Oranje mist een dirigent die het aanvalsspel naar zich toe trekt

Posted on by admin

Net zo bijzonder als het bijna fatale moment zelf, is de reactie erna. De kaats van Oranje-spits Memphis Depay op Xavi Simons eindigt meters achter de aanvallende middenvelder, vrijdagavond in de dertiende minuut in het tweede EK-duel tegen Frankrijk. Een gevaarlijke plek, middenin de opbouw. Precies de punten waar bondscoach Ronald Koeman vooraf op aandrong – zorgvuldigheid en geduld in balbezit – gaan nu verkeerd.

Hoewel Depay (30) de fout maakt, verwijt de spits juist de onervaren Xavi Simons (21) iets in het voorbijgaan in de seconden erna. Niemand die Depay corrigeert of aanspreekt op zijn risicovolle balverlies. Ook aanvoerder Virgil van Dijk niet. Die schreeuwt naar buitenspeler Jeremie Frimpong, als Oranje kort na Depays fout ontsnapt aan een doelpunt.

Een half uur later gaat het nog een keer bijna mis. Bij een onzorgvuldige terugspeelbal van Depay op Tijjani Reijnders, onderschept Frankrijk. Weer op een risicovolle positie. Weer zijn er verwijtende armgebaren te zien van Depay, nu richting Reijnders.

De irritatie zegt iets over de pikorde binnen Oranje. Met 45 goals in 94 interlands is Depay al jaren een van de leidende spelers van Oranje. Koeman heeft zijn aanvalsspel voor een belangrijk deel op hem afgestemd. Depay neemt vrijwel alle corners en vrije trappen, wat zijn status benadrukt. Hij kreeg, net als Frenkie de Jong, een uitzonderingspositie van Koeman: na een spierblessure kon hij bij Oranje fitter worden gedurende de EK-voorbereiding, terwijl andere spelers al bij het begin van de EK-campagne speelklaar moesten zijn.

Koeman heeft Depay altijd belangrijk gemaakt. Met reden, de spits was van grote waarde voor hem in zijn eerste periode als bondscoach (2018-2020). In 2021 haalde hij hem naar FC Barcelona, nadat hij hem jaren eerder al naar Everton probeerde te bewegen. Maar van de goede Depay van die jaren – met zijn explosiviteit, fijne techniek en doeltreffendheid – zijn nu alleen nog flarden te zien. Zowel tegen Polen (2-1) als Frankrijk (0-0) viel zijn spel tegen. Het Franse L’Équipe gaf hem vrijdag een drie, het laagst van alle Nederlandse spelers.

Zaterdagmiddag sprak Koeman op het basiskamp in Wolfsburg zeker een kwartier met Depay – wat uitgebreid is voor Koeman, hij is doorgaans niet lang van stof. De coach nam hem apart in een witte tent die in een hoek op het trainingsveld in het kleine AOK-stadion is ingericht als gym. De reserves speelden ondertussen een partijtje, de basisspelers van vrijdagavond deden het rustig aan op de hometrainer.

Depay neemt een vrije trap tegen Frankrijk.
Foto Franck Fife / AFP

„Ik hoop een betere bijdrage te leveren, meer in de wedstrijd te komen”, zei Depay vrijdagavond laat in Leipzig. Hij zei dat hij „weinig ballen” had gekregen tegen Frankrijk en daarom „weinig in het spel voorkwam”. Dat was wel het geval in de oefenduels tegen Canada en IJsland in aanloop naar het EK, zei hij. „Dat hoop ik te verbeteren. Hopelijk kunnen mijn teamgenoten daarbij helpen.”

Zijn mindere spel hing in zijn ogen samen met het gebrek aan ondersteuning vanuit de verdediging en het middenveld, waardoor het lastiger was combinaties aan te gaan. In zijn beleving stond hij op een „eiland”. „Zodra ik de bal kreeg, probeerden ze mij te omsingelen. Dan is het lastig als je geen mensen hebt op wie je een bal kan kaatsen.” Dat de combinaties die hij aanging slecht uitpakte, erkende hij wel.

Haperend aanvalsspel

De aanvallende onmacht tegen Frankrijk onderstreept de beperkingen van dit Nederlands elftal tegen de absolute top. De expected goals, een voor coaches belangrijke maatstaf die het verwachte aantal doelpunten op basis van de kwaliteit van de kansen voorspelt, lag erg laag met 0,47, tegen 1,43 voor Frankrijk. De Fransen creëerden ruim twee keer zoveel aanvallen – 58, tegen 26 voor Nederland.

