N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Amsterdam In haar eerste termijn kreeg Femke Halsema te maken met de moorden op Derk Wiersum en Peter R. de Vries. Nu wil de burgemeester van Amsterdam graag nog zes jaar door. Ze heeft zichzelf moeten trainen om „terughoudend en gematigd” te zijn, zegt ze.
Femke Halsema ambieert een tweede termijn als burgemeester van Amsterdam. In een brief aan de gemeenteraad schrijft ze deze woensdag dat het voor haar „een eer zou zijn om onze prachtige stad nog een periode te mogen dienen”. Ze wil zich graag „blijven inzetten voor een vrije, ongedeelde, veilige en trotse stad”.
Halsema is burgemeester van Amsterdam sinds 2018; haar eerste termijn van zes jaar loopt af in de zomer van 2024. De herbenoeming van een zittende burgemeester door de raad is doorgaans een formaliteit. De benoeming van Halsema was destijds een dubbele primeur: ze is zowel de eerste vrouwelijke burgemeester van Amsterdam als de eerste van GroenLinks-huize. Sinds de Tweede Wereldoorlog was het hoogste ambt in de hoofdstad onafgebroken vervuld door mannelijke PvdA’ ers.
In haar eerste termijn bond Halsema de strijd aan tegen de onleefbaarheid in de Amsterdamse binnenstad door drukte en feesttoerisme, onder meer door blow- en alcoholverboden op de Wallen en een ‘erotisch centrum’ in Amsterdam-Zuid of -Noord – een voorstel dat op grote weerstand stuit. Halsema initieerde ook langlopende masterplannen voor de minder welvarende stadsdelen buiten de ring A10, die jarenlang weinig aandacht hadden gekregen van het stadsbestuur. Ook bood ze in 2021 als eerste burgemeester in Nederland excuses aan voor de rol in het slavernijverleden van haar gemeente.
Turbulentie
De eerst jaren van Halsema’s burgemeesterschap werden gekenmerkt door flinke turbulentie. Ze kreeg te maken met de ontwrichtende gevolgen van drugscriminaliteit, onder meer door de moordaanslagen op advocaat Derk Wiersum en misdaadverslaggever Peter R. de Vries. De Black Lives Matter-demonstratie op de Dam op 1 juni 2020 kwam Halsema op een storm van kritiek uit het hele land te staan: hoewel de coronaregels massaal geschonden werden, greep de Amsterdamse veiligheidsdriehoek niet in.
In haar brief aan de raad schrijft Halsema dat „de afgelopen jaren indrukwekkend, leerzaam, intens en soms zwaar waren, in het bijzonder voor mijn directe omgeving die daarvoor offers heeft gebracht.” Als burgemeester kreeg ze te maken met bedreigingen en campagne tegen haar persoon in rechtse media. In 2019 onthulde De Telegraaf dat haar minderjarige zoon gearresteerd was in het bezit van een alarmpistool. Later bleek dit een onklaar gemaakte revolver te zijn die Halsema’s echtgenoot, filmmaker Robert Oey, op de ambtswoning had bewaard. Sinds vorig jaar zijn Halsema en Oey gescheiden.
Voor haar tweede termijn als burgemeester formuleert Halsema voor zichzelf een nieuwe opgave: een „herziening” van het „ingewikkelde” stelsel van vergunningen en klachtenprocedures van de gemeente Amsterdam. „Te vaak ervaar ik dat de lokale overheid een lastig te nemen hindernis is in plaats van een trouwe bondgenoot”, zo schrijft ze aan de gemeenteraad.
Halsema schrijft ook dat ze als burgemeester „onvermijdelijk fouten gemaakt” heeft. De uitvoering van het ambt „vereist niet alleen daadkracht en beslistheid maar soms juist ook terughoudendheid en gematigdheid: in die laatste eigenschappen heb ik mijzelf moeten trainen.”
Het collectieve antwoord op de mpox-epidemie in Afrika laat zich moeizaam formuleren. Vooral in Congo, waar de mensen het hardst worden getroffen, wordt het geduld van de bevolking hevig op de proef gesteld. Toch gloort er een sprankje hoop. Deze zaterdag zet Congo, met een eerste beperkte vaccinatiecampagne in het oosten van het land, een aarzelende stap richting de beteugeling van de langdurige mpox-uitbraak die sinds vorig jaar door delen van Afrika rondwaart.
In Goma, de hoofdstad van Noord-Kivu, staan vanaf dit weekeinde de meest kwetsbare groepen – zorgpersoneel en kwetsbare Congolezen – in de rij voor hun prik. De afgelopen week stuurden de Europese Unie en de Verenigde Staten zo’n 265.000 vaccins van de Deense farmaceut Bavarian Nordic.
