Je kunt erover twisten hoe het nieuwe tijdperk is begonnen: met de atoombom, de stoommachine of misschien al de vroege landbouw. Maar op de schaal van de diepe, geologische tijd, 4,5 miljard jaar, zijn zulke tijdstippen allemaal ‘nu’. ‘Nu’ is het Antropoceen – over de naam wordt ook getwist – waarin de mens zijn omgeving niet alleen ondergaat, maar deze in toenemend tempo verandert.
In deep time kijk je meestal terug, naar de veranderingen op de planeet die je nu terugvindt als lagen gesteente. Vulkaanuitbarstingen en stollend magma, botsende aardschollen. De kalk op een oceaanbodem die de White Cliffs of Dover werd. Nieuw leven en uitsterven waarover fossielen vertellen. Je kunt je ook afvragen hoe ons tijdperk er in de toekomst in het ‘geologisch archief’ uit zal zien. Stel dat er dan nog – of weer – iemand is om het te zien.
Stephen Cornford, een Britse kunstenaar, doet er een gooi naar. Hij haalde een iPhone uit elkaar en verhitte de onderdelen in een laboratoriumoven die hij tot vulkanische hitte, 1.500 graden Celsius, opstookte. Van de resten maakte hij foto’s onder een microscoop die hij ‘petrografieën’ noemt en die wel wat lijken op het handgeschepte, gemarmerde papier van oude boekomslagen.
Of versteende ‘technofossielen’ er ooit echt zo uit zullen zien, is speculeren. Cornford gebruikte alleen een korte periode van hoge temperatuur, geen eonen van geringere hitte en extreme druk die in de aardkorst kunnen optreden. Maar dat ons elektronisch afval sporen zal nalaten, lijkt logisch. De wereld produceert jaarlijks zo’n 50 miljoen ton, waarvan minder dan een derde wordt gerecycled.
En je kunt denken dat ziljoenen selfies gewichtloos door de Cloud zweven, maar daarvoor is hardware nodig – accu’s, processors, beeldschermen, kabels, geheugenbanken – gemaakt uit delfstoffen. Van aluminium, silicium en koolstof tot adolinium, hafnium en lanthanum uit de onderste exotische rij van het periodiek systeem. Uiteindelijk zullen die allemaal in aardlagen opduiken.
Vroege fotografen zochten naar de juiste chemicaliën om het licht te vangen. En de foto’s uit het digitale tijdperk leveren hun mineralen ten slotte weer in. Toch kringloop. Stof zijt gij.
Stephen Cornford: Petrified Media, Eriskay, 108 blz, € 24,00
In de lift van een groot kantoorgebouw stap ik in bij een oudere man en een klein meisje. Het meisje kijkt naar me en zegt: „We gaan héél hoog, naar de lucht.”
Ik glimlach en knik. De man naast haar – waarschijnlijk haar opa – kijkt me aan en zegt met een knipoog: „Ik hoop dat het niet te hoog is.”
We stappen uit op de hoogste verdieping. Het meisje kijkt uit over de stad en zegt verwonderd: „We zijn bijna in de hemel.”
Haar opa glimlacht en fluistert: „Maar we blijven nog even hier.”
Bilal Azaroual (13)
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Nu hield het bordje met de tekst ‘hier werken we aan uw terugkeer’ dat minister Marjolein in AZC’s wil plaatsen ons weer bezig. De PVV stijgt in de peilingen, de PVV-bewindslieden zijn het populairst en Marjolein Faber is de populairste. Ze slaat qua beleid nog geen deuk in een pakje boter, maar haar intenties zijn voor een groot deel van het kiesvee al genoeg. Met ‘hard’ en ‘meedogenloos’ is de kinderhand snel gevuld. Dit hadden ze besteld. Minister Marjolein slaat aan de lopende band sterke taal uit. De achterban weet: er ligt een zweep op de plank, ze mag hem niet pakken en gebruiken, maar op de dag dat het kan en mag zal ze ermee ranselen. Dan is het gegil tot ver over de Alpen te horen. Eindelijk iemand die zich niet beter voordoet dan ze is. Geen enkel vluchtverhaal is voor haar geloofwaardig genoeg, haar handen zijn gebonden, maar wat ze kan doen doet ze.
‘Hier werken we aan uw terugkeer.’
Goede waarschuwingsborden zouden ook zijn: ‘Het is hier niet gezellig’ of ‘We gaan er in Nederland geen feest van maken’.
Ze dacht dat ze het idee in Denemarken had opgedaan terwijl het daar niet bestaat. Een van haar ambtenaren zei: ‘Het bestaat alleen in haar hoofd’.
Ja, dan bestaat het dus toch.
Mijn bovenbuurvrouw in de Pijp had een bordje aan de deur hangen. De kop van een herdershond met daaronder de tekst: ‘Hier waak ik.’
Ze had geen herdershond, dat gaat niet op driehoog, en ik weet niet of het een inbreker heeft tegengehouden, maar het gaf haar het gevoel dat ze in ieder geval iets deed tegen de criminaliteit.
Het gaat in de nieuwe politiek niet meer om oplossingen of beleid, voor een intentie op een bord gaan de handen al op elkaar.
Na haar legendarische uitspraak ‘mijn tweet klopt’ kwam minister Marjolein deze week ook met: ‘Ik ben beleid.’
Flikker een overdreven dosis zelfvertrouwen in een ketel en voeg daar slecht zelfinzicht, waanideeën, geen kennis van democratische processen, daadkracht – waarmee wordt bedoeld dat ze niet naar anderen luistert – en een hele pot duidelijkheid aan toe, roer dat een aantal weken met een houten stok en je hebt het recept voor stijgende peilingen. Drink er te veel van en je bent en praat ook als een minister Marjolein, zeker als je het er met veel daadkracht uitstoot.