Met name in de eindfase van de aanval, mist Oranje finesse en spelintelligentie. Een fijne afstemming ontbreekt. Het is te zien na een half uur: als Oranje een kansrijke aanval opzet via Reijnders, staat Depay precies in de baan waar de middenvelder naar toe wil bewegen, terwijl hij juist ruimte zou moeten maken. Reijnders loopt zich vast, zijn schot wordt eenvoudig geblokt.

„Aanvallend hadden we niet het geduld om de juiste keuze te maken”, zei Koeman. De vier offensief ingestelde spelers tegen Frankrijk – Simons, Depay, Frimpong en Cody Gakpo – verliezen samen 33 keer de bal bij in totaal 115 balcontacten, blijkt uit statistieken van Opta. Opvallend: in de 128 interlands die het databureau sinds augustus 2013 analyseert was het voor het eerst dat geen enkele dribbelpoging slaagde bij Oranje.

Wat ontbreekt is een speler die het aanvalsspel naar zich toetrekt, het dirigeert, de vrije ruimtes vindt. Zoals Antoine Griezmann bij de Fransen, of Kevin de Bruyne bij België. Spelverdeler Joey Veerman had die rol als vervanger van Frenkie de Jong in potentie kunnen vervullen, maar overtuigde niet tegen Polen. Tegen Frankrijk begon hij op de bank en viel ook niet goed in, Koeman was ontevreden dat hij kort voor tijd nog een bal verspeelde in de drukte.

Aanvallende middenvelder Xavi Simons in duel met N’Golo Kanté (rechts).
Foto Adrian Dennis / AFP

Het duel tegen Frankrijk vormde zo een realiteitscheck. Qua resultaat goed. Verdedigend vrij stabiel. Maar aanvallend te licht, met het oog op een eventuele confrontaties tegen een van de toplanden in de play-offfase van het EK. Oranje kán op defensieve controle spelen, en heeft meerdere spelers met snelheid voor het snelle spel in de omschakeling zodra er even ruimte is. Maar dat laatste onderdeel haperde vrijdag.

Zoals tien minuten voor tijd, als invaller Georginio Wijnaldum bij een kansrijke uitbraak een zwakke bal geeft op Denzel Dumfries, terwijl hij hem in de diepte had kunnen wegsteken richting het Franse doel.

Beentjes op de grond

„Het is een elftal dat moet groeien”, zegt Koeman. Hij wijst op de kracht van Frankrijk en op het gegeven dat er bij Nederland vijf middenvelders geblesseerd zijn afgevallen. „Er zijn genoeg redenen om heel rustig met twee beentjes op de grond te staan.” Met een zuinig lachje: „Gelukkig is er nog heel wat te verbeteren, als we echt willen meedoen.”

Over een van de situaties waarbij Depay balverlies leed op eigen helft, zegt hij: „dat mag niet”. Nieuw zijn dit soort individuele fouten van Depay niet voor Koeman. Maart vorig jaar was hij ook kritisch toen de spits in het EK-kwalificatieduel tegen Frankrijk een verkeerde terugspeelbal gaf. Negen seconden later strafte Kylian Mbappé het af, bij de vierde goal van Frankrijk op een voor Oranje pijnlijke avond – de start van Koemans tweede termijn als bondscoach. Afgelopen vrijdag had Nederland het geluk dat Mbappé ontbrak.

„Je zult nooit je hele leven verliefd blijven op spelers”, zei voormalig Manchester United-coach Sir Alex Ferguson in de Netflix-documentaire over David Beckham, de speler die hij groot maakte maar met wie hij uiteindelijk brak.

Het dilemma van Koeman in aanloop naar het duel met Oostenrijk, dinsdagavond in Berlijn, is of hij zijn spits het vertrouwen blijft geven. Gezien hun goede band en zijn eerdere prestaties bij Oranje, heeft hij veel krediet bij de bondscoach. Maar met Weghorst, Zirkzee en Malen heeft Koeman alternatieven op de bank – en spelers die steeds meer argumenten hebben basisplaats te bepleiten.