Van een „massale vaccinatie” is volgens de minister van Volksgezondheid, Samuel-Roger Kamba, vooralsnog geen sprake. Of zoals hij vrijdag onderstreepte: „Je kunt je voorstellen dat we in een land met 100 miljoen inwoners het probleem niet met 265.000 doses gaan oplossen.” Wanneer de vaccinatiecampagne een vervolg krijgt, is vooralsnog niet duidelijk.
Bovendien is voor de meest kwetsbare groep – kinderen onder de vijf die bijna 70 procent van de sterfgevallen voor hun rekening nemen– nog geen oplossing, omdat het Deense vaccin uitsluitend bedoeld is voor volwassenen. Van de bijna 35.000 mpox-gevallen waarmee dit jaar inmiddels zestien Afrikaanse landen zijn getroffen, heeft Congo veruit de meeste. Daar hebben ruwweg zo’n 30.000 geregistreerde gevallen inmiddels geleid tot bijna 990 doden.
Internationale noodtoestand
Hulporganisaties wachten de vaccinatiecampagnes ongeduldig af. Het is inmiddels bijna twee maanden geleden dat de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) de internationale noodtoestand uitriep vanwege een nieuwe gevaarlijke mpox-variant die via Congo ook Burundi, Kenia, Rwanda en Oeganda bereikte.
De Afrikaanse gezondheidsorganisatie CDC ziet er wekelijks minstens 2.500 nieuwe gevallen bijkomen en blijft benadrukken dat de epidemie op het continent nog lang niet onder controle is. Het CDC, dat lokaal een sleutelrol speelt in de virusbestrijding, vreest bovendien de snelle toename van mpox-gevallen in de dichtbevolkte Congolese hoofdstad Kinshasa, zo stelde de organisatie donderdag tijdens een briefing.
Vooral het gebrek aan toegang tot vaccins staan grootschalige vaccinatieprogramma’s in de weg. Hoewel inmiddels zo’n 4,3 miljoen vaccins zijn beloofd, komt dat aantal niet in de buurt van de ruim tien miljoen doses die volgens het CDC noodzakelijk zijn om de uitbraak onder controle te krijgen.
Lees ook
Zorgen om nieuwe stam mpox-virus in Congo
Terwijl de Amerikaanse regering bijvoorbeeld een miljoen vaccins toezegde, slepen onderhandelingen tussen Congo en Japan voort over de levering van drie miljoen vaccinshots die ook op kinderen zouden werken. Volgens de Amerikaanse president Joe Biden, die ook een half miljard dollar beschikbaar stelde om de regio te helpen tegen de uitbraak, moet „nu snel gehandeld” worden. Maar ondanks lokale noodkreten missen lokale waarnemers urgentie bij de internationale gemeenschap om de getroffen Afrikaanse gebieden van hulp te voorzien. Ook het Nederlandse kabinet besloot onder druk van de Kamer pas eind september bij monde van minister van Volksgezondheid Fleur Agema (PVV) om een beperkt aantal van 13.200 naar Afrikaanse landen te sturen.
Geen toestemming WHO
Maar ook bij de rol van de WHO worden vraagtekens geplaatst voor de trage respons, omdat die lange tijd geen toestemming gaf voor het gebruik van de relatief nieuwe mpox-vaccins in de getroffen gebieden. Critici wijzen op het gebrek aan daadkracht waarmee de gezondheidsorganisatie handelde bij een eerdere mpox-uitbraak uit 2022 in de VS en Europa. Afgelopen week bleek al dat WHO-directeur Tedros Adhanom Ghebreyesus zich niet wil laten opjagen. „We zullen geen shortcuts nemen”.
Daarnaast wordt de bestrijding van de uitbreek vertraagd door de lokale bureaucratie. Zo gaf Kinshasa zelf pas eind juni goedkeuring voor het gebruik van mpox-vaccins. Bovendien stelde het land aanvullende logistieke eisen aan een eerdere lading Amerikaanse vaccindonaties, waardoor de eerste Congolese prik tegen het infectievirus nog langer op zich liet wachten. Ook afgelopen week werd het begin van de vaccinatiecampagne nog eens met drie dagen uitgesteld vanwege ‘logistieke problemen’.
Hoewel de WHO het selecte groepje landen dat vaccins opslaat opriep om een deel te doneren, blijft de omvang van deze schenkingen beperkt. De meeste leveringen van vaccins aan getroffen regio’s kwamen vooralsnog tot stand via aankopen of gesubsidieerde deals, waarbij Afrikaanse landen het grootste deel van de kosten dragen.
