In deze tentoonstelling is diva geen scheldwoord, maar compliment

Posted on by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Recensie Vormgeving

Expositie Ooit was er geen groter compliment denkbaar dan ‘diva’. Dat is intussen wel anders, maar een vrolijke tentoonstelling in Londen poetst de reputatie van diva’s op.


Debbie Harry (Blondie) rond 1982
Debbie Harry (Blondie) rond 1982 Foto Chris Stein

Niemand wil het woord ‘diva’ naar het hoofd geslingerd krijgen. Het roept associaties op met Mariah Carey, die naar verluidt een assistent inhuurde met als enige taak het weggooien van haar oude kauwgom. Met Naomi Campbell, die een telefoon naar het hoofd van haar schoonmaker smeet. En Madonna, die tijdens een wereldtour verwachtte dat elke wc een gloednieuwe, speciaal voor haar geïnstalleerde wc-bril had. Een diva is veeleisend, lastig en tot op het bot verwend.

Ooit was dat wel anders, leer je in de tentoonstelling DIVA, die nog tot april volgend jaar in het Victoria and Albert Museum (V&A) in Londen te zien is. In 1832 was de Franse criticus Théophile Gautier de eerste die het woord diva – afgeleid van het Latijnse woord voor godin – gebruikte om operazangeressen met een volgens hem ‘goddelijk talent’ te beschrijven. Er was geen groter compliment denkbaar.

Op de begane grond – de tentoonstelling is opgesplitst in twee verdiepingen – word je via filmposters, videobeelden en vooral een heleboel kledingstukken voorgesteld aan de eerste generaties diva’s. Sopranen als Jenny Lind (1820-1887) en Adelina Patti (1843-1919) werden verafgood door hun fans. Het succes bracht hun zelfstandigheid en financiële onafhankelijkheid in een tijd waarin een baan voor de meeste vrouwen überhaupt niet weggelegd was. Toch hadden ze aanzienlijk minder status dan hun mannelijke collega’s.

De Italiaanse sopraan Adelina Patti, in 1863 geschilderd door Franz Winterhalter en Rihanna in een door de paus geïnspireerde outfit van Maison Margiela het Met Gala in New York, 2018.
Beeld Harewood House Trust, Dennis Leupold

Eind negentiende eeuw, de eerste feministische golf was net op gang, kwamen steeds meer vrouwelijke podiumartiesten in actie voor gelijke behandeling. Om meer invloed te krijgen, begonnen ze ook functies achter de schermen te bekleden. Iemand als theateractrice Vesta Tilley (1864-1952) gebruikte haar faam om de grenzen te verleggen van hoe een vrouw zich mocht gedragen. Als een van de eerste actrices speelde ze ook mannenrollen – in een tijd waarin alleen een broek dragen al als shockerend werd ervaren. Met succes, aan het einde van de negentiende eeuw was ze de bestverdienende vrouw van Engeland.

De komst van stomme films (1895) maakte actrices nóg beroemder. Maar doordat mannen backstage nog aan de belangrijkste touwtjes trokken, werden vrouwen vaak eendimensionaal afgebeeld. Óf als femme fatale (actrices als Lyda Borelli en Theda Bara werden er wereldberoemd mee) óf als onschuldig en meisjesachtig (Clara Bow, Mary Pickford). Die laatste mocht dan vaak ‘America’s sweetheart’ worden genoemd, ze richtte wél haar eigen filmbedrijf op waardoor ze kon werken zonder de bemoeizucht van grote, door mannen gerunde filmstudio’s uit Hollywood. Want die kregen in die tijd steeds meer macht, zeker toen de stomme films in de jaren dertig plaatsmaakten voor ‘talkies’. Ze bepaalden welke rollen actrices mochten spelen, hoe ze zich moesten kleden, en lekten smeuïge roddels over hun privélevens om meer bioscoopkaartjes te verkopen.

Tegelijkertijd kregen actrices, aldus de informatiebordjes, „supernova levels of star power”. Ze begonnen feller dan ooit te strijden voor autonomie. Bette Davis klaagde filmstudio Warner Bros aan, die voor haar bepaalde welke rollen ze wel en niet mocht spelen. Op een muur valt een quote van haar te lezen: „When a man gives his opinion, he’s a man. When a woman gives her opinion, she’s a bitch.” Toen Elizabeth Taylor in 1963 een miljoen dollar eiste voor haar hoofdrol in Cleopatra, werd dat als schandalig gezien. Zelfs een man had dat bedrag nog nooit durven vragen (ze kreeg het overigens wel). In plaats van ambitieus en getalenteerd, werden deze vrouwen nu gezien als moeilijk en veeleisend.