Related Posts

Han Kangs literatuur wil verborgen, ongemakkelijke waarheden onthullen – en omarmen

  • admin
  • October 10, 2024
  • 0

Het lijkt een kleine en niet-ongewone beslissing, allesbehalve revolutionair. Yeong-hye besluit, aan het begin van de wereldberoemde roman De vegetariër van de Zuid-Koreaanse Nobelprijswinnaar Han Kang, op te houden vlees te eten.

Nu maken de omstandigheden waaronder dat gebeurt het wel enigszins eigenaardig: op een nacht wordt haar man wakker, vindt haar niet naast hem in bed, maar treft haar in de keuken, waar ze al het aanwezige vlees uit de koelkast over de vloer heeft uitgespreid. Wat is er gebeurd? ‘Ik had een droom’, zegt ze. En dat is haar verklaring voor haar radicale besluit.

Radicaal – en niet alleen omdat het in Zuid-Korea nogal ongebruikelijk is om geen vlees te eten, waardoor iedereen haar op z’n best schamper aankijkt, vaker beledigd aanziet en in sommige gevallen zelfs voor gek verklaart, haar met geweld dwingt om een hap dood dier in haar mond te stoppen. De radicaliteit zit ‘m in wat er dan gebeurt: ze vervreemdt van de mensen en de wereld om haar heen. Als ze het warm heeft, trekt ze haar bovenkleding uit, onbekommerd over haar ontblote borsten. Uiteindelijk verklaart haar familie haar voor gek en laat haar met een geestesziekte opnemen in een psychiatrische kliniek.

Wat droomde ze? In de cursieve passages in het eerste deel van De vegetariër, dat verteld wordt door haar ontgoochelde echtgenoot, krijgen we de beelden te zien die zij zag: haar dromen zaten vol bloed en geweld. En zo krijgen we inzicht in wat zij voelde: ‘Ondraaglijke walging, zo lang onderdrukt. Walging die ik altijd heb geprobeerd te maskeren met liefde. Maar nu valt het masker.’ Ze voelt een pijnlijke knoop in haar borst: ‘Gegil en gejank hebben die knoop gevormd, zijn er laag voor laag in geweven. Door het vlees.’

Yeong-hye heeft oog gekregen voor het uiteindelijk onverteerbare geweld dat levende wezens elkaar voortdurend aandoen, en daardoor raakt méér dan alleen haar voedingskeuze ontregeld. ‘Alsof ik ineens bij de achterkant van iets ben gekomen. Opgesloten achter een deur zonder kruk. Misschien word ik nu pas geconfronteerd met wat er altijd al is geweest.’

Historische trauma’s

Han Kang (1970) kreeg de Nobelprijs voor Literatuur 2024 voor ‘haar intense poëtische proza dat historische trauma’s confronteert en de kwetsbaarheid van het menselijk leven onthult’, zo luidde de typering die de bekroning vergezelde.

Dat onthullende oog voor kwetsbaarheid – daarvan is De vegetariër, dat in 2018 de Man International Booker Prize voor vertaalde fictie ontving, doordrongen. En Yeong-hye is niet de enige: ook haar zwager, een videokunstenaar, wordt gegrepen door een beeld dat in een droom tot hem kwam. Seksende mensen wier lichamen met bloemen, bladeren en bomen beschilderd zijn – dat beeld obsedeert hem en hij besluit het gestalte te geven met behulp van zijn hongerende schoonzus, die wel voelt voor een geverfde boom op haar buik. Iets zegt hem dat dit de waarheid blootlegt, al wordt in feite ook een bizar, grensoverschrijdend videoproject dat hem aan al zijn zekerheden doet twijfelen, inclusief van het beeld dat haar familie van Yeong-hye heeft: ‘Het is waar, dacht hij, eigenlijk is ze normaal. Ik ben degene die gek is.’

Lees ook

Tegen het vergeten: de bloeiende literatuur van Zuid-Korea

De top van Mount Halla op Jeju-eiland in Zuid-Korea.

De onthulde waarheid speelt de hoofdrol in het literaire werk van Han Kang – in meerdere van haar romans en korte verhalen wordt een bedekt geheim naar de oppervlakte getrokken. Een pijnlijk proces is het, met ongemakkelijke, vervreemdende gevolgen.

