N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Reportage
Voetbal Spanje wint de WK finale met 1-0. Onder de Engelse fans in een Amsterdamse pub maakt teleurstelling plaats voor berusting. En dat jonge meisjes nu ook voorbeelden hebben, wordt bejubeld.
„Het doelpunt is het orgasme van het voetbal”, schreef de Uruguayaanse schrijver Eduardo Galeano. Zijn toevoeging uit Glorie en tragiek van het voetbal wordt nog weleens vergeten: „Net als het orgasme komt het doelpunt in het moderne leven steeds minder voor.”
Galeano zal niet aan Britse voetbalfans in een Amsterdamse kroeg hebben gedacht toen hij die observatie deed. De fans waren gekomen om te juichen en in extase te raken, maar ze zagen de Engelse nationale vrouwenploeg de WK finale met 1-0 verliezen van Spanje. Zo bleef voor hen de langverwachte ontlading uit.
Zondagochtend is iedereen nog vol verwachting als Coco’s Outback langzaam volstroomt met supporters van de Lionesses: sommige in zomerkleding, andere met een Engelse vlag om de schouders gedrapeerd of in het shirt van hun favoriete voetbalclub. Op de schermen in de bar loven de Britse analisten de Nederlandse bondscoach Sarina Wiegman van de Engelse ploeg. Ze heeft een „winnaarsmentaliteit” en „vertrouwen” in de ploeg gebracht.
Nadat Engeland onder haar leiding twee jaar terug in eigen land Europees kampioen werd, zal nu de wereldtitel worden veroverd. Dat staat voor de Britse expats en toeristen in de bar – slechts tegengesproken door het handjevol aanwezige Spanjaarden – buiten kijf. „It’s coming home”, zeggen ze vol bravoure.
Obsceen
Verwachtingsvol applaus klinkt na het volkslied ‘God Save the King’. De applausjes die daarna in de eerste helft opstijgen, klinken vooral op de momenten dat de Engelsen een gevaarlijke Spaanse aanval weten te verijdelen. En eenmaal als de Engelse aanvaller Lauren Hemp met een geplaatst schot de lat raakt.
De ploeg van de Spaanse bondscoach Jorge Vilda, die voor het toernooi met zijn speelsters overhooplag, is technisch vaardiger, maar Wiegmans speelsters zijn gedisciplineerd en verdedigen gegroepeerd.
We zijn een natie van verliezers
Charlie Gibbon expat en Engelse voetbalfan
Even wordt het stil in de kroeg als Spanje na een half uur voetballen via linksback Olga Carmona de 1-0 maakt. Toch mag het de pret niet drukken, want er zijn bloody mary’s, bier en fish-and-chips.
Eén keer kunnen de Engelse fans toch massaal juichen – weliswaar vanwege opluchting en niet omwille van extase. Als de Engelse doelvrouw Mary Earps halverwege de tweede helft een strafschop stopt, staat iedereen op de banken. Maar ruim 16.000 kilometer verderop, in de Australische avond, kan de ploeg van Wiegman het momentum niet pakken. Het verwachtingsvolle verlangen begint geleidelijk plaats te maken voor frustratie. Als een gele kaart wordt uitgedeeld na een lichte overtreding, krijgt de scheidsrechter het te verduren. „She’s crazy!”
Van teleurstelling naar berusting
In de minuten die in het restant van de finale wegtikken, blijft een gelijkmaker achterwege. Teleurstelling maakt plaats voor berusting, ook bij Karen en Lyndon Smith die met een cruiseschip op vakantie zijn in Europa. Ze zijn vanuit Rotterdam naar Amsterdam gekomen, omdat de hoofdstad het cruiseschepen recent verbood aan te meren. Karen is vooral blij dat ze nu eindelijk eens naar vrouwenvoetbal heeft kunnen kijken. „Ik kijk m’n hele leven al naar mannenvoetbal”, zegt ze. En daar is ze toch wel op uitgekeken. „Ze verdienen veel te veel geld en weten niet hoe ze zich moeten gedragen. Ze zijn losgezongen van de maatschappij”, zegt ze. Ze heeft er geen goed woord voor over. „Het is obsceen.” Dat jonge meisjes die willen voetballen nu ook voorbeelden hebben, noemt ze prachtig. „Maar het was wel de hoogste tijd.”
Fanatiekere fans zijn teleurgestelder. Charlie Gibbon, expat in Amsterdam, was eigenlijk jaloers op zijn vrienden in Engeland die zich al vroeg gingen bezatten in de vele fanzones die er zijn opgetuigd. „Je hoort bij dit soort gebeurtenissen eigenlijk in je eigen land te zijn”, zegt hij. Maar na afloop is hij misschien toch niet zo ontevreden dat hij in Amsterdam is. „We zijn een natie van verliezers”, zei hij met gevoel voor overdrijving.
De Spanjaarden zijn de koning te rijk en worden sportief op de schouders geklopt wanneer ze de kroeg verlaten. Voor de Engelse fans rest een anticlimax. Na de laatste biertjes en cocktails druipen ze af, de Amsterdamse zon in.