De magere verdoemden van Dieric Bouts

Voor 1500 kwam obesitas in Europa zelden voor. Mensen aten brood, groenten en soms wat kip. Suiker was schaars en snoep bestond eigenlijk niet. Vandaar dat middeleeuwers op schilderijen vaak iets hebben van Suske en Wiske. In alles lijken ze op ons, van kruin tot de haartjes op hun benen, alleen zijn ze zo tenger als vandaag bijna niemand nog is.

Dat stond ik te bedenken toen ik afgelopen zomer in een museum werd aangesproken door een Japanse dame. Of ik haar kon vertellen waar ik naar keek?

De vraag bracht me in verlegenheid.

Als een harteloze godheid

Waar ik naar stond te turen, mijmerend over dun en dik, was een voorstelling van de verdoemden, op weg naar de hellepoort. De kunstenaar had zijn volle vaardigheid ingezet om de wanhoop en doodsnood van de ongelukkigen in beeld te brengen. Des te onbewogener zit Christus de Opperste Rechter boven dit alles te heersen. Zij gebaren zijn verfijnd, net als die van de engel Michael die op zijn weegschaal de zielen weegt. Ook hij is onbewogen. En zo keek ook ik, als een harteloze godheid, naar die mensen in doodsnood. Mijmerend over het middeleeuwse menu.

Het Laatste Oordeel van Rogier van der Weyden is het allermooiste in zijn soort. Een wonderwerk, bedoeld voor het Hospitaal in Beaune, waar je het nog steeds kunt zien. Het was Het enorme veelluik was zo geplaatst dat de stervenden het vanuit hun bedjes goed in zich op konden nemen. Opdat, zo weten we nog uit de bepaling van de opdrachtgever, ‘hun laatste gedachten naar het goddelijke werden geleid’.

Martelende duivels als inspiratie

Op de tentoonstelling van Dieric Bouts in M Leuven (tot 14 januari) is ook een Val van de Verdoemden te zien, deel van een drieluik met het Laatste Oordeel dat Bouts schilderde voor het Leuvense stadhuis. Bouts staat bekend als de meest introverte meester van de oude Vlamingen, maar in dit schilderij heeft hij zich uitgeleefd. Bij hem kijk je naar een vertikale opeenhoping van naakte mensen, mannen en vrouwen die op alle denkbare en ondenkbare manieren worden gemarteld door reptielachtige duivels met klauwen als nijptangen. Bouts maakte zijn Hel in opdracht van het Leuvense stadhuis: het was Zijn schilderij was bedoeld om de magistraten tijdens hun rechtspraak te inspireren.

Welkom in de westerse middeleeuwse kunst.

De vrouw keek me afwachtend aan. Hoe leg je zoiets uit aan iemand uit een heel andere cultuur? Ik mompelde iets over de Bijbel, hemel en hel, het wegen van de zielen. De vrouw knikte beleefd, en liep door. En ik geneerde me. Niet heel erg, maar genoeg.

Fascinatie, geen weerzin

Hoe komt het dat zo’n tafereel voor ons een beetje op afstand blijft? Om mij heen stonden veel mensen het werk te bekijken en net als ikzelf vertoonde niemand echte weerzin. Fascinatie wel. Maar geen walging, zoals je die ervaart bij nieuwsfoto’s waar soortgelijke voorstellingen regelrecht in je hart vallen. Natuurlijk, zo’n schilderij is niet alleen oud maar ook fictie. Maar destijds was deze kunst wel degelijk bedoeld als een spiegel. Ik denk dat mensen anno 1470, toen de suiker nog schaars was, doodsbang waren, kijkend naar die gevallenen.

Tentoonstelling Dieric Bouts, Creator of Images, M Leuven t/m 14 jan. Inlichtingen: mleuven.be

Dieric Bouts, De Val van de verdoemden, deel van drieluik Het Laatste Oordeel
Wikimedia