Akkoord over de vaccinprijs
Ook de prijs van het vaccin is onderwerp van discussie en vormt voor veel Afrikaanse landen, die met meerdere gezondheidscrises tegelijk kampen, een aanzienlijke drempel. Zo bleef de Deense farmaceut Bavarian Nordic lange tijd vasthouden aan het volgens haar marktconforme bedrag tussen de 100 dollar (91 euro) en 141 dollar (128 euro) per dosis. Onder druk van VN-kinderrechtenorganisatie UNICEF werd eind september alsnog een akkoord bereikt voor de verlaging van de dosisprijs tot 77 dollar (70 euro).
‘Nieuwe epidemie, oude controverses’, kopte het blad Jeune Afrique in een commentaar eerder deze maand, verwijzend naar het talmende internationale antwoord op de mpox-uitbraak. Die doet immers denken aan de coronapandemie, toen ongelijke toegang tot vaccins de pandemie verlengde en de economische gevolgen ervan verergerde.
„Het voelt als een film die we al hebben gezien”, zo verwoordde Ngozi Okonjo-Iweala, algemeen directeur van de Wereldbank, het deze week in een opiniestuk in de Bangkok Post. „Een nieuwe virusstam doodt mensen in de armste landen ter wereld, en hoewel er vaccins tegen de ziekteverwekker bestaan, verhinderen productietekorten en wettelijke belemmeringen dat ze degenen bereiken die ze nodig hebben.”
Intussen is de mpox-problematiek een extra laag op de al precaire humanitaire situatie in Oost-Congo. De regio rond Kivu, waar zo’n drie miljoen mensen zich in vluchtelingenkampen ophouden vanwege de aanhoudende oorlog tussen het Congolese leger en de door Rwanda gesteunde M23-rebellengroep, geldt op dit moment als het virusepicentrum.
Ontwrichtende oorlog
Hulporganisaties als Artsen zonder Grenzen (AZG) zien hoe het virus zich te midden van de ontwrichtende oorlog direct of indirect richt op de meest kwetsbaren. In de overvolle kampen zijn al grote voedseltekorten, gebrek aan hygiëne en nauwelijks privacy, die de kans op blootstelling verhogen. Eerder deze week beschreef persbureau AP hoe de omvangrijke seksindustrie in het gebied en met name vrouwen economisch getroffen worden vanwege stigma en angst rondom het virus.
Maar de chaos maakt het ook moeilijk om besmettingsgevallen op te sporen, laat staan op te volgen. Vrijdag gaf het WHO overigens een ‘noodgoedkeuring’ voor een eenvoudig toe te passen pcr-test om het dna van het virus op te sporen met uitstrijkjes van huidlaesies. Het gebrek aan testmiddelen maakt het moeilijk om tot nauwkeurige besmettingscijfers te komen.
In het kabinet-Schoof gaat alles anders dan anders. De coalitiepartijen PVV, VVD, NSC en BBB worstelen met hun rol, maken openlijk ruzie en lijken bezig met een permanent gevecht om de macht. Is dat een vorm van nieuwe politiek of kijken we, nu al, naar een samenwerking in ontbinding?
In deze Haagse Zaken Live onderzoeken we hoe deze coalitie zichzelf georganiseerd heeft, en welke weeffouten er in zijn geslopen. Dat doen we met Lamyae Aharouay, Pim van den Dool en Tom-Jan Meeus, en met het publiek van theater Griffioen van de Vrije Universiteit in Amsterdam.
Aan het einde van de aflevering komen luisteraars aan het woord om vragen te stellen. Was je er deze keer niet? Niet getreurd. Er komen meer afleveringen aan waar je bij kan zijn. Houd onze kanalen in de gaten om te weten of we bij jou in de buurt komen.
Een nacht op de intensive care kost omgerekend bijna een jaar aan zorgverzekeringspremie, ontdekte Maarten tijdens zijn onderzoek voor deze aflevering. Zorg is duur. En het wordt alleen maar duurder, de aankomende jaren. Marike kwam in verschillende rapporten alarmerende cijfers tegen, en zelfs smeekbedes aan politici: “Praat hierover met kiezers”, en: „Niets doen is geen optie”.
Daarom bespreken Maarten en Marike in deze aflevering niet alleen waarom de zorg duurder wordt, maar ook hoeveel. En is hier nog iets aan te doen? Hoe is de de zorg in Nederland eigenlijk (financieel) geregeld? Hoe doen wij het in vergelijking met andere landen? En hoe ziet onze toekomst eruit?
Heeft u vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze ombudsman via [email protected].