Het op Lodewijk XIV geïnspireerde kostuum dat Elton John op zijn 50ste verjaardag droeg, in 1997 en een kostuum van Christian Dior, gedragen door Vivian Leigh in theaterstuk Duel of Angels in 1958 in Londen.
Foto’s V&A

Daar eindigt het eerste deel van de tentoonstelling. Via een trap naar boven beland je bij de tweede helft, die begint in de jaren zestig. Waar je beneden door een helder, chronologisch geschiedenisverhaal geloodst wordt, word je hier overdonderd door een veelvoud aan diva’s (v/m) uit allerlei categorieën en tijdperken. Liza Minelli, Billie Eilish, Cher, PJ Harvey, Lil Nas X, Beyoncé, Blondie, Sade, Freddie Mercury, Missy Elliott, Edith Piaf, P!nk, Mariah Carey – het museum lijkt doodsbang iemand te vergeten. Sommige diva’s zijn met een fotootje en een kort bijschrift zó summier aanwezig, dat het weinig toevoegt. En je vraagt je als bezoeker af: wat ís een diva eigenlijk?

Een informatiebordje geeft antwoord: „Revolutionaire artiesten die een drijvende kracht zijn achter maatschappelijke verandering, die hun beroemdheid gebruiken om alles aan de kaak stellen, van institutioneel racisme tot ingebakken normen in de industrie.” Een rooskleurige, haast heroïsche definitie. De negatieve kanten – sterren die alleen M&M’s in een bepaalde kleur eisen (dat was Eddie Van Halen overigens) – komen in de tentoonstelling niet voor. Madonna wordt in het museum uitsluitend bejubeld om haar grensverleggende uiterlijk, optredens en songteksten.

Er is aandacht voor zwarte vrouwen als Nina Simone, Aretha Franklin en Miriam Makeba die als extremist weggezet werden en hun carrières op het spel zetten door zich fel uit te spreken tegen racisme. Vrouwen (Annie Lennox, Grace Jones), maar ook mannen (Prince, Lil Nas X) die met hun uiterlijk traditionele gendernormen uitdagen. Spectaculair is het op Lodewijk XIV geïnspireerde en met veren bezaaide kostuum dat Elton John tijdens zijn vijftigste verjaardag droeg. Zó groot dat John in een verhuiswagen naar zijn feestje gebracht moest worden.

Lizzo in een ontwerp van Viktor & Rolf, 2021 Foto Getty Images

En er is een hoekje gewijd aan vrouwen die bezweken onder de druk die het divaschap met zich meebrengt: Britney Spears, Whitney Houston, Amy Winehouse. Op de begane grond komt het tragische verhaal van Marilyn Monroe aan bod. Toch is het geen zware voorstelling. Curator Kate Bailey wil de diva víéren, valt meermaals te lezen. Het is dan ook vooral een feestelijke parade van rodeloper-outfits. Dat het V&A de grootste modecollectie ter wereld bezit, is te merken. De meest legendarische kledingstukken zijn present. Een met de hand geborduurde cape die Elizabeth Taylor in Cleopatra droeg, de vlammenjurk die Bob Mackie in 1977 voor Tina Turner ontwierp, het kunststof korset van Issey Miyake waarin Grace Jones in 1981 optrad, de leren zwangerschapsoutfit van Alaïa die Rihanna eerder dit jaar naar de Oscars droeg. Ze staan allemaal onder een gigantisch koepelplafond, waarop een sterrenstelsel met bewegende beelden van diva’s als Marilyn Monroe, RuPaul, Janis Joplin en Adele wordt geprojecteerd.

Er doen ook Nederlandse ontwerpers mee. Grandioos is de ‘vulvabroek’ van Duran Lantink die Janelle Monáe droeg in haar videoclip Pynk (2018) – een ode aan het vrouwelijk geslachtsdeel. Van Viktor&Rolf zijn zelfs twee outfits te zien.

