Hij kwam met een „constructieve houding” maar tegelijk wel om te „knokken voor de Nederlandse belangen”. Met die woorden omschreef premier Dick Schoof zijn eerste bezoek aan Brussel deze maandag, waar hij kennismakingsgesprekken voerde met de voorzitters van de Europese Commissie, de Europese Raad en het Europees Parlement. Het was het eerste internationale optreden van Schoof, na zijn beëdiging vorige week. Na afloop sprak de premier van een „buitengewoon goede sfeer” en „nuttige gesprekken”.
Als nieuwe premier wacht Schoof in Brussel geen eenvoudige taak: volgens het hoofdlijnenakkoord wensen de vier coalitiepartijen allerlei uitzonderingen voor Nederland in de EU, onder meer op het gebied van migratie- en landbouwregels. Aan Schoof en zijn ministers de komende periode de opdracht dat eisenpakket ingewilligd te krijgen.
Makkelijk wordt dat niet: in Brussel is achter de schermen vooralsnog met verbazing en argwaan op de Nederlandse eisen gereageerd. Zo wordt de Nederlandse wens een zogeheten ‘opt-out’ te krijgen op migratiebeleid gezien als onhaalbaar. En ook een nieuwe poging een uitzonderingspositie te krijgen op natuur- en mestregels lijkt vooralsnog weinig realistisch.
Nederlandse belangen
Schoof zei na afloop van zijn gesprekken benadrukt te hebben dat er „een paar dossiers zijn waar we echt overleg willen met de Europese Unie”. Voor concrete resultaten is het nog te vroeg, wel kwam er volgens de premier een „vriendelijk knikje” en „snapt men heel goed dat de Nederlandse belangen belangrijk zijn voor Nederland”. Omdat migratie en landbouw ook in Europa urgente thema’s zijn, is er volgens Schoof „echt ruimte om daar het gesprek met elkaar over aan te gaan.”
Over de voordracht van een nieuwe Nederlandse Eurocommissaris wilde Schoof geen uitspraken doen, behalve dat hij het onderwerp „heel voorzichtig” al wel met Commissievoorzitter Ursula von der Leyen heeft besproken. Vorige week hield Schoof de optie open dat zittend Eurocommissaris Wopke Hoekstra (Klimaat) opnieuw wordt voorgedragen. Nu herhaalde Schoof alleen dat hij er vanuit gaat dat Nederland in de nieuwe Commissie geen „superzware post” zal kunnen bemachtigen, omdat ze die de afgelopen jaren al had met eerste vicevoorzitter Frans Timmermans.
Wel heeft Schoof naar eigen zeggen benadrukt dat er een „ondergrens” is voor Nederland: „dus geen portefeuilles die er in de orde hier in Europa minder toe doen”. De premier zei gemerkt te hebben dat „Nederland ertoe doet” als „vijfde economie” en „een van de grondleggers van de Europese Unie”.
Na zijn bezoek aan Brussel stapt Schoof vanavond op het vliegtuig naar Washington voor de NAVO-top die dinsdag begint. Daar zal hij onder meer de Amerikaanse president Joe Biden treffen, net als de Oekraïense president Volodymyr Zelensky.
Het was een week van herdenking en protest. Herdenking van de aanslagen in Israël op 7 oktober 2023, waarbij meer dan duizend mensen zijn vermoord. Protest vanwege de duizenden burgerslachtoffers in Gaza als gevolg van de oorlog tussen Israël en Hamas. Het zorgde voor een bitter politiek debat over demonstratierecht, antisemitisme, de steun aan Israël en de vlam sloeg in de pan na een serie X-berichten van PVV-leider Geert Wilders. In deze Haagse zaken bespreken we met de Haagse redacteuren Petra de Koning en Georgia Oost de gespannen verhoudingen in de Nederlandse politiek wanneer het gaat over Israël. Waarom krijgt het politieke debat altijd een extra lading wanneer het over Israël of de Palestijnse gebieden gaat? Waar komt de politieke gevoeligheid vandaan? En hoe beïnvloedt het conflict in het Midden-Oosten de Nederlandse politiek?
Politici kunnen het niet laten om aan de btw te morrelen. Ook dit kabinet wil weer een aantal lage tarieven afschaffen: op boeken, kunst en sport bijvoorbeeld. Btw-tarieven veranderen is politiek een handige (maar luie) manier om een „nestgeur“ af te geven. Maar voor de Belastingdienst is het vooral een last. Hoe meer uitzonderingen, hoe complexer het systeem wordt. Dus willen Marike en Maarten weten: waarom hebben we eigenlijk een hoog en een laag tarief? Zou het niet beter zijn gewoon één tarief te hanteren?
Marike neemt ons mee door een doolhof aan (vaak lachwekkende) btw-discussies over cavia’s en parkeerplekken, en Maarten herinnert ons eraan dat ook btw ooit werd uitgevonden: in 1954 pas, door een slimme Fransman met een jaloersmakende naam: Maurice Lauré.
Heeft u vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze ombudsman via [email protected].
Afgelopen weekend had ik de eer deel uit te maken van de zeskoppige jury op het Garnalenkrokettenfestival in Oostende. Een prestigeklusje dat mij een bijzonder leuke middag, een extra pondje buikvet én een fijne sweater met daarop de tekst ‘shrimply the best’ opleverde. Het jureren zelf was echter een heel serieuze aangelegenheid, waarbij ik er door mijn Vlaamse collega’s (de experts per slot van rekening) nog eens aan werd herinnerd waaraan een goede garnalenkroket moet voldoen: de korst moet knapperig zijn, maar zeker niet te dik, de vulling mooi glad en niet log – ze moet er bij het aansnijden net niet uitlopen, de garnalensmaak moet uitgesproken zijn, en uiteraard moeten er genoeg garnalen in zitten.
