Let op: Avatar is geen fictie, het gaat over ons

Film De nieuwe Avatar-film is geen ‘leuke film’. Het is een sein om in actie te komen, meent .

Kate Winslet, als Ronal (l.), en Cliff Curtis, als Tonowari, in Avatar: The Way of Water.
Kate Winslet, als Ronal (l.), en Cliff Curtis, als Tonowari, in Avatar: The Way of Water.

Foto 20th Century Studios via AP

Pas geleden heb ik Avatar: The Way of Water gezien. Het vervolg op Avatar uit 2009 vertelt het verhaal van de oorspronkelijke Na’vi op de planeet Pandora die opnieuw wordt aangevallen door mensen van Aarde, ‘sky people’. De Na’vi leven vanuit een diepe verbinding met alles op hun planeet. Het gaat de ‘sky people’ echter niet om deze waardevolle levensfilosofie, maar om waardevolle grondstoffen. De aarde is op en er is een nieuwe nodig.

Deze film raakte me diep, voornamelijk buiten de fictieve storyline om: hoe de dorpen van de oorspronkelijke bewoners van de planeet Pandora in de fik werden gestoken, hoe bossen werden vernietigd, hoe ze op (diep intelligente) zeewezens jaagden omwille van een stofje dat veroudering stopt – waar leven mensen voor als ze hun planeet laten sterven en een nieuwe willen koloniseren om er precies hetzelfde mee te doen?

Alles draaide om geld en werd opgelost met geweld, zonder enig respect. Het komt me zo bekend voor. Het raakte me nog meer dat toen de aftiteling kwam en de zaal licht werd en ik naar enige erkenning zocht van de oorspronkelijke bewoners op onze aarde over wie dit verhaal volgens mij eigenlijk gaat, ik achter me iemand hoorde zeggen: „Ja, leuke film.”

Dit was geen leuke film. Dit was geen mooie film. Dit was zelfs geen krachtige film – iets wat hij in zoveel opzichten had kunnen zijn. Dit was een geanimeerde documentaire die de geschiedenis op onze aarde vertelt alsof het in een verre toekomst op een verre planeet ligt.

Verschrikkelijk pijnlijk verhaal

Avatar is geen leuke film. Dit is het verschrikkelijk pijnlijke verhaal van kolonialisme en kapitalisme en over waar oorspronkelijke bewoners overal op deze aarde tot op de dag van vandaag doorheengaan omwille van geld.

Eind vorig jaar was ik een maand in een dorp van de Yawanawa, oorspronkelijke bewoners van het Braziliaanse regenwoud. Ik zat diep in de natuur en het was prachtig. Ik heb bij de Yawanawa gezien en ervaren hoe deze mensen in balans leven met de natuur, hoe ze respect hebben voor al het leven dat hen omringt, hoe ze een diepe connectie voelen met alles wat leeft. En als je hebt opgelet bij Avatar dan begrijp je hoe volgens de filosofie van oorspronkelijke bewoners alles leeft.


Lees ook de recensie: Visueel weergaloze waterpret in ‘Avatar: The Way of Water’ moet het niet van zijn verhaal hebben

Na de eerste film in 2009 ontstond er een fenomeen dat ‘Post Avatar Depressie Syndroom’ (PADS) werd genoemd. De term beschrijft het gedeelde sentiment dat duizenden mensen op het platform Avatar Forums beschreven na het zien van de film. Ze verlangden naar de spirituele verbinding die de Na’vi op Pandora hadden met alles wat leeft en maken zich tegelijk zorgen over de toekomst van onze planeet.

Pandora is dichterbij dan we denken, zelfs dichterbij dan het Braziliaanse regenwoud

Het tweede deel van Avatar had hierin zo krachtig kunnen zijn. De geanimeerde beelden in Avatar zijn bijzonder en prachtig, maar dat is onze aarde ook. Daar heeft regisseur James Cameron wat mij betreft de plank gigantisch misgeslagen. Er was een verhaal. Er had een boodschap kunnen zijn. Dat had in de film gekund, maar zelfs in de aftiteling had al volstaan. Ze hadden de namen van oorspronkelijke volkeren wier cultuur en leefgebied tot op de dag van vandaag bedreigd worden, kunnen noemen. Ze hadden een indicatie kunnen geven van het aantal dorpen dat in brand is gestoken omwille van mijnen, grondstoffen en geld. Ze hadden bewustzijn kunnen creëren, opbrengsten van de film kunnen doneren. Ze hadden steun kunnen betuigen aan organisaties en initiatieven die de rechten van oorspronkelijke bewoners beschermen.

Pandora is Aarde

Een veel gelikete comment op TikTok was vorig jaar: „Hoeveel zou ik wel niet geven om op Pandora te wonen”. Maar geven we wel echt om ons eigen Pandora? Pandora is dichterbij dan we denken. En dan bedoel ik zelfs dichterbij dan het Braziliaanse regenwoud. Er zijn veel gemeenschappen op onze aarde die de wereld op eenzelfde manier zien als die fictieve Na’vi. Deze film vertelt een geschiedenis die nog steeds aan de gang is. En in hoeverre we die geschiedenis onderkennen, bepaalt de toekomst van deze planeet. Pandora is Aarde, je moet alleen de kracht en schoonheid van de natuur op aarde leren zien.

De oorspronkelijke bewoners van gekoloniseerde landen kunnen ons daar veel over leren. De makers van Avatar hadden hier meer mee moeten doen. Het had een massale wake-up call kunnen zijn – en wellicht was dat de visie. Hoe mooi was het geweest als mensen uit de bioscoop waren gekomen met meer dan het gevoel een ‘leuke film’ gezien te hebben.