Je wordt er al met al vrolijk van. Zoveel vrouwen (en een enkele man) die voor zichzelf en anderen opkwamen en daardoor de status quo veranderden, aangekleed met ronduit spectaculaire mode. Als er een conclusie getrokken kan worden, is het wel dat wie niet uitgebuit of ondergesneeuwd wil worden, wel ‘divagedrag’ móét vertonen. Of zoals Maria Callas, misschien wel de beroemdste operadiva aller tijden, zei: „I will always be as difficult as necessary to achieve the best.”

Related Posts

Kookboekschrijver Meera Sodha: ‘Als je bij mij thuis komt eten, krijg je deze gerechten’

  • admin
  • November 14, 2024
  • 0

Na drie succesvolle kookboeken, Made in India, Puur India, Azië en een veganistische receptenrubriek in de Britse krant The Guardian verloor Meera Sodha het plezier in koken. Ze schrijft openhartig over die donkere periode in haar nieuwste boek Bij Meera aan tafel. „Ik heb heel lang in bed gelegen en maanden en maanden niet gekookt”, vertelt ze tijdens een videogesprek vanuit haar huis in Londen. De oorzaak noemt ze complex, maar de vele deadlines, een jonge baby en de coronapandemie hielpen niet. „Het was een opeenstapeling van alles in mijn leven waardoor ik mijn hoofd niet meer boven water kon houden en mijn weerstand volledig verdween.”

Het omslagpunt kwam toen ze zag dat haar man, die naast zijn baan alle zorg voor hun dochters en het huishouden op zich had genomen, brak. „Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging.”

Ze ging naar de keuken, pakte intuïtief wat ingrediënten, linzen, curryblad, citroengras en chilipepers, en maakte dahl. „Ik voelde een nieuwe energie in mijn vingertoppen, kon mijn longen voelen en weer ademhalen. Voor het eerst in lange tijd voelde koken anders, niet als een opgave.”

Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging

Sodha besefte toen dat dit was hoe ze wilde koken, eenvoudige gerechten voor haar man, dochters en zichzelf. En ze realiseerde zich hoe belangrijk ze de avondmaaltijd vindt. „Niet het ontbijt, niet de lunch, ik wilde alleen nog maar het avondeten maken.”

Het vermogen om een lekkere avondmaaltijd – de Engelse titel van haar boek is Dinner – op tafel te zetten noemt ze een ‘superkracht’. Ze kreeg weer plezier in koken; het voelde als een prestatie om iedere dag een maaltijd voor te bereiden en ’s avonds met haar gezin aan tafel te zitten. „Ik weet niet of dit voor iedereen geldt die mentaal door een diep dal is gegaan, maar ik was verdoofd, ik voelde niks meer. Door het klaarmaken van het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel.”

Bij moeder nog vlees

De recepten die ze in deze periode maakte vormden de basis van Bij Meera aan tafel. Ze noemt het haar meest persoonlijke boek. „Ik kookte altijd, maar het was nooit echt het soort eten waar ik van houd.” En dan aarzelt ze even. „Ik twijfel of ik dit woord moet gebruiken, maar het ging erom andere mensen te imponeren. Heel veel in deze wereld draait om indruk maken, waarom zou je anders nieuwe recepten verzinnen? Maar ik hou juist van eenvoudig eten. Als je bij mij thuis komt eten, krijg je de gerechten in dit boek.”

Door het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel

Die zijn allemaal vegetarisch. Alleen als ze bij haar moeder eet, eet ze nog weleens vlees. „Eten is niet alleen brandstof, maar ook nostalgie, plezier, geschiedenis en traditie, dus ik hou wat ruimte vrij voor mijn moeders kip curry of kip pilav, waar ik dol op ben.”

Sodha is de dochter van Indiase ouders uit Oeganda, die in 1972 het land moesten ontvluchten, omdat dictator Idi Amin de bevolking tegen de Indiase minderheid ophitste. „Ik heb geen plek om naar terug te gaan, ik kan niet naar het huis waar mijn ouders geboren zijn, de gemeenschap van toen is er niet meer. Daarom hou ik me vast aan de verhalen en de spullen die me verbinden met dat verleden.”

