Hein Wijffels wil aandacht vragen voor gezinnen met een autistisch kind, maar ook zijn burn-out verwerken, zijn relatie verbeteren en zijn onbezonnenheid terugvinden. Zijn vrouw Valerie en podcastmaker Kenneth Berth rijden met de auto mee.
Al op de eerste dag staat Hein gefrustreerd naast de weg. Hij krijgt zijn lekke band niet geplakt. „Laat me met rust”, snauwt hij naar Valerie, die hem probeert te helpen. Vroeger was hij een geduldige man, vertelt Valerie aan Kenneth. „Maar dat stukje is hij verloren.”
Zoon Louis-Henri (12) heeft autisme en een mentale beperking, en de impact van die diagnose wordt elke aflevering duidelijker. Het vele zorgen valt zwaar, het uitzicht dat deze zorg een leven lang zal duren ook – evenals de kosten die daarvoor nodig zijn. Wanneer Louis-Henri boos is gaat hij door het lint. Er komen zelden vrienden bij het gezin over de vloer. „We zijn tot de conclusie gekomen dat we dat, zoals het nu is, niet meer aan kunnen.”
De podcast had zeker wat korter gekund, maar verder is de uitvoering van Tot aan de maan en terug bijna perfect. Opjagende, repetitieve muziek en geluiden van voorbijgaand verkeer ondersteunen de scènes op de fiets, maar er zijn ook scènes waarin Hein en Valerie terugblikken of juist vooruitkijken. We horen hoe Valerie haar geduld even verliest als Louis-Henri uit frustratie in Heins gezicht slaat. Hein geeft toe dat hij vader-zoon-gesprekken mist, omdat de momenten waarop hij en Louis-Henri elkaar écht begrijpen zo zeldzaam zijn. Wanneer hij zich afvraagt of hij de diagnose ooit zal kunnen aanvaarden, hoor je een eerlijkheid die even zeldzaam is.
