Opinie | Het verzet tegen het Iraanse regime verdient nog steeds steun

Mensenrechten Vergeet niet dat Iran nu gevangenen executeert, die werden opgepakt tijdens protesten na de moord op Mahsa Amini, zegt
Bij protesten tegen het regime in Iran vorig jaar in New York lieten vrouwen hun haar afknippen.
Bij protesten tegen het regime in Iran vorig jaar in New York lieten vrouwen hun haar afknippen. Foto Stephanie Keith / Reuters

Deze dagen herdenken Iraniërs in Iran en wereldwijd de grote demonstraties tegen de religieuze dictatuur die vorige jaar Iran en de wereld in hoogste fase van opwinding brachten. De demonstraties begonnen na de arrestatie en de gruwelijke moord op Mahsa Amini in een politiecel. Zij was een jonge vrouw uit een kleine stad uit Koerdistan die vanwege overtreding van de kledingregels in Teheran was opgepakt.

Haar moord was de directe aanleiding voor grote demonstraties, die maanden duurden en waren georganiseerd door vrouwen. Deze werden neergeslagen met bruut geweld waarbij honderden mensen werden vermoord, twintigduizend mensen werden gearresteerd en honderden werden verblind omdat het regime schiet met hagel.

De demonstraties die het regime tot wankelen brachten zijn geluwd maar het verzet leeft nog. Geconfronteerd met barbaars geweld kiest de bevolking naast demonstraties die nog steeds regelmatig plaatsvinden ook voor burgerlijke ongehoorzaamheid. Wie de sociale media in Iran raadpleegt ziet dat in vele steden vrouwen ongesluierd de straat opgaan. Er worden ook dans- en muziekfeestjes op straat georganiseerd. Je ziet dat groepen vrouwen op straat muziek spelen, iets dat voorheen onmogelijk was.

Asjoera

Daarnaast gebruikt de bevolking uitdrukkelijk de alle belangrijkste symbolen van het sjiisme, de islamrichting in Iran, om aan het regime te tonen dat de maat vol is. The New York Times publiceerde onlangs een artikel hoe de bevolking de viering van asjoera aangreep om tegen het regime te protesteren. Asjoera is de veertigdaagse herdenking van de martelaarsdood van imam Hoessein, de kleinzoon van de Profeet Mohammed. Volgens de NYT waren er dit soort demonstraties in veel steden. Dit is veelzeggend omdat de mensen die deze viering serieus nemen behoren tot het arme en meest conservatieve religieuze deel van de bevolking die van oudsher het regime ondersteunden.

Lees ook: Hoe warm de Nederlandse betrekkingen waren met de sjah van Iran – en hoe dat nog doorwerkt

In Teheran organiseerde een vrouw een maaltijd voor tweehonderd familieleden. Als versiering van de zaal plaatste zij foto’s van door het regime gedode jongeren in plaats van de gebruikelijke afbeeldingen van imam Hoessein en de zijnen.

Zo’n demonstratie van afkeer is vergelijkbaar met het ophangen van posters van Lady Gaga of Beyoncé in een katholieke kerk in plaats van beelden van Jezus. De vrouw zegt dat deze jongeren onze helden en onze martelaren zijn.

Zo te zien is de Iraanse revolutie nog steeds springlevend. Dat is ook de reden dat het regime bezig is met het ophangen van gearresteerde politieke gevangenen. Tussen 5 en 11 augustus, dus in minder dan een week tijd, werden er meer dan twintig ophangingen gemeld.

Intussen hoor je in Nederland nauwelijks kritiek op deze schendingen van de mensenrechten of een woord van solidariteit met de onderdrukte.

Schendingen

Blijkbaar leert men niet van de geschiedenis. In Onze vriend op de pauwentroon beschrijft Maaike Warnaar minutieus hoe Nederland in slaap gesust werd over de verfoeide laatste sjah terwijl alle signalen op rood stonden.

De situatie in Iran is op dit moment duizend keer erger dan toen. Misschien zijn de Nederlandse politici te veel met zichzelf bezig en blijkbaar minder met de schendingen van mensenrechten.

Maar waar blijven de columnisten, commentatoren, kunstenaars, cabaretiers en rappers, vrouwenorganisaties en vakbonden om hun stem te laten horen? Een woord van solidariteit met een gegijzeld volk dat er alles aan doet om zich te bevrijden is nog altijd nodig en noodzakelijk.