N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Natuurbranden
Pikzwarte wolken boven een tientallen kilometerslange brandende kustlijn. Lichamen zó verkoold, dat ze nauwelijks nog te identificeren zijn. Het vuur is nog niet geblust en de omvang van de ramp is nog niet in zicht. Toch is met ruim honderd getelde slachtoffers al duidelijk dat de natuurbrand op het Hawaïaanse eiland Maui nu al de dodelijkste is in zeker honderd jaar Amerikaanse geschiedenis.
Ook het Spaanse eiland Tenerife brandt, een complexe brand die al zeker 116 vierkante kilometer land heeft verwoest en duizenden mensen dwong zichzelf in veiligheid te brengen. Canada telt op dit moment ruim duizend actieve natuurbranden, vooral in het noorden van het land. De provinciehoofdstad Yellowknife moest vorige week worden geëvacueerd.
Ook in Frankrijk, Spanje, Italië en Portugal woeden grote natuurbranden. Eerder deze zomer brandden hele delen van het Griekse eiland Rhodos af.
Lees ook: Mee met de Griekse brandweerman Michalis: ‘Straks hebben we geen natuur meer over’
Alles bij elkaar zijn het duidelijke signalen waar het op de planeet heengaat. De apocalyptische beelden van razendsnel verspreidend vuur, aangewakkerd door orkaanwind, die een historische stad in as legt (Lahaina). De verzengende hitte waar mensen voor vluchten, soms zonder zelfs maar hun belangrijkste spullen te kunnen pakken.
Nee, er is niet in alle gevallen een 100 procent sluitend verband te leggen met klimaatverandering. Temperatuurschommelingen zijn er ieder jaar en ook natuurbranden komen in bepaalde gebieden regelmatig voor. Maar het is overduidelijk dat de mens zijn hand aardig overspeelt. Op veel plekken is het een combinatie van temperatuurstijging (als gevolg van de nog altijd niet afnemende uitstoot van broeikasgassen) en aanhoudende droogte, ontbossing en in het geval van Hawaï: verlaten landbouwgrond die werd overwoekerd door meer brandbare, niet-inheemse grassoorten.
De aarde is de magische grens van gemiddeld anderhalve graad opwarming inmiddels gepasseerd, maar vooral in de gebieden richting de polen ligt die temperatuurstijging nu al hoger. De afgelopen jaren kende Siberië een ongeëvenaard aantal natuurbranden, evenals landen als Australië en Argentinië.
Ondanks een groeiend besef bij grote delen van de wereldbevolking dat klimaatverandering een probleem is en een klimaatbeweging die gestaag groeit, blijven systeemoplossingen uit. In Nederland viel de regering deze zomer over de gezinshereniging van migranten en lijkt een snelle kabinetsvorming er in het huidige versnipperde politieke landschap niet in te zitten. Klimaatbeleid wordt door verschillende partijen als controversieel gezien, en komt daarom op een laag pitje te staan.
Multinationale energiebedrijven zetten intussen nog altijd vol in op fossiele brandstof. Zo maakte Shell in juni bekend dat het de eerdere belofte om de olieproductie met 1 tot 2 procent af te bouwen niet zal nakomen, maar die productie tot 2030 juist op peil wil houden. Het is van groot belang dat de politiek gaat zorgen dat internationale afspraken om klimaatdoelen te halen worden nageleefd.
De aarde brandt en dat zal niet voor het laatst zijn. Het effect van grote woorden in deze kwestie is al lang uitgewerkt. Toch is het noodzaak niet de woorden, maar de signalen te laten spreken.