In Wit, een roman die ook internationaal bekroond werd en fragmentarisch gestructureerd is rond witte voorwerpen, gaat het over een schrijfster die in Warschau overvallen wordt door beelden van haar jonggestorven zusje. ‘Hoe komt het dat er hier, in deze onbekende stad, voortdurend oude herinneringen opwellen?’ vraagt ze zich af. Het blijkt met de geschiedenis van de stad te maken te hebben – de stad die na de nazi-bezetting herbouwd werd, maar waar de schrijfster nu de gewelddadig verdreven zielen van de vermoorde bewoners nog voelt rondwaren. Hetzelfde geldt voor haar zusje, als die door het herinneren hernieuwd wordt: ‘Iemand die getroffen was door hetzelfde lot als deze stad. Die op zeker moment was gestorven of vernietigd. Die moeizaam was herrezen op een fundering van verschroeide ruïnes. En dus nieuw was.’

Gestorven zusje

De schrijfster is te beschouwen als een alter ego van Han Kang, die ook opgroeide in een gezin waar de ziel van een in het kraambed gestorven zusje nog merkbaar aanwezig was. „Sinds mijn jeugd zijn geweld en spanning altijd onder de oppervlakte aanwezig”, zei ze er eens over in een interview. Dat gold niet alleen voor het leven binnenshuis; in haar roman Mensenwerk schreef Han over het verzwegen trauma van de bloedig neergeslagen opstand in de stad Gwangju, waarbij duizenden studenten gedood werden door de militaire machthebbers. Pas decennia later bracht een waarheidscommissie de massamoord in kaart. Han Kang was in Gwangju opgegroeid, vertelde ze in een NRC-interview uit 2017: „Op mijn negende werd een bloedbad aangericht in mijn geboortestad – vlak nadat mijn ouders en ik waren verhuisd. Dit was een vormende ervaring. Daarna begon ik me fundamentele vragen te stellen over geweld en wreedheid.”

Voor die diepe waarheden hoeft ze feitelijk niet diep te graven – en dat weerspiegelt de vorm waarin Han Kang haar verhalen giet. Poëtisch proza, zoals de Nobelprijsjury het typeert, is het vooral dankzij de ongerijmdheid van wat er gaandeweg gebeurt, maar de taal is helder en weinig raadselachtig, daarin staat gewoon aan de oppervlakte wat er begrepen moet worden. In dromen, die ook vaak beschreven worden in Hans proza, zien de personages geen beelden die ver van de realiteit afstaan, maar juist dat wat er gewoon is maar zich doorgaans liever aan het zicht onttrekt. De nachtmerries van schrijfster Gyeong-ha, in de roman Ik zeg geen vaarwel, richten haar blik op het eiland Jeju, waar in 1948 tijdens een communistische burgeropstand dertigduizend burgers omgebracht werden.

Lees ook

‘Han Kang schrijft boeken die je bijblijven, maar moeilijk te vertalen zijn’

Boeken van schrijver Han Kang

Wanneer je die pijn waarlijk tot je door laat dringen, is het eigenlijk onmogelijk onbewogen verder te leven, merkt Gyeong-ha – zoals het voor Yeong-hye in De vegetariër onmogelijk om haar ogen nog te sluiten voor het geweld. Maar wat dan? Het leven vaarwel zeggen? Zelfmoordgedachten en depressies zijn ook niet ongewoon in Han Kangs werk, maar daaraan te ontkomen is de morele opdracht waarvoor de personages zich gesteld zien. Je zou kunnen zeggen: ze moeten bomen worden – robuust en standvastig, onderdeel van de wereld. Een oud exemplaar geeft aan het einde van De vegetariër het voorbeeld: ‘Op heldere dagen spreidde hij zijn talloze takken en liet het zonlicht op zijn bladeren schitteren, alsof hij haar iets duidelijk wilde maken.’

De volledige waarheid omarmen: zo zou je het motto van dit Nobelprijs-oeuvre kunnen formuleren. ‘Ik hoop dat dit een roman van uiterste liefde is’, besloot ze haar nawoord van Ik zeg geen vaarwel.


Aan nicotine verwant landbouwgif bijzonder desastreus voor vogels

  • admin
  • October 10, 2024
  • 0

Van verminderde oriëntatie tijdens de vogeltrek tot verslechterde gezondheid en voortplantingsproblemen: de negatieve invloed van neonicotinoïden op vogels blijkt nog veel omvangrijker te zijn dan tot nu toe werd gedacht. Dat schrijven Nederlandse biologen en neurowetenschappers deze week in Ecology Letters.