De garnalenkroketten bij Menu Corridor in Haarlem zouden daar met terugwerkende kracht een goede middenmoter geweest zijn. Ze komen van Kellenaers uit IJmuiden en zijn gemaakt van soep getrokken van garnalen en langoustines. Dat is te proeven. Maar de korst is wel echt behoorlijk dik en ze zijn erg donker gefrituurd, hoor ik met een Vlaams accent door mijn hoofd gonzen. Soit. De calamares zijn daarentegen bijzonder lekker, heel dun gepaneerd, in enkel een laagje semolina. Het zijn megamalse, forse inktvisringen, geen seconde te lang en schoon gefrituurd. Wie wel een seconde of tien eerder uit de pan hadden gekund zijn de kokkels. De royale boozy en boterige saus maakt een hoop goed. So far, so good.
We zitten in het voormalige administratiekantoor van de iconische Koepelgevangenis van Haarlem. Dat indrukwekkende koepelcomplex wordt volledig herontwikkeld: met start-ups en een bioscoop, je kunt er studeren en vergaderen en in de toekomst ook slapen. Menu Corridor betreed je via de voormalige hoofdingang. Aan de ene kant van die gang zit de keuken, ertegenover een knap eetzaaltje met kleine tafeltjes met wit linnen, een mooie ouderwetse granitovloer en toffe artdecolampen boven de bar.
Geromantiseerd gevangenisdieet
De garnalenkroketten en calamares worden opgediend op een strak bakpapiertje, beide met een ander bakje mayo, het ene van wit aardewerk, het andere geëmailleerd met een blauw randje. Alleraardigst voor het oog allemaal. Het menu is een leuke verzameling klassiekers (soms met een twist), met creatieve vondsten zoals het bijgerecht van snijbonen met sherry, macadamia en Pierre Robert-kaas.
Makreel met limoen en koriander; stracciatella met perzik en pistache; buikspek met gnocchi, salieboter en doperwt; blanc manger met amandel en framboos: aantrekkelijke combinaties die op papier steeds net iets beter klinken, dan het uiteindelijk op tafel komt. We stommelen een beetje door de avond heen, met hier een gevallen steek, daar een gemist kansje. De twee stukken taaie toast bij de kokkels zou je kunnen opvatten als een geestige verwijzing naar een geromantiseerd gevangenisdieet van water en brood. Maar ik ben bang dat het niet zo bedoeld is. Het duurt evenwel een goede minuut alvorens de stugge sneetjes een beetje saus hebben opgezogen.
Tomaatjes met hangop, za’atar, olijven en pijnboompitjes, daar kun je weinig tegenin brengen. Origineel om die met een luchtige, technisch mooi uitgevoerde, bavarois te serveren. Maar het was leuk geweest als die bavarois ergens naar zou smaken. Feta voor mijn part, of zwarte olijf. Van die zwarte olijf is dan weer een zielloze zoute gel gedraaid. Wat overblijft is een soort windei van een Griekse salade.
Als het seizoen over is, moet je het niet willen rekken. De groene tomaten zijn hard, de rode melig. Hetzelfde geldt voor de perzik bij de stracciatella (de Italiaanse buffelkaas), ook die is melig van structuur en niet lekker sappig rijp. Verder is het een puik gerecht met goede kwaliteit kaas, pistache, iets mosterdachtige pit van de mizuna (Aziatische raapsteel) en een zilte toets van olijfkruim.
Zo rommelt het een beetje verder. Makreel met limoen en korianderolie is een prima smaakcombi, maar de rauwe vis heeft te lang in het limoensap gelegen – zelfs de grote stukken zijn te ver doorgeslagen. De crème-fraîchepuree onder de roodbaars (die wat zout had mogen hebben) is stijf en plomp, de zure antiboise lekker maar te weinig om daar tegenwicht aan te bieden. De tomaten-beurre blanc is daarentegen wel weer lekker boterig, en heel rijk van smaak. Die romige umami kleurt heel goed bij de pinot noir uit de Elzas, zo kun je prima rode wijn bij vis drinken.
De sauvignon blanc uit de Loire is precies wat je verwacht van een verder niet al te opzienbarende sauvignon blanc uit de Loire. Zoiets geldt ook voor de gegaarde meiknol, halfgare eidooier, mosterd, pecorino en met mooi, knisperende peultjes en erwtjes. Maar daar is verder niets verkeerds aan.
De bevredigende, zachte plakken buikspek gaan net zo goed met de salieboter als de gnocchi eronder. Ook echt geslaagd, dat moet gezegd, zowel in idee als uitvoering, zijn de snijbonen: squeeky beetgare, geroosterde bonen, met intense kaas erover die mooi blendt met de boterige, bijna karamellige sherrysaus en chique vette macadamianoten. De knoeperds van madeleines daarentegen zijn dan helaas teleurstellend: bros en hard van buiten en weinig luchtig vanbinnen, en niet echt gaar.
Begrijp me niet verkeerd: het is geen straf om in de Koepelgevangenis te eten. Menu Corridor is een aardig, betaalbaar bistrootje, met sympathieke bediening en een fijne ambiance. Maar er rammelt gewoon nog te veel op het bord om het echt aan te raden. Daarentegen zit er wel potentie in de opbouw van het menu en de smaakcombinaties in de gerechten. Met iets meer aandacht voor de ingrediënten en wat strakkere teugels zou het best wat kunnen worden. Menu Corridor is nog niet afgeschreven, maar er moet wel echt een tandje bij.