Ze staat op en komt terug met een houten lepel die haar dierbaar is, die ze van haar moeder kreeg en waar ze in haar boek over schrijft, net over als het koperen pannetje van haar oma en de beelden van de Hindoegoden Ganesha, Lakshmi en Annapurna in haar keuken. Ze staat weer op, pakt haar telefoon en laat ze zien. Ze is niet religieus, schrijft ze in haar boek, maar ‘door verbinding, traditie of rituelen’, geven ze haar ‘troost en het geluk dat ze nooit in haar eentje staat te koken’.

Haar ouders kwamen op het Engelse platteland van Lincolnshire terecht. „Wat mijn moeder aan mij heeft doorgegeven is dat koken je verbindt met tradities en in mijn geval was dat de Indiase Gujarati-keuken.” Gujarat is een deelstaat van India die aan Pakistan grenst.

De Indiase en Aziatische keuken zijn belangrijk voor Sodha, maar in Bij Meera aan tafel is de stijl veel uiteenlopender met invloeden uit bijvoorbeeld de Italiaanse en Egyptische keuken. De 120 recepten ademen de Londense diversiteit waar ze deel van uitmaakt. „Eten verandert met de omgeving en de mensen mee en dat omarm ik. Als ik iets van een andere cultuur gebruik, doe ik dat met respect en begrip voor de oorsprong, maar eten is ook een geweldig creatief medium.”

En eten is leuk, benadrukt ze. „Het moet leuk zijn. Hoewel de aanleiding voor dit boek verdrietig was, is het boek vrolijk geworden. Ik hou nu van mijn leven en als ik niet was ingestort, was ik zonder nadenken op oude voet door blijven gaan. Nu leef ik bewust en weet ik wat me gelukkig maakt.”

Dat zijn kleine dingen als zonlicht op haar gezicht, yogalessen, om drie uur klaar zijn met werken – en eenvoudige gerechten. „Ik heb aan dit boek echt met mijn hart en buik gewerkt. Wat ik er zo fijn aan vind is dat het me weer bij mezelf heeft gebracht.”


In de Westelijke Tuinsteden zouden functioneel ingerichte woningen leiden tot ‘een gelukkiger gezinsleven en een vitale samenleving’

  • admin
  • November 13, 2024
  • 0
Foto Jordi Huisman

Een halve eeuw geleden geleden verdween de verzuiling stilletjes uit Nederland. Maar in Slotermeer, de oudste van de Westelijke Tuinsteden van Amsterdam, zijn de restanten ervan nog zichtbaar. Daar staan in de Dobbebuurt ‘katholieke’ woningblokken van vijf verdiepingen tegenover ‘algemene’. De bewoners van de algemene, rechttoe-rechtaan-blokken moeten een trappetje op naar de entree van hun woningen. De katholieke blokken hebben daarentegen op de begane grond een soort kerkportalen als ingangen, met gemetselde bogen en eenvoudige tympanen. Boven de bogen zitten veelkleurige, half abstracte mozaïeken van de kunstenaar Theo Forrer. Met enige moeite vallen hierin onder meer ploegende boeren, zwoegende werklui en de hand van god te herkennen.

De door Nielsen Spruit en Van der Kuilen ontworpen algemene blokken zijn begin jaren vijftig gebouwd voor de algemene woningbouwvereniging Rochdale. De blokken die een katholieke woningbouwvereniging liet neerzetten zijn van Aat Evers en Geert Sarlemijn, twee traditionalistische architecten die omstreeks 1950 de cursus kerkelijke architectuur van pater-architect Dom Hans van der Laan volgden. Evers en Sarlemijn gaven hun bakstenen woondozen, waarvan enkele in de jaren tachtig helaas vaal wit zijn gestuct, niet alleen stichtelijke entrees maar ook natuurstenen lateien en vier dikke, bakstenen zuilen op de kopse kanten. Een naburig, ook door hen ontworpen blok met winkels en woningen heeft zelfs rijen witte zuilen met rare ionische kapitelen aan weerszijden van een boogvormige poort.

Foto Jordi Huisman

De stedenbouwkundige Cornelis van Eesteren, hoofd stadsontwikkeling in Amsterdam, zag de architectonische gevolgen van de verzuiling in Slotermeer met lede ogen aan. De hoofdontwerper van de Westelijke Tuinsteden hield niet van diversiteit. Het liefst had hij de enorme Amsterdamse uitbreidingswijken helemaal volgezet met radicaal modernistische architectuur. Van Eesteren en Sarlemijn en andere architecten die in Slotermeer hadden gebouwd vond Van Eesteren „kwalitatief op een laag peil” staan, schrijft Ineke Teijmant in het boekje De Dobbebuurt. Ze hadden er gezorgd voor een weerzinwekkende „kakofonie”, meende hij. De bewoners dachten hier anders over: zij vonden Slotermeer juist „gezellig gevarieerd”.

