Met dichtgeknepen keel kijk ik naar mijn oudste dochtertje die op het podium van haar school staat. Alle clichés zijn waar. Dat je ontroerd raakt van alleen al de aanblik van je kind tussen tientallen andere kinderen. Van dat lijfje in haar turnpakje met glitters. Van hoe ze kijkt, van hoe ze bijna de kleinste is. Van hoe ze zich staande houdt, terwijl omverblazen heel makkelijk zou zijn.
Ze was om zes uur al wakker vanochtend. Zachtjes begon ze in haar kamer te rommelen. Speciaal voor vandaag had ik haar turnpakje gewassen en toen het tijd was om aan te kleden, had ze zich er al in gedanst voor ik er erg in had. Twee staartjes wilde ze, want vandaag was een bijzondere dag. Vandaag mocht ze in haar favoriete sportkleding naar school, want vandaag ging het over de Olympische Spelen. De muziek begint en dwars door de zaal heen wordt het olympisch vuur van wc-rollen en gekleurd papier naar voren gebracht.
Straks thuis ga ik haar vertellen dat dit jaar de eerste Spelen in de geschieden zijn waaraan evenveel vrouwen als mannen meedoen. In 1984 was nog geen kwart van de deelnemers vrouw. En zelfs in 2021, tijdens de vorige Spelen, was nog niet eens de helft van de deelnemers van het vrouwelijk geslacht. Maar nu, nu is het gelijk, zal ik opgetogen roepen.
Ze zal haar schouders ophalen: hoezo vertel je dit, mama? Evenveel mannen als vrouwen is toch doodnormaal? Ik ga haar vertellen hoe vrouwen lange tijd betutteld werden. Hoe we heel veel sporten niet mochten doen, omdat dat niet goed voor ons zou zijn. Ze zal met haar ogen rollen. Zuchten. Uhuh. Tuurlijk, mam.
Ik vertel haar over Roberta Gibb en Kathrine Switzer, de eerste vrouwen die een marathon liepen, in Boston – terwijl dat toen, we hebben het over zestig jaar geleden, absoluut niet mocht. Omdat vrouwen dat niet konden, vond men. De twee deden zich voor als man om te laten zien dat dat onzin was. Vrouwen kunnen prima een marathon volbrengen. Ik laat haar de foto zien van Kathrine Switzer, die zelfs nog bijna van het parcours werd getrokken door een organisator: „Get the hell out of my race!” Jaaaa mam, zal mijn dochter zuchten, mag ik nu spelen?
Nog even lieverd, zal ik zeggen. En ik vertel over Vera Pauw en Lieke Martens, de een twintig jaar geleden baanbreker voor vrouwenvoetbal, de ander misschien wel het eerste echt grote idool voor meisjes zoals mijn dochter. Ze zal al lang naar de trampoline in de tuin vertrokken zijn. Hoezo is Lieke Martens bijzonder? Iedereen heeft haar shirtje. Niks anders dan Frenkie de Jong of Virgil van Dijk toch?
Rechtop staat ze in haar turnpakje, de blote schoudertjes naar achteren. Haar staartjes wippen op en neer terwijl ze zingt, net zo hard als de jongens naast haar: „Zet je schrap en starten maar, meet je krachten aan elkaar, zet ’m op, laat je gaan en win.” Sommige kinderlijke vanzelfsprekendheden verdwijnen. Maar deze verdwijnt niet, nooit meer. Deze kinderlijke vanzelfsprekendheid blijft.
Marijn de Vries is oud-profwielrenner en journalist.
De autoriteiten in Oost-Libië hebben Eurocommissaris Magnus Brunner (Migratie) en ministers uit Italië, Malta en Griekenland dinsdag tot persona non grata verklaard. De delegatie werd dinsdag bij aankomst op de luchthaven in Benghazi de toegang geweigerd, meldt een journalist van Euronews, die een verklaring van de regering van Oost-Libië deelt op X.
