Whaddup dan beste lezer? ik hoop dat het goed met je gaat. We zitten officieel in de lente, dus alleen al om dat feit is er genoeg reden om het goeie van het moment in te zien. Momenteel zitten we ook in de maand waarin alle moslims vasten ten behoeve van de ramadan. En hoewel ik mij als professor van de Smibanese University verdiep in alle religies die er zijn in mijn zoektocht naar wijsheid, heb ik tijdens de ramadan van vorig jaar besloten me te bekeren tot islam. Tot dat moment had ik al drie keer meegedaan, en alle kennis die ik had opgedaan tot dan toe maakte dat het voor mij een Smibologisch besluit was om te nemen, dus deed ik dat.
Dit jaar begon de ramadan voor mij best stroef. Hier was eerlijk gezegd geen reden voor besides dat ik simpelweg niet goed wilde zijn, nek je die? Zomaar ook gewoon. Maar goed, Inmiddels vergaat het me goed met de dag beter, want in de eerste anderhalve week deed ik meer plichtmatig mee dan doelbewust. Daar zit echt een groot verschil in. Buitenstaanders denken vaak dat het alleen gaat om vasten, en dat het allemaal draait om het eten en drinken waar je gedurende de dag jezelf van ontneemt. Zo beleefde ik het in de eerste week ook. Maar ik zeg je eerlijk, dat ervaar ik vooral als de oppervlakte van de ramadan. Waar het voor mij, en denk iedere praktiserende moslim vooral om gaat is het doelbewust naleven van de voorschriften, en dat zit ’m vooral in de zuiverheid van je bewustzijn disciplineren dankzij ramadan. Vasten is in dat opzicht meer een tool dan een doel.
Wanneer je de ramadan doelbewust naleeft, verkeer je in een soort ultra- bewustzijn, ultra bewust van wat je denkt, waar je aan denkt, hoe je spreekt, leeft, en waar je jouw tijd aan besteedt. Het keerpunt na anderhalve week zat ’m voor mij in iets heel simpels, een moment waarop ik een ander adviseerde. Mooi hoe ons advies aan een ander vaak onszelf evengoed verder helpt. Een andere professor van de Smibanese university was ik aan het vertellen dat hij geduldig moest zijn omtrent bepaalde zaken waar wij binnen de university mee te maken hebben. Toen hij me vroeg hoe hij dat geduld moest opbrengen, zei ik dat je dat gewoon moet doen, punt. De avond na dit gesprek stuurde ik hem wat screenshots van artikelen die ik opzocht omtrent geduld, en toen ik die vervolgens ook deelde via me Instagram reageerde een kennis van me met “Sabr”. Blijkbaar is dit een gedeelte van de tweesplitsing van het geloof naast “Shukr”. Het een (Sabr) gaat om geduldige volharding van de belijdenis, waar het ander (Shukr) gaat om het uitzenden van je dankbaarheid aan Allah en daarmee ook het geloof.
Maar ook los van Islam, als je stilstaat bij geduld is het iets heel verrijkends. Je moet die shit niet zien als een keuze, zo van „ga ik geduld opbrengen?”. Geduld is iets wat je jezelf moet opleggen, als een verplichting. Zie ongeduld als een zonde, als iets wat je jezelf aandoet. Funny thing about it is ook dat geen geduld hebben in geen enkel opzicht bevorderend is, want het verandert de situatie waar je geduld voor moet opbrengen totaal niet. Sterker nog, het maakt het alleen maar moeilijker. De ongeduldige onder ons verstrikken hun rust. Geduld verrijkt je ziel. Het brengt berusting, want je berust jezelf in het geloof dat hetgeen waar je naar verlangt wel gaat gebeuren. Vandaar dat men zegt; geduld is een schone zaak. Geduld verschoont je geest van al het hunkeren, en versterkt je manifesterende kracht. Dus breng geduld op, anders brengt het jou ten onder. Puur!
Prof. Soortkill is oprichter van Smib Worldwide, een creatieve organisatie uit de Bijlmer. En van de Smibanese University, waarvoor hij het Smibanese woordenboek 2.0 publiceerde (in 2020 genomineerd voor Taalboekenprijs) en onlangs Smibologie. Each one, teach one.