‘Ik heb wel lekker gekookt.’
‘Mijn schilderij is mooi.’
‘Mijn boek is goed geschreven.’
‘Mijn hond luistert.’
‘Ik ruik lekker.’
Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column
Het Israëlische leger heeft inwoners van delen van Noord-Gaza het afgelopen weekend opnieuw bevolen om te vertrekken. Ook hebben Israëlische tanks het verstedelijkte vluchtelingenkamp Jabalia omsingeld. Op zaterdag gaf het leger een evacuatiebevel voor delen van het Nuseirat vluchtelingenkamp, in de centrale Gazastrook.
Op flyers die het Israëlische leger boven het noorden van Gaza heeft gedropt, gedeeld door de Palestijnse mensenrechtenorganisatie Al Mezan, wordt een „nieuwe fase” van de oorlog aangekondigd, met een kaart van een „evacuatieplan”. Bewoners wordt opgedragen te vertrekken uit het noorden via de centrale Salah al-Din en al-Rashid wegen.
„Ik ben samen met mijn twee zoons in Jabalia gebleven en zal nergens heen gaan”, zei Mohammad Ibrahim (36) uit Jabalia tegen nieuwszender CNN. „Er is geen veilige plek in Gaza en de dood is hier of daar hetzelfde.” Bij een luchtaanval op Jabalia werden zondag zeventien mensen gedood, onder wie negen kinderen.
Het Israëlische leger zegt dat de nieuwe invallen bedoeld zijn om Hamas uit te schakelen in het noorden. De groep heeft zich daar volgens het leger gehergroepeerd. Bij iedere luchtaanval beweert het leger bovendien Hamas-leden of wapenopslagplaatsen te hebben geraakt. Hamas en Islamitische Jihad maakten op Telegram bekend gedurende de hernieuwde Israëlische aanvallen op Noord-Gaza militaire doelen te hebben geraakt.
Er is geen veilige plek in Gaza en de dood is hier of daar hetzelfde
Op 13 oktober vorig jaar kregen de circa één miljoen inwoners in het noorden van Gaza al een ‘evacuatiebevel’ van het Israëlische leger, wat feitelijk neerkwam op gedwongen ontheemding. De meesten zijn sindsdien naar zuidelijke plaatsen in Gaza gevlucht, en na het Israëlische grondoffensief in het zuidelijke Rafah afgelopen mei, opnieuw naar de centrale Gazastrook. Er verblijven naar schatting nog 300.000 mensen in het grotendeels verwoeste noorden van Gaza.
Netzarim corridor
De Gazastrook is door het Israëlische leger in tweeën gesplitst door de ‘Netzarim corridor’, die van West naar Oost loopt. Onder Israëlische leiders is een plan bediscussieerd van oud-generaal Giora Eiland voor de militaire bezetting van het gehele gebied ten noorden van deze corridor. De bevolking zou volgens dit plan worden opgedragen om te vertrekken, of verhongeren door een volledige blokkade van het gebied.
Daarnaast hebben verschillende Israëlische politici en academici zich de afgelopen weken uitgesproken voor het verwijderen van de bevolking uit Noord-Gaza. Rechtse politici en kolonistenbewegingen in Israël roepen bovendien op tot de vestiging van nieuwe illegale nederzettingen in Gaza.
De vraag is of het nieuwe grondoffensief in Noord-Gaza dit weekend wijst op uitvoering van dat plan. Naast internationale veroordeling riskeert het Israëlische leger met een hernieuwde invasie van Noord-Gaza en luchtaanvallen de dood van gijzelaars. Er zitten nog 97 gijzelaars in Gaza, van wie ongeveer een derde dood is verklaard.
Ook zal het mogelijk een reactie oproepen van Hezbollah in Libanon, dat zijn aanvallen het afgelopen jaar consequent heeft verbonden aan een staakt-het-vuren in Gaza. Hoewel er voor de oorlog in Libanon veel steun bestaat in Israël, is de publieke onvrede over de Gaza-oorlog gegroeid, met name vanwege het uitblijven van de terugkeer van de gijzelaars in Gaza.
Luchtaanval op moskee
Terwijl de aandacht de afgelopen weken is verschoven naar de oorlog die Israël voert in Libanon, gingen ook de bombardementen op Gaza door. Behalve in het noorden, waren ook op andere plaatsen in de Gazastrook afgelopen weekend luchtaanvallen. Bij bombardementen op een school en een moskee, vlakbij het al-Aqsa-ziekenhuis in Deir al-Balah, in de centrale Gazastrook, zijn volgens de lokale autoriteiten 26 mensen gedood en 93 gewond geraakt.
„Dit is een bloedbad in elke betekenis van het woord”, zei een ooggetuige bij de moskee, op videobeelden van Al Jazeera. „Het Israëlische leger voert een doelgerichte aanval uit op een moskee, bovenop de hoofden van de ontheemden die zich binnen bevinden.” Bij de luchtaanvallen op het noorden van Gaza werd afgelopen zondag ook opnieuw een journalist gedood: de freelance televisiejournalist Hassan Hamad kwam om bij een bombardement op zijn huis. In Gaza zijn volgens het Palestijnse ministerie van Gezondheid inmiddels bijna 42.000 mensen gedood.
Lees ook
‘Ieder huis heeft een verhaal’: herdenken en zwijgen in het zuiden van Israël