De EU-delegatie zou volgens persbureau Reuters een ontmoeting hebben met het bewind van de Libische generaal Khalifa Haftar in het oostelijke deel van Libië, een land dat de facto twee regeringen kent. Eerder op de dag had de delegatie in hoofdstad Tripoli gesproken met de internationaal erkende regering van Abdul Hamid Dbeibah.
Bij aankomst in Benghazi werden de besprekingen om onduidelijke redenen door de autoriteiten geannuleerd en moest de delegatie onmiddellijk vertrekken. De Oost-Libische regering beschuldigt de delegatie van een „flagrante schending van diplomatieke normen” en het niet respecteren van de „Libische nationale soevereiniteit”, zonder verder in details te treden.
‘Incident’
Nieuwssite Politico schrijft op basis van een anonieme bron dat er sprake was van een „diplomatiek incident”. De delegatie zou geweigerd hebben naast generaal Haftar ook functionarissen van de door hem gesteunde parallelle regering van premier Osama Hammad te ontmoeten. De EU heeft zich nog niet uitgelaten over de kwestie.
Het bezoek van de EU-delegatie was een poging om de Libische autoriteiten ertoe te bewegen de migratiestroom in te dammen. Libië is een belangrijk vertrekpunt voor migranten die naar Europa willen, omdat het op ongeveer 300 kilometer varen van Italië ligt. Sinds enige tijd stijgt het aantal bootmigranten dat vanuit Libië naar Europa komt.
De deals die EU-landen met Libië sluiten om migratie in te perken zijn omstreden, vanwege de erbarmelijke omstandigheden voor migranten in Libië. Door vluchtelingen terug te sturen naar een land waar zij mogelijk worden vervolgd schendt Europa volgens mensenrechtenorganisaties het internationale rechtsprincipe.
Lees ook
‘Wij komen uit Europa’, zegt de bemanning van de reddingsboot. Onder de migranten breekt er luid gejoel uit
Een beetje onwennig is het wel voor Fred Omvlee, moet hij bekennen. „Ik demonstreer nooit als dominee. Maar als kerk wil je hier ook wat mee.” Hij heeft zijn witte toga en rode stola aan. „De kleur van Pinksteren, van de Heilige Geest. Maar nu ook van de rode lijn die we willen trekken als dominees en als kerkleden.”
Het is een bijzonder protest, dinsdag voor het hoofdkantoor van de Protestantse Kerk in Nederland (PKN) in Utrecht. Ongeveer driehonderd dominees, predikanten en kerkleden vragen hier om meer aandacht binnen de PKN voor het Palestijnse leed en het onrecht in Gaza. Ze willen onder meer dat de kerk erkent dat het niet om een conflict tussen Joden en Palestijnen gaat, maar om het onrecht van bezetting en etnische zuivering door de staat Israël. In lijn met de Rode Lijndemonstraties die eerder in Den Haag plaatsvonden, zijn de meeste mensen in het rood gekleed. Enkele dominees en voorgangers hebben daarnaast hun toga aan.
Deelnemers willen meer aandacht binnen de PKN voor het Palestijnse leed en het onrecht in Gaza. Foto Merlin Daleman
„De PKN zegt wel bezorgd te zijn”, zegt Omvlee. „Maar het durft zich niet uit te spreken voor het leed van de Palestijnen. Ik ben begaan met de bevolking van Gaza die letterlijk uitgemoord wordt.” Dat de PKN voorzichtig is, verbaast de dominee niet. „Er zijn altijd twee bewegingen binnen de kerk geweest. Ik heb ook een grote verbondenheid met het volk Israël, maar niet met de staat. Daar maak ik een groot onderscheid in. De staat Israël is een natie zoals alle andere en kan met politiek beleid de fout ingaan.”
Omvlee heeft een bescheiden bordje gemaakt, laat hij zien. ‘Protestantse kerk: sta op, doe recht! #Gaza’. „We zijn geen politieke beweging en dat moeten we ook niet worden. Maar we moeten oog hebben voor de dramatische menselijke kant, voor het lot van de Palestijnen.”
