Wij, als kritische Israëliërs, hebben het nieuws over het geweld in ons geboorteland met angst en wanhoop gevolgd. Terroristen van Hamas hebben meer dan duizend burgers vermoord en ontvoerd, huizen in brand gestoken. Onze regering reageert met wraak en bombardeert Gaza, met duizenden doden en een miljoen vluchtelingen als gevolg. En daarmee is het geweld nog lang niet afgelopen.
We zien met afschuw hoe deze situatie razendsnel uitdraait op een propagandaoorlog terwijl het gruwelijke geweld en de gijzelaarscrisis nog steeds acuut zijn. We zijn gewend aan de polarisatie waarbij men kiest voor een pro-Israel of pro-Palestijns standpunt. Maar nu is deze tweedeling nog veel extremer waarbij het erkennen van slachtoffers van de ‘andere kant’ als verraad wordt gezien of het goedkeuren van terreur.
We horen dus vooral eenzijdige steun voor Israël van mensen die amper spreken over Palestijnse slachtoffers, het geweld door Israel en de racisten in de Israëlische regering. Daarnaast zijn er stemmen van kritische, linkse activisten die de misdaden van Hamas ontkennen en ze zien het als een moment van ‘verzet’ waar al lang op gewacht is. Zij weigeren om het geweld en de fundamentalistische ideologie van Hamas te veroordelen. Het is niet aan ons, om hier te definiëren wat voor Palestijnen verzet betekent. Maar wij weten dat dit moment catastrofaal is voor ons allen.
Dehumaniseren
Wij willen hier stilstaan bij deze simplistische manier van denken, waarbij je zou moeten kiezen tussen twee zijden en dus tegelijkertijd een deel van de misdaden negeert. Misdaden moeten gezien worden voor wat ze zijn, daarvoor hoef je niet voorbij te gaan aan de koloniale structuren, bezettingspolitiek en machtsverschillen. Want is het echt zo moeilijk om Hamas te veroordelen zonder daarbij ook alle Palestijnen te dehumaniseren en zonder het verwoestende geweld tegen hen te ontkennen?
Lees ook
Voilà: onze nieuwe wereldorde. Die geen orde is
Is het zo moeilijk om de Israëlische bezettingspolitiek en de huidige bombardementen met alle macht te veroordelen, zonder daden van gruwelijk geweld tegen Israëlische burgers te vergoelijken? Nee, dat is het niet. Vorige week in Israël en nu in Gaza worden oorlogsmisdaden begaan, in Gaza met zeer grootschalige en genocidale dimensies. En oorlogsmisdaden zijn oorlogsmisdaden, het zou niet ingewikkeld moeten zijn om deze te veroordelen en solidariteit te betuigen met alle slachtoffers.
Juist in deze verschrikkelijke tijden, waarin mensen haast gedwongen worden om een zijde te kiezen en om simplistische posities in te nemen, moeten we consistent blijven in onze strijd tegen de bezetting van de Palestijnse gebieden en weigeren om burgerdoden en martelingen als onderdeel van het spel te accepteren.
Hoop geven
We laten ons inspireren door belangrijke initiatieven die door Joden en Arabieren in Israël worden georganiseerd om levens te redden en om de rust zoveel mogelijk te bewaren. Voor hen is samenleven geen abstract idee maar een dagelijkse realiteit waar ze hard voor werken. Om er een paar te noemen: het Joods Arabisch initiatief ‘cities watch’ in de gemengde steden (Jaffa, Lod, Akka) die proberen het oplaaiende geweld aldaar te voorkomen; de solidariteitsacties van Israëlische academici verbonden aan de organisatie Academia for Equality, die Palestijnse studenten beschermt die door de universiteit en extreem rechtse groeperingen worden aangevallen; het initiatief van Arabische steden om Joodse slachtoffers te ondersteunen en onderkomen te geven, het initiatief van bedoeïen gemeenschappen om te helpen bij het vinden van vermisten in de Negev woestijn en de anti-bezettingsactivisten die volharden in hun acties om de Palestijnse gemeenschappen op de Westelijke Jordaanoever te verdedigen tegen geweld door kolonisten.
Dit zijn de mensen en initiatieven die ons hoop geven. Op dit moment is het belangrijkste om verantwoordelijkheid te nemen voor de bescherming van levens en het stoppen van het geweld.
