Stervoetbalster Megan Rapinoe riep afgrijzen en bewondering op

Drie minuten. Zo lang duurde het optreden van de Amerikaanse stervoetbalster Megan Rapinoe met haar club OL Reign, afgelopen zondagochtend (Nederlandse tijd) in de kampioenswedstrijd tegen Gotham FC. Met niemand in de buurt ging ze naar de grond. Ze liep een zware achillespeesblessure op. Geëmotioneerd verliet ze het veld.

„Geen perfect einde van een loopbaan”, constateerde de spits na afloop droogjes in een volle perszaal. Maar goed, dat soort dingen heb je niet voor het uitkiezen. En ze heeft ook een aantal sprookjes beleefd, zei ze. Zoals het WK van 2019 in Frankrijk, toen zij het Amerikaanse team in de finale tegen Nederland naar een 2-0 overwinning leidde, onder meer met de openingstreffer.

Of haar sterke optreden tijdens de olympische halve finale tegen Canada in 2012, toen ze de bal via een corner het doel in krulde – een kunstje dat zij tijdens de Olympische Spelen van 2021 in Tokio herhaalde tegen Australië, in een wedstrijd om het brons. Die olimpico goal staat op fansites hoog genoteerd.

Dat Rapinoe ermee zou stoppen, was al langer bekend. Eerder dit jaar liet ze weten aan haar laatste seizoen bezig te zijn. Ze had alles gewonnen wat er te winnen valt. Scoorde 63 keer in 203 interlands. Won twee keer de wereldtitel (in 2015 en 2019) en één keer olympisch goud (in Londen in 2012). In haar topjaar 2019 werd ze uitgeroepen tot beste speelster van het WK én mocht ze de Ballon d’Or voor beste speelster van de wereld in ontvangst nemen.

Maar meer nog dan om haar voetbalkwaliteiten, zal Megan Rapinoe (38) vriend en vijand bijblijven om haar acties buiten het veld. Ze sprak zich uit over Black Lives Matter, seksisme, gelijke beloning, homorechten, de pandemie en wit superioriteitsdenken. Ze werkte mee aan een mini-serie over het taboe op depressie. En dan pronkte ze ook nog eens met haar verloofde, de Amerikaanse basketbalster Sue Bird. ‘Woke choke’ werd ze in haar geboorteland soms genoemd.

Veelbesproken was haar ‘fittie’ tijdens het WK van 2019 met de toenmalige president van de VS. Donald Trump had een interview met Rapinoe gezien, waarin ze zei niet naar „the fucking White House” te gaan als haar team wereldkampioen werd. Hij eiste per tweet meer respect voor de Verenigde Staten, het Witte Huis en de Amerikaanse vlag en zei, vrij vertaald: eerst die titel maar eens winnen voordat je je grote mond opendoet.

Hoe hoog het akkefietje Trump zat, bleek afgelopen zomer tijdens het WK in Australië. Rapinoe was dat toernooi niet in goede doen en hij moet handenwrijvend voor de tv hebben gezeten toen zij in de achtste finales tegen Zweden in de strafschoppenreeks een penalty miste. „Nice shot, Megan, the USA is going to Hell!!!”, schreef hij op Truth Social.

Megan Rapinoe moest afgelopen weekend in de kampioenswedstrijd van de Amerikaanse competitie na drie minuten van het veld met een achillespeesblessure.

Eenzame lot

Rapinoe’s bravoure (en alles waar zij voor staat) brengt soms het slechtste in mensen naar boven. Elke keer als zij aan de bal was, leverde dat een stroom aan seksistische en homofobe reacties op sociale media op. De manier waarop zij doelpunten vierde – de armen wijd gespreid: kom maar op – de vele kleurspoelingen in haar haren, het lachje rond de mond na haar gemiste WK-strafschop tegen Zweden. Wie dacht die vrouw wel niet dat ze was?

Je zag het ook tijdens haar laatste wedstrijd van zondag. Terwijl Rapinoe met een van pijn vertrokken gezicht naar haar enkel greep, verkneukelden mensen zich op X, het voormalige Twitter. „Jammer voor hem, maar ik lig er niet wakker van”, schreef de een. „Dit gun je niemand, behalve Rapinoe”, een ander. En: „Jammer dat ze niet zo hard geschopt is dat ze nooit meer kan lopen.”

Zelf wist zij maar al te goed: dat is het eenzame lot van boegbeelden, met name vrouwelijke. Zonder opofferingen kun je die rol niet dragen. In een podcast van de Amerikaanse bestsellerauteur Glennon Doyle, afgelopen zomer, zei ze er na haar loopbaan achter te willen komen hoe het kan dat ze als voetballer zó goed kan „dissociëren”, dat zelfs die fittie met Trump haar niets deed. „Soms voel ik me twee mensen: Megan de voetbalster en Megan de vrouw met een innerlijk leven.”

Maar ze kón niet anders, schreef ze een paar jaar geleden in haar autobiografie Eén leven. Ze maakt zich zorgen om de wereld, die op een point of no return afstevent. In haar boek probeert ze lezers wakker te schudden Wat deden zij om er een betere plek van te maken, ondanks hun angst voor grote maatschappelijke omwentelingen? „Je leeft maar één keer.”

Ook in de maanden voor haar afscheid sprak Rapinoe zich geregeld uit over kwesties die haar hoog zaten. Hoe was het mogelijk dat de Amerikaanse voetbalvrouwen zes jaar lang in de rechtszaal moesten vechten voor betere betalingen? Na alle voorbeelden van seksueel en emotioneel misbruik van coaches in de VS werd het tijd voor een bezem door de burelen van het vrouwenvoetbal. En de Spaanse voetbalbond moest na de veelbesproken kus van voorzitter Luis Rubiales een „open en eerlijk gesprek” met speelsters aangaan.

Bijzonder is dat haar uitspraken en acties zelfs bij haar grootste criticasters bewondering kunnen oproepen. Zo plaatste de Trumpgezinde zender Fox een overzicht van de beste momenten van „een van de meest invloedrijke en meest gedecoreerde voetbalsters in de Amerikaanse geschiedenis”. Het kan verkeren.