Lees ook
Aantallen, daar draait het om op de tweede Rode Lijn-demonstratie. ‘Dan kan de regering niet denken: dat zijn allemaal verwarde lui’
Brood en wijn
Het protest bij de PKN is georganiseerd door een groep theologen en predikanten, onder wie theoloog en voorganger Janneke Stegeman. „De PKN spreekt zich niet helder uit over de genocide door Israël die al maanden gaande is in Gaza”, zegt zij.
Vorige maand publiceerde de PKN op de eigen website een verklaring. Daarin stond: ‘We weigeren om een eenzijdige kant te kiezen en maken een krachtige keuze vóór Joden en vóór Palestijnen.’
Stegeman: „Ze zeggen wel: we staan voor gerechtigheid, maar geven dat geen handen en voeten. Sterker nog: ze willen niet eenzijdig partij kiezen en blijven praten over Joden en Palestijnen, terwijl het gaat over de Israëlische staat versus de Palestijnen. Dus we zijn echt heel bezorgd en boos over deze manier van spreken.”
De demonstratie is kerkelijk ingericht. Er is een protestliturgie voorbereid, vertelt Stegeman. „Liturgie gaat over vieren, maar het gaat ook altijd over hoe je de wereld zou willen zien. Dus we gaan bidden en zingen, we delen brood en wijn. En daarin zit de boodschap: we willen onderdeel zijn van een kerk die recht doet en die opstaat tegen onrecht.”
Terwijl ze dat vertelt, komt predikant Alfons van Vliet haar de hand schudden. „Gods zegen”, zegt hij.
Als tegengeluid is een bijeenkomst georganiseerd waarin wordt opgeroepen voor meer steun voor Israël. Foto Merlin Daleman
Van Vliet is de organisator van een ‘gebedsbijeenkomst’, die vlak voor het rodelijnprotest heeft plaatsgevonden voor het gebouw van de PKN. Hij vindt juist dat de kerk Israël en het Joodse volk te weinig steunt. Op die bijeenkomst zijn ongeveer dertig mensen afgekomen. Zij zingen en bidden met elkaar. Een paar van hen heeft een Israëlische vlag omgehangen. De predikant heeft de bijeenkomst georganiseerd als tegengeluid, zegt hij. „We willen de hoop uitspreken dat de grootste protestantse kerk van Nederland zich gaat baseren op de Bijbel. En dat doet de PKN helaas niet, die baseert zich op het internationale recht.” Volgens Van Vliet staat het internationale recht haaks op wat er in de Bijbel staat. „God zegt: ik heb Jeruzalem aan het Joodse volk beloofd, dat is geen tijdelijke maar eeuwige belofte.”
Foto Merlin Daleman
Gerechtigheid
Stegeman zegt over het tegenprotest: „Het laat iets zien over de verdeeldheid in de kerk. Er zijn protestanten die zeggen dat de Bijbel voor hen boven het internationaal recht staat. Dus wij zeggen tegen de leiding van de kerk: jullie moeten echt een keuze maken. Geef inhoud aan het begrip gerechtigheid en wees duidelijk over wat je theologie is. Want wij kunnen geen theologie steunen die leidt tot onrecht en zelfs genocide steunt.”
Een van de deelnemers aan het protest is Thirza Snoek. Ze is al sinds haar geboorte lid van de PKN. „Ik vind het heel verdrietig om te zien hoe stil de PKN is over het geweld dat nu gebeurt. En hoe ze niet aan de kant van de onderdrukten staan.” Ze staat op het veldje naast voorganger Hannah Westerink. Zij sluit zich bij Snoek aan. „Het is al lang tijd om je uit te spreken voor degenen die onderdrukt worden, de Palestijnen.”
