Ljoedmila Navalnaja, de moeder van de vorige week overleden Aleksej Navalny, heeft eindelijk het lichaam van haar zoon te zien gekregen. Dat laat ze weten in een donderdag op Youtube geplaatst interview. Ze heeft het lichaam echter niet meegekregen, benadrukt ze.
Volgens Ljoedmila willen de Russische autoriteiten het lichaam niet meegeven, tenzij ze ermee instemt dat haar zoon in het geheim wordt begraven. „Ze willen me meenemen naar een vers graf aan het einde van de begraafplaats en zeggen: ‘Hier ligt je zoon.’ Daar ga ik niet mee akkoord”, aldus Ljoedmila.
Daarnaast willen de autoriteiten bepalen waar, wanneer en hoe hij begraven wordt. Op woensdag zette Ljoedmila Navalnaja gerechtelijke stappen om het lichaam van haar zoon vrij te krijgen. Ook stuurde ze een emotionele videoboodschap aan de Russische president Vladimir Poetin met de oproep het stoffelijk overschot van haar zoon te overhandigen „zodat ik hem als een mens kan begraven”.
Waaraan Aleksej Navalny overleden is, blijft onduidelijk. Volgens een woordvoerder van de Kremlin-criticus kreeg zijn moeder een medisch overlijdensrapport te zien, waarin stond dat de doodsoorzaak natuurlijk was. Onder meer de weduwe van Navalny, Joelia Navalnaja, betwijfelt dat. Zij zei eerder deze week dat ze denkt dat Aleksej Navalny is omgebracht met het zenuwgif novitsjok en dat de autoriteiten het lichaam niet vrijgeven omdat er nog sporen in het stoffelijk overschot aanwezig zouden zijn.
Lees ook Joelia Navalnaja belooft werk van haar man voort te zetten: ‘Poetin wilde met hem ook onze hoop vermoorden’
Een voormalige agent in de Verenigde Staten heeft 33 maanden celstraf gekregen voor het gebruik van buitensporig geweld tijdens een nachtelijke huiszoeking waarbij de zwarte vrouw Breonna Taylor in 2020 werd doodgeschoten. De oud-agent, Brett Hankison, is in november vorig jaar al schuldig bevonden voor het gebruik van excessief geweld.
Taylor en haar vriend Kenneth Walker lagen te slapen toen agenten haar appartement binnenvielen in verband met een drugszaak waarin Taylor’s ex-vriend werd verdacht. Die woonde zelf niet in het appartement. De agenten forceerden met een stormram de deur en zeiden niet dat ze van de politie waren. Walker dacht daardoor dat er ingebroken werd en loste een schot, waarop de agenten meerdere keren terugschoten en Taylor vijf keer raakten.
Oud-agent Hankison raakte Taylor niet, maar vuurde tien kogels door het raam en de glazen van de schuifdeur. Zijn kogels raakten niemand, maar kwamen wel terecht in het appartement van de buren waar een jong kind woonde. In november werd Hankison vrijgesproken van de aanklacht dat hij buitensporig geweld had gebruikt tegen de buren van Taylor.
Een jaar daarvoor werd zijn zaak geseponeerd; de jury kon het toen niet eens worden over de aanklachten. In 2022 werd hij nog vrijgesproken. Bij haar veroordeling zei de federale rechter dat het „ongepast” zou zijn om geen gevangenisstraf op te leggen en dat ze „geschokt was” dat er niet meer mensen gewond raakten door de blinde schoten van Hankison.
Hankison is de eerste persoon die veroordeeld is in de Taylor-zaak. De anderen agenten, wiens kogels Taylor doodden, zijn niet aangeklaagd. Volgens de openbaar aanklager waren hun schoten gerechtvaardigd omdat Walker de eerste was, die begon met schieten.
Say her name
De dood van Taylor en die van George Floyd twee maanden later, leidde tot grootschalige Black Lives Matter-protesten. De slogan say her name was wereldwijd te horen bij protesten. Na afloop van de zaak schreeuwde de advocaat van Taylors familie say her name, waarop de menigte voor de rechtszaal luidkeels „Breonna Taylor” schreeuwde.
In mei dit jaar maakte het Amerikaanse ministerie van Justitie bekend meerdere rechtszaken die in de nasleep van de Black Lives Matter-protesten werden aangespannen, stop te zetten. „Federaal micromanagement van lokale politie zou een zeldzame uitzondering moeten zijn en geen standaardpraktijk” schreef het ministerie toen. Met haar oordeel heeft de federale rechter de aanbeveling van het ministerie van Justitie om Hankison geen celstraf te geven, verworpen. Taylors familie kreeg eerder een schadevergoeding van zo’n 10 miljoen euro.
De wielrenners van de Tour de France rijden vandaag de Mont Ventoux op.Die legendarische berg werd voor sportredacteur Thijs Niemantsverdriet een vijand. In een ultieme poging zijn persoonlijke record te verbeteren, kwam hij zichzelf tegen. En zag hij hoe de wielersport ook voor recreanten onder druk van data en sociale media is veranderd.
Formeel is het Velsen-Zuid van waaruit Telstar na drie generaties sappelen eindelijk weer de eredivisie betreedt, maar wie een boekenkastje zoekt in de buurt van de meest knuffelbare voetbalclub van het land, belandt al snel in Driehuis, waar de schrijversbuurt zijn naam eer aandoet, al is literatuur niet het enige dat hier bloeit. Om hier de planken te bereiken moet je eerst een onstuimige teunisbloem opzij duwen. Maar dan tref je ook zomaar de recentste roman (2024) aan van de bekende Telstarfan P.F. Thomése.
Black-out speelt zich een kilometer of twintig zuidelijk van Driehuis af – en een paar sociale klassen hoger – in het villadorp Blankendaal, waarin zonder enige moeite het welgestelde Bloemendaal te herkennen is, waarvan Thomése de zelftevreden rijkdom soepeltjes in de verf zet. Een ‘reservaat’, waar men niet tuk is op buitenstaanders en het eigen geluk als ‘zalig zelfverdiend’ beschouwt. Al ligt ook in het paradijs nog ontevredenheid op de loer. „Ook hier slikte men de bittere pillen van het tekort. Wat men miste, bleef onduidelijk. Er moesten niet zelden bevriende advocaten aan te pas komen om de eisen onder woorden te brengen, al werd daar zelden iets mee gewonnen.”
Zo zet Thomése je op het spoor van een rijkemensensatire, waarin je de hoofdpersonen op zich wel toewenst dat hun valse zekerheden op de proef worden gesteld. Het allesbepalende moment in de roman is echter iets is dat je niemand gunt: De dood van een meisje van zes. Het gebeurt in haar eigen tuin, waar plotseling een kennelijk onbestuurbare Volvo door de schutting komt geraasd. De bestuurder is de 31-jarige stemactrice Grace, die verdwaald is geraakt in de buurt („dit miljonairsdoolhof, dat net zo onnavolgbaar was als hun belastingaangiften”) waar haar ex is neergestreken met een fotomodel.
De roman draait om de ellende die volgt op de ramp. Extra complicatie: Grace en haar man zijn zwart; waardoor de tragedie verschillende Blankendalers voedt in de overtuiging dat alle ellende van buiten komt. Thomése rijgt de scènes met een hoog-emotionele impact soepel – soms wel erg soepel – aan elkaar. Het verhaal wordt voortgestuwd door het contrast tussen de twee ouders van de gestorven Pip. De moeder, Tessel, wordt gegijzeld door een permanente toestand van woede, paniek en zelfverwijt – wat culmineert wanneer zij zich achter het witte kistje van haar dochter aan in het graf stort.
Dat kan de hele wereld zien, wat samenhangt met de nogal tegengestelde reactie van haar man Mark, een vastgoedadvocaat van het meest haatbare soort, die terugvalt op het enige wat hij beheerst: organiseren. Zo wil hij van de begrafenis een onvergetelijk evenement maken, met twee koetsen, massa’s Blankendalers langs de weg, toespraken van hoogwaardigheidsbekleders en de onvermijdelijke livestream.
Alle pogingen om de rouw onder controle te brengen leidt alleen maar tot meer ellende, waarin Thomése erin slaagt zelfs voor de mannen die hoofdzakelijk variaties zijn op het archetype ‘klootzak’ compassie uit te lokken.
Voor de Thoméselezer is deze naar buiten gerichte roman over de dood van een kind niet los te zien van Schaduwkind, zijn novelle uit 2003, waarin een rouwende vader zich juist naar binnen richt, in een poging dat de taal iets van verzachting kan brengen. Black-out documenteert een mislukte bezwering: wat je ook optuigt aan de buitenkant, de pijn heerst aan de binnenkant.
Wilt u het besproken exemplaar Black-out hebben? Mail dan naar [email protected]; het boek wordt onder inzenders verloot, de winnaar krijgt bericht.