Wereldwijd nemen vogelpopulaties in omvang af, vooral in gebieden met intensieve landbouw waar neonicotinoïden worden gebruikt. Die groep van aan nicotine verwante insecticiden is al langer in opspraak – zo constateerden de Nijmeegse onderzoekers al in 2014 in Nature dat het aantal insectenetende vogels dramatisch slinkt in gebieden waar wordt gespoten met imidacloprid. In de EU is die neonicotinoïde inmiddels verboden, net als de vergelijkbare middelen chlothianidine en thiamethoxam, maar elders is dat nog niet het geval.

Vervuild water

Bovendien blijken niet alleen insectenetende soorten de dupe. Uit recenter onderzoek kwam naar voren dat ook zadenetende, fruitetende en vleesetende vogels afnemen in gebieden waar de insecticiden veelvuldig gespoten worden. Dat suggereert dat de gezondheid van de vogels mogelijk wordt aangetast via vervuild voedsel, vervuild water of vervuilde bodem.

Om te onderzoeken wat er nu écht bekend is over de directe gevolgen van neonicotinoïden voor vogels besloten onderzoekers van de Wageningen Universiteit, Vogelbescherming Nederland en Maastricht universiteit tot een grootschalige literatuuranalyse van 49 wetenschappelijke publicaties.

Daarin stonden twaalf vogelsoorten centraal, waaronder de wilde eend, de huismus en de patrijs. In totaal werd gekeken naar ruim duizend mogelijke effecten van vijf verschillende neonicotinoïden (naast de drie eerdergenoemde ook acetamiprid en thiacloprid).

Uit de analyse kwam naar voren dat alle vijf de varianten een schadelijke invloed hebben op gezondheid, voortplanting en gedrag. Die invloed is bovendien vergaand: op maar liefst 932 manieren kunnen neonicotinoïden de gezondheid van vogels aantasten. Daarbij valt bijvoorbeeld te denken aan gewichtsverlies of een verzwakt immuunsysteem. Ook wat betreft voortplanting en gedrag zijn de gevolgen overwegend negatief: zo worden er meer jongen met complicaties geboren bij vogels die aan neonicotinoïden worden blootgesteld, en neemt het oriëntatievermogen af.

Vogelsterfte

Opvallend is dat bij een ander berucht landbouwgif uit het verleden, DDT, de negatieve invloed vooral bleek uit de verminderde voortplanting, schrijven de onderzoekers. In de huidige situatie zijn de negatieve effecten dus veel uiteenlopender.

Hans de Kroon, hoogleraar plant-ecologie aan de Radboud Universiteit Nijmegen – niet bij het huidige artikel betrokken maar wel bij de Nature-publicatie uit 2014 – is onder de indruk van het onderzoek. „Oorzakelijk onderzoek is bij vogels heel ingewikkeld. Tien jaar geleden, toen wij ons onderzoek naar buiten brachten, waren we daarom nog heel voorzichtig om over een causaal verband te spreken tussen de vogelsterfte en de neonicotinoïden. Maar Nature zelf bracht destijds wel een redactioneel commentaar naar buiten met de veelzeggende kop: How much evidence do we need? Hoeveel bewijs hebben we nodig om te zien dat neonicotinoïden de natuur verwoesten? Inmiddels is er zo’n duidelijk patroon zichtbaar – dat blijkt ook uit die tientallen studies in deze analyse – dat ik stelliger durf te zijn. We zien een heel groot aantal negatieve gevolgen van neonicotinoïden en samen hebben ze een desastreus effect.”


In het nieuwe redactiegebouw van DPG stelt de koning de kritische vragen: blijven media wel onafhankelijk binnen één groot conglomeraat?

  • admin
  • October 10, 2024
  • 0

Buiten het nieuwe redactiegebouw van uitgever DPG Media in Duivendrecht demonstreert de lobbygroep Republiek. Zes republikeinen, met een oproep: ‘Controleer de macht’. En: ‘Rode loper of scherpe vragen?’ Het is een blauwe loper waarop de koning donderdagochtend binnenkomt. Binnen gaat het juist níét over hem, maar over de journalistiek. En Willem-Alexander stelt de meeste vragen, níét de journalisten.