Foto Jordi Huisman

Goede smaak

Om de kloof tussen de smaak van Van Eesteren en die van de toekomstige bewoners van de Westelijke Tuinsteden te dichten, was in 1946 de stichting Goed Wonen opgericht. Uitgangspunt van Goed Wonen was dat smaak een kwestie van opvoeding is en de meeste Amsterdammers onopgevoed waren. „Slechts zelden treft men een interieur aan, waarin zuivere vormgeving, innerlijk evenwicht en harmonische kleurencombinatie ons het gevoel geven van werkelijke sfeer”, schreef de voorzitter van Goed Wonen (en Amsterdamse PvdA-wethouder van Volkshuisvesting) Jan Bommer in 1948 in het eerste nummer van het gelijknamige tijdschrift.

Om de lezers bij te brengen hoe ze hun interieurs konden zuiveren van zware balpootmeubelen en andere foute huisraad, schreef Goed Wonen niet alleen over „doelmatige” woninginrichting maar ook over kitsch en de vraag of massaproductie „een gevaar was voor onze persoonlijkheid”. Ook deed het tijdschrift de lezers een proefje aan de hand om vast te stellen of hun interieur ‘zuiver’ genoeg was: de melkflestest. De dikke, onelegante melkfles was „typerend voor onze tijd en voor de stand van onze natuur- en scheikunde” en past in elk „modern” interieur, zo legde de bedenker van de melkflestest uit. „Als u het beslist nodig vindt om de melk eerst over te gieten in een ‘mooi’ kannetje, dan is er ergens iets fout òf bij u òf bij uw interieur, want de fles is goed.”

Foto Jordi Huisman

In de jaren vijftig en zestig liet Goed Wonen twaalf modelwoningen inrichten in de Westelijke Tuinsteden. Wat de toekomstige tuinstedelingen daar toen zoal aantroffen, is te zien in de Van Eesteren Museumwoning, gevestigd in een woning in een algemeen blok in de Dobbebuurt. Hier staan de woon-, eet- en slaapkamer vol met huisraad die Goed Wonen had goedgekeurd, zoals de nog altijd populaire slaapbank van Mart Visser en een fauteuil van gebogen rotan. Aan de knalrode wand van de woonkamer hangen metalen wandrekken van het merk Pilastro, de keuken heeft een modulaire Bruynzeelkeuken van Piet Zwart en in de slaapkamer staan bedden van Auping met ‘hygiënische’ metalen spiraalbodems. Boven de eettafel hangt de beroemde en nog altijd geproduceerde PH 5-lamp van de Deense ontwerper Poul Henningsen.

De eerste modelwoning van de Westelijke Tuinsteden stond in Slotermeer en was in 1955 ingericht door Johan Niegeman, die in de jaren dertig in Stalins Sovjet-Unie had gewerkt. Daar werkte hij onder meer aan ‘sotsgorods’ als Magnitogorsk, nieuwe socialistische steden waar de Nieuwe Mens gestalte moest krijgen. De sotsgorods werden een faliekante mislukking en Niegeman moest in 1937, net als eerder de communistische architect Mart Stam, de Sovjet-Unie verlaten.

Foto Jordi Huisman

Betere mensen

Ook de Westelijke Tuinsteden waren bedoeld als een soort sotsgorods. Ontwerpers als Niegeman geloofden dat ‘zuiver’ ingerichte woningen betere mensen zouden maken van de bewoners. Mensen die zich omringen met melkflessen en andere ‘neutrale’ industrieel vervaardigde voorwerpen en meubels getuigen van een sterke persoonlijkheid, schreef Goed Wonen: „Zij hebben geen opvallende meubelen nodig in hun interieur om zichzelf tot recht te laten komen. Hoe eenvoudiger de meubelen, hoe beter de mens uitkomt.” Ook zouden functioneel ingerichte en hygiënische woningen leiden tot „een gelukkiger gezinsleven, een harmonieuze opvoeding van de kinderen en een vitale samenleving”.