Snoek: „Ik hoop gewoon heel erg dat de PKN zich duidelijker uit gaat spreken. En niet een ‘ene kant, andere kant’-verhaal ophangt. Maar naast de Palestijnse broeders en zusters gaat staan.”
Foto Merlin Daleman
Stelling nemen lijkt niet wat de PKN van plan is. Namens het moderamen, het dagelijks bestuur, luistert voorzitter Trijnie Bouw naar de demonstranten. Ze is onder de indruk van de passie, maar ook van de zorg die wordt uitgesproken. Volgens haar heeft de PKN gekozen voor het ‘radicale midden’. „Dat betekent dat we heel goed willen blijven luisteren naar al onze partners. Dat we ons verbonden weten met zowel de Joodse gemeenschap als met Palestijnse mensen en christenen.”
Het signaal dat uitgaat van de demonstraties is wat Bouw betreft een voortdurend proces dat al langer gaande is. „Wie zijn wij om hier een eindstandpunt te kunnen bepalen?” De PKN wil wel graag in gesprek blijven. Daarom is de nieuwe algemeen secretaris, Kees van Ekris, van plan om vanaf september verschillende tafels te organiseren.
Lees ook
Dag en nacht lezen deze vrijwilligers de namen van gedode Palestijnen voor: ‘Bij elke naam voel ik dat een leven is afgebroken’
Het wereldberoemde middeleeuwse Tapijt van Bayeux, dat al decennia in het momenteel gesloten Bayeux Museum in Normandië hangt, wordt tussen september 2026 en juli 2027 uitgeleend aan het British Museum in Londen. Dit gebeurt in het kader van een bilateraal kunstseizoen in 2027. Dat hebben de Franse president Emmanuel Macron en de Britse premier Keir Starmer besloten, melden internationale persbureaus dinsdag. Macron brengt momenteel als eerste Franse president in zeventien jaar een staatsbezoek aan het Verenigd Koninkrijk. Het treffen moet het geruzie van de landen over de Brexit in de afgelopen jaren doen vergeten.
De Fransen krijgen ook iets kostbaars in bruikleen terug: schatten uit de offerbegraafplaats Sutton Hoo en de Lewis-schaakstukken van walrus-ivoor, die begin 19e eeuw op het gelijknamige Schotse eilandje opdoken, schrijft The Art Newspaper.
Grootste paard
Slechts negen maanden kon de Engelse koning Harold Godwinson genieten van zijn troon. Tot 1066. Toen doorboorde een pijl zijn oog, na negen uur wapengekletter op een slagveld bij Hastings. Althans, zo stellen de makers van het Tapijt van Bayeuxde zaken voor. Het borduurwerk werd kort na het gewelddadige treffen gemaakt, rond 1068. De Normandische Willem de Veroveraar heeft als winnaar van deze oorlog het grootste paard op het werk.
De Britten aasden al twee keer eerder tevergeefs op het kunstwerk van 70 meter bij 50 centimeter, in 1953 en 1966. Een paar jaar terug, in 2021, waarschuwden experts nog voor de gevolgen van een mogelijke kanaaloversteek. Het fragiele borduurwerk zou niet ongeschonden uit het transport komen, was de vrees. Begin dit jaar probeerde de Britse premier Starmer bezorgde experts gerust te stellen. „Het behoud en de bescherming van [het borduurwerk] is uiteraard cruciaal”, zei hij tegen History Extra van de BBC.
Nu de discussie over de verhuizing is beslecht, rest nog een andere kwestie. Britse historici houden zich al jaren bezig met de vraag hoeveel penissen het Tapijt van Bayeux telt. Wie enkel de paarden meetelt, zegt 88. Wie ook iets ziet bungelen bij enkele vechtjassen, roept 93. Het penistellen zal de bezoekersaantallen van het British Museum ongetwijfeld een extra impuls geven.
Lees ook
De slag om de vraag ‘Waar is Willy?’ ontvouwt zich verder bij het penistellen op het Tapijt van Bayeux