De verhouding tussen pers en koningshuis is regelmatig ongemakkelijk. De een probeert zoveel mogelijk transparant te maken, de ander wil zijn privéleven zoveel mogelijk afschermen. Die verhouding begon in 1978 met de woorden van de destijds elfjarige prins: „alle Nederlandse pers opgerot”. Vier decennia later wil de koning vooral weten of er nog sprake is van onafhankelijke media binnen, zoals hij het omschrijft, één groot conglomeraat.

We hebben goede discussies aan de keukentafel, maar ik weet niet wat hun bronnen zijn

Koning Willem-Alexander
over het mediagebruik van zijn dochters

Want de meeste redacties in Nederland zijn eigendom van een van twee grote Belgische uitgeverijen: Mediahuis (waar NRC toebehoort) of DPG, waar de koning in sneltreinvaart veel redacties afgaat. Van Qmusic tot Margriet en Flair, van nu.nl, de Volkskrant, Trouw en Het Parool, tot de tekenaars van Donald Duck. Naar die laatste ontmoeting zegt de koning al 57 jaar te hebben uitgekeken.

Willem-Alexander kent buitenlandse voorbeelden van grote uitgeefconcerns waar het niet goed gaat, zegt hij. Hij verwijst naar de Australische mediamagnaat Rupert Murdoch, die in alle Angelsaksische landen media bezit en daar zijn stempel hevig op drukt. Tegen de hoofdredacteuren bij DPG zegt hij dat hij namens heel Nederland vraagt hoe het hier zit. Hij vindt dat ze wel heel erg benadrukken dat ze hun eigen identiteit behouden, ook al zitten ze in één gebouw en delen concurrenten met elkaar dezelfde verdieping.

Lees ook

Lakei van het koningshuis of kritisch interviewer

Lakei van het koningshuis of kritisch interviewer

Keukentafel

De hoofdredacteuren vertellen andere zorgen te hebben. Het gesprek gaat over digitalisering, de veiligheid van verslaggevers en hoe jongeren nieuws consumeren. Bij het weggaan zal de koning later zeggen dat hij geen idee heeft hoe zijn dochters aan informatie komen: „We hebben goede discussies aan de keukentafel, maar ik weet niet wat hun bronnen zijn.”

In de drukkerij gaat het weer even over digitalisering. Als de koning een net gedrukte speciale editie van Het Parool krijgt, heeft hij het over digitaal lezen, niet over papier. Hij bekijkt de voorpagina vluchtig – het is lang niet de eerste keer dat hij erop staat. Boven heeft de hoofdredacteur hem al een replica van zijn geboortekrant gegeven. „Een heerlijk rond koppie”, had de prinselijke baby volgens een verpleegster.

Wat een paar keer terugkomt tijdens het koninklijke bezoek, is de btw-verhoging van 9 naar 21 procent op kranten en tijdschriften die het kabinet wil. „Uw regering maakt de strijd om waarheid wel moeilijk”, zegt directeur journalistiek van DPG Media, Philippe Remarque. „Daarom is het zo goed dat u hier bent, aan de zijde van de journalistiek.”

Dankbaar

Remarque verwijst naar de Russische collega’s van The Moscow Times en TV Rain, die onderdak hebben gevonden in het gebouw van DPG: „In Rusland zie je wat er gebeurt als er geen tegenmacht is.”

Wanneer de koning op die redacties aankomt, wordt hij begroet met gejuich en applaus. Alexander Gubsky, uitgever van The Moscow Times, zegt tegen Willem-Alexander dat die met drie criminelen praat: hijzelf, collega Tikhon Dzyadko en uitgever Derk Sauer worden zo door de Russische president Poetin gezien. Onafhankelijke journalistiek is een criminele activiteit, waarop minimaal vier jaar celstraf staat. Gubsky is Nederland dankbaar: „We verhuisden niet alleen onze teams hierheen, maar ook alle kennis en journalistieke cultuur. Jullie redden niet alleen ons, maar ook de journalistiek.”

Lees ook

Derk Sauer: ‘Mentaal zitten we nog in Rusland’

Derk Sauer, uitgever van The Moscow Times, in het gebouw van DPG Media in Amsterdam, waar de krant onderdak heeft gekregen.