De modelwoningen vielen lang niet bij alle bezoekers in de smaak. Velen vonden ze ‘kaal’ en ‘ongezellig’. En de degenen die er wel in iets zagen, konden de eenvoudige, maar desondanks dure huisraad meestal niet aanschaffen. Zo bleef het zuiver vormgegeven interieur alleen weggelegd voor een elite die ermee kon getuigen van hun goede smaak.

Museumwoning Van Eesteren. Freek Oxstraat 27, Amsterdam. Info: www.vaneesterenmuseum.nl/museumwoning

Foto Jordi Huisman


Column | De oppaskat van Jan

  • admin
  • November 13, 2024
  • 0

Mijn vriend Jan kwam bij ons eten. Van tevoren zei Willem: „Ik heb echt zin in vanavond. Jan gaat in ieder geval niet zo verschrikkelijk lopen jeremiëren over de toestanden in de wereld.” Daar verheugde ik me ook op, want ik kan er alleen tegen als ik zelf jeremieer.

Jan kwam bij het vallen van de avond binnen, een en al benen en glanzend kaal hoofd. Kaas klom als een kapucijnaapje tegen hem op, nestelde zich op zijn schoot en lispelde dat hij spaghetti carbonara wilde. Die kreeg hij, in een handomdraai door Jan bereid, maar vol en vet en bevredigend. De kaarsen brandden, er werd gegeten, buiten was het zacht novemberweer.

Jan woont in Leeuwarden, maar past in Amsterdam op een kat van achttien jaar oud, die allerlei medicijnen nodig heeft om door de dag te komen. Ik had weinig begrip voor de hele situatie. Een bejaarde kat in het licht van deze tijd vraagt te veel van iedereen, zeker op een avond als deze, die eindeloos moest duren. Ook heb ik mijn vader weleens een ongelukkig kuikentje, wiens hoofd verkeerd om aan zijn lijf zat, bij geboorte de nek om zien draaien. Toen zat het hoofd weer goed, maar daar was dan ook alles mee gezegd.

De kinderen gingen slapen. Willem bracht ze naar boven, aan tafel werd het even stil. Ik begon maar weer eens over het lot van vrouwen over de hele wereld. „Het is de alsof de wapens in je handen van suiker zijn, in een heel stroperige zich eeuwig herhalende droom”, fluisterde Jan en daarna, schel: „We kunnen er helemaal niks aan doen, vergeet die linkse lente.” We deden de gordijnen dicht. Willem kwam naar beneden, we moesten het er toch nog iets langer over hebben, je komt er niet onderuit. Dus vroegen we ons af waarom er zoveel stemmen zich laven aan de steeds grotere chaos, hoe die stemmen iedereen nog verder opdrijven, de waanzin willen laten heersen, de hoofdstad vol geweld en zij, juichend achter hun schermpjes verontwaardiging fingerend. „Het is nu wachten op Gavrilo Princip, en ondertussen verdringen ze elkaar om hem te mogen zijn”, zei ik en was geheel niet ontevreden met mezelf.

Toen begon Jan nonchalant The Waste Land te citeren en daarmee keerden we terug naar onze eigen, voor velen onuitstaanbare, veiligheid van oude teksten, liedjes, luisterend, in stille bewondering. Drie sukkels aan een keukentafel, met een stapel boeken, Medea en Cavalleria Rusticana. Een grote troost, maar één die moeilijk te vinden is, en daarom in het dagelijkse leven steeds verder uit zicht leek te verdwijnen.

De kat moest haar pillen, Jan vertrok even plots als hij gekomen was. Wij zaten nog even. Ik dacht aan Antigone die haar broer wilde begraven tegen de wens van de staat in. Daarna dacht ik aan mijn vader, die weigerde onze dode hond aan de dierenarts af te geven en hem achter in de tuin onder een appelboom begroef.

De volgende dag fietste ik met Kaas en Cléo katerig door onze straat. Op de hoek stond een verwarde man naar duiven te trappen. „Rot op, tyfusbeesten” schreeuwde hij. Toen kreeg hij er eentje onder zijn laars en stond met zijn volle gewicht op het beestje. Ik fietste met kloppend hart door en dacht aan de oppaskat van Jan. Moge het lieve dier voor eeuwig leven.