N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Zap In Married at first sight wordt alles wat er speciaal is aan een trouwerij te grabbel gegooid en gebruikt om onechte emoties en onrealistische verwachtingen op te wekken.
Een paar huwelijksvoltrekkingen heb ik aan me voorbij laten gaan, afgelopen dinsdag ben ik pas weer aangehaakt bij Married at first sight. De waarheid is dat de conservatief in mij zich opwindt over de neppe huwelijksbeloften die twee volstrekte vreemden tegen elkaar uitspreken. Ze zijn gematcht door ‘deskundigen’, die om allerlei redenen menen dat ze bij elkaar passen. Remco (49) en Paula (48) zijn bijvoorbeeld zo geschikt voor elkaar volgens de gedragsbioloog, dat ze „op papier 25 jaar getrouwd lijken, alleen weten ze dat zelf niet”. Beide zijn „doorstarters”. Ze hadden al eens een lange relatie. Zij heeft drie kinderen, hij twee. Hun „fysieke kenmerken” zijn vergelijkbaar, zegt de bioloog ook nog, en hun persoonlijkheden zijn „gemiddeld”. „Ze vullen elkaar aan, en verstoren elkaar niet.”
Na de match gaat het hele circus in werking om de ceremonie voor te bereiden. Alles erop en eraan: (witte) jurk, bruidsboeket, trouwringen, huilende familieleden, de geloftes en getuigen, een huwelijksnacht in een bruidssuite. Ik wil niet zo ver gaan het huwelijk heilig te noemen, maar werkelijk alles wat er speciaal is aan een trouwerij wordt te grabbel gegooid en gebruikt om onechte emoties op te wekken en vooral onrealistische verwachtingen. Mensen die elkaar nooit eerder zagen, zeggen plechtig tegen elkaar dat ze elkaars „rugzakje” zullen helpen dragen, de een vertelt dat ander dat die „bijzonder is zoals je bent” en de ander zegt terug dat ze hoopt de rest van hun leven bij elkaar te blijven. Dat zijn nogal uitspraken, beter meen je die. Of juist niet, dan kun je nog van mekaar af als het tegenvalt. Na het officiële gedeelte volgt de huwelijksnacht, en daarna wordt het interessant, vandaar dat ik weer van de partij was: ze gaan ze op huwelijksreis. Een week, als ze het volhouden.
Doorstarters
Dezelfde avond zag ik Joost Prinsen en Noraly Beyer een ouder echtpaar spelen in de dramaserie Nood. De grap is dat de twee in het echte leven ook een stel zijn, ze kwamen elkaar laat in het leven tegen, in MAFS-jargon zou je hen vast doorstarters noemen. Het echtpaar dat ze in de serie spelen is, denk ik, het plaatje dat veel liefdeszoekers zich wensen. Samen oud worden en nog steeds verliefd. Alleen is Jacintha (Noraly Beyer) dementerend en Leen (Joost Prinsen) eigenlijk te oud om voor haar te zorgen. En dan breekt er brand uit in hun huis en de gealarmeerde 112-centralist moet ze aan de lijn en in leven zien te houden tot de brandweer arriveert.
Nood is een samenwerking tussen BNNVARA en productiehuis Pupkin, en is bedoeld als ‘talentontwikkelingstraject’ voor schrijvers van televisiedrama. Ik weet niet wie ik allemaal lof moet toezwaaien, de scenarioschrijver Leon Golterman, regisseur Eché Janga of 112-centralist Melody Klaver die kan acteren met haar ogen en natuurlijk het echtpaar Beyer-Prinsen. Samen maakten ze een ontroerend kleinood.
Nicole trok op dag twee van haar Italiaanse huwelijksreis met Martijn al aan de handrem. Op de vluchtstrook langs de snelweg stapte ze uit de auto. De hele ochtend was er al wrijving. Ze hadden „geknuffeld” en ontbeten, daarna een duik genomen in het hotelzwembad. Hij vond het water koud, zij riep dat hij zich niet moest aanstellen. Hoe het ook zij, hij voelde zich door haar gekleineerd, zij begreep niet waarom. Hij wilde zijn „gevoel tonen”, zij was daardoor gekwetst, waarop hij weer blij was dat ze dat „eerlijk aangaf”. Heeft iemand ze wel eens verteld dat je ook te véél kunt praten? De bom barstte zonder camera erbij in de auto. Hij was klaar met het huwelijk, en zij met hem. Maar dat ging zomaar niet, want daar verscheen ineens de gedragsbioloog op het hotelterras om de boel te lijmen. Als dat geen doorstart wordt.