al. Dan bouwde ik gelijk ergens een hut.” Ze is een fanatieke waterscout die graag buiten is, en een klusser. Daar komt bij dat haar generatie ervan doordrongen is dat woonruimte vinden niet makkelijk is. De meeste van haar studiegenoten wonen nog thuis.
Vanaf haar achttiende leende ze het maximum aan studiefinanciering om een huisje te kunnen kopen. Toen ze genoeg gespaard had, kocht ze een zeven meter lange en drie meter brede houten woonwagen. Inclusief onderstel 30.000 euro. Binnen past net een woonkeuken, met daarnaast douche, toilet en een verhoogd tweepersoonsbed. Er is een houtkacheltje en op het dak liggen twee zonnepanelen. „Zelf geïnstalleerd.” De omvormer heeft ze naast de boiler onder het bed weggewerkt. Daar zit ook nog wat bergruimte.
Ik wil mijn eigen plekje. Dat had ik vroeger op vakantie met mijn ouders al. Dan bouwde ik gelijk ergens een hut
De afgelopen twee jaar had ze voor haar woonwagen een staplek in de ruime achtertuin van vrienden van haar ouders, in het oosten van het land. Dat is geen handige locatie als je in Amsterdam studeert, maar ze kon het huisje verhuren aan iemand die wilde uitzoeken of buiten en klein wonen iets voor hem is. „Zo heb ik er gelijk wat passief inkomen uit”, zegt ze. Anders zou ze verhuur via Airbnb hebben geprobeerd.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/07/09225047/web-0907ECO_KapitalismePortretten1.jpg)
Hogere rente
Spijt van haar investering heeft ze niet, maar haar aanvankelijke euforie is wel verdwenen. Dat komt onder meer doordat de voorwaarden voor de studielening zijn veranderd. In plaats van 0,46 procent rente, die gold toen ze begon met lenen, wordt het percentage jaarlijks opnieuw vastgesteld. Momenteel betaalt Stenzler 3,5 procent. „Nu wil ik het dus zo snel mogelijk afbetalen in plaats van verspreid over dertig jaar.”
En intussen zoekt ze nog een goede plek voor haar tiny house, want de afspraak over de locatie in het oosten des lands loopt af. Ze had haar zinnen gezet op een project op twintig kilometer van Hoorn. Daar zou een gemeenschap van tiny houses komen met idealistische bewoners, die ook samen voor het groen en de gemeenschappelijke tuin zouden zorgen. Maar de initiatiefnemer en landeigenaar trok ruim een jaar geleden de stekker eruit.
Een paar weken na het eerste bezoek blijkt de camping in Hauwert een serieuze optie. Stenzler heeft een van de kavels die te koop staan gereserveerd. Ze kosten 60.000 euro voor driehonderd vierkante meter. Haar broer van 24 overweegt het ook. Echt officieel wonen op de camping mag niet, langdurig recreëren wel. Op de parkeerplaats staat een woontrailer van een moeder en zoon, die er op goed geluk naartoe gereden zijn en niet meer zijn weggegaan. Stenzler: „Mijn pa heeft een berekening gemaakt. Als ik tien jaar lang vijf- tot zeshonderd euro per maand kan afbetalen, heb ik daarna vrijwel geen kosten meer.”
De ultieme droomplek is het niet, zegt ze eerlijk. „Dat zou eerder in echte natuur in Duitsland of Frankrijk zijn.” Maar het is mogelijk geen slechte investering. Ze gaat opnieuw op zoek naar geld.
