Met haar ravenzwarte haar en verfijnde schoonheid was ze decennialang een icoon van de Franse cinema. De imposante loopbaan van filmster Anouk Aimée, die dinsdag op 92-jarige leeftijd is overleden, omspant de jaren tussen 1947 en 2019.
De ongrijpbare schoonheid van Aimée was soms een beetje koel en ongenaakbaar, soms licht-melancholiek en mysterieus, maar dat zijn bij uitstek kwaliteiten die een acteur een leven lang in het spotlicht houden. Cinefielen zullen bij het horen van haar naam meteen terugdenken aan de beroemde films waarin ze optrad, met hoogtepunten als Fellini’s La dolce vita en 8 1/2 (Otto e mezzo), Jacques Demy’s Lola en Model Shop, en dé grote hit van 1966, Un homme et une femme van Claude Lelouch.
Voor haar rol in die romantische film met Jean-Louis Trintignant werd Aimée genomineerd voor een Oscar, die ze misliep; wel won ze een Golden Globe. De nog steeds zeer geliefde film, over een affaire tussen een weduwe en een weduwnaar, kreeg wél een Oscar, en in 2019 een vervolg met dezelfde acteurs: Les plus belles années d’une vie. Het was haar laatste filmrol.
Een enquête in het filmblad Empire verkoos Aimée in 1995 tot – voor wat het waard is – ‘een van de 100 meest sexy sterren uit de filmgeschiedenis’. In 2003 ontving ze een speciale Gouden Beer op het filmfestival van Berlijn voor haar gehele carrière, het jaar ervoor had ze al een ere-César gehad, de nationale filmprijs van Frankrijk.
Haar grote doorbraak volgde in 1960, toen Frederico Fellini haar castte in de internationale filmhuishit ‘La dolce vita’
Filmhuishit
Anouk Aimée werd 27 april 1932 in Parijs geboren als Nicole Françoise Florence Dreyfus. Haar beide ouders waren acteurs. Als kind van een Joodse moeder zat ze in de Tweede Wereldoorlog ondergedoken. Als tiener kreeg ze acteer- en balletlessen, ze speelde haar eerste rol toen ze veertien was. In 1949 gaf de dichter Jacques Prévert haar de naam waaronder ze beroemd werd: Aimée (Frans voor ‘geliefd’, en dat was ze). Anouk was de naam van een personage dat ze speelde in haar filmdebuut.
Haar grote doorbraak volgde in 1960, toen Frederico Fellini haar castte in de internationale filmhuishit La dolce vita. Hierin speelt ze een rijke erfgename die het bed deelt met Marcello Rubini (Marcello Mastroianni). In Fellini’s 8 1/2 speelt ze Luisa, de van haar man – een regisseur met writer’s block – vervreemde echtgenote, een van de vele vrouwen in zijn leven. Het zijn de jaren waarin Aimée in films optreedt die deel uitmaken van de nouvelle vague, het zijn bovendien de hoogtijdagen van de internationale arthouse: ze speelt ook in Spaanse, Italiaanse en Amerikaanse films.
In de jaren zeventig werden haar filmrollen schaars, ze voedde haar dochter op. In de jaren tachtig keerde ze terug in de bioscoop, met rollen als oudere vrouw. Zo won ze in 1980 in Cannes de prijs voor beste actrice als door psychische problemen gekwelde vrouw in Marco Bellocchio’s Salto nel vuoto. Een van de bekendere films uit die latere jaren is de satire Prêt-à-porter (1994), een door Robert Altman in de modewereld gesitueerde film met Aimée in een bijrol als minnares van een mode-icoon.
