Sywert belde. Hij is de ceo van Camille van Gestel en Bernd Damme. Jongens die, mede door hun eigen domme standvastigheid en mesjogge adviseurs, ons week in week uit kostelijk blijven vermaken. Ze waren boos op mij. In mijn column van vorige week had ik namelijk een fout gemaakt. Een grove fout zelfs. Ik had geschreven dat de oud-medewerkers van hun stinkende stichting op achterstallig loon zaten te wachten. Zeker nu ze er achter waren gekomen dat het oplichterstrio zelf miljoenen aan bloedgeld had gevangen. Gillend van genot zelfs.
Maar dat had ik dus fout. De oud-medewerkers willen namelijk helemaal geen geld. Die willen alleen maar dat Bernd, Camille en Sywertje de gejatte poen netjes terugstorten. Liefst in de stichting, die het dan aan iets nobels zal uitkeren. Ik bied deze week dan ook vet gedrukt mijn excuses aan deze oud-medewerkers aan. Zij willen gerechtigheid. Niks meer en niks minder.
Sywert vroeg meteen of ik mijn fout openlijk ging toegeven. Hij raadde mij aan om dat niet meteen te doen, maar om me eerst met een mond vol meel te verschuilen in een woud van kutsmoesjes en onbegrijpelijke argumenten. Liefst in een talkshow. Bijvoorbeeld bij Sophie Hilbrand. Die vergeet namelijk nog wel eens om een kritische vraag te stellen. En hij vroeg of ik ons telefoongesprek geheim wilde houden. Ik zwoer op mijn kinderen dat ik dat zou doen. Daarna wenste ik hem succes met de lopende rechtszaak. Vooral met zijn oerkomische voorwaarde dat hij de gejatte poen wel wil teruggeven als hij verder niet vervolgd wordt.
Ik complimenteerde hem met dit excellente gevoel voor humor. Zeker voor een gesjeesde CDA’er. Verder wilde ik weten of hij op dit moment nog steeds van dat karige kutloontje moet rondkomen. Ik bood hem aan dat hij mij kon komen helpen met de verbouwing van mijn nieuwe huis. Door het gebrek aan arbeidsmigranten ligt de sloop van de oude keuken namelijk stil. Sywert zei dat hij beter was in bouwen dan in slopen. Maar of ik dat ook stil wilde houden?
Arme jongen. Dat dacht ik ook een beetje toen ik onze koning op zijn verjaardag zag sjoelbakken in Emmen. Van wie moet dat? Kan je als vorst geen voorwaarden stellen? Dat je zegt dat het allemaal wel wat eigentijdser mag? Dat wc-potgooien heeft-ie er toch ook ooit uit gekregen? Gewoon iets meer 2024. Dat bijvoorbeeld een prinsesje een ruige tattoo laat zetten terwijl Prins Bernhard een zootje Drentse boeren wat dubieuze bitcoins aanpraat en dat Máxima onderhand een bezoekje brengt aan de fabriek van Easy Toys, de erotische trots van Emmen.
Daar zit de bejaarde Catherine Keyl aan de licht seniele Harry Mens de voordelen van een of andere supersonische dildo uit te leggen. Dit was deze week het meest hilarische televisiemoment van de afgelopen eeuw. Keyl die over haar piepende orgasmes praat tegen Mens, die stottert dat zijn hijgende Harrie dat klusje nog makkelijk zelf kan klaren.
Waarom doen we dat niet? Gewoon wat meer humor op Koningsdag. En ook geen beleefde Alexia meer. Nu waren de nationale roddeltantes weer geïrriteerd omdat ze niet wilde zeggen waar ze zich een jaartje op onze kosten had zitten vervelen. Ze heeft gelijk. Dat gaat ons niks aan. Ze moet gewoon zeggen: „Jullie willen onze poppenkastfamilie, onderhoud ons dan ook! Stelletje paupers!”
Ja, ik zag ook dat onze koning bijna net zo smal is als in die serie over zijn vrouw, die nu op tv is. De serie waar hijzelf niet naar kijkt. Nee? Wedden?
Het is natuurlijk wel het slimste antwoord. Anders moet hij er iets over zeggen en hij mag nou eenmaal geen mening hebben. Arme man. Vanavond legt hij braaf een krans op de Dam, die is uitgeroepen tot officieel risicogebied. Omdat er in Palestina gruwelijke dingen gebeuren die onder de aandacht gebracht moeten worden. Ik denk niet dat de koning een oranje keppeltje draagt. Maar hij is qua gewicht wel klaar voor een snel sprintje. Bijna